เมื่อ'ราชา'มาถึงต่างโลก

ลำดับตอนที่ #11 : บทนำที่3

     —วันที่ 16 มีนาคม ปี 20XX  คฤหาสน์ของตระกูลมุราคามิ ห้องของเรน

     เรนตื่นขึ้นมายามเช้าด้วยอาการเหนื่อยล้าจากเมื่อวาน เพราะเมื่อวานเป็นวันพิธีจบการศึกษา ประธานนักเรียนอย่างเขาจึงต้องเตรียมการอะไรหลายๆอย่าง

     แต่วันนี้ก็เป็นวันปิดเทอมฤดูใบไม้ผลิวันแรกของปีนี้ เพราะอย่างนั้นจึงอยากจะใช้วันนี้ให้เต็มที่กับการนอนบนเตียง

อีกอย่างเขาก็จบม.ต้น หรือการศึกษาภาคบังคับแล้ว ต่อจากนี้เขาก็สามารถใช้ชีวิตอย่างอิสระ จะเรียนม.ปลายก็ได้ หรือจะสอบเทียบม.ปลายต่อด้วยเรียนมหาลัยก็ได้

     พอเงี่ยหูฟังก็ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายจากข้างนอก ทำให้ต้องลงจากเตียง เพื่อมองดูข้างนอกผ่านหน้าต่าง

     “ให้ตายสิ เจ้าพวกน้องๆของฉันนี่เคยอยู่นิ่งๆบ้างไหมละเนี่ย"

     ถึงแม้เขาจะเหนื่อยใจ แต่ก็ไม่ได้ทุกข์อะไร

     แต่ก็มีเสียงเคาะประตูแบบเกรงใจดังก๊อกๆกับเสียงพูดว่า

     "นายน้อยค่ะ ตื่นรึยังค่ะ?"

     "ชิโระงั้นหรอ? เข้ามาก่อนสิ—"

     “ขออนุญาตค่ะ—"

     เธอค่อยเปิดประตูอย่างเบาแบบเกรงใจ

     ชิโนะ ในชุดเมด หัวหน้าเมดของคฤหาสน์นี้

     "บอกแล้วไง ว่าไม่ต้องเกรงใจก็ได้ ถึงเธอจะเป็นเมดแต่คือน้องสาวฉันแล้วน่ะ~"

     "คะ ค่ะ!"

     เรนค่อยลูบหัวชิโระอย่างอ่อนโยน 

     เขาใจดีกับครอบครัวทุกคน ไม่ว่าอดีตของแต่ละคนจะเป็นแบบไหนก็ตาม เพราะเขาถือคติที่ว่า'สิ่งที่ยึดติดไม่ใช่อดีตแต่เป็นปัจจุบันต่างหาก'

     "คะ คือ...ซากิจังบอกว่าอยากให้มาเล่นเกมด้วยกันน่ะค่ะ..."

     "งั้นหรอ โอกาสหนึ่งในสิบเลยน่ะ...ที่ยัยนั่นจะชวนฉันนะ"

     ถึงแม้ตัวเลขมันจะน้อย แต่ก็เป็นตัวเลขวัดค่าประมาณโอกาสที่เยอะที่สุดสำหรับเขาเลยล่ะ

     "งั้นเธอรออยู่หน้าห้องก่อนนะ ฉันขอเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน..."

     “คะ ค่ะ—"

     ตรงทางเดินต้องเดินผ่านห้องต่างๆมากมายส่วนใหญ่จะเป็นห้องรับแขกเวลามีงานเลี้ยงฉลองขึ้นมา แต่ถึงกระนั้นมันก็เรียกง่ายๆว่าอวดรวยนั่นแหละ

     ระหว่างเดินไปเรนที่เห็นว่ามันเงียบเกินไปจึงหาเรื่องคุยขึ้นมา

     “ชิโระ เธอคิดที่จะเรียนต่อรึเปล่า..."

     "ไม่ค่ะ...ไหนๆก็จบการศึกษาภาคบังคับฉันก็อยากจะจริงกับหน้าที่เมดนะค่ะ”

     “งั้น...ถ้าฉันสั่งให้เธอมาเรียนต่อกับชั้นล่ะ..."

     “ถ้าเป็นแบบนั้นก็คงต้องเรียนต่อนะค่ะ..."

     เขาหยุดเดินลงเมื่ิอได้ยินคำตอบนั้น เขามองหน้าด้วยเธอด้วยสีหน้าที่เหมือนจะพูดว่า"ให้ตายสิ—"

     "ชิโระ จริงอยู่ว่าพวกเธออาจจะต้องทำตามที่ฉันสั่งทุกอย่าง—แต่ว่าน่ะ—"

     —เพี้ยะ ชิโระถูกดีดหน้าผาก

     "ราชาอย่างฉันเองก็มีความผิดพลาดนะ ถ้าเกิดฉันสั่งผิดพลาดไปคนที่จะแก้ไขได้ก็คือพวกเธอ ถ้าพวกเธออยากจะคัดค้านก็ค้านมาเถอะ พวกเธอคือครอบครัวของฉันน่ะ ฉันไม่อยากให้ครอบครัวของตัวเองต้องมาลำบากใจเพราะฉันหรอกนะ คิดซะว่าเป็นการทำเพื่อตัวเธอเองเถอะ—"

     ดีดหน้าผากแล้วลูบหัวสำหรับครอบครัวนี้แล้วออกจะเห็นได้บ่อย

     "ค่ะ—! ท่านเรน!"

     จะนายน้อยหรือท่านเรน มันก็ไม่ใช่’พี่'ทั้งคู่นั่นแหละ

     "แต่ถ้าเป็นเรื่องบนเตียง...ดิฉันจะไม่มีวันปฏิเสธท่านเรนเด็ดขาดค่ะ——!"

     “แล้วไหนมาเป็นเรื่องนี้ได้ล่ะ!!"

     "อ้าว—! ยูโตะคุงตื่นแล้วงั้นหรอ"

     เธอพูดกับเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่เดินออกจากห้อง

     นี่เจ้ายูโตะแอบฟังตั้งแต่เมื่อไหร่กัน...

     “อะ อา อรุณสวัสดิ์ชิโระ—เรนเป็นเช้าเหมาะแก่การนอนดีนะ"

     "เห็นด้วยเลยล่ะ ยูโตะ!"

     “ค่าๆ แต่ถ้าทั้งสองคนยังไม่รีบเลิกขี้เกียจเห็นที—ฉันคงต้องใช้มาตราการที่สองร้อยสามสิบแปดแล้วล่ะค่ะ"

     ตอนแรกๆเป็นสาวขี้อาย แต่ทำไมต้องเป็นสาวโหดตอนนี้ด้วย

     พอเห็นแล้วคิดแบบนั้นทั้งสองคนรีบเปลี่ยนท่าทีทันที

     "คะ ใครขี้เกียจ มะ ไม่มี~! เช้าที่สดใสแบบนี้เหมาะแก่การออกกำลังกายเนาะเรน..."

     ถึงเธอจะเป็นสาวขี้อาย แต่ถ้าเธอมีท่าทีจริงจังกับเรื่องอะไรเธอก็จะ'เลื่อนขั้น'ทันที

     “นะ นั่นสินะ...แต่ตอนนี้รู้สึกหิวแล้วล่ะ...ไปกินข้าวเช้าแล้วค่อยไปเล่มเกมที่ห้องซากิจังกันเถอะ—"

     “เห—วันนี้เป็นยัยนั้นงั้นหรอโอกาสหนึ่งในสิบเลยนะนั่นน่ะ"

     "นี้!—ถ้าจะนินทาฉันก็ช่วยเบาๆด้วย! ไอ้ขี้หรี่หญิง เจ้าบอส"

     เธอรีบเปิดประตูอย่างแรง ดูเหมือนว่าเธอจะได้ยินตั้งแต่แรกแล้ว

     "เรียกใครว่าเป็นขี้หรี่หญิงมิทราบ"     "เรียกใครว่าเป็นเจ้าบอสมิทราบ"

     "เรียกพวกนายทั้งสองคนนั่นแหละไอ้ขี้หรี่หญิง เจ้าบอส..."

     ให้ตายสิ...มีน้องๆคนไหนนอกจากฮิเมะแล้วนับถือฉันเป็นพี่บ้างเนี่ย...

     เฮ้อ—เรนถอนหายใจเฮือกใหญ่

     “เอาเถอะก็สมเป็นพวกเธอล่ะนะ แต่ตอนนี้ไปกินข้าวกันเถอะ แล้วไปเล่นเกมกัน"

     "เอางั้นก็ได้เจ้าบอส..."

                                                                      *

     “ทุกคนอา~รุณ~สา~วาด—"

     "ไปง่วงมาจากไหนเนี่ยนานามิ"

     "ก็เมื่อคืนดันเล่นเกมกับซากิจนดึกนี่ค่ะ ตอนนั้นกว่าจะรู้ตัวก็ตีสามแล้วค่ะ—"

     "มาโทษฉันไม่ได้นะ ตอนนั้นเธอนั่นแหละที่ไม่ยอมแพ้สักที จะเอาแต่ชนะฉันให้ได้เท่านั้นน่ะ"

     “ชิ—"

     "เอาน่าๆ ทั้งสองคนไหนๆก็แล้วมาหาเรื่องสนุกๆทำดีกว่าน่า~"

     “เรนไม่ต้องห้ามสองคนนั้นหรอก ถ้ายัยเตี้ยกับยัยโรคจิตจะทะเลาะก็ปล่อยไปเถอะ—"

     "เรียกใครว่ายัยเตี้ยกันย่ะไอ้ขี้หรี่หญิง"  “เรียกใครว่ายัยโรคจิตกันย่ะไอ้ขี้เกียจ"

     แต่ยูโตะก็ไม่ตอบสนองอะไร แถมยังนั่งดื่มกาแฟสบายใจเฉิบ

     "ท่าน...พี่ค่ะ..."

     "ฮะ ฮิเมะ!!!"

     ฮิเมะ น้องสาวสุดที่รักของเรน ที่เขาหวงที่สุด

     “ทำไมเธอยังไม่เปลี่ยนเสื้อผ้าอีกล่ะ!!"

     "ไม่ชอบ...หรอค่ะ..."

     คะ ความน่ารักนี่มันอะไรกัน

     "ไม่ใช่ไม่ชอบ น่ารักมากเลยล่ะฮิเมะในชุดนอน เอ้ยไม่ใช่!! พี่หมายถึงอย่างน้อยก็อาบน้ำเถอะ ดูสิผมยุ่งหมดแล้ว"

     "เอางั้นก็ได้แต่ว่าท่านพี่ต้องเป็นคนอาบให้หนูนะ...ขอสั่งในฐานะราชินี..."

     "ถ้าเป็นแบบนั้นก็ช่วยไม่ได้—"

     “งั้นคุณหนูค่ะ ดิฉันก็ขอไปอาบด้วยเพราะฉันเป็นพอนที่เลื่อนขั้นเป็นราชินีได้นะค่ะ"

     “แบบนั้นมันขี้โกงนิ—"

     “คนที่ขี้โกงก่อนคือคุณหนูนะค่ะ—"

     "ถ้าเป็นแบบนั้นฉันที่พอนด้วยก็ขอไปอาบด้วยคน นะเรน"

     “งั้นฉันไปด้วยเจ้าขี้หรี่ ฉันที่เป็นรุคต้องปกป้องเจ้าบอสกับน้องเจ้าบอสด้วย"

     “ฮ่าๆๆๆๆๆๆ ไหนๆก็ไหนๆแล้วกินข้าวเสร็จก็อาบด้วยกันทั้งหมดนี่แหละ—"

     “ท่าน—พี่คนเจ้าชู้!"

     “เอ๋—! ไหนเป็นงั้นล่ะ"

     สำหรับเขาไม่ว่าจะวันนี้หรือว่าวันไหนก็เป็นความทรงจำที่ค่าสำหรับเขาทั้งนั้น

     แต่สิ่งที่รอเขาคืออะไรล่ะ

                                                                      *

     —โลกแฟนตาซี เมืองเรนี อาณาจักรเคอิสเรน ห้องของเรนในโรงแรม

     มุราคามิ เรนลืมตาตื่นขึ้นมาเพราะเสียงจากการค้าขายของพวกพ่อค้า แม่ค้าจากข้างล่าง

     สิ่งที่สะท้อนในตาของเขาคือเพดานที่ไม่คุ้นตา หลังจากสู้กับบาฮามุทแล้วก็ผ่านไปแล้วสามอาทิตย์

     สิ่งที่สะสมมาตั้งแต่ตอนนั้นจนถึงเมื่อวานก็คือความเหนื่อยล้า ทำให้เขาได้หลับอย่างเกียจคร้านมากกว่าปกติ

     ไม่นึกว่าจะฝันถึงเรื่องในตอนนั้นได้น่ะ...ความรู้สึกแบบนี้...นี่สินะที่เขาเรียกว่าคิดถึงน่ะ

     "นายท่าน—ตื่นแล้วหรอค่ะ?"

     "....."

     "....."

     “เธอ...มานอนกับฉันได้ไง—ไม่สิตอนนี้ต้องถามว่าทำเธอถึงไม่ใส่เสื้อผ้าล่ะ"

     ถ้าเป็นตอนนี้เขามีสติพอที่จะไม่วู่วามได้ ไม่เหมือนกับสามอาทิตย์ที่แล้ว 

     "ก็เจ้ากอริลลาบอกว่าการสนิทด้วยการนอนด้วยกันด้วยร่างที่เปลือยเปล่านะเป็นการแสดงความรักอย่างหนึ่งนะ!"

     “ฉันไม่ได้โง่นะ เธอที่...อยู่มาหลายร้อยปีนะ ไม่ต้องมาทำเป็นไร้เดียงสากับเรื่องนี้เลย"

     “หวา~ ความแตกแล้วสิ...แต่ฉันเป็นสัตว์เลี้ยงของท่านแล้วนะ"

     บาฮามุทค่อยๆออกจากผ้าห่ม แล้วทับร่างของเรนที่นอนอย่างขี้เกียจ

     "เพราะฉะนั้นผิดด้วยหรอค่ะที่อยากจะแสดงความรักที่มีต่อเจ้านายน่ะ—"

     แต่สายตาแบบนั้นมันก็น่ากลัวสำหรับคนที่ยังอยากอยู่ในศีลธรรมเหมือนกัน

     สายตาที่เหมือนอยากจะกินฉันนั่นมันอะไรกัน

     “มันก็ไม่ผิดหรอกนะ แต่มันก็เกินไปอยู่ดี..."

     “แล้วยิ่งถ้านายท่านสั่งให้ทำเรื่องแบบนั้นบนเตียง ดิฉันก็ไม่มีวันปฏิเสธเด็ดขาดท่านค่ะ!"

     "นี่ฟังที่ฉันพูดบ้างรึเปล่า..."

     แต่เธอก็ทำเหมือนไม่ได้ยินอะไร

     "ให้ตายสิ—ทำไมคนรอบตัวฉันมีแต่คนแบบนี้เนี่ย..."

     “เรนคุง อรุณสวัสดิ์ไปทานข้าวเช้ากัน—"

     เสียงเปิดประตูแบบไม่เกรงใจกับคำพูดของชาล็อตต่อมา—

     “นี่ยัยเอลฟ์ หัดเคาะซะบ้างสิ ฉันยังทำการบ้านกับนายท่านไม่เสร็จเลย"

     “การบ้านซะที่ไหนกันเล่า...เธอมาคร่อมตัวฉันเองนะ..."

     “จ้าๆ ถ้าทำกันเสร็จแล้ว อย่าลืมมากินข้าวด้วยล่ะ~ เชิญทำกันตามสบายไปเลย~"

     “ดีมาก!!"

     และต่อด้วยเสียงฝีเท้าเดินตุบๆ จากไปกับเสียงประตูที่ถูกปิด

     "เอาล่ะ เราก็ไปกันเถอะนายท่าน—"

     "—บาฮามุท เตรียมใจที่จะถูกทำโทษแล้วสินะ"

     “เอ๊ะ—!"

     ต่อจากนี้สิ่งที่รอเขาอยู่ก็คือความสนุกไงล่ะ

อย่าลืมกดไลค์แฟนเพจMurakami
เพื่อจะได้อัพเดตก่อนใครนะครับ^^