เมื่อ'ราชา'มาถึงต่างโลก

ลำดับตอนที่ #3 : งานเลี้ยงต้อนรับราชา

     "ทุกคน! มุราคามิ เรนคนนี้ฉันรับรองเลยว่าเขาเป็นผู้ชายที่ดี เขาเป็นผู้มีพระคุณของฉันและเขาก็แข็งแกร่งกว่ามนุษย์ธรรมดาทั่วไปและเพื่อดื่มฉลองให้กับเขา ทุกคนคัมปาย—!"
     "คัมปาย—!"
     เป็นงานเลี้ยงที่มีเลิศลัยสุดๆและแถมทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก ไม่ว่าใครก็คิดอย่างงั้น แต่ทุกคนก็ยังดื่มด่ำกับความสุขในงานเลี้ยง ตอนนี้ตะวันลับขอบฟ้าแล้ว ทำให้รู้ว่าเวลามันผ่านไปเร็วแค่ไหน
     ทุกคนในโรงยิมต่างพากันส่งเสียงเฮฮาปาตี้กันอย่างมีความสุข ถ้าเป็นโลกเดิมของเขา การให้เด็กที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะมาดื่มสุราเป็นเรื่องที่ผิดกฎหมาย แต่ที่นี้คือโลกใหม่ของเขา การยึดติดกับข้อศีลธรรมในโลกเดิมนั้นคงไม่ใช่เรื่ิองสมควรทำในโลกนี้ ซึ่งเขาก็รู้ดี ดังนั้น—
     "สุดยอดดดดดดดด!!! เขาดื่มไปสามถังแล้วยังไม่เมาอีกหรอ!!!!"
     "คอแข็งเป็นบ้า"
     "ร่างกายของเขาเนี้ยทำมาจากอะไรกัน รินอยากรู้จังเลย"
     เหล่าสาวๆต่างมุงดูคนที่คอแข็งเป็นบ้าสมกับที่เรียกตัวเองว่าราชาอยู่ คินกุ—ไม่สิ เรนกำลังดื่มไวท์องุ่นชั้นดีด้วยถังล้วนๆไม่ต้องเติมลงในแก้ว ตอนนี้ดื่มไปสามถังแล้วไม่มีทีท่าว่าจะเมาเลยสักนิด
     ทุกคนต่างก็พยายามจับตัวเรนด้วยความอยากรู้อยากเห็นในร่างกายผู้ชายที่ตัวเองก็ไม่ได้รู้มากนัก บ้างก็หยิกแก้ม บ้างดมกลิ่น บ้างก็ลูบไล้
     ถ้าเป็นโลกเดิมของเขามันก็เข้าข่ายการคุมคามทางเพศไปแล้ว
     "ท่านเรนจังค่~า มาเต้นรำกับชั้นหน่อยมั้ย พวกเราไม่ได้เต้นกันมานานแล้วน่~า"
     คนที่ผิดศีลธรรมก็มาอีกคน นานามิ เดธออฟไลน์ เข้ามากอดเรนด้วยความเร็วอันน่าเหลือเชื่อ ร่างกายอันน่ายั่วยวนใจของผู้ชายและทรวงอกที่สมกับสตรีเพศสุด ใบหน้าที่สัมผัสกับหน้าอกนั้น—
     "หายใจ...ไม่ออก...นานามิ...ปล่อยสิเฟ้ย!"
     "ไม่เอาไม่เจอกันตั้งนาน การกอดกันถือว่าเป็นการแสดงความรักที่มีต่อกันนะค่ะ ไม่เจอกันตั้งสิบปีก็ต้อง—พรูดดดดด!!!!!!!!!!!!!"
     ร่างกายของนานามิถูกซัดจนกระเดนไปติดกับกำแพงราวกับตอกตะปูติดกับกำแพง
     "นานามิ...บอสเขาลำบากใจนะ..."
     โชคยังดีที่ชิกุเระเตะห้ามนานามิได้ทัน
     "ชิกุเระทำอะไรของเธอนะ—"
     "ชิกุเระกูดจ๊อบ—!"
     "ทำไมเป็นอย่างงั้นละค่ะT_T"
     นานามิถึงกับเศร้าใจเมื่อเห็นนายของตัวเองเห็นดีเห็นงามกับชิกุเระ จนหูเอลฟ์ของเธอผล็อยตกไปด้วย
     "นี่เธอยังไม่รู้อีกหรอ"
     "การที่นานามิจังทำอย่างงั้น...จนทำให้บอสอึดอัด...สำหรับบอสในตอนนี้แล้ว...นานามิจังนะ—"
     " "เป็นตัวน่ารำคาญ" "
     การพูดอย่างพร้อมเพรียงโดยที่มิได้นัดหมายของทั้งสองคนนั้นส่งผลให้นานามินั้นถึงกับช็อคคากำแพง
     "ขอโทษด้วยนะค่ะที่ท่านแม่ทำให้คุณลำบากนะ"
     "ไม่เป็นไร ฉันชินแล้วละ"
     เรนพูดก่อนที่จะหยิบเค้กรสช็อกโกเลตเข้าปากจนแก้มตุ่ยแล้วทำหน้าสีหน้าที่ความสุขออกมา
     " " " "นะ—น่ารัก!!!" " " "
     การประสานอย่างพร้อมเพรียงของเหล่าสาวๆนั้นทำให้เรนหยุดชะงักไป
     "บอส...ในที่สุดก็ยิ้มแล้ว"
     "ฉะ ฉันก็แค่เห็นว่ามันอร่อยเท่านั้นเองผิดตรงไหนมิทราบ
     " " " " "เปล่านี้" " " "
     การประสานอีกครั้งของเหล่าสาวๆทำให้เรนต้องหน้าแดงแล้วเบือนหน้าหนีไป ซึ่งนั้นเป็นทิศที่ชิกุเระอยู่พอดี
     "จะว่าไปหูจิ้งจอกของจริงรึเปล่า"
     เรนชี้ไปที่หูจิ้งจอกของชิกุเระ
     "บอส...เสียมารยาท...ต้องของจริงอยู่แล้ว...โอ้ยยยยย!!! เจ็บนะบอส!"
     "อืมของจริง จริงๆด้วย"
     เรนใช้แรงของตัวเองดึงหูจิ้งจองของชิกุเระอย่างสุดแรงแต่มันก็ไม่ออกสักที
     " งั้นหางละ"
     " อิ้ง! "
     ชิกุเระตกใจจนร้องเสียงหลงออกมาแทน
     จากนั้นตาของเรนก็เปล่งประกายวาบขึ้นมา
     " ชิกุเระอย่าบอกนะว่านี้จุด***ของเธอนะ"
     เธอไม่ตอบพยายามกลั้นเสียงเต็มที่แต่เธอรู้ดีว่าต่อให้ทำอย่างนั้นคนฉลาดอย่างบอสของเธอต้องแกล้งเธอต่อแน่ แต่ไม่ใช่แค่เรนเท่านั้นที่แกล้งเธอ ผู้ที่อยากเอาคืนก็ทำตาประกายวาบเช่นกัน
     "ชิกุเระขอเอาคืนที่เธอเตะฉันละน่ะ"
     "มะ ไม่ไหวแล้ว บะ บอส นานามิหยุดทีเถอะค่ะ"
     " "โน—เว" "
     "อะ อิ้ง อิ้ง อิ้ง อิ้ง อิ้ง อิ้ง อิ้ง อิ้ง อิ้ง อิ้ง อิ้ง อิ้ง อิ้ง บอสใจร้ายที่สุด"
     เธอรับความเสียหายไม่ไหวจนต้องล้มฟุบอย่างหมดสภาพอยู่ตรงนั้นไปเสียแล้ว
     "แล้วคุณเรน กับชิกุเระจังและ ผ.อ.รู้จักกันมานานกันแค่ไหนแล้วละค่ะ"
     ลิลลี่เข้ามาถาม พร้อมกับเช็คสภาพของชิกุเระที่ดูไม่ได้เลย
     "ถ้านับตั้งแต่ตอนฉันรับชิกุเระเข้ามาใน'เชสแฟมิลี่'ก็ประมาณสิบปีได้แล้วละ"
     "สิบปีแสดงสนิทกันมากเลยสินะค่ะ"
     "อืม แต่ว่าฉันอยากถามนานามิหน่อยนะ"
     นานามิตกใจกับความสงสัยของเรน ส่วนชิกุเระก็เอาหน้าซุกพื้นลึกลงกว่าเดิมถ้าไม่ถูกถามก็จะไม่มีวันขึ้นมาเด็ดขาด
     "นานามิ เธอหายตัวไปตั้งแต่สามปีก่อนตอนนั้นเธออายุเพียงแค่สิบห้าเท่าฉัน แล้วเธอไปมีลูกตอนไหนมิทราบ"
     คำถามนั้นทำให้ทุกคนในงานเลี้ยงถึงกับตกตะลึง แต่นานามิรู้อยู่แล้วว่าเขาจะถามคำถามนี้แน่นอน
     "แถมเธอนะมีรูปร่างเปลี่ยนไปเยอะ ส่วนสูงก็สูงขึ้นมากภายในเวลาเพียงแค่สามปีไม่น่าจะเปลี่ยนไปขนาดนี้ แต่ในทางกลับกันร่างกายของชิกุเระกลับสูงขึ้นแค่นิดเดียว แถมฉันก็ถามอายุของชิกุเระจากลิลลี่จัง ส่วนของเธอฉันก็ถามลูกสาวของเธอมาแล้ว 'สิบห้ากับสามสิบ' ห่างกันตั้งเท่าตัวนี่มันอะไรกัน"
     เรนกระโดดจับคอเสื้อสูทของนานามิ แล้วทำสีหน้าที่หงุดหงิดออกมา
     "ใจเย็นก่อนสิ ท่านเรนจัง เดี่ยวดิฉันจะอธิบายให้ค่ะ"     
     "ไม่ต้องอธิบงอธิบายอะไรแล้วละ ฉันพอสรุปได้แล้วละ"
     แต่หลังจากนั้นเขาก็เงียบไป สักพักเขาก็เปิดปากขึ้นมา
     "ในวันนั้นพวกเธอหายตัวไปพร้อมกันพวกเธอต่างก็อายุเท่ากับฉันในตอนนั้น แต่ตอนนี้พวกเธอกลับมีอายุที่ต่างกับฉันขนาดนี้ ถ้าจะให้ฉันสรุปละก็ พวกเธอนะมาที่โลกนี้ไม่พร้อมกัน หรือมาคนละช่วงเวลา ถ้าเป็นเธอที่มีอายุสามสิบละก็หมายความว่าเธอมาที่โลกนี้เมื่อสิบห้าปีที่แล้ว ส่วนชิกุเระก็คงมาที่โลกนี้เมื่อไม่กี่เดือนก่อนสินะ"
     เมื่อได้ยินข้อสรุปของเรน เธอก็ยิ้มอย่างไม่ผิดหวัง
     "ถ้าเป็นข้อสอบO—NET คงถูกหมดทุกข้อเลยละค่ะ"
     "นั้นแหละที่ทำให้ฉันหงุดหงิด!!!"
     เขาก้มหน้าลง กัดฟันอย่างแรงด้วยความเกรี้ยวกราดจนได้ยิน กรอดดดดดดด
     ถ้าเป็นอย่างที่พูดละก็—
     "หมายความว่ายังไงกันเจ้าหนู"
     อาจารย์คารินเข้ามาแทรกบรรยากาศที่กำลังตึงเครียด
     "คุณคาริน หมายความว่าถ้าเป็นอย่างงั้นมีความเป็นไปได้ที่ พวกพ้องของพวกเราบางคนอาจจะมาที่โลกนี้เมื่อหนึ่งร้อยปีก่อนหรือมากกว่าก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้ไงละค่ะ"
     "ไม่แน่บางคนอาจจะมาที่นี้ในอนาคตอีกหลายปีข้างหน้าก็ได้ ถ้าเป็นแบบนั้นต่อให้หาแทบพลิกแผ่นดินก็ไม่เจอหรอก"
     นานามิตอบกลับส่วนเรนพูดเสริมขึ้นมา
     ถ้าเป็นไปตามที่เขาคิดละก็เขาก็จะไม่ได้ความทรงจำกับมาแถมยังไม่ได้เจอกับพรรคพวกที่อยากเจออีก
     เรนปล่อยคอเสื้อ แล้วให้น้ำตาที่กลั้นไว้ไหลออกมา
     ทั้งที่เป็นงานเลี้ยงต้อนรับเขาทั้งที แต่กลับทำอย่างนี้มันทำให้เสียบรรยากาศหมด

*

     ย้อนกลับไปเมื่อหลายชั่วโมงก่อน
     "แหม~แหม~ ท่านเรนจังละก็อย่าแกล้งลูกของดิฉันเล่นสิค่—า~"
     เสียงของคนที่ไม่ใช่อลิซ
     "ท่านแม่!"
     สาวที่ถูกอลิซเรียกว่าท่านแม่
     สาวสวยผมบรอนซ์ที่ทำให้รู้ว่าอลิซได้มาจากใคร หน้าตาลูกครึ่งอังกฤษ ใส่ชุดสูทสีน้ำตาลเรียกเรนด้วยท่าทางสนิทสนม
     "อย่าเรียกเราว่าเรนจังนะ นานามิ"
     เขาตอบกลับด้วยสีหน้าที่หงุดหงิดที่สมกับร่างกายเด็ก แต่นั่นก็ดูง่ายมากว่าแสร้งทำ
     ราชินีแห่งอาณาจักรเดธออฟไลฟ์ มารดาของอลิซาเบต ผู้ก่อตั้งและเป็นผู้อำนวยการโรงเรียนนี้ นานามิ เดธออฟไลฟ์
     เธอเดินเข้ามาในสนาม ทำให้ชิกุเระต้องกระโดดจากที่นั่งฝั่งคนดูมาที่สนามตาม
     ทั้งสองคนเดินมาอยู่เบื้องหน้าของเรน
     "กรอดดดดดดดดดดดดดด"
     คิเมร่าขู่ใส่นานามิทันทีที่เธอเข้ามาใกล้ แต่เรนก็ลูบหัวแล้วบอกว่าไม่เป็นไร
     เรนนั่งไขว่ห้างและทำท่าเหมือนพระราชาที่มาจากไหนก็ไม่รู้
     ทั้งสองคนตอบสนองกิริยาแบบนั้นมาพร้อมกันโดยการคุกเข่าต่อหน้าเขาและพูดด้วยความเคารพว่า
     " " 'ท่านเรน...ราชาของพวกเรา’ตัวหมาก’ทั้งสิบห้า ไม่เจอกันนานนะค่ะ' " "
     "พอนลำดับA—นานามิ บิชอปฝั่งขวา—ชิกุเระ ถึงจะช้าไปหน่อยที่จะพูด แต่ก็ไม่ได้เจอกันนานนะ"
     หลังจากนั้นทั้งสองก็ลุกขึ้น
     "แหม~แหม~ยังร่างกายที่น่ารักเหมือนเดิมเลยนะค่ะ ท่านเรนจัง"
     รอยยิ้มบนใบหน้าของนานามิบ่งบอกถึงความคิดพิเรนในสมอง ทำให้สำหรับเรนแล้วเป็นรอยยิ้มที่น่ากลัวที่สุด
     "ท่านแม่! รู้จักผู้ชายคนนี้ด้วยหรอค่ะ!!"
     "อลิซถ้าเป็นไปได้ก็ให้เกียรติเขาหน่อยก็ดีนะ"
     นานามิหรี่ตาลงครึ่งแล้วจ้องลูกสาวของตัวเองด้วยสายตาที่จริงจัง นั้นก็เป็นสายตาที่น่ากลัวเช่นกัน
     ผู้หญิงคนนี้ไม่สามารถอธิบายอะไรนอกจากความน่ากลัวได้อีกแล้ว
     "อลิซ คือลูกสาวของนานามิงั้นหรอ เหมือนกันอย่างกับแกะ แต่นิสัยช่างต่างกันสุดขั้วราวกับฟ้ากับเหว"
     เรนหรี่ตาลงครึ่งหนึ่งอย่างเวทนาต่อแม่ลูกคู่นี้
     "เขานะเป็นผู้มีพระคุณของแม่นะ และเป็นหัวหน้าของแม่ด้วยการไม่ให้เกียรติเขาก็เหมือนไม่ให้เกียรติแม่นั้นแหละ"
     "ผู้มี...พระคุณ?"
     "เอาละ แม่รู้เรื่องราวทั้งหมดแล้วปล่อยตัวเขาเถอะนะ"
     "แต่ว่าท่านแม่ค่ะผู้ชายคนนี้—"
     อลิซต้องกลืนคำพูดที่จะพูดต่อไป เพราะเห็นสายตาที่กดดันของแม่ตัวเองที่ตัวเองยังไม่เคยเห็นเลยซักครั้ง
     "ลูกนะแพ้การเดิมพันกับเขาเองไม่ใช่หรอถ้าเป็นแบบนั้นลูกเองก็ต้องรับผิดชอบเองนะ"
      แต่เรนก็กระโดดและใช้มือของตัวเองสับไปที่กลางหัวของนานามิพอดี
     "นานามิ ไปขู่ลูกตัวเองเล่นแบบนั้นเดียวก็ได้หนีออกจากบ้านกันพอดีหรอก"
     "เจ็บ เจ็บ สมกับเป็นท่านเรนจังยังเจ็บเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือโครตเจ็บ"
     —โปกกกกกก
     คราวนี้เป็นกำปั้นแทน
     "บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าเรียกท่านเรนจัง"
     ภายนอกดูจะไม่ได้โกรธอะไรมากมาย แต่ภายในกำลังเดือดได้ที่เลย

*

     พอไปๆมาๆก็เป็นงานเลี้ยงต้อนรับซะแล้ว

     จากการที่พวกเขาหยอกเล่นกันก็รู้แล้วสนิทกันขนาดไหน

     ถ้าเพื่อนสนิทของตัวเอง ถ้าเราไม่ได้เจอเขาอีกเลยเป็นตัวเองก็คงเศร้าเหมือนกัน ยิ่งเป็นเพื่อนที่รู้จักกันมาเป็นสิบปี และเปรียบเสมือนครอบครัวของตัวเองอีกด้วย

     "ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะฉันพอทราบที่อยู่ของแต่ละคนแล้วละค่ะ"

      —โปกกกกกกก

     "แล้วทำไมไม่บอกตั้งแต่แรกละ อยากแกล้งกันรึยัยเวรนี่"

     เรนโกรธจนเส้นเลือดปูเต็มหน้า ดูเหมือนจะได้เวลาระบายความเครียดที่สั่งสมมานานแล้ว

     บรรยากาศความเครียดหายไปราวกับเป็นเรื่องโกหก ตอนนี้มีแค่เสียงหัวเราะของเหล่าสาวๆทุกคนเท่านั้น...

*

     งานเลี้ยงจบลงอย่างรวดเร็ว ทุกคนต่างเก็บของอย่างขยันขันแข็งจนเสร็จแต่ว่ามันก็ยังไม่ถึงเวลาหมดสนุกหรอกนะ...

     เสียงของลูกบาสกระทบกับสนามดัง ตึง ตึง ตึง

     วันออนวัน ระหว่างเรนกับนานามิ ทำให้ทุกคนที่เก็บของเสร็จต้องชม

     นานามิเลี้ยงลูกบาสอย่างชำนาญ แต่นั้นก็ไม่สามารถผ่านคนที่ถูกเรียกว่าเจ้าชายแห่งกีฬาได้หรอก

     เรนสามารถแย่งลูกบาสมาได้โดยที่เธอไม่รู้สึกตัวเลยสักนิด และใช้จังหวะแย่งเปลี่ยนเป็นจังหวะคว้างลูกด้วยมือเดียว

     ระยะห่างระหว่างเขากับแป้นมันไกลเกินไป แถมเขาก็มีร่างกายที่เล็กการที่จะคว้างลูกบาสลงแป้นนะมันเป็นไม่ได้สำหรับกฎฟิสิกส์

     แต่เขาสามารถทำลายลงได้อย่างง่ายดาย

     ลูกบาสลงแป้นอย่างไม่ติดขัด...ราวกับพระเจ้าบันดาลให้

     "ฝีมือไม่เคยตกเลยนะค่ะ ท่านเรน"

     "ของมันแน่อยู่แล้ว แต่ว่ากลับกันเธอห่วยลงมากเลยนะ อย่าบอกนะว่าสิบห้าปีที่ผ่านมานะเธอไม่เคยฝึกซ้อมเลยนะ"

     "ต้องซ้อมอยู่แล้วละค่ะ ก็เพราะฉันต้องสอนให้เด็กๆไงละค่ะ"

     "แต่เพราะสอนแค่แบบให้เข้าใจฝีมือเลยตกลงสินะ"

     "ถูงเผงเละค่ะ"

     นานามิทำท่าเหนื่อยหอบหลังจากวันออนวันกับเรนมาได้สิบยก กลับกันเรนเหงื่อสักหยดก็ไม่มีสักนิด ทำให้ทุกคนอยากลองเล่นกับเรนบ้าง ดังนั้น...

     "แพ้ราบคาบเลยค่ะ"

     "ผู้ชายคนนี้ช่างร้ายกาจ"

     "ผู้ชายเป็นแบบนี้กันทุกคนรึเปล่าเนี่ย"

     "ไม่ไหวแล้วปีศาจชัดๆ"

     "เอาละ ใครจะรายต่อไปกันเอย~"

     เรนมองมาทางสาวๆที่ยังเหลือรอด ด้วยสีหน้าที่เรียบนิ่ง แต่ออร่าของเรามันไม่ได้นิ่งตามหน้า

     ออร่าของจอมมารที่กำลังแสยะยิ้มที่เรนปล่อยออกมาเล่นๆนั้น มันทำให้ดูเหมือนผู้ใหญ่กำลังหยอกเด็กเล่นอยู่เลย

     "ต่อไปขอเป็นไกอาเองค่า~"

     ไกอาเสนอตัวออกมา

     เรนออมมือให้โดยการให้ไกอาเป็นฝ่ายครองบอล ส่วนเธอก็ยิ้มในแบบของสาวน้อย สักพักจากสาวน้อยกลายเป็นปีศาจรากไม้ที่ถือลูกบาสเล็กอยู่

     "ถ้าจะโกงกันละก็ให้มันมีลิมิตหน่อยสิ"

     "คำว่าลิมิตไม่มีอยู่ในสมองของไกอาหรอกค่า~"

     ที่เหลือก็เพียงแค่หยอดลูกบอลลงแป้นเท่านั้น แต่ที่ระหว่างกำลังหยอดเข้าไปก็เจอกำปั้นของเรนเข้าไปที่แขนจนรากไม้นั้นหักออกมาแล้วก็แย่งลูกบาสมาได้สำเร็จแล้วก็ชู้ตไปอย่างสบายๆ

     แต่การกระทำสุดแสนสบายสำหรับเรน ทำให้ทุกคนถึงกับอ้าปากค้างอีกครั้ง

     "คุณเรนเป็นใครกันแน่คะเนี่ย"

     "ก็บอกไปแล้วนิว่าฉันคือ'ราชา’แห่งหมากรุก มุราคามิ เรนไงละ"

    

     ตอนต่อไป เหตุผลของราชา

     ตัวอย่างประโยค

     ไม่ใช่ไม่อยากมี มีไม่ได้ตั้งหากละ

     "ทำไมฉันถึงได้ลืมทุกคนไปละ"

      เพราะงั้นฉันถึงหลั่งน้ำตาออกมา แม้เพียงเล็กน้อยแต่ฉันก็รู้สึกผิด

     "คุณนะอยากเจอทุกคนรึเปล่าละ  

     "มาตัดสินให้รู้ดำรู้แดงไปเลย!!!"

อย่าลืมกดไลค์แฟนเพจMurakami
เพื่อจะได้อัพเดตก่อนใครนะครับ^^