คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Intor
เสียงทุ้มกล่าวทักทายเสียงนุ่ม ก่อนจะยื่นมืออกไปหาคนตัวเล็กตรงหน้า ใบหน้าหล่อเหลาแย้มยิ้มน้อยๆ เรียกริ้วรอยบางๆแต้มบนใบหน้าใสของคนตัวเล็ก
“ซ ซาวาดะ สึนะโยชิ ครับ ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ !!”
เสียงหวานใสกล่าวตอบอย่างประหม่านิดๆพลางยื่นมือเล็กขยับจับมือหนาตรงหน้า นัยน์ตาสีน้ำตาลสบมองนัยน์ตาสีเข้มตรงหน้าอย่างยินดี ใบหน้าขาวใสแต้มริ้วรอยบางๆ ก่อนจะแย้มยิ้มกว้างส่งกลับไปให้อีกคน..
ผมเข้ามาทำงานที่บริษัทได้ 2 ปี...
ตอนแรก...ก็รู้สึกดีใจสุดอยู่หรอกที่ได้ทำงานภายใต้การดูแลของหัวหน้าฮิบาริ ที่มีชื่อเสียงโด่งดังแม้แต่ภายในบริษัท เพราะเท่แถมยังเป็นพนักงานระดับหัวกะทิ
แต่ว่า....
ตึง!!
“ไม่ไหวแล้วนะเฟ้ย! ต้องมาเป็นเหยื่อของเจ้าหัวหน้าปีศาจแบบนั้นเนี่ยย!!!”
ว่าจบก็เบ้ปากน้อยๆพร้อมกับกระแทกแก้วลงกับโต๊ะอย่างแรงก่อนจะสะบัดไหล่อย่างโมโห
“เฮ้อ อีกแล้วเหรอคร้าบบ~บ คราวนี้ถูกทำอะไรเข้าอีกละครับ”
เจ้าของเรือนผมสีเขียวเอ่ยถามเสียงเรียบ พร้อมตวัดตามองเพื่อนตัวเล็กที่นั่งทำหน้าบูดบึ้งตั้งแต่เจอกัน นัยน์ตากลมโตสีน้ำตาลตวัดมองใบหน้าหวานของเพื่อนข้างตัวก่อนจะเบ้ปาก
“ตอนประชุมช่วงเช้านะ แทบแย่เลยละ วิจารณ์แผนงานที่ฉันนำเสนอซะไม่มีชิ้นดีต่อหน้าทุกคนในแผนก แถมยังเรียกฉันว่า “เจ้าโง่” อีก....ปึ้ด!”
ยิ่งพูดใบหน้าหวานก็ยิ่งบูดบึ้งคิ้วเรียวบางกระตุกยิกๆอย่างคนระงับอารมณ์ ไม่อยู่ ก่อนจะซบหน้าลงกับแขน แล้วบ่นต่อเสียงดัง ทำเอาคนข้างตัวถอนหายใจพรืด
“แผนงานนั่น ฉันอดตาหลับขับตานอนนั่งเขียนตั้ง 3 วัน 3 คืนเชียวนะ!!”
นัยน์ตาสีเขียวหลุบมองเพื่อนข้างตัวก่อนจะถอนหายใจเบาๆพลางยกแก้วน้ำขึ้นดื่มอย่างเซงๆ
“แต่ลองเป็นแบบนี้ ผมว่าผมชักเริ่มจะสงสัยความสารถของคุณมากกว่าซะอีกนะคร้าบบ~~บ”
จบคำศรีษะซึ่งประกอบไปด้วยผมสีน้ำตาลฟูฟ่องก็ตวัดขวับหันไปจ้องเพื่อนข้างตัวอย่างงอนๆ
“ว่าไงนะ!!”
“น่าๆ เอาเป็นว่า ผมเข้าใจความรู้สึกของคุณละกัน แล้วก็กลับกันเหอะ เดี๋ยวผมมีธุระต่อด้วยสิ”
ดวงตากลมโตสีน้ำตาลตวัดมองค้อนใส่เพื่อนก่อนจะบ่นหงุงหงิงเบาๆ
“อะไรเนี่ย เย็นชาจริงน่ะฟรานจัง~~.”
ด้วยอาการ (อึน) อย่างที่เห็น.....
ร่างเล็กที่ตอนนี้เริ่มอึนได้ที่พาดแขนซ้ายไว้บ่นไหล่เพื่อน ปากบางๆก็บ่นๆๆๆถึงหัวหน้าสายงานไม่ขาดปาก
“เจ็บใจนัก เจ้างี่เง่านั่น ดันมองคนอื่นว่าโง่แบบนี้ ! สักวันจะทำให้หมอนั่นต้องมองฉันใหม่ให้ดู!!”
“คร้าบๆ ผมเข้าใจแล้วน่า เดินดีๆหน่อยสิคร้าบบบบ”
นัยน์ตาสีน้ำตาลคู่สวยเหลือบมองเพื่อนข้างตัว ใบหน้าขาวใสขึ้นสีน้อยๆ ก่อนจะพูดต่อ
“ ฮึก แต่มันแปลกอยู่นะ ทำไมเจ้าหัวหน้าปีศาจ...ถึงได้มองฉันเหมือนเป็นศัตรูแค่คนเดียวนะ...ฮึก”
แขนเรียวขว้าโอบรอบคอเพื่อนไว้แน่น ก่อนจะบ่นต่อ
“ทำไมละ? เพราะอะไร? อยากจะบอกว่าฉันไปทำอะไรเข้าหรอไง ? ทั้งที่ฉันพยายามขนาดนี้แท้ๆ......”
“จะไปรู้ได้ไงละคร้าบ ไม่ใช่ว่าเขาคนนั้นเป็นพวก S เหรอไงคร้าบบ เฮ้อออ”
นัยน์ตาสีเขียวตวัดมองอีกคนที่เกาะเขาแน่นอย่างกับปลิงอย่างเอือมๆ ก่อนจะลอบถอนหายใจอย่างเซงแสนเซง ไม่น่าหลวมตัวมานั่งดื่มกับเพื่อนคนนี้เลยจริงๆ
หนวกหูจริงนะครับคุณนี่ อีกไม่นานก็จะถึงเวลานัดของรุ่นพี่โรคจิตนั่นแล้วด้วยสิ......
คิดอย่างเซงๆก่อนจะยกมือโอบอีกคนเอาไว้ ในขณะที่เจ้าตัวยังคงบ่นต่ออย่างไม่รู้จักเหนื่อย อีกทั้งเสียงบ่นนังดังขึ้นเรื่อยๆอย่างน่ากลัวอีกด้วย
“งั้นหรอ ที่แท้ก็เพราะหมอนั่นเป็นพวก S นี่เอง!! เป็นพวกโรคจิตที่คอยยินดีเวลาที่ทำให้คนอื่นทรมาณ! หรือก็คือมะเร็งร้ายของสังคมนั่นแหละ !!”
“ให้ตายสิ ช่วยลดเสียงลงหน่อยเถอะครับ ไม่งั้นผมทิ้งคุณตรงนี้จริงๆนะครับ”..........คุณขี้เมาเอ้ย?!
“.........”
“โอ๊ะโอ๋ หลับไปซะแล้ว ทำไงดีละเนี่ย....รุ่นพี่เบลรออยู่ซะด้วยสิ”
เจ้าของเรือนผมสีเขียวกวาดตามองคนตรงหน้าที่ตอนนี้โวยวายจนหลับไปแล้วอย่างประเมิณนิดๆ..จะทำไงดีละ ทิ้งไว้แถวๆนี้ได้มั้ยนะ
กึก...
“ เอ่อ.....ให้ผมช่วยไปส่งเอามั้ยละครับ......”
-TBC-
ความคิดเห็น