คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : หงุดหงิด
� ��-ที่บ้าน-
������������������������������� ฟู่ว ~ ว
��������������� ผมเดินลากขาออกมาจากห้องน้ำไปทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟาตัวยาวภายในห้องก่อนจะคว้าหยิบเอาน้ำแร่มากรอกใส่ปากไปหลายอึกใหญ่� เหตุการณ์เมื่อตอนเย็นยังคงฉายซ้ำแล้วซ้ำอีกภายในหัว
��������������� ���� “เอาเถอะ ยังไงก็ไม่เรื่องที่เราจำเป็นต้องรู้สึกช็อคเลยนี่ อย่างหมอนั่นถ้าไม่มีคนรักสักคนสองคนสิ ยังจะน่าแปลกกว่าซะอีก”
��������������� ว่าพลางลดขวดน้ำวางแปะลงกับโต๊ะตัวเล็กตรงหน้าก่อนจะตวัดแขนวางรารบไปกับโซฟาพลางทิ้งตัวลงอย่างอ่อนแรงสุดๆ
��������������� � ถึงหมอนั่นจะชอบพูดแรงกับผม แต่ถ้ามองจากสายตาของคนอื่นหมอนั่นก็เป็นผู้ชายที่ดีมากเลยนี่นะ
ผมขยับตัวซบหน้าลงกับแขน ทอดสายตามองไปด้านหน้าอย่างเหม่อลอย
��������������� � คนรักของหัวหน้าฮิบาริจะเป็นผู้หญิงแบบไหนกันนะ ถ้าคบกับหมอนั่นอยู่ ก็คงจะต้องเป็นคนสวยน่าดู แล้วหมอนั่นก็คงจะอ่อนโยนด้วยสุดๆแหง.....แปล๊บ
��������������� �� รู้สึกยัวะขึ้นมายังไงไม่รู้แฮะ� มีแฟนอยู่แล้วยังจะมาทำแบบนั้นกับเราอีก แล้วใครจะรับผิดชอบไอ้คสามข่มขื่นในใจของเราล่ะ !
��������������� �� ผมคว้าขวดน้ำแร่ตรงหน้ามากระดกอึกๆอย่างยัวะสุดๆ เลวที่สุดเลย เจ้าคนสองบุคลิก !
��������������� ����� “เฮ้อ ลืมๆไปซะดีกว่า เริ่มจะรำคาญตัวเองขึ้นมาแล้วสิ ! คิดซะว่าเรื่องนั้นเป๋นแค่การหยอกล้อของผู้ใหญ่ก็สิ้นเรื่อง !!”
��������������� �� ผมกระแทกขวดน้ำลงกับโต๊ะอย่างแรงซะจนน้ำใยขวดกระฉอกออกมา มือขย้ำบีบขวดแน่นอย่างเจ็บใจ� ก่อนจะทิ้งตัวลงแนบแก้มไปบนโต๊ะอย่างเหนื่อยใจสุดๆ
��������������� ������ “เจ็บใจชะมัด หาแฟนมั่งดีกว่า...”
��������������� �� แต่ยิ่งตั้งใจจะลืมเท่าไหร่� ไม่รู้ว่าเพราะอะไรถึงได้ยิ่งรู้สึกคาใจมากเท่านั้น...
������ ร้านอาหาร
������������������ ผมนั่งนิ่งสายตาจับจ้องไปยังหัวหน้าตัวแสบที่นั่งอยู่ด้านตรงข้ามรอบๆตัวรายล้อมไปด้วยคุณผู้หญิงมากหน้าหลากตาอย่างเซงสุดๆ
������������������ �� ทุกอย่างเป็นความผิดของเจ้าหัวหน้าปีศาจนั่นแท้ๆ เพราะผู้ชายคนนั้นเป็นพวกไร้ความรับผิดชอบ� แถมยังเอาแน่เอานอนอะไรไม่ได้นั่นแหละ
������������������ ������ “ดีใจจังเลยค่ะ ที่มีโอกาสได้ร่วมวางแผนโปรเจคใหม่กับหัวหน้าฮิบาริ ~”
������������������ ���������� “อืม...”
������������������ ��������� ������ยิ่งมองยิ่งหมั่นไส้ยิ่งเห็นนิ่งหงุดหงิด ฮึ่ย !
������������������ � ������“หัวหน้าฮิบารินี่ยังเนื้อหอมเหมือนเดิมเลยแฮะ� น่าอิจฉาชะมัด ว่าแต่นายรู้รึยัง ? รู้สึกว่าหัวหน้าจะมีแฟนแล้วนะ”
������������������ �� ผมยังคงนั่งนิ่งรับฟังเสียงบ่นของเพื่อนข้างตัวที่ตอนนี้ไม่พูดเปล่า ยังยกแขนขึ้นโอบรอบคอของผม พลางขยับเข้ามาใกล้แล้วโอดครวญต่อ
������������������ ������� “โธ่เว้ย ฉันเองก็อยากมีแฟนเหมือนกันแท้ๆ เอาแบบน่ารักๆเหมือนนายอ่ะ เอานายเลยก็ได้ TT”
���������������������������������� �� ก๊อง ~ ง !
������������������ ������� “ เฮ้ย� จะดีแน่เรอะนาย..”
������������������ �� ผมหันขวับไปจับจ้องเพื่อนข้างตัวที่กอดคอผมแน่น แค่นั้นไม่พอยังขยับเบียดซุกหน้าลงที่ซอกคอของผมอีก
คาใจ คาใจ คาใจ อุตส่าห์ตั้งใจว่าจะลืมแล้วแท้ๆ รู้สึกสมเพชตัวเองชะมัดที่คิดมากเวลามองหน้าหมอนั่น
������������������ � ผมเลิกสนใจเพื่อนขี้บ่นข้างตัว หันขวับกลับมานั่งตัวตรงก่อนจะสบตาปิ๊งๆกับดวงตาสีเข้มคู่หนึ่งที่ดูเหมือนว่าจะมองมานานแล้ว
������������������ �� ������������ หวา� เผลอไปสบตากับหัวหน้าเข้าซะแล้ว ~ !
�� ������������� ��ผมเบือนหน้าหลบสายตาพลางขยับดันตัวออกจากเพื่อนข้างตัวแทบจะทันที ทำเป็นไม่เห็นๆ
������������������ ������� “ซาวาดะ... ไม่มาดื่มตรงนี้ด้วยกันหน่อยเหรอ ?”
���������������������������������� �� อึ๋ย ทำไมละ ?� หมอนี่ตั้งใจจะทำอะไรกันแน่เนี่ย ?
�� � ������������� ผมขยับเข้าไปนั่งข้าง ๆ� หัวหน้าฮิบาริอย่างเลี่ยงไม่ได้ มือที่ถือแก้วสั่นพั่บ ๆ อย่างห้ามไม่อยู่
������������������ ������� “ ขะ ขอบคุณครับ”
��������������� ผมกล่าวขอบคุณเบาๆ พลางหลบเลี่ยงที่จะไม่สบตากับอีกฝ่ายอย่างเต็มที่� อยากจะหายตัวไปจากตรงนี้ซะจริง
อ๊ากกกกก ~ ก
��������������� ����� “ขี้โกงจังเลย เอาแต่รินให้ซาวาดะซังคนเดียวแบบนั้นเนี่ย”
��������������� ������������������ งั้นก็มาเปลี่ยนตัวกับฉันเซ่ !!
��������������� ����� “ช่วงนี้ยุ่ง ๆ ไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไหร่เลยนะ...”
��������������� ���� “ คะ ครับ...”� ใกล้ ! หน้าใกล้ไปแล้ว !!
��������������� ��� “นาย...”
��������������� ��� “ครับ ?”
���������������
��������������� �ผมตวัดตาขึ้นสบมองกับคนตรงหน้า พลางขยับถอยห่างออกมาก่อนจะชะงักกึกกับคำพูดแผ่วเบาที่ได้ยินกันแค่ 2 คน ของอีกฝ่าย
��������������� �� “ยังมีรอย...ที่คออยู่เลยนะ ที่ฉันเป็นคนทำ...”
��������������� �� “หวา ~ !!!”
��������������� ผมยกมือขึ้นปิดซอกคออย่างตกใจ แก้วที่ถืออยู่ร่วงหลุดลงกระทบกับโต๊ะเสียงดัง
��������������� ��� “ซาวาดะซังแก้ว !!”
��������������� �� หมอนี่ต้องจงใจแหง ! ผ่านไปตั้ง 1 อาทิตย์แล้ว จะไปมีรอยเหลือยู่ได้ยังไงกัน� แง้ ~ ง
��������������� เสื้อเชิ้ตสีขาวตอนนี้ถูกย้อมไปด้วยคาบเหล้าเคียวโฮเป็นปื้น� ผมยกมือดึงเสื้อออกห่างจากตัว พลางขยับลุกขึ้นยืน ก่อนจะเอ่ยขอตัวเสียงแผ่ว
��������������� � “ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมขอตัวไปล้างที่ห้องน้ำ.....”
��������������� � �“ไม่ไหวหรอก...”
��������������� �������� เอ๊ะ !?
��������������� �� “แบบนั้นล้างเหล้าเคียวโฮที่เปื้อนได้ไม่หมดหรอก� ไปด้วยกันสิ บ้านผมอยู่ใกล้ๆนี่เอง เดี๋ยวจะให้นายยืมเสื้อเปลี่ยนเลย”
��������������� � ไม่ว่าเปล่าหัวหน้ายังอุตส่าห์ยกแขนขึ้นโอบรอบคอของผมแน่น ��แบบนี้มันน้ำใจที่ไม่นึกอยากรับไว้เลยสักนิด !!
��������������� ��� “ผมไม่เป็นไรจริงๆครับ� สูทนี่ก็เป็นของถูกด้วย หัวหน้าอย่าไปคิดมากเลยครับ !
��������������� � ผมดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมแขนของหัวหน้า แต่ให้ตายสิ หมอนี่แรงเยอะชะมัด นอกจากจะดิ้นไม่หลุดแล้ว ยังรัดแน่นมากกว่าเดิมด้วย T^T
��������������� ��� “ไม่ต้องเกรงใจหรอกน่า”
��������������� ��� “ยอมรับน้ำใจหัวหน้าเขาไปเถอะซาวาดะ”
��������������� ���� “หัวหน้าใจดีจัง”
��������������� � ทุกคนในห้องมองมาที่เจ้าของอ้อมแขนด้วยสายตาซาบซึ้งแบบสุดๆ แต่ผมนี่สิ แทบจะลาโลกอยู่ร่อมร่อ� ปล่อยผมไปเถอะครับ หัวหน้าฮิบาริ๊ ~
��������������� �� “งั้นก็ขอโทษด้วนะ ผมขอตัวกลับก่อนล่ะ ~ ”
��������������� ���������� ว้ากกกก ~ ก ใครก็ได้ช่วยที ! T^T
��������������� � “กลับดีๆนะครับ”
��������������� � “บ๊ายบายซาวาดะซัง”
��������������� ������ ยังจะมาบ๊ายบายอะไรอีกล่ะ !!
��������������� � “เหนื่อยหน่อยนะครับ”
��������������� ��������������� พอคิดวาไม่ได้ถูกแกล้งอะไรมาได้สักพักแล้ว แล้วคราวนี้มีอะไรอีกล่ะ !!
-TBC-
กลับมาต่อแล้ววว ~ ว
เร็วไปรึเปล่าครับ??�รึว่าช้าไป?
สำหรับตอนนี้จะยาวหน่อย �อาจจะดูงงๆบ้าง เพราะไรท์เตอร์นั่งเขียนไปทำงานไปด้วย
ไม่มั่นใจว่าจะสนุกมั้ย แต่พยายามเต็มที่แล้วนะ !!!
ยังไงก็ขอบคุณอีกครั้งที่ติดตามอ่านมาจนถึงตอนนี้น่ะครับ // โค้งงามๆ 1 ครั้ง ให้รีดเดอร์ทุกคน
ความคิดเห็น