เมื่อ'ราชา'มาถึงต่างโลก

ลำดับตอนที่ #8 : คุณสมบัติ

     การอาละวาดที่จบลง
     ร่างกายที่สะบักสะบอมของทุกคนถูกเรนขนย้ายมากองรวมกัน
     คะแนนในบัตรประจำตัวกิลด์จำนวนหนึ่งร้อยสี่สิบใบทั้งหมดถูกโอนย้ายเข้าไปในบัตรของเรน
     "ยินดีด้วยค่ะ...ตอนนี้คุณเรน...อยู่ในระดับS...แล้วค่ะ..."
     แต่น้ำเสียงของเธอ...เหมือนจะไม่ยินดีด้วยนะ
     แต่มันก็เป็นเรื่องที่น่ายินดี ที่เขาสามารถอยู่ในระดับท็อปของกิลด์ภายในไม่กี่นาทีที่เข้ากิลด์ ถึงแม้กิลด์นี้จะเป็นกิลด์ที่มีแววใกล้จะถูกยุบไปก็เถอะ ก็ไม่ใช่เรื่องที่น่าภูมิใจซะเท่าไหร่
     แต่แบบนี้ก็จะสามารถทำภารกิจที่ยากขึ้นได้ และแถมเงินก็ได้เยอะขึ้นอีกด้วย
     “แล้ว...พอจะมีงานระดับ S บ้างไหมล่ะ ขอแบบระดับยากที่สุดในระดับSด้วยนะ"
     "ไม่มีหรอกค่ะ...เพราะที่ผ่านมาเราไม่มี...คนที่อยู่ในระดับS เลยค่ะ...ทำให้ไม่มีใครกล้ามาจ้างงานยากๆ...ให้พวกเราหรอกค่ะ"
     “แบบนี้ก็แย่นะสิ..."
     "แอนนาเบลลองให้เจ้าหนูนี่ลองภารกิจนั้นดูไหมล่ะ"
     ชายกอริลลาคนเมื่อกี้ที่เข้ามาหาเรื่องเรนพูดขึ้นมา
     "ถ้าเป็นภารกิจนั้นละก็..."
     แอนนาเบลจ้องมาที่เรนสักครู่...
     "ภารกิจนั้นงั้นหรอ แสดงว่ามีภารกิจระดับM อยู่แต่เพราะเหตุผลบางอย่างทำให้ทุกคนไม่สามารถเคลียร์ได้สินะ"
     ตอนแรกเขาก็พูดเล่น แต่มันก็แทงใจดำทุกๆคน ทุกคนต่างเบือนหน้าหนีไปกันทั้งนั้น
     "ดูเหมือนผมจะคิดถูกสินะ..."
     สายตาที่เย็นชา จ้องอาฆาตมาที่ทุกคน
     "เอางั้นก็ได้ ผมจะลองรับภารกิจนั้นดูละกัน"
     “เฮ้ยๆ เจ้าหนู แกยังไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับภารกิจนี้เลยนะ"
     "ก็เพราะ แบบนั้นมันท้าทายดีนะสิ ไม่ว่าจะเป็นภารกิจแบบไหน ผมก็รับทั้งนั้นแหละ และอีกอย่างผมชื่อเรน ไม่ได้ชื่อเจ้าหนูหรอกนะ!"
     เขามองคุณลุงกอริลลาด้วยสายตาที่เย็นชาเหมือนเคย และน้ำเสียงเย็นชาที่พูดนั้นก็ไม่เหมาะกับคำพูดที่เขาพูดเลย
     แต่จากที่เขาสังเกตแล้วดูเหมือนว่า จะเป็นภารกิจที่ยากพอดู ไม่อย่างนั้นลุงกอริลลานั่นคงไม่เตือนแบบนั้นหรอก
     “แล้วเป็นภารกิจแบบไหนล่ะ"
     "เป็นภารกิจให้จัดการกับสัตว์ประหลาด...ตรงริมชายหาดนะค่ะ...มันคอยจัดการกับชาวประมง...ทำให้พวกชาวประมงมาจ้างพวกเรา...ตอนนี้พวกเขาก็รีบเร่งให้พวกเราจัดการกับมัน...โดยให้ค่าจ้างเป็นสามเท่านะค่ะ..."
     สามเท่า หมายความว่าคะแนนก็จะเพิ่มขึ้นสามเท่าด้วยสินะ
     "แนะนำ...ถ้าจะไปกันสามคนละก็...บริหารการแบ่งคะแนนกันหน่อยนะ"
     “บริหาร?...จริงสิ เธอยังไม่ได้บอกเรื่องการแบ่งคะแนนเลยนะ"
     "จะให้บอกสูตรละก็...{คะแนนจริง-[ (คะแนนจริง÷ความต่างของระดับของเพื่อนในปาตี้)×จำนวนคนในปาตี้] }=คะแนนที่เราได้}..."
     "อะ เอ่อ เรนคุงหมายความว่าไงหรอสูตรนี้นะ"
     "คงต้องสมมุติขึ้นมาหนึ่งโจทย์ละน่ะ สมมุติว่าผมได้คะแนนมา18,000 คะแนน และตอนนี้ความต่างของระดับของพวกเธอกับผมคือ 18 ระดับ {18,000-[ (18,000÷18)×2=2,000]=16,000} สรุปก็คือถ้าผมไปกับพวกเธอสองคนพวกเธอก็จะได้คนละ 1,000 คะแนน ส่วนผมก็จะ 16,000 หมายความว่ายิ่งพวกเธอระดับสูงมากเท่าไหร่ผมก็ต้องแบ่งคะแนนให้พวกเธอมากเท่านั้น"
     สูตรง่ายๆระดับเด็กประถม นานามิไม่ได้สอนเลยสินะ
     แต่ว่าปัญหาไม่ตรงนั้น แต่เป็นแอนนาเบลที่กำลังจ้องเรนอยู่ในตอนนี้ ราวกำลังจะตะครุบเหยื่อ
     เฮ้ๆ หรือว่าฉันจะอธิบายไม่หมดกัน
     "อะแฮ่ม แต่ถ้าเป็นกรณีที่ทั้งสามคนระดับต่างกันหมด ก็ต้องคำนวณสองครั้งนะน่ะ เอาเถอะเรื่องนั้นเอาไว้ทีหลัง"
     แอนนาเบลทำการยื่นใบรายละเอียดเกี่ยวกับภารกิจให้เรนดู
     เมื่อเรนลองหาสถานที่ตามในใบรายละเอียดนั้น แน่นอนว่าเป็นในแท็บเล็ทPC
     “อยู่ห่างจากที่ไม่ไกลกระโดดไปแปปเดียวก็ถึง"
     "กะ กระโดดงั้นหรอค่ะ"
     “แต่ก่อนอื่น...ริน"
     เขามองมาทางรินด้วยสายตาที่เย็นชาที่ทำเป็นประจำอยู่แล้ว แต่ว่าไม่รู้ว่าเพราะอะไรทำให้ตอนนี้ดูน่ากลัวกว่าทุกครั้ง
     "คะ คือมีอะไรรึเปล่าค่ะ"
     เรนยังคงมองแบบเดิม ไม่ปริปากอะไรทำให้ รินที่กำลังจะชินนิสัยแบบนี้รู้สึกกลัวขึ้นมานิดๆ
     "ช่วยสอน...เรื่องเวทมนตร์ให้หน่อยสิ"
     "เอ๊ะ..."
     —......
     อย่าบอกนะว่าคุณเรนกำลังเขินอยู่นะ
     จริงอยู่ว่าชิกุเระเคยพูดไว้ว่า
     —พี่ชายของฉันนะ...เวลาเขาเขินนะ...จะน่ารักมากเลยละ
     แต่ไม่นึกว่าจะขนาดนี้
     “อย่าเข้าผิดละ ตอนที่ฉันมาที่นี้ดูเหมือนฉันจะใช้พลังไม่ได้แล้วละ แต่ฉันก็รู้สึกได้ว่าในตัวของฉันยังมีเวทมนตร์อยู่เท่านั้นแหละ"
     ก็จริงอยู่ ตอนที่เขามาที่นี้เวทมนตร์ที่ทำให้เขาบินได้ก็หายไป แถมลางสังหรณ์ของเขาก็บอกว่านั่นไม่ใช่ฝีมือของเมทติ้งเช็คแน่
     แถมตอนนี้เขาก็จะไปจัดการกับสัตว์ประหลาดอยู่ ถ้าเกิดใช้เวทมนตร์ไม่ได้อาจจะเกิดปัญหาทีหลัง
     "กะ ก็ได้อยู่หรอกค่ะ"

*

     "อืม...ตอนนี้ก็สำเร็จอยู่ขั้นหนึ่งแล้วแต่ว่า..."
     "คุณสมบัติของธาตุเวทมนตร์ไม่มีอยู่เลยละค่ะ"
     “นั่นสิแบบนี้ต่อให้ฉันมีหรือไม่มีเวทมนตร์ก็เถอะมันก็ไม่ต่างกันละน่ะ"
     หลังจากที่เขาทดสอบดูแล้ว ปรากฎว่าเขามีพลังเวทอยู่พอสมควรแต่ไม่มีคุณสมบัติของธาตุเวทมนตร์อยู่เลย
     คุณสมบัติของธาตุเวทมนตร์เป็นปัจจัยสำคัญที่จะใช้เวทมนตร์ได้
     การจะใช้เวทมนตร์ธาตุใดธาตุหนึ่ง จำเป็นต้องมีคุณสมบัติของธาตุเวทมนตร์ธาตุนั้นด้วย
     วิธีทดสอบก็มีอยู่หลายวิธี วิธีที่รินใช้กับเรนก็คือแผนภูมิวงกลมธาตุเป็นวิธีที่สามารถดูได้โดยใช้เวทมนตร์ดึงคุณสมบัติออกมาทั้งหมด
     ซึ่งเรนไม่มีคุณสมบัติของธาตุไหนอยู่เลย

     แต่มันกลับทำให้เขาคิดมากกว่าเดิม ว่าทำไมตอนนั้นถึงใช้เวทบินได้กันละ
     โลกนั้นที่ไม่มีเวทมนตร์กับโลกนี้ที่มีเวทมนตร์...โลกนี้...กับโลกนั้น...โลกที่ต่างกันสุดขั้ว
     “เข้าใจล่ะ..."
     หลังจากที่ครุ่นคิดอยู่หลายนาที ก็ได้ข้อเท็จจริงมาหนึ่งข้อ
     "เอ๊ะ! รู้แล้วหรอค่ะว่าทำไมตอนนั้นถึงใช้เวทบินได้นะ"
     "อา...ที่จริงก็ไม่มีอะไรมายืนยันหรอกนะ...แต่ข้อสรุปของฉันไม่เคยพลาดหรอกนะ"
     “ลองเล่ามาสิ เรนคุงเราจะได้ช่วยกันแก้ได้"
     “โลกนั้นนะเดิมทีไม่มีเวทมนตร์ คนที่อยู่ในโลกนั้นจึงไม่มีเวทมนตร์ การที่ฉันมีเวทมนตร์ได้เป็นเพราะ’KING' โลกนั้นนะไม่มีกฎเกณฑ์การใช้เวทมนตร์อะไรเลย ฉันที่เป็นคนของโลกนั้นจึงสามารถใช้ได้อิสระ  แต่พอฉันมาที่โลกนี้ ทำให้ฉันที่ถูกสร้างมาจากโลกที่ไม่มีเวทมนตร์ ไม่มีคุณสมบัติของธาตุเวทมนตร์ ทำให้ฉันใช้เวทมนตร์ไม่ได้เลยไงล่ะ"
ตอนนี้อยู่สวนหลังที่พัก ไม่มีใครอยู่นอกจากพวกเรนจึงสามารถพูดเรื่องนี้ได้อย่างเต็มที่
     "กล่าวสรุปคือ การที่ฉัน—ไม่สิการที่ทุกคนจะใช้เวทมนตร์ได้นั้นขึ้นอยู่รูปแบบของโลกที่เราอยู่ด้วยไงล่ะ"
     "สะ สุดยอดสมแล้วละค่ะ ที่เป็นคนมาจากโลกอื่น"
     “แล้วแบบนี้พวกเราจะแก้ไขเรื่องนี้ให้เรนคุงยังไงกันล่ะเนี่ย"
     "ก็ยังมีอยู่นะ...เพราะว่าฉันยังเหลือพรอีกตั้งห้าข้อนิ"
     "อย่าบอกนะว่า—"
     "พลังของข้าจงตื่นขึ้น การเดินรอบตัว ความสามารถรอบตัว การเดินแปดด้าน ความสามารถแปดอย่าง ความสามารถที่สี่ข้าขอระบุเป็น'คุณสมบัติของธาตุเวทมนตร์ทั้งหมด' "
     แสงออร่าสีขาวที่ออกมาจากตัวหมากคิง ปกคลุมทั่วร่างของเรน
     "อา รู้สึกได้เลยว่าพลังมันเพิ่มขึ้นแบบแปลกๆแฮะ"
     “เท่านี้ก็แก้ปัญหาได้แล้วสินะค่ะ"
     “งั้นขั้นต่อไปก็คือ ฝึกวิธีการร่ายเวทงั้นสินะ"
     "เรื่องนั้นไม่จำเป็นหรอก"
     "อ้าว...ทำไมล่ะ"
     “ฉันก็แค่อยากเคลียร์ปัญหานี้เท่านั้น ไม่งั้นมันจะทำให้ไม่มีสมาธิตอนต่อสู้แค่นั้นแหละ"
     สมกับเป็นเด็กมีปัญหาจริงๆ หาเรื่องให้ปวดหัวโดยเอาผลประโยชน์เข้าตัว
     จะบอกง่ายๆว่า เดี่ยวค่อยเช็คใหม่ทีหลัง หลังจากค่อยฝึกก็ได้
     “เอาล่ะ ไปกันเถอะฉันอยากสนุกเต็มแก่แล้ว..."
     คำพูดของเรนทำให้ทั้งสองคนรู้สึกตัว
     —กระโดดไปแปปเดียวก็ถึง
     "อย่าบอกนะว่าจะเอาจริงนะ"
     "ไม่ปฏิเสธ"
     ในชั่วพริบตานั้นเรนก็ถีบตัวออกไปด้วยพลังขาที่มหาศาลจนทำให้พื้นเป็นหลุม
     "เอ๋—! แบบนี้ใครจะซ่อมหลุมละค่ะ"
     เสียงนั้นส่งไปไม่ถึงหูของเรน
     และไม่ใช่แค่หลุมเดียว ตรงทางเดินข้าหน้าก็มีหลุมอีกหลายหลุม
     ทางด้านพวกรินก็ใช้เวทบิน บินตามหลุมที่เรนทิ้งเอาไว้ แต่สปีดยังช้ากว่าเรนมากนัก
     "โธ่~เป็นเด็กที่เอาแต่ใจจริงๆนะค่ะเนี่ย"
     "ไม่นึกว่าชิกุเระกับเรนคุงจะอยู่ด้วยมาหลายปีได้นะเนี่ย"
     “ไม่ใช่แค่ชิกุเระจังหรอก ผ.อ.ก็ด้วยละค่ะ ไม่นึกว่าทั้งสามคนที่มีนิสัยต่างกันขนาดนั้นจะอยู่ด้วยกันได้นะค่ะ"
     "เริ่มเห็นทะเลสาบแล้วล่ะ"

     —ตู้มมมมมมมมมมมมมม

     —ตู้มมมมมมมมมมมมมม

     สิ่งที่เห็นอยู่ข้างหน้ามิอาจพรรณนาในตอนนี้ได้
     แต่สิ่งที่อยู่ข้างหน้า เป็นตัวตนที่มีอยู่แค่ในโลกนี้เท่านั้น สิ่งที่โลกนั้นไม่มี
     สัตว์ร้ายที่มีอยู่แค่ในตำนาน
     สัตว์ร้ายสีคราม สยายปีกของมันออกมา พร้อมกับก้องเสียงคำรามของมัน สิ่งมีชีวิตที่แข็งแกร่งที่สุด
     “มังกรสายเลือดบริสุทธิ์…ทำไมถึงได้อยู่ที่นี้กันละค่ะ"
     "นั่นสิมันควรถูกผนึกในสงครามในหลายสิบปีก่อนไม่ใช่หรอ...!"
     —นี่นะเป็นเรื่องที่ใครสร้างขึ้นมากันแน่
     เด็กหนุ่มที่จ้องมองมันแบบไม่กระพริบตาเลย
     รอยยิ้มที่ดูสนุกสนานนั่น
     มันถูกสร้างโดยโชคชะตา หรือ มีคนกำหนดมันกันแน่

อย่าลืมกดไลค์แฟนเพจMurakami
เพื่อจะได้อัพเดตก่อนใครนะครับ^^