ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : การตื่นขื้นของKING
—นี่นะเป็นเรื่องที่ใครสร้างขึ้นมากันแน่
เด็กหนุ่มที่จ้องมองมันแบบไม่กระพริบตาเลย
รอยยิ้มที่ดูสนุกสนานนั่น
มันถูกสร้างโดยโชคชะตา หรือ มีคนกำหนดมันกันแน่
—หลายนาทีก่อนหน้านี้
—ตู้มมมมมมมมม
ไม่รู้ว่าพื้นที่ที่ลงเป็นทรายหรือเปล่าทำให้เสียงไม่ค่อยดังมากนัก
“นี่สินะ ทะเลที่ระบุมาน่ะ"
'เด็กหนุ่ม'คอยมองดูรอบๆ เพื่อหาคนมาช่วยยืนยัน
เงียบสงบผิดปกติ
ไม่รู้ผู้คนอยู่เลยแม้แต่คนเดียว ตามบ้านเรือนไม่มีวี่แววของผู้คนอาศัยอยู่เลย แต่ดูจากสภาพแล้วเหมือนจะถูกทิ้งร้างไว้ไม่นาน แบบนี้ก็คอนเฟิร์มได้แล้วล่ะ ว่าที่นี้เป็นสถานที่สัตว์ประหลาดนั่นอาละวาดอยู่
"เฮ้—! คุณสัตว์ประหลาดอยู่~รึ—เปล่า~"
เรนตะโกนสุดเสียงแต่ก็ไม่มีใครตอบ
“แบบนี้คงต้องใช้ไม้แข็งแล้วสิ...ถ้าจำไม่ผิด...แบบนี้สินะ"
ไอน้ำแข็งค่อยรวมกลุ่มเป็นแท่งน้ำแข็งแหลมคม
เป็นเวท...ที่รินใช้ตอนเรนอาละวาดในกิลด์
พลังแห่ง’KING’ทำให้เรนสามารถเลียนแบบเวทมนตร์ที่เขาเคยเห็นมาได้
“เย็นใช่ย่อยแฮะ"
ถ้าจะใช้เวทยิงน้ำแข็งจะไม่ค่อยแรงเท่าไหร่ยิ่งเป็นตอนยิงใส่น้ำได้ละลายก่อนแน่
แต่ถ้าขว้างด้วยแรงของเรนทำให้มีพลังทำลายสูงอยู่พอควร
แค่ขนาดเท่าแขนก็เพียงพอแล้วมั้ง
"ถือว่าเป็นของฝากจากผมละกันน่ะ! คุณสัตว์ประหลาด!!!"
ตู้มมมมมมมมมมมมม
"ใครกันที่เข้ามารบกวนการนอนของข้าาาาา"
ปลายักษ์ที่โผล่กลางมหาสมุทร ก้องคำรามความไม่พอใจออกมา
เด็กหนุ่มกล้ายืนประจันหน้ากับปลายักษ์นั่นโดยไม่เกรงกลัว
"เจ้าเองสินะ ที่บังอาจมารบกวนการนอนของข้า"
—เพี้ยะ!
"โอ้ย! นี่เจ้ากล้าดียังไงถึงได้ดีดน้ำแข็งใส่ข้า"
—เพี้ยะ! เรนดีดน้ำแข็งใส่ปลายักษ์อีกครั้ง
ถึงแม้จะออกแรงไม่มากแต่ก็พอกวนประสาทได้อยู่
เพี้ยะ เพี้ยะ เพี้ยะ!
"นี่เจ้าคิดจะกวนประสาทข้างั้นหรอ ห๊ะ!!!"
"พึ่งรู้ตัวงั้นหรอ"
“นี่เจ้า รู้ไหมว่าข้าเป็นใคร—"
“ไม่รู้หรอก"
—.....
"ข้านะปลายักษ์ที่เคยแบกพื้นดินแห่งนี้ไว้เชียวนะ"
"แต่ก็แค่เคยไม่ใช่หรอ"
—.....
"ไม่เคยได้ยินรึไง สิ่งที่ควรยึดติดไม่ใช่อดีตแต่เป็นปัจจุบันนะ"
"นี่แกกล้าสั่งสอนข้างั้นหรอ"
"ไม่ว่าใครก็ควรถูกสอนทั้งนั้นแหละ ถ้ามัวแต่ยึดติดกับคำว่าศักดิ์ศรีก็จะมีแต่พลาดโอกาสทั้งนั้นแหละ"
—ใช่เหมือนกับกรณีของอลิซาเบต
โลกนั้นเองก็มีแต่คนที่ยึดศักดิ์ศรีของตัวเองจนพลาดโอกาสไปหลายๆอย่างเหมือนกัน
"ถึงแม้คุณสัตว์ประหลาดจะอยู่โลกนี้มาหลายร้อยปีก็จริง แต่ว่าถ้าเป็นเรื่องพวกนี้ดูเหมือนว่าผมจะมีประสบการณ์มากกว่านะ"
"นี่เจ้า...เอ่ยนามของเจ้ามาสิ..."
"มุราคามิ เรน มนุษย์ที่แข็งแกร่งที่สุดในโลกนี้ละน่ะ"
จะเรียกแบบนั้นก็ไม่ผิดหรอก ก็ที่โลกดูเหมือนจะไม่มีเผ่าอื่นเหลืออยู่ แถมสมาชิก'เชสแฟมิลี่'คนอื่นๆเองก็ไม่รู้ว่าเป็นเหตุผลอะไรถึงได้กลายมาเป็นเผ่าอื่นกัน
"นี่เจ้าเป็นมนุษย์งั้นหรอ แบบนี้นี่เอง ถ้าเป็นเจ้าคงพอจะทำให้ข้าสนุกได้ละน่ะ"
เห...แปลกดีแฮะมาคาดหวังกับมนุษย์แบบนี้เนี่ย
"ข้าจะให้เจ้าได้เห็นถึงร่างที่จริงของข้า"
พอปลายักษ์นั่นพูดจบ เกล็ดปลาค่อยแตกสลายจนเกิดระเบิดขึ้น
ตู้มมมมมมมมมมมม
ให้ตายสิ จะอลังการไปไหนกันละเนี่ย
ที่เขาคิดอย่างนั้นเพราะเกิดสิ่งที่อยู่ตรงหน้าของเขา
มังกรยักษ์ที่กำลังสยายปีกของมัน พร้อมกับเสียงที่กู่ร้องขึ้นมา
"—GYEEEEEEEEEEYAAAAAA"
สิ่งมีชีวิตที่เป็นสายพันธุ์แข็งแกร่งที่สุดมังกรสายเลือดบริสุทธิ์ ที่มีประวัติในโลกนี้มาอย่างยาวนาน
ถึงแม้เรนจะไม่ใช่คนของโลกนี้ แต่เขาก็พอมีความรู้ที่เหมือนกับความรู้ในโลกนี้อยู่บ้าง
"คุณเรน ไม่เป็นไรใช่ไหมค่ะ"
“อ้าวมาแล้วหรอ มาได้เวลาเหมาะเจาะพอดีเลยนะ"
“นี่มันใช่เวลาพูดเรื่องนั้นรึเปล่าค่ะ! ทำไมถึงมีมังกรสายเลือดบริสุทธิ์อยู่ที่นี้กันละค่ะ!"
“ฉันว่ารีบออกจากที่นี้กันเถอะนะ! เรนคุง"
“คงจะไม่ได้แล้วล่ะ เพราะว่าฉันนะไม่มีรสนิยมที่ชอบออกจากเกมกลางคันน่ะ"
เขาจ้องมองมังกรนั่นอย่างประหลาด ตอนนี้ในสมองของเขากำลังหาข้อมูลเกี่ยวกับมังกรตัวนี้อยู่
ปลายักษ์ที่เคยแบกโลกเอาไว้...ปลาที่กลายร่างเป็นมังกรได้...
"อุ๊บส์—ฮึๆๆๆฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ อย่างนี้นี่เอง ไม่นึกเลยว่าจะเจอเจ้านี่เร็วขนาดนี้พอคิดแล้วอยากจะหัวเราะจนขาดใจตายเลยล่ะ..."
"เรนคุงรู้อะไรเกี่ยวกับมังกรตัวนี้งั้นหรอ"
"อา ก็พอรู้อยู่บ้างนิดหน่อยละน่ะ"
เห็นได้ชัดเลยว่ารอยยิ้มของเรนในตอนนี้เป็นรอยยิ้มที่ออกมาจากใจจริง ไม่ใช่ผลจากการใช้ร่างเด็กหนุ่มเลย
"บาฮามุท—นั่นคือชื่อของแกสินะ "
มังกรอึ้งไปชั่วครู่ แสดงว่าเรนคิดถูก ใครจะไปคิดละว่าจะมีคนที่รู้ตัวจริงโดยเจอกันแค่ไม่ถึงชั่วโมงแบบนี้
"บาฮามุท!! มังกรที่แข็งแกร่งที่สุดในหมู่สายเลือดบริสุทธิ์นั่นนะหรอ!?"
"อา...งานช้างแล้วล่ะ แต่แบบนี้ชักจะตื่นเต้นแล้วสิ"
“ไม่ไหวหรอกค่ะ! เราสู้มันไม่ได้หรอก!"
"ริน...ชาล็อต...ในโลกของฉันมันมีคำว่าไม่ลองก็ไม่รู้อยู่หรอกนะ"
เขาหันมามองพวกริน ด้วยรอยยิ้มที่ไร้เดียงสา รู้ทันทีเลยว่าไม่ได้เกิดจากการเสแสร้ง
"ขอถามหน่อยเจ้ามนุษย์ ทำไมถึงรู้นามของข้ากันล่ะ"
"จะบอกให้ก็ได้...ก็เพราะว่าฉันมาจากโลกที่มีข้อมูลเกี่ยวกับแกพอสมควรเลยล่ะ"
ในโลกนั้น มีตำนานเกี่ยวกับของบาฮามุทไม่มากนักเลยสะดวกในการเขียนสรุป แต่ก็มีตำนานเล่าว่าบาฮามุท เป็นปลาตัวใหญ่ที่คอยแบกโลกเอาไว้มีหัวคล้ายฮิปโปไม่ก็ช้างในตำนานอาหรับ
แต่ก็มีตำนานหลายเรื่องที่กล่าวว่าบาฮามุท คือมังกรที่ได้รับพรจากพระเจ้าให้กลายเป็นมังกรที่แข็งแกร่งที่สุด และเคยโค่นล้มอำนาจของสวรรค์
แต่เรน เขาไม่คิดจะสนใจตำนานที่แท้จริงของมังกรตัวนี้หรอก เขาแค่ต้องการความสนุกจากการต่อสู้กับมังกรตัวนี้เท่านั้น
"นี่เจ้าไม่ใช่คนของโลกนี้งั้นหรอ"
"ก็...ประมาณนั้นแหละ"
สายตาของมังกรที่จ้องมาที่เรนนั้น เหมือนจะสนใจเรนมากยิ่งขึ้นกว่าเดิมซะอีก
"เอาล่ะ เริ่มเกมกันได้แล้วล่ะ"
เรนออกแรงทั้งหมดที่ไปในหมัดเดียวนั้นทำให้ร่างกายของมังกรนั้นเสทือนเล็กน้อย
“ทำได้แค่นี้เองหรอเจ้าหนุ่ม"
“งั้นเจอนี่หน่อยเป็นไง"
ชาล็อตกระโดดโจมตีด้วยหมัดที่เสริมด้วยเวทมนตร์ทั้งหมดที่มีนั่นทำให้ร่างกายของมังกรสะเทือนมากกว่ากรณีของเรนซะอีก
"ไม่เลวเลยนิ แต่แกก็เป็นแค่เอลฟ์ธรรมดาๆคนหนึ่งเท่านั้นแหละ"
บาฮามุท สะบัดหางที่มีเกล็ดอันแหลมคมใส่ชาล็อตทำให้กระเด็นไปกับพื้น
“พี่ค่ะ!!!"
“ใจเย็นๆริน รีบใช้เวทมนตร์รักษาเธอซะ"
“ค่ะ—!"
อย่างนี้นี่เอง ใช้เวทมนตร์เสริมหมัดได้ด้วยสินะ ถ้าเราลองทำแบบนั้นมั้ง
"ชิ—ไม่ลองไม่รู้หรอกเฟ้ย!!!"
ตึงงงงงงงงงงงงงง
"อะ อ๊ากกกกกกกก"
"เสียงแบบนั้นดูเหมือนจะยังไม่พอสินะ"
เรนโจมตีบาฮามุท อย่างรัวๆไม่ปล่อยให้ตัวเองหยุดพัก นั่นทำให้บาฮามุทถึงกับกระอักเลือดออกมา
"พอสักที!!!"
"อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก"
เรนถูกหางของบาฮามุทสะบัดด้วยความเร็วสูง เร็วกว่าที่ชาล็อตโดนเสียอีก
ถึงเมื่อกี้เรนจะป้องกันตัวได้แต่แขนซ้ายก็ได้รับบาดเจ็บหนัก และขาซ้ายก็ได้รับบาดเจ็บนิดหน่อยอยู่เหมือนกัน
"ถ้าเป็นแบบนี้ละก็ ข้าคงจะต้องกำจัดเจ้าแล้วล่ะ"
“คุณเรน!!!"
บาฮามุทใช้ลมหายใจมังกรน้ำโจมตีใส่เรน
"ระ ริน..."
เรนที่กำลังถึงฆาต แต่ถูกรินช่วยใช้เวทป้องกันให้
"น่ารำคาญซะจริง!"
บาฮามุทใช้หางของตัวเองอีกครั้งในการโจมตีริน ถึงแม้ว่าเรนจะเข้าไปช่วยแต่เพราะขาซ้ายยังเจ็บเลยเดินไปไหนไม่ได้
สุดท้ายเวทป้องกันของรินที่ไร้คนควบคุมถูกแรงดันน้ำอันมหาศาล ทำให้วงแหวนเวทมนตร์เริ่มมีรอยร้าว
"ราชา...อย่างฉันนะ..."
ถึงแม้ว่าเขาจะเคยพูดให้คนอื่นลดศักดิ์ศรีลงบ้าง แต่ว่าเขาเองก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะพูดอยู่เหมือนกัน
เขาในตอนนี้ไม่คิดจะทิ้งศักดิ์ศรี ไม่คิดที่จะยอมแพ้กับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า
แต่เพราะเป็นตอนนี้เขาจึงสามารถทำแบบนี้ได้
"อะ อะไรกัน"
วงแหวนเวทมนตร์ป้องกัน ที่เรนเป็นคนสร้างขึ้นโดยเลียนแบบจากรินและเมทติ้งเช็ค
ออร่าเวทค่อยๆปกคลุมร่างกายของเรน
เสาแห่งแสงสว่างที่เรนสร้างขึ้นมาโดยไม่ได้ตั้งใจ ค่อยๆสร้างรูปร่างของตัวเองขึ้นมา
ตัวหมากแห่งราชา KING
ตัวหมากแห่งแสงสว่างสูงทะลุยอดฟ้า เหล่าแองเจิลที่อยู่บนเมืองบนฟ้า เหล่าเอลฟ์ เผ่าคนแคระ มนุษย์ครึ่งสัตว์ รวมทั้งเผ่าที่อยู่บริเวณต่างก็เห็นแสงนั้น
พลังของราชาที่ตื่นเต็มที่ทำให้เหล่า'ตัวหมาก'เกิดตอบสนองขึ้นมา
ทั้งชิกุเระและนานามิ ตัวหมากที่จี้ห้อยคอเกิดมีแสงสว่างขึ้นมา
ไม่ใช่แค่ทั้งสองคนเหล่าสมาชิก’เชสแฟมิลี่'ทั้งหมดก็ตอบสนองขึ้นมาเหมือนกัน
ทุกคนมองท้องฟ้าเห็นตัวหมากแห่งแสงสว่างของตัวเอง
ทุกอย่างเกิดขึ้นจากความโกรธของเรนทั้งหมด
ไม่ใช่แค่ตัวเองต้องมาถูกปกป้องเท่านั้น แต่ถ้าทั้งสองคนตายไปชิกุเระกับนานามิจะต้องเสียใจแน่ๆ
ตอนนี้เขาอารมณ์ไม่ดีแบบสุดๆ ในแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
ตลอดระยะเวลาสิบแปดปีที่เขาใช้ชีวิตอยู่มาเขาไม่เคยติดหนี้ชีวิตใครมาก่อนเลย
แค่ผู้หญิงตัวเล็กๆแต่กลับเสี่ยงชีวิตเผื่อช่วยเรา ถึงแม้เธอจะทำไปเพราะเป็นห่วงชิกุเระก็เถอะ
เรนพุ่งตัวเข้าไปหาบาฮามุทด้วยแววตาที่มีประกายดุดันจนมังกรตนนั้นเบิกตากว้างโดยไม่ได้ตั้งใจ จากนั้นเรนก็—
“เช็คเมท...!!!จบกันซักทีไอ้ราชามังกร!!!"
ตัวหมากแห่งแสงสว่างเริ่มเดินราวกับจะกดทับตัวบาฮามุท
ตัวเรนที่พุ่งเข้ามากับตัวหมากที่จะกดทับร่างของตน
“นี่แหละคือ...!!!การเดินหมากของราชา!!!"
เด็กหนุ่มที่จ้องมองมันแบบไม่กระพริบตาเลย
รอยยิ้มที่ดูสนุกสนานนั่น
มันถูกสร้างโดยโชคชะตา หรือ มีคนกำหนดมันกันแน่
—หลายนาทีก่อนหน้านี้
—ตู้มมมมมมมมม
ไม่รู้ว่าพื้นที่ที่ลงเป็นทรายหรือเปล่าทำให้เสียงไม่ค่อยดังมากนัก
“นี่สินะ ทะเลที่ระบุมาน่ะ"
'เด็กหนุ่ม'คอยมองดูรอบๆ เพื่อหาคนมาช่วยยืนยัน
เงียบสงบผิดปกติ
ไม่รู้ผู้คนอยู่เลยแม้แต่คนเดียว ตามบ้านเรือนไม่มีวี่แววของผู้คนอาศัยอยู่เลย แต่ดูจากสภาพแล้วเหมือนจะถูกทิ้งร้างไว้ไม่นาน แบบนี้ก็คอนเฟิร์มได้แล้วล่ะ ว่าที่นี้เป็นสถานที่สัตว์ประหลาดนั่นอาละวาดอยู่
"เฮ้—! คุณสัตว์ประหลาดอยู่~รึ—เปล่า~"
เรนตะโกนสุดเสียงแต่ก็ไม่มีใครตอบ
“แบบนี้คงต้องใช้ไม้แข็งแล้วสิ...ถ้าจำไม่ผิด...แบบนี้สินะ"
ไอน้ำแข็งค่อยรวมกลุ่มเป็นแท่งน้ำแข็งแหลมคม
เป็นเวท...ที่รินใช้ตอนเรนอาละวาดในกิลด์
พลังแห่ง’KING’ทำให้เรนสามารถเลียนแบบเวทมนตร์ที่เขาเคยเห็นมาได้
“เย็นใช่ย่อยแฮะ"
ถ้าจะใช้เวทยิงน้ำแข็งจะไม่ค่อยแรงเท่าไหร่ยิ่งเป็นตอนยิงใส่น้ำได้ละลายก่อนแน่
แต่ถ้าขว้างด้วยแรงของเรนทำให้มีพลังทำลายสูงอยู่พอควร
แค่ขนาดเท่าแขนก็เพียงพอแล้วมั้ง
"ถือว่าเป็นของฝากจากผมละกันน่ะ! คุณสัตว์ประหลาด!!!"
ตู้มมมมมมมมมมมมม
"ใครกันที่เข้ามารบกวนการนอนของข้าาาาา"
ปลายักษ์ที่โผล่กลางมหาสมุทร ก้องคำรามความไม่พอใจออกมา
เด็กหนุ่มกล้ายืนประจันหน้ากับปลายักษ์นั่นโดยไม่เกรงกลัว
"เจ้าเองสินะ ที่บังอาจมารบกวนการนอนของข้า"
—เพี้ยะ!
"โอ้ย! นี่เจ้ากล้าดียังไงถึงได้ดีดน้ำแข็งใส่ข้า"
—เพี้ยะ! เรนดีดน้ำแข็งใส่ปลายักษ์อีกครั้ง
ถึงแม้จะออกแรงไม่มากแต่ก็พอกวนประสาทได้อยู่
เพี้ยะ เพี้ยะ เพี้ยะ!
"นี่เจ้าคิดจะกวนประสาทข้างั้นหรอ ห๊ะ!!!"
"พึ่งรู้ตัวงั้นหรอ"
“นี่เจ้า รู้ไหมว่าข้าเป็นใคร—"
“ไม่รู้หรอก"
—.....
"ข้านะปลายักษ์ที่เคยแบกพื้นดินแห่งนี้ไว้เชียวนะ"
"แต่ก็แค่เคยไม่ใช่หรอ"
—.....
"ไม่เคยได้ยินรึไง สิ่งที่ควรยึดติดไม่ใช่อดีตแต่เป็นปัจจุบันนะ"
"นี่แกกล้าสั่งสอนข้างั้นหรอ"
"ไม่ว่าใครก็ควรถูกสอนทั้งนั้นแหละ ถ้ามัวแต่ยึดติดกับคำว่าศักดิ์ศรีก็จะมีแต่พลาดโอกาสทั้งนั้นแหละ"
—ใช่เหมือนกับกรณีของอลิซาเบต
โลกนั้นเองก็มีแต่คนที่ยึดศักดิ์ศรีของตัวเองจนพลาดโอกาสไปหลายๆอย่างเหมือนกัน
"ถึงแม้คุณสัตว์ประหลาดจะอยู่โลกนี้มาหลายร้อยปีก็จริง แต่ว่าถ้าเป็นเรื่องพวกนี้ดูเหมือนว่าผมจะมีประสบการณ์มากกว่านะ"
"นี่เจ้า...เอ่ยนามของเจ้ามาสิ..."
"มุราคามิ เรน มนุษย์ที่แข็งแกร่งที่สุดในโลกนี้ละน่ะ"
จะเรียกแบบนั้นก็ไม่ผิดหรอก ก็ที่โลกดูเหมือนจะไม่มีเผ่าอื่นเหลืออยู่ แถมสมาชิก'เชสแฟมิลี่'คนอื่นๆเองก็ไม่รู้ว่าเป็นเหตุผลอะไรถึงได้กลายมาเป็นเผ่าอื่นกัน
"นี่เจ้าเป็นมนุษย์งั้นหรอ แบบนี้นี่เอง ถ้าเป็นเจ้าคงพอจะทำให้ข้าสนุกได้ละน่ะ"
เห...แปลกดีแฮะมาคาดหวังกับมนุษย์แบบนี้เนี่ย
"ข้าจะให้เจ้าได้เห็นถึงร่างที่จริงของข้า"
พอปลายักษ์นั่นพูดจบ เกล็ดปลาค่อยแตกสลายจนเกิดระเบิดขึ้น
ตู้มมมมมมมมมมมม
ให้ตายสิ จะอลังการไปไหนกันละเนี่ย
ที่เขาคิดอย่างนั้นเพราะเกิดสิ่งที่อยู่ตรงหน้าของเขา
มังกรยักษ์ที่กำลังสยายปีกของมัน พร้อมกับเสียงที่กู่ร้องขึ้นมา
"—GYEEEEEEEEEEYAAAAAA"
สิ่งมีชีวิตที่เป็นสายพันธุ์แข็งแกร่งที่สุดมังกรสายเลือดบริสุทธิ์ ที่มีประวัติในโลกนี้มาอย่างยาวนาน
ถึงแม้เรนจะไม่ใช่คนของโลกนี้ แต่เขาก็พอมีความรู้ที่เหมือนกับความรู้ในโลกนี้อยู่บ้าง
"คุณเรน ไม่เป็นไรใช่ไหมค่ะ"
“อ้าวมาแล้วหรอ มาได้เวลาเหมาะเจาะพอดีเลยนะ"
“นี่มันใช่เวลาพูดเรื่องนั้นรึเปล่าค่ะ! ทำไมถึงมีมังกรสายเลือดบริสุทธิ์อยู่ที่นี้กันละค่ะ!"
“ฉันว่ารีบออกจากที่นี้กันเถอะนะ! เรนคุง"
“คงจะไม่ได้แล้วล่ะ เพราะว่าฉันนะไม่มีรสนิยมที่ชอบออกจากเกมกลางคันน่ะ"
เขาจ้องมองมังกรนั่นอย่างประหลาด ตอนนี้ในสมองของเขากำลังหาข้อมูลเกี่ยวกับมังกรตัวนี้อยู่
ปลายักษ์ที่เคยแบกโลกเอาไว้...ปลาที่กลายร่างเป็นมังกรได้...
"อุ๊บส์—ฮึๆๆๆฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ อย่างนี้นี่เอง ไม่นึกเลยว่าจะเจอเจ้านี่เร็วขนาดนี้พอคิดแล้วอยากจะหัวเราะจนขาดใจตายเลยล่ะ..."
"เรนคุงรู้อะไรเกี่ยวกับมังกรตัวนี้งั้นหรอ"
"อา ก็พอรู้อยู่บ้างนิดหน่อยละน่ะ"
เห็นได้ชัดเลยว่ารอยยิ้มของเรนในตอนนี้เป็นรอยยิ้มที่ออกมาจากใจจริง ไม่ใช่ผลจากการใช้ร่างเด็กหนุ่มเลย
"บาฮามุท—นั่นคือชื่อของแกสินะ "
มังกรอึ้งไปชั่วครู่ แสดงว่าเรนคิดถูก ใครจะไปคิดละว่าจะมีคนที่รู้ตัวจริงโดยเจอกันแค่ไม่ถึงชั่วโมงแบบนี้
"บาฮามุท!! มังกรที่แข็งแกร่งที่สุดในหมู่สายเลือดบริสุทธิ์นั่นนะหรอ!?"
"อา...งานช้างแล้วล่ะ แต่แบบนี้ชักจะตื่นเต้นแล้วสิ"
“ไม่ไหวหรอกค่ะ! เราสู้มันไม่ได้หรอก!"
"ริน...ชาล็อต...ในโลกของฉันมันมีคำว่าไม่ลองก็ไม่รู้อยู่หรอกนะ"
เขาหันมามองพวกริน ด้วยรอยยิ้มที่ไร้เดียงสา รู้ทันทีเลยว่าไม่ได้เกิดจากการเสแสร้ง
"ขอถามหน่อยเจ้ามนุษย์ ทำไมถึงรู้นามของข้ากันล่ะ"
"จะบอกให้ก็ได้...ก็เพราะว่าฉันมาจากโลกที่มีข้อมูลเกี่ยวกับแกพอสมควรเลยล่ะ"
ในโลกนั้น มีตำนานเกี่ยวกับของบาฮามุทไม่มากนักเลยสะดวกในการเขียนสรุป แต่ก็มีตำนานเล่าว่าบาฮามุท เป็นปลาตัวใหญ่ที่คอยแบกโลกเอาไว้มีหัวคล้ายฮิปโปไม่ก็ช้างในตำนานอาหรับ
แต่ก็มีตำนานหลายเรื่องที่กล่าวว่าบาฮามุท คือมังกรที่ได้รับพรจากพระเจ้าให้กลายเป็นมังกรที่แข็งแกร่งที่สุด และเคยโค่นล้มอำนาจของสวรรค์
แต่เรน เขาไม่คิดจะสนใจตำนานที่แท้จริงของมังกรตัวนี้หรอก เขาแค่ต้องการความสนุกจากการต่อสู้กับมังกรตัวนี้เท่านั้น
"นี่เจ้าไม่ใช่คนของโลกนี้งั้นหรอ"
"ก็...ประมาณนั้นแหละ"
สายตาของมังกรที่จ้องมาที่เรนนั้น เหมือนจะสนใจเรนมากยิ่งขึ้นกว่าเดิมซะอีก
"เอาล่ะ เริ่มเกมกันได้แล้วล่ะ"
เรนออกแรงทั้งหมดที่ไปในหมัดเดียวนั้นทำให้ร่างกายของมังกรนั้นเสทือนเล็กน้อย
“ทำได้แค่นี้เองหรอเจ้าหนุ่ม"
“งั้นเจอนี่หน่อยเป็นไง"
ชาล็อตกระโดดโจมตีด้วยหมัดที่เสริมด้วยเวทมนตร์ทั้งหมดที่มีนั่นทำให้ร่างกายของมังกรสะเทือนมากกว่ากรณีของเรนซะอีก
"ไม่เลวเลยนิ แต่แกก็เป็นแค่เอลฟ์ธรรมดาๆคนหนึ่งเท่านั้นแหละ"
บาฮามุท สะบัดหางที่มีเกล็ดอันแหลมคมใส่ชาล็อตทำให้กระเด็นไปกับพื้น
“พี่ค่ะ!!!"
“ใจเย็นๆริน รีบใช้เวทมนตร์รักษาเธอซะ"
“ค่ะ—!"
อย่างนี้นี่เอง ใช้เวทมนตร์เสริมหมัดได้ด้วยสินะ ถ้าเราลองทำแบบนั้นมั้ง
"ชิ—ไม่ลองไม่รู้หรอกเฟ้ย!!!"
ตึงงงงงงงงงงงงงง
"อะ อ๊ากกกกกกกก"
"เสียงแบบนั้นดูเหมือนจะยังไม่พอสินะ"
เรนโจมตีบาฮามุท อย่างรัวๆไม่ปล่อยให้ตัวเองหยุดพัก นั่นทำให้บาฮามุทถึงกับกระอักเลือดออกมา
"พอสักที!!!"
"อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก"
เรนถูกหางของบาฮามุทสะบัดด้วยความเร็วสูง เร็วกว่าที่ชาล็อตโดนเสียอีก
ถึงเมื่อกี้เรนจะป้องกันตัวได้แต่แขนซ้ายก็ได้รับบาดเจ็บหนัก และขาซ้ายก็ได้รับบาดเจ็บนิดหน่อยอยู่เหมือนกัน
"ถ้าเป็นแบบนี้ละก็ ข้าคงจะต้องกำจัดเจ้าแล้วล่ะ"
“คุณเรน!!!"
บาฮามุทใช้ลมหายใจมังกรน้ำโจมตีใส่เรน
"ระ ริน..."
เรนที่กำลังถึงฆาต แต่ถูกรินช่วยใช้เวทป้องกันให้
"น่ารำคาญซะจริง!"
บาฮามุทใช้หางของตัวเองอีกครั้งในการโจมตีริน ถึงแม้ว่าเรนจะเข้าไปช่วยแต่เพราะขาซ้ายยังเจ็บเลยเดินไปไหนไม่ได้
สุดท้ายเวทป้องกันของรินที่ไร้คนควบคุมถูกแรงดันน้ำอันมหาศาล ทำให้วงแหวนเวทมนตร์เริ่มมีรอยร้าว
"ราชา...อย่างฉันนะ..."
ถึงแม้ว่าเขาจะเคยพูดให้คนอื่นลดศักดิ์ศรีลงบ้าง แต่ว่าเขาเองก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะพูดอยู่เหมือนกัน
เขาในตอนนี้ไม่คิดจะทิ้งศักดิ์ศรี ไม่คิดที่จะยอมแพ้กับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า
แต่เพราะเป็นตอนนี้เขาจึงสามารถทำแบบนี้ได้
"อะ อะไรกัน"
วงแหวนเวทมนตร์ป้องกัน ที่เรนเป็นคนสร้างขึ้นโดยเลียนแบบจากรินและเมทติ้งเช็ค
ออร่าเวทค่อยๆปกคลุมร่างกายของเรน
เสาแห่งแสงสว่างที่เรนสร้างขึ้นมาโดยไม่ได้ตั้งใจ ค่อยๆสร้างรูปร่างของตัวเองขึ้นมา
ตัวหมากแห่งราชา KING
ตัวหมากแห่งแสงสว่างสูงทะลุยอดฟ้า เหล่าแองเจิลที่อยู่บนเมืองบนฟ้า เหล่าเอลฟ์ เผ่าคนแคระ มนุษย์ครึ่งสัตว์ รวมทั้งเผ่าที่อยู่บริเวณต่างก็เห็นแสงนั้น
พลังของราชาที่ตื่นเต็มที่ทำให้เหล่า'ตัวหมาก'เกิดตอบสนองขึ้นมา
ทั้งชิกุเระและนานามิ ตัวหมากที่จี้ห้อยคอเกิดมีแสงสว่างขึ้นมา
ไม่ใช่แค่ทั้งสองคนเหล่าสมาชิก’เชสแฟมิลี่'ทั้งหมดก็ตอบสนองขึ้นมาเหมือนกัน
ทุกคนมองท้องฟ้าเห็นตัวหมากแห่งแสงสว่างของตัวเอง
ทุกอย่างเกิดขึ้นจากความโกรธของเรนทั้งหมด
ไม่ใช่แค่ตัวเองต้องมาถูกปกป้องเท่านั้น แต่ถ้าทั้งสองคนตายไปชิกุเระกับนานามิจะต้องเสียใจแน่ๆ
ตอนนี้เขาอารมณ์ไม่ดีแบบสุดๆ ในแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
ตลอดระยะเวลาสิบแปดปีที่เขาใช้ชีวิตอยู่มาเขาไม่เคยติดหนี้ชีวิตใครมาก่อนเลย
แค่ผู้หญิงตัวเล็กๆแต่กลับเสี่ยงชีวิตเผื่อช่วยเรา ถึงแม้เธอจะทำไปเพราะเป็นห่วงชิกุเระก็เถอะ
เรนพุ่งตัวเข้าไปหาบาฮามุทด้วยแววตาที่มีประกายดุดันจนมังกรตนนั้นเบิกตากว้างโดยไม่ได้ตั้งใจ จากนั้นเรนก็—
“เช็คเมท...!!!จบกันซักทีไอ้ราชามังกร!!!"
ตัวหมากแห่งแสงสว่างเริ่มเดินราวกับจะกดทับตัวบาฮามุท
ตัวเรนที่พุ่งเข้ามากับตัวหมากที่จะกดทับร่างของตน
“นี่แหละคือ...!!!การเดินหมากของราชา!!!"
อย่าลืมกดไลค์แฟนเพจMurakami
เพื่อจะได้อัพเดตก่อนใครนะครับ^^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น