ตอนที่ 2 : ตอนที่ 2 อดีต(1/2)
ตอนที่ 2
อดีต(½)
ลัคซัสนั้นใช่พลังสายฟ้าของตนเองนั้นพุ่งตรงไปหาเด็กผู้หญิงคนนั้น
ทุกคนที่เห็นแบบนั้นก็ต่างพากันตกใจและเตรียมที่จะป้องกันพลังของลัคซัสที่พุ่งตรงไปทางเด็กผู้หญิงคนนั้น
เด็กผู้หญิงที่เห็นแบบนั้นก็ไม่ได้ใส่ใจกับพลังสายฟ้าของลัคซัสเลยแม้แต่น้อย
เด็กผู้หญิงคนนั้นเอาแต่ยืนนิ่งๆรอสายฟ้านั้นพุ่งตรงมาทางตนเองอย่างไม่มีท่าทางว่าจะกลัวสายฟ้านั้นเลยแม้แต่นิด
สายฟ้าของลัคซัสนั้นพุ่งตรงไปใกล้ขึ้นเรื่อยๆ
จนกระทั้งสายฟ้านั้นไปถึงเด็กผู้หญิงคนนั้นทำให้เกิดการระเบิดขึ้น
ทุกคนในกิลด์นั้นดชคดีที่ให้พลังของตนเองในการป้องกันแรงระเบิดนั้นเอาไว้ได้ทำให้กิลด์นั้นไม่เกิดความเสียหาย
แต่…
ทุกคนในกิลด์นั้นไม่สามารถที่จะปกป้องเด็กผู้หญิงคนนั้นเอาไว้
ทั้งๆที่ทุกคนในกิลด์นั้นก็ต่างพากันคิดแบบนั้น
แต่สุดท้ายสิ่งที่ทุกคนคิดนั้นก็ต้องถูกลบทิ้ง
เมื่อฝุ่นที่ปกคลุมนั้นจางลงไป
ก็ทำให้ทุกคนนั้นพบกับ
บุคคลที่ไม่ค่อยชอบเข้าสังคมสักเท่าไรนั้นไปมาปรากฏอยู่ตรงด้านหน้าของเด็กผู้หญิงคนนั้น
“มิสกัน!!!”
ทุกคนต่างเรียกออกมาเป็นเสียงเดียวกันพร้อมกับท่าทางที่ตกใจอย่างบอกไม่ถูก
“นายกล้าทำร้าย เบอร์เกเนียงั้นหรอ”
มิสกันนั้นพุดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เบาแต่ก็แฟงไปด้วยความโกรธ
ลัคซัสที่ได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มออกมา
“ในที่สุดก็ได้รู้ชื่อของเธอสักทีนะ ยัยเด็กน้ำแข็ง”
ลัคซัสพูดออกมาพลางยิ้มกว้างออกมา
ทำให้ทุกคนในกิลด์นั้นยิ่งงงเข้าไปใหญ่
“นี้ นายไม่ได้จะฆ่าเด็กผู้หญิงคนนั้นจริงๆหรอกใช่ไหม?”
มิร่าเจนพูดออกมาด้วยท่าทางหวาดระแวง
ลัคซัสที่ได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มออกมาก่อนจะหันหน้าไปมองที่เบอร์เกเนีย
“ใครมันจะไปฆ่าผู้หญิงที่ฉันอุสาเฝ้ามองมาตลอด 5ปีกันละ"
ลัคซัสพูดจบก็ทำใหทุกคนนั้นต่างหันหน้าไปมองที่มิสกัน
“แล้วนายละมิสกันทำไมนายถึงได้รู้ชื่อของเด็กผู้หญิงคนนั้นได้ละ”
คำถามนี้นั้นนัตสึนั้นเป็นคนเอ่ยปากถามเองเพราะความอยากรู้
มิสกันที่ได้ยินแบบนั้นก็ก้มหันหน้าไปทางเบอร์เกเนีย
“ฉันเจอเบอร์เกเนียเมื่อ 7ปีก่อน ในตอนนั้นเบอร์เกเนียนั้นกำลังต่อสู้อยู่กับฝูงหมาป่าฝูงหนึ่ง ในตอนนั้นฉันเห็นว่าเธอนั้นต้องแย่ๆแน่ๆฉันจึงเข้าไปช่วยไล่ฝูงหมาป่าพวกนั้น….
.
.
.
เมื่อ 7ปีก่อนหน้านี้
“ช่วยด้วย!!! ใครก็ได้ช่วยหนูที!!!”
เด็กผู้หญิงที่มีเรือนผมเป็นสีขาวและนัตตาสีฟ้าส่วนอีกข้างหนึ่งนั้นก็ปิดด้วยผ้าปิดตา
เด็กผู้หญิงคนนั้นตะโกนออกมาเพื่อขอความช่วยเหลือ
แต่ถึงเด็กผู้หญิงคนนั้นจะตะโกนออกมามากแค่ไหนก็ไม่มีใครที่ได้ยินอยู่ดีเพราะในตอนนี้นั้น
เด็กผ็ุหญิงนั้นกำลังวิ่งอยู่ในป่าใหญ่ที่หาทางออกได้ยาก
เด็กผู้หญิงคนนั้นวิ่งไปข้างหน้าพลางหันหน้าไปมองที่ด้านหลังของตนเอง
ด้านหลังของเด็กผู้หญิงนั้นก็คือฝูงหมาป่าที่หิวกระหายเป็นอย่างมาก
“ใครก็ได้!!!!”
เด็กผู้หญิงคนนั้นตะโกนออกมาอย่างไม่หยุด
แต่สุดท้ายนั้นขาของเด็กผู้หญิงคนนั้นก็สะดุดกับก้อนหินที่อยู่ในป่าแห่งนั้น
ทำให้เด็กผู้หญิงคนนั้นลงไปนั่งกับพื้น
“ว้าย! อย่าเข้ามานะ!!!”
เด็กผู้หญิงนั้นพยายามที่จะถอยหลังแต่ด้านหลังของเด็กผู้หญิงคนนั้นก็ชนกับต้นไม้ใหญ่
ทำให้เด็กผู้หญิงคนนั้นไม่มีทางที่จะหนี
“กรี๊ด!!!!!!!!”
เด็กผู้หญิงคนนั้นกรี๊ดร้องออกมาก่อนจะหรับตาแน่น
ก่อนที่จะมาเสียงๆหนึ่งดังขึ้นมา
“ไปเดี๋ยวนี้เลยนะเจ้าหมาบ้า!!!”
ทำให้เด็กผู้หญิงคนนั้นค่อยๆลืมตาขึ้นมา
ก็พบกับเด็กผู้ชายที่มีเรือนผมสีน้ำเงินพร้อมกับดวงตาที่ข้างหนึ่งนั้นมีอักษรสีแดงบ้างอย่างอยู่
เด็กผู้ชายคนนั้นใช่พลังเวทของตนเองนั้นในการไล่พวกหมาป่า
แต่พลังเวทของเด็กผู้ชายคนนั้นก็ไม่ได้มากสักเท่าไร
ทำให้เด้กผู้ชายคนนั้นไล่หมาป่าทุกตัวไปได้แต่เหลือก็แต่หมาป่าที่เป็นจ่าฝูงที่ยังยืนอยู่ตรงนั้น
พร้อมกับแยกเขี้ยวเตรียมพร้อมที่จะเข้ามาจัดการกับเด็กผู้ชายคนนั้น
แต่มีหรือที่เด็กผู้ชายคนนั้นจะยอมง่ายๆ
เด็กผู้ชายคนนั้นถือไม้เท้าอันหนึ่งขึ้นมาเตรียมที่จะสู้กับหมาป่าตัวนั้น
หมาป่าตัวนั้นกระโดดเข้าหาเด็กผู้ชายคนนั้นทำให้เด็กผู้ชายคนนั้นล้มลงไปนอนกับพื้น
เด็กผู้หญิงที่เห็นว่าท่าไม่ดีแล้วเลยหาท่อนไม้ขนาดที่ตนเองนั้นสามารถที่จะถือได้ขึ้นมาตีไปที่ลำตัวของหมาป่าตัวนั้น
ทำให้หมาป่าตัวนั้นยอมปล่อยเด็กผู้ชายคนนั้นและหันหน้ามาหาเด็กผู้หญิงคนนั้นแทน
ทำให้เด็กผู้ชายคนนั้นรีบยันตัวของตนเองให้ลุกขึ้นยืนและใช่พลังเวทของตนเองนั้นพุ่งตรงไปที่หมาป่าตัวนั้น
หมาป่าตัวนั้นที่รู้สึกถึงพลังเวทก็หันหน้ามากระโจนไปทางเด็กผู้ชายคนนั้น
เล็บของหมาป่าตัวนั้นไปโดนที่หน้าของเด็กผู้ชายคนนั้นทำให้เลือดนั้นไหลออกมา
แต่โชคยังดีที่หมาป่าตัวนั้นก็โดนพลังเวทของเด็กผู้ชายคนนั้นเช่นกันทำให้หมาป่าตัวนั้นกระเด็นไปโดนต้นไม้และสลบไป
“พี่ชายไม่เป็นอะไรใช่ไหม"
เด็กผู้หญิงคนนั้นพูดออกมาด้วยท่าทางที่เป็นห่วง
ทำให้เด็กผุ้ชายคนนั้นยิ้มน้อยๆออกมาก่อนจะตอบไปว่า
“ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อยนี้”
เด็กผู้หญิงคนนั้นที่ได้ยินก็เดินไปตรงหน้าของเด็กผู้ชายคนนั้น
“พี่ชายโกหก”
เด็กผู้หญิงคนนั้นพุโออกมาพร้อมพองปก้มของตนเอง
ทำให้เด็กผู้ชายคนนั้นยิ้มออกมา
“ตามหนูมานี้เลยนะคะ”
เด็กผู้หญิงคนนั้นพูดจบก็จับมือของเด็กผู้ชายคนนั้นและออกแรงลากเด้กผู้ชายคนนั้น
“เดี๋ยวสิจะพาฉันไปไหนน่ะ?!?!"
เด็กผู้ชายคนนั้นพุดพร้อมกับเดินไปตามแรงลากของเด็กผู้หญิงคนนั้น
“หนูจะพาพี่ชายไปทำแผลไงคะ”
เดก้ผู้ชายที่ได้ยินแบบนั้นก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ
.
.
.
เวลาผ่านไปได้ไม่นานนักเด็กทั้งสองคนนั้นก็เดินกันจนมาถึงถ้ำน้ำแข็ง
“เดี๋ยวสิ ที่นี้มันถ้ำน้ำแข็งนี้”
เด็กผู้ชายคนนั้นพูดออกมาด้วยความตกใจก่อนจะหันหน้ามองตรงไปทางเด็กผู้หญิงคนนั้น
“หนูใช่ที่นี้เป็นที่พักช้่วคราวน่ะ”
เด็กผู้หญิงคนนั้นพูดจบก็เดินนำไปเข้าไปในถ้ำ
เด็กผู้ชายที่เห็นแบบนั้นก็เดินตามเข้าไป
พอเดินเข้าไปก็เห็นแต่ความว่างเปล่า
“พี่ชายนั่งอยู่ตรงนั้นก่อนนะ”
เด็กผู้หญิงคนนั้นพูดพลางชี้ไปที่โขดน้ำแข็งที่สามารถนั่งได้
เด็กผู้ชายคนนั้นก็เดินไปนั่งตามที่เด้กผู้หญิงคนนั้นบอก
“เธอทำไมมาอยู่ที่นี้ละ แล้วอยู่คนเดียวหรอ”
เด็กผู้หญิงที่ได้ยินแบบนั้นก็ฝืนยิ้มออกมา
“หนูน่ะไม่เก่งพลังเวทแถมพ่อแม่ก็ยังทิ้งหนูไปตั้งแต่หนูยังเด็กแต่หนูก็ยังดีที่อาจารย์นั้นมาเจอหนู ทำให้หนูนั้นสามารถมีชีวิตอยู่ในโลกนี้ต่อไปได้ คิดถึงอาจารย์จัง…”
เด็กผู้หญิงคนนั้นพูดออกมาแบบนั้นแต่ยังฝืนยิ้มออกมา
ทำให้เด็กผู้ชายคนนั้นดูออกว่าเด็กผู้หญิงคนนี้นั้นคิดถึงอารย์ของตนเองเป็นอย่างมาก
“อยากเจออาจารย์มากขนาดนั้นเลยหรอเธอน่ะ”
เด็กผู้ชายคนนั้นเอ่ยปากถาม
“เดี๋ยวอีกสามวันหนูก็ได้เจอแล้วละคะ”
เด็กผู้หญิงคนนั้นยิ้มออกมาก่อนจะเดินตรงมาที่เด็กผู้ชายคนนั้นพร้อมกับพลาสเตอร์
“หนุมาแค่พลาสเตอร์นะคะ อ่อแล้วก็หนุชื่อว่าเบอร์เกเนียนะคะ”
เบอร์เกเนียก็แปะพลาสเตอร์ให้เด็กผู้ชายคนนั้น
“เสร้จแล้วคะ ว่าแต่พี่ชายชื่อะไรงั้นหรอ"
เบอร์เกเนียเอ่ยปากถามเด็กผู้ชายคนนั้น
“ฉันชื่อเจราล”
เด้กผู้ชายคนนั้นตอบพร้อมกับเตรียมตัวที่จะเดินออกไปจากถ้ำนี้
“แล้ว…หนูจะได้เจอกับพี่ชายอีกไหม…”
เบอร์เกเนียพูดออกมาแบบนั้นด้วยใบหน้าที่เศร้าสร้อย
ทำให้เจราลที่เห็นแบบนั้นก็เกิดความสงสารจึงเดินเข้าไปลูบหัวของเบอร์เกเนียด้วยความเอ็นดู
“แน่นอนสิ เดี๋ยวพรุ่งนี้และวันอื่นๆฉันจะมาหาเธอที่นี้ทุกวันเลยนะ เบอร์เกเนีย”
เจราลพูดออกไปแบบนั้นทำให้เบอร์เกเนียนั้นยิ้มออกมาได้
“งั้นพรุ่งนี้เจอกันนะคะ”
ดีคร้าาาาา
ขอบคุณสำหรับคอมเม้น
และขอบคุณสำหรับการกดหัวใจนะคะ
ท่าตอนนี้ดุอ่านไม่รุ้เรื่องก็ต้องขอโทษด้วยนะคะ
พอดีไรตืพึ่งจะทำการบ้านเสร็จน่ะคะ
^^
ยังไงก็คอมเม้นให้ไรตือ่านหน่อยนะว่ารู้สึกยังไงกับเรื่องนี้
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
