ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    1827....หยุดนะเดี๋ยวรักซะหรอก!!

    ลำดับตอนที่ #8 : หงุดหงิด

    • อัปเดตล่าสุด 20 ธ.ค. 54


    � �

    � ��-ที่บ้าน-

    ������������������������������� ฟู่ว ~

    ��������������� ผมเดินลากขาออกมาจากห้องน้ำไปทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟาตัวยาวภายในห้องก่อนจะคว้าหยิบเอาน้ำแร่มากรอกใส่ปากไปหลายอึกใหญ่� เหตุการณ์เมื่อตอนเย็นยังคงฉายซ้ำแล้วซ้ำอีกภายในหัว

    ��������������� ���� “เอาเถอะ ยังไงก็ไม่เรื่องที่เราจำเป็นต้องรู้สึกช็อคเลยนี่ อย่างหมอนั่นถ้าไม่มีคนรักสักคนสองคนสิ ยังจะน่าแปลกกว่าซะอีก”

    ��������������� ว่าพลางลดขวดน้ำวางแปะลงกับโต๊ะตัวเล็กตรงหน้าก่อนจะตวัดแขนวางรารบไปกับโซฟาพลางทิ้งตัวลงอย่างอ่อนแรงสุดๆ

    ��������������� � ถึงหมอนั่นจะชอบพูดแรงกับผม แต่ถ้ามองจากสายตาของคนอื่นหมอนั่นก็เป็นผู้ชายที่ดีมากเลยนี่นะ

    ผมขยับตัวซบหน้าลงกับแขน ทอดสายตามองไปด้านหน้าอย่างเหม่อลอย

    ��������������� � คนรักของหัวหน้าฮิบาริจะเป็นผู้หญิงแบบไหนกันนะ ถ้าคบกับหมอนั่นอยู่ ก็คงจะต้องเป็นคนสวยน่าดู แล้วหมอนั่นก็คงจะอ่อนโยนด้วยสุดๆแหง.....แปล๊บ

    ��������������� �� รู้สึกยัวะขึ้นมายังไงไม่รู้แฮะ� มีแฟนอยู่แล้วยังจะมาทำแบบนั้นกับเราอีก แล้วใครจะรับผิดชอบไอ้คสามข่มขื่นในใจของเราล่ะ !

    ��������������� �� ผมคว้าขวดน้ำแร่ตรงหน้ามากระดกอึกๆอย่างยัวะสุดๆ เลวที่สุดเลย เจ้าคนสองบุคลิก !

    ��������������� ����� “เฮ้อ ลืมๆไปซะดีกว่า เริ่มจะรำคาญตัวเองขึ้นมาแล้วสิ ! คิดซะว่าเรื่องนั้นเป๋นแค่การหยอกล้อของผู้ใหญ่ก็สิ้นเรื่อง !!

    ��������������� �� ผมกระแทกขวดน้ำลงกับโต๊ะอย่างแรงซะจนน้ำใยขวดกระฉอกออกมา มือขย้ำบีบขวดแน่นอย่างเจ็บใจ� ก่อนจะทิ้งตัวลงแนบแก้มไปบนโต๊ะอย่างเหนื่อยใจสุดๆ

    ��������������� ������ “เจ็บใจชะมัด หาแฟนมั่งดีกว่า...”

    ��������������� �� แต่ยิ่งตั้งใจจะลืมเท่าไหร่� ไม่รู้ว่าเพราะอะไรถึงได้ยิ่งรู้สึกคาใจมากเท่านั้น...

    ������ ร้านอาหาร

    ������������������ ผมนั่งนิ่งสายตาจับจ้องไปยังหัวหน้าตัวแสบที่นั่งอยู่ด้านตรงข้ามรอบๆตัวรายล้อมไปด้วยคุณผู้หญิงมากหน้าหลากตาอย่างเซงสุดๆ

    ������������������ �� ทุกอย่างเป็นความผิดของเจ้าหัวหน้าปีศาจนั่นแท้ๆ เพราะผู้ชายคนนั้นเป็นพวกไร้ความรับผิดชอบ� แถมยังเอาแน่เอานอนอะไรไม่ได้นั่นแหละ

    ������������������ ������ “ดีใจจังเลยค่ะ ที่มีโอกาสได้ร่วมวางแผนโปรเจคใหม่กับหัวหน้าฮิบาริ ~

    ������������������ ���������� “อืม...”

    ������������������ ��������� ������ยิ่งมองยิ่งหมั่นไส้ยิ่งเห็นนิ่งหงุดหงิด ฮึ่ย !

    ������������������ � ������“หัวหน้าฮิบารินี่ยังเนื้อหอมเหมือนเดิมเลยแฮะ� น่าอิจฉาชะมัด ว่าแต่นายรู้รึยัง ? รู้สึกว่าหัวหน้าจะมีแฟนแล้วนะ”

    ������������������ �� ผมยังคงนั่งนิ่งรับฟังเสียงบ่นของเพื่อนข้างตัวที่ตอนนี้ไม่พูดเปล่า ยังยกแขนขึ้นโอบรอบคอของผม พลางขยับเข้ามาใกล้แล้วโอดครวญต่อ

    ������������������ ������� “โธ่เว้ย ฉันเองก็อยากมีแฟนเหมือนกันแท้ๆ เอาแบบน่ารักๆเหมือนนายอ่ะ เอานายเลยก็ได้ TT

    ���������������������������������� �� ก๊อง ~ !

    ������������������ ������� “ เฮ้ย� จะดีแน่เรอะนาย..”

    ������������������ �� ผมหันขวับไปจับจ้องเพื่อนข้างตัวที่กอดคอผมแน่น แค่นั้นไม่พอยังขยับเบียดซุกหน้าลงที่ซอกคอของผมอีก

    คาใจ คาใจ คาใจ อุตส่าห์ตั้งใจว่าจะลืมแล้วแท้ๆ รู้สึกสมเพชตัวเองชะมัดที่คิดมากเวลามองหน้าหมอนั่น

    ������������������ � ผมเลิกสนใจเพื่อนขี้บ่นข้างตัว หันขวับกลับมานั่งตัวตรงก่อนจะสบตาปิ๊งๆกับดวงตาสีเข้มคู่หนึ่งที่ดูเหมือนว่าจะมองมานานแล้ว

    ������������������ �� ������������ หวา� เผลอไปสบตากับหัวหน้าเข้าซะแล้ว ~ !

    �� ������������� ��ผมเบือนหน้าหลบสายตาพลางขยับดันตัวออกจากเพื่อนข้างตัวแทบจะทันที ทำเป็นไม่เห็นๆ

    ������������������ ������� “ซาวาดะ... ไม่มาดื่มตรงนี้ด้วยกันหน่อยเหรอ ?”

    ���������������������������������� �� อึ๋ย ทำไมละ ?� หมอนี่ตั้งใจจะทำอะไรกันแน่เนี่ย ?

    �� � ������������� ผมขยับเข้าไปนั่งข้าง ๆ� หัวหน้าฮิบาริอย่างเลี่ยงไม่ได้ มือที่ถือแก้วสั่นพั่บ ๆ อย่างห้ามไม่อยู่

    ������������������ ������� “ ขะ ขอบคุณครับ”

    ��������������� ผมกล่าวขอบคุณเบาๆ พลางหลบเลี่ยงที่จะไม่สบตากับอีกฝ่ายอย่างเต็มที่� อยากจะหายตัวไปจากตรงนี้ซะจริง

    อ๊ากกกกก ~

    ��������������� ����� “ขี้โกงจังเลย เอาแต่รินให้ซาวาดะซังคนเดียวแบบนั้นเนี่ย”

    ��������������� ������������������ งั้นก็มาเปลี่ยนตัวกับฉันเซ่ !!

    ��������������� ����� “ช่วงนี้ยุ่ง ๆ ไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไหร่เลยนะ...”

    ��������������� ���� “ คะ ครับ...”� ใกล้ ! หน้าใกล้ไปแล้ว !!

    ��������������� ��� “นาย...”

    ��������������� ��� “ครับ ?”

    ���������������

    ��������������� �ผมตวัดตาขึ้นสบมองกับคนตรงหน้า พลางขยับถอยห่างออกมาก่อนจะชะงักกึกกับคำพูดแผ่วเบาที่ได้ยินกันแค่ 2 คน ของอีกฝ่าย

    ��������������� �� “ยังมีรอย...ที่คออยู่เลยนะ ที่ฉันเป็นคนทำ...”

    ��������������� �� “หวา ~ !!!

    ��������������� ผมยกมือขึ้นปิดซอกคออย่างตกใจ แก้วที่ถืออยู่ร่วงหลุดลงกระทบกับโต๊ะเสียงดัง

    ��������������� ��� “ซาวาดะซังแก้ว !!

    ��������������� �� หมอนี่ต้องจงใจแหง ! ผ่านไปตั้ง 1 อาทิตย์แล้ว จะไปมีรอยเหลือยู่ได้ยังไงกัน� แง้ ~

    ��������������� เสื้อเชิ้ตสีขาวตอนนี้ถูกย้อมไปด้วยคาบเหล้าเคียวโฮเป็นปื้น� ผมยกมือดึงเสื้อออกห่างจากตัว พลางขยับลุกขึ้นยืน ก่อนจะเอ่ยขอตัวเสียงแผ่ว

    ��������������� � “ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมขอตัวไปล้างที่ห้องน้ำ.....”

    ��������������� � �“ไม่ไหวหรอก...”

    ��������������� �������� เอ๊ะ !?

    ��������������� �� “แบบนั้นล้างเหล้าเคียวโฮที่เปื้อนได้ไม่หมดหรอก� ไปด้วยกันสิ บ้านผมอยู่ใกล้ๆนี่เอง เดี๋ยวจะให้นายยืมเสื้อเปลี่ยนเลย”

    ��������������� � ไม่ว่าเปล่าหัวหน้ายังอุตส่าห์ยกแขนขึ้นโอบรอบคอของผมแน่น ��แบบนี้มันน้ำใจที่ไม่นึกอยากรับไว้เลยสักนิด !!

    ��������������� ��� “ผมไม่เป็นไรจริงๆครับ� สูทนี่ก็เป็นของถูกด้วย หัวหน้าอย่าไปคิดมากเลยครับ !

    ��������������� � ผมดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมแขนของหัวหน้า แต่ให้ตายสิ หมอนี่แรงเยอะชะมัด นอกจากจะดิ้นไม่หลุดแล้ว ยังรัดแน่นมากกว่าเดิมด้วย T^T

    ��������������� ��� “ไม่ต้องเกรงใจหรอกน่า”

    ��������������� ��� “ยอมรับน้ำใจหัวหน้าเขาไปเถอะซาวาดะ”

    ��������������� ���� “หัวหน้าใจดีจัง”

    ��������������� � ทุกคนในห้องมองมาที่เจ้าของอ้อมแขนด้วยสายตาซาบซึ้งแบบสุดๆ แต่ผมนี่สิ แทบจะลาโลกอยู่ร่อมร่อ� ปล่อยผมไปเถอะครับ หัวหน้าฮิบาริ๊ ~

    ��������������� �� “งั้นก็ขอโทษด้วนะ ผมขอตัวกลับก่อนล่ะ ~

    ��������������� ���������� ว้ากกกก ~ ก ใครก็ได้ช่วยที ! T^T

    ��������������� � “กลับดีๆนะครับ”

    ��������������� � “บ๊ายบายซาวาดะซัง”

    ��������������� ������ ยังจะมาบ๊ายบายอะไรอีกล่ะ !!

    ��������������� � “เหนื่อยหน่อยนะครับ”

    ��������������� ��������������� พอคิดวาไม่ได้ถูกแกล้งอะไรมาได้สักพักแล้ว แล้วคราวนี้มีอะไรอีกล่ะ !!

    -TBC-

    กลับมาต่อแล้ววว ~ ว
    เร็วไปรึเปล่าครับ??�รึว่าช้าไป?
    สำหรับตอนนี้จะยาวหน่อย �อาจจะดูงงๆบ้าง เพราะไรท์เตอร์นั่งเขียนไปทำงานไปด้วย
    ไม่มั่นใจว่าจะสนุกมั้ย แต่พยายามเต็มที่แล้วนะ !!!
    ยังไงก็ขอบคุณอีกครั้งที่ติดตามอ่านมาจนถึงตอนนี้น่ะครับ // โค้งงามๆ 1 ครั้ง ให้รีดเดอร์ทุกคน

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×