คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : เพ้อ?
‘ระ รอยคิสมาร์ค !!!’
เป็นเรื่องจริงสินะหัวหน้ากับเรา......มีอะไรกันไปแล้วจริงๆ....
ผมนอนนิ่งดวงตาเหม่อมองไปด้านหน้าอย่างคนไม่ได้สติ ริมฝีปากเม้มแน่นเป็นเส้นตรง ยกมือขึ้นมาวางแนบอก พึมพำเสียงแผ่ว
“ ทำเรื่องแบบนั้น......”
ภายในสมองประมวลภาพตอนที่หัวหน้าก้มลงมาใกล้ฝนขณะที่ผมกลับนอนนิ่งอยู่ใต้ร่างสูงนั่น แค่นั้นไม่พอผมดันหน้าแดงอย่างกับสาวแรกรุ่นพลางหลับตาพริ้มอย่างยินยอมพร้อมใจแบบสุดๆ
แปร๊ดดดดด ~ ด อ๊ากกก คิดแล้วเขิน ~ น ( สะบัดหน้าไปมา )
ผมเลื่อนมือขึ้นลูบแก้มเบาๆอย่างเหม่อลอย ริมฝีปากที่เม้มแน่นเผยอขึ้นนิดๆก่อนจะกระพริบตาปริบๆ กลืนน้ำลายอึกใหญ่ พึมพำเสียงเสียงแผ่ว
“จนถึงเรื่องแบบนี้...”
ภายในสมองประมวลผลออกมาเป็นภาพอีกครั้ง.........
ผมที่นอนพลิกคว่ำซุกหน้าลงกับหมอนพลางขยำผ้าปูที่นอนแน่น ในขณะที่หัวหน้าฮิบาริซ้อนทับอยู่ด้านบน แขนเรียวยาวแต่แข็งแรงของหัวหน้ากอดเอวของผมไว้ข้างหนึ่ง ส่วนอีกข้างเลื่อนมาวางซ้อนทับมือของผมก่อนจะบีบแน่น......
อึก พะ พอเถอะ อย่ามากกว่านี้เลย เดี๋ยวเลือดพุ่ง เอ้ย ไม่ช่ายยยย ~ ย ( อะไรไม่ใช่หรอหนูสึ หุๆๆ : ไรท์เตอร์ )
ผมลุกพรวดขึ้นนั่งพลางยกมือขยี้ผมซะจนจากที่ฟูอยู่แล้วชี้ฟูและหยิกหยอยยิ่งกว่าเดิม ก่อนจะทิ้งตัวคุกเข่าลงกับเตียงอย่างปลงตกสุดขีด
แปลก มันจะแปลกเกินไปแล้ว ทั้งที่ผมไม่เคยคิดกับหัวหน้าฮิบาริแบบนั้นเลยแท้ๆ แล้วทำไมผมถึงได้รู้สึกใจเต้นขนาดนี้ละ นี่ผมเป็นอะไรไปแล้วน่ะ....
ผมเม้มปากแน่นจนแทบห่อเลือด สมองมึนงงไปหมดกับความคิดเมื่อกี้ ก่อนจะยกมือขึ้นแนบอกพลางทิ้งตัวลงแนบแผ่นหลังไปกับที่เตียง ดวงตาเหม่อมองไปด้านหน้าพึมพำเสียงแผ่ว
ตึกตัก ตีกตัก
“ต้องมารู้สึกแบบนี้ ทั้งที่อีกฝ่ายเป็นหัวหน้าปีศาจคนนั้น......”
08.30 น.
ห้องหัวหน้าสายงาน
ผมยืนก้มหน้านิ่งอยู่ที่หน้าโต๊ะของหัวหน้าฮิบาริอย่างคุ้นเคยสุดๆ แหงละ โดนเรียกมาด่าบ่อยขนาดนี้ไม่คุ้นเคยก็ไม่รู้จะว่ายังไง แต่ก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมหัวหน้าฮิบาริถึงทำเรื่องแบบนั้นกับผม ไม่ใช่ว่าเขาเกลียดผม....หรอกเหรอ?
ผมเหลือบตาขึ้นมองคนตรงหน้าที่นั่งนิ่งขมวดคิ้วยุ่งขณะกวาดตามองเอกสารรายงานที่ผมเขียนส่งไปให้อย่างเงียบๆ รอบนี้จะโดนอะไรบ้างเนี่ย ~ ย....
“ เฮ้ย....”
หลังจากเงียบไปสักพักหัวหน้าฮิบาริก็ตวัดสายตาขึ้นจ้องเขม็งมาที่ผมอย่างหงุดหงิดสุดๆ ก่อนจะเริ่มรายการด่าแหลกเหมือนทุกวัน ( เห็นมั้ยละ ผมบอกแล้วว่าโดนทุกวัน : สึนะ )
“นายไปตั้งใจแก้งานมาใหม่จริงๆเรอะ ! ตัวเลขจำนวนตรงนี้มันผิดไม่ใช่เหรอไง ! ดูสิตรงนี้ก็เหมือนกัน ! คิดว่าจะส่งของพรรค์นี้ไปให้เบื้องบนได้เรอะ !?”
เห็นมั้ยละถูกเกลียดจริงๆด้วย ~ ย !!!
“ ขอโทษครับ....”
ผมยืนก้มหน้านิ่งคอตกมากกว่าเดิม ก่อนจะตอบกลับเสียงเบา ไม่กล้าสบตาเลยอ่า น่ากลัว ~ ว..
“อย่ามัวแต่ยืนนิ่งรีบไปแก้มาใหม่ซะ !”
“ คะ ครับ ขอโทษครั...!!!”
ผมสะดุ้งเฮือกกับเสียงทุ้มต่ำที่ดังกว่าปกตินั่นพลางเอื้อมมือไปรับเอกสารอย่างเร่งรีบ ด้วยความที่ไม่ทันมองปลายนิ้วของหัวหน้ากับปลายนิ้วของผมแตะกันแผ่วเบา ความร้อนสายหนึ่งพุ่งวูบทำเอาผมชักมือกลับแทบไม่ทัน
ฟั่บ ~ บ !!
มะ มือ.....
“ ผมขอตัวก่อนนะครับ !!”
กล่าวจบผมโค้งตัวหนึ่งครั้งก่อนจะก้าวฉับๆออกจากห้องอย่างรวดเร็ว.....เราแปลกไปจริงๆด้วยสิ แตะโดนมือแค่นิดหน่อย แถมยังกำลังโดนด่าอยู่แท้ๆ แล้วทำไมถึงรู้สึกใจเต้นอย่างรุนแรงได้ล่ะ !! ( อ้าว เป็น M หรอกเหรอสึนะ : ไรท์เตอร์ )
ผมหยุดยืนอยู่หน้าห้องน้ำ (ทำไมต้องเป็นห้องน้ำ แอ๊ฟฟฟ : ไรท์เตอร์ ยุ่งน่า // โดดงับ : สึนะ ) ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งอย่างหมดแรงพร้อมๆกับที่ความรู้บางอย่างพุ่งพรวดออกมา
มันอะไรกันนะ ไอ้ความรู้สึกนี้ หรือว่ามันจะเป็น.......ความรัก !?
-TBC-
จบไปอีก 1 ตอน ยากจริงๆกับการเขียนตอนนี้
ไม่รู้ว่าจะออกมาดีรึเปล่า ถ้าไม่ดียังไงไรท์เตอร์ก็ต้องขอโทษด้วยนะค่ะ
เรื่องนี้จะอัพเร็วกว่าอีกเรื่องนิดหน่อย เพราะเขียนได้ง่ายกว่า
ยังไงก็ขอบคุณที่อ่านนะค่ะ ^^~~
ความคิดเห็น