เมื่อ'ราชา'มาถึงต่างโลก

ลำดับตอนที่ #5 : มาเริ่มเดินหมากกันเถอะ

ผมขอบอกไว้ก่อน(มีคนโง่ถามมาในเฟส) ถ้าทุกคนสังเกต จะเห็นวงเล็บคำพูด บางอันสองนั้นคือมีสองคนพูดพร้อมกัน ส่วนสี่อันนั้นก็คือทุกคนในงานหรือสถานที่ต่างๆพูดพร้อมกัน งั้นการบ้าน คนที่พูดพร้อมกับเรนในตอนสุดท้ายเป็นใครกัน

     เช้าวันใหม่ที่สดใส
     นกน้อยร้องจิบๆในยามเช้า เสียงใบไม้กระทบกันดังซ่า บรรยากาศเช่นนี้ทำให้หลายคนอยากจะนอนต่อ
     หลังจากที่ทุกคนดื่มหนักไปเมื่อคืน แถมฟังเรื่องจากเรนจนดึกก็ต้องงีบต่อ...
     วันนี้ดูเหมือนจะเป็นวันอาทิตย์ โลกนี้เดิมทีเวลาก็ช้าจากโลกเดิมไปมาก ถ้าเป็นที่ญี่ปุ่นในตอนนี้คงเป็นวันอาทิตย์ตอนกลางคืนแล้ว
     เรนได้เล่นบาสกับเมทติ้งเช็คจนดึก หลังจากนั้นก็ต้องมาเจอกับการประหาร ได้เจอกับครอบครัวทั้งสองคน ล่าสุดดื่มหนักไปมากกว่าใครๆ และยังต้องเล่าเรื่องของตัวเองให้ฟังอีก เขาได้ใช้ร่างกายไปประมาณเกือบ20ชั่วโมงแล้วถ้าไม่นับตอนที่หมดสติที่ห้องพยาบาลไปไม่กี่นาที
     เพราะฉะนั้นคนที่สมควรนอนมากที่สุดก็คือเขา
     แต่ว่าวันนี้เขาต้องออกเดินทางไปจากที่นี้แล้ว
     "อุ่นดีจัง..."
     แต่คำถาม เขานอนที่ไหนกันละ
     "นุ่มดีจัง..."
     "บะ บอส!"
     คำตอบก็คือห้องของชิกุเระในหอพักไงล่ะ
     งั้นคำถามต่อไปทั้งสองคนนอนในสภาพไหนกันละ
     "บอส...ตะ ตรงนั้นมัน—!"
     ถึงแม้จะมีอายุสิบแปดปี แต่ร่างกายก็เป็นเด็ก ถึงแม้ภายนอกจะทำตัวเยือกเย็นแค่ไหนแต่คนเรา จะเปิดเผยนิสัยมากที่สุดก็คือตอนนอนนี่แหละ
     คำตอบก็คือเขานอนในสภาพที่กอดหมอนข้างอยู่
     และคนที่รับเคราะห์ต้องมาเป็นหมอนข้างนั้นก็ไม่ใช่ใครอื่น ชิกุเระนั้นเอง
     การนอนดิ้นในสภาพกอดหมอนข้าง ลูบไล้ไปทั้งตัว ตั้งแต่ที่เขามาที่นี้เขาก็จับหน้าอกของชิกุเระไปตั้งสองครั้งแล้ว แต่ดูเหมือนแค่นี้จะยังไม่ชินสำหรับเธอเลย
     สัมผัสที่นุ่มนวลของร่างกายชิกุเระที่ตัวเล็กกว่าเด็กวัยเดียวกัน
     "เนียนนุ่มเหลือเกิน~"
     เรนที่ปล่อยนิสัยออกมาตอนนอนถึงจะน่ารักก็เถอะ แต่แบบนี้ก็ออกจะเกินไปหน่อย แต่ก็จะปลุกเขามาก็ไม่ได้
     เอาไงดีละทีนี้ จะรอดออกมาได้ละ
     "ชิกุเระ..."
     "ค่ะ? อ้าวละเมอเองหรอค่ะ"
     ขนาดละเมอยังเรียกชื่อเราด้วย บอสน่ารักที่สุดเลย ขอกอดทีเถอะ!
     กรอบ—!
     เอ๊ะ เสียงอะไร—
     "กระดูก ช้านนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน"
     " อะไร เกิดอะไรขึ้น ชิกุเระจัง"
     ลิลลี่ผู้นอนอยู่เตียงบนก็ยื่นหัวโผล่เข้ามา
     "แล้วสภาพนี้มันอะไรกันค่ะ?"
     เธอหรี่ตาลงครึ่งหนึ่งมองดูทั้งสองคนในสภาพที่นอนกอดกันราวกับคู่รักข้าวใหม่ปลามัน แต่เรนนั้นได้หมดสติพร้อมกับความเจ็บปวดไปแล้ว
     "คือว่าเรื่องมันมีที่มาที่ไปนะ"
     "อ่อ งั้นหรอค่ะ งั้นก็ช่วยเล่าอย่างละเอียดเลยนะค่ะ"

     "โอ๊ย...ทำไมรู้สึกเจ็บที่คอละเนี่ย...ชิกุเระเมื่อคืนฉันนอนตกเตียงหรอ"
     "ปะ ประมาณนั้นค่ะ... แฮะๆ"
     "หือ? เป็นไรไปชิกุเระ ทำไมหน้าซีดเชียว"
     "ปะ ป่าวค่ะ"
     เธอพยายามหลบสายตาจากเรน
     มีพิรุธชัดแจ่มแจ้งขนาดนี้ยังบอกว่าไม่มีอะไรอีกหรอ
     แต่เขาก็ทำเป็นไม่สนใจชิกุเระ แล้วก็เงียบไป
     นี่มันเงียบเกินไปแล้ว ทุกคนบ่นในใจ
     "แล้วท่านเรนจะกลับตอนนี้เลยหรอค่ะ จะอยู่ที่นี้ต่อก็ได้นะ ตลอดไปยิ่งดี"
     “นานามิ ฉันเคยบอกเหตุผลที่ฉันมาที่นี้แล้วไม่ใช่หรอ"
     —ฉันจะต้องไปหาทุกคน
     "เข้าใจแล้วค่ะ"
     หูเอลฟ์ของเธอตกผล็อย ทำท่าบ่นพึมพำอยู่คนเดียว ดูเหมือนว่าเธอไม่อยากให้เขาไปจากที่นี้เลย
     เรนที่มองอาการนานามิออก จึงพูดเสริมไปว่า
     "นานามิ...ชิกุเระ...ฉันนะอยากจะนอนกลางวันและมองท้องฟ้ากับพวกเธออีกครั้งนะ"
     "....."
     "....."
     ความทรงจำที่ทำร่วมกันมามากกว่าสามปี ถ้าไม่ใช่ผลของเวทมนตร์เขาก็มิอาจลืมมันได้ เพราะทุกคนคือ
     "ครอบครัวของฉัน กำลังรอฉันอยู่ หลังจากนั้นพวกเรามาเป็นส่วนหนึ่ง'เชสแฟมิลี่'อีกครั้งนะ"
     รอยยิ้มที่นานๆทีที่จะได้เห็นของเรน สำหรับทั้งสองคนมันคือแสงสว่างที่พวกเธออยากเห็นมากที่สุด
     พอเห็นแบบนั้นทุกคนก็อดยิ้มไม่ได้
     "ท่านเรน ช่วยสัญญากับฉันอย่างหนึ่งได้มั้ยค่ะ"
     "สัญญา?"
     "หลังจากนี้ ไม่ว่าคุณจะต้องเจอกับอะไร ต้องเศร้าขนาดไหน แต่ก็ช่วยยิ้มและอย่าร้องไห้ต่อหน้าพวกเราได้รึเปล่าค่ะ?"
     เรนเอียงคอสงสัย แต่เมื่อได้ยินเธอพูดซ้ำว่าได้รึเปล่าค่ะ
     "อะ อืม"
     แม้กระทั่งเขาเองก็ไม่เข้าใจความหมายที่แท้จริงของสัญญานี้ แต่มีแค่เธอสองคนนั้นที่รู้ความหมายเป็นอย่างดี แต่เขาก็ไม่กล้าถามตรงๆเพราะอาจจะสูญเสียความน่าเชื่อถือไปก็ได้
     "งั้น...ตาชั้นบ้างละน่ะ"
     เขาเดินไปหาลิลลี่และอลิซ
     "อลิซจากนี้ไปก็ช่วยดูแลนานามิอย่าละสายตาละ ยัยนี้นะถึงจะเป็นคนที่พึ่งพาได้ แต่ก็ชอบทำอะไรบ้าบิ่นอยู่เรื่อยเลย ถ้าไม่มีคนช่วยดูแลก็ไม่ไหวเหมือนกัน"
     "ท่านเรนอย่าพูดเรื่องสมัยก่อนสิค่ะ"
     “ส่วนลิลลี่ ต่อจากนี้ไปฝากดูแลชิกุเระด้วยนะ ถึงยัยนี้จะชอบทำตัวเข้มแข็ง แต่ก็เป็นคนอ่อนไหวง่ายเหมือนกัน เพราะฉะนั้นถ้าเกิดละสายตาขึ้นมายัยนี้จะไปร้องไห้ที่ไหนก็ไม่มีใครรู้เหมือนกัน"
     เขาวางมือไว้บนหัวชิกุเระแสดงความห่วงใยราวกับพี่ห่วงน้อง ส่วนชิกุเระก็ทำท่าแก้มป่องไม่พอใจเหมือนกัน ที่เขาบอกเรื่องของตัวเองแบบนี้
     ทั้งสองคนพยักหน้ารับปาก ถึงแม้จะรู้จักไม่ถึงวัน แต่ถ้าเป็นการสัญญาให้ดูคนสำคัญของตัวเองแล้วละก็ต่อให้เป็นใครก็พร้อมรับปากอยู่แล้ว
     "คุณเรนค่ะ พร้อมแล้วค่ะ"
     “ขอบคุณนะ คุณปัญญาอ่อน"
     "ฉันไม่ได้ชื่อปัญญาอ่อนนะค่ะ! ฉันมีชื่อว่ารินค่ะ! และช่วยลืมเรื่องเมื่อวานไปด้วยเถอะค่ะ!"
     “คงจะไม่ได้นะ พอดีฉันเป็นคนความจำแม่นนะ กว่าจะลืมได้คงอีกสักแปดสิบปีนะ ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า"
     เป็นครอบครัวเด็กมีปัญหาสินะค่ะเนี่ย ทุกคนบ่นในใจ
     ถ้าจะให้พูดก็ถูก ทั้งเรน ชิกุเระ นานามิ ต่างก็เป็นเด็กมีปัญหาในแบบที่ต่างกัน แต่ก็มีสิ่งที่เหมือนกันก็คือ ความเก่งกาจ ของแต่ละคน นั่นเป็นสิ่งที่ทุกคนยอมรับในตัวพวกเขาจากก้นบึ้งของจิตใจ
     สักวันพวกเขา'เชสแฟมิลี่'อาจจะเป็นเสาที่ช่วยค้ำจุนโลกนี้ก็ได้ ตามความปราถนาของเรน ที่จะเป็นราชาของโลกนี้
     "ชิกุเระ"
     "ค่ะ—"
     จุ๊บ—
     —.....
     "ถึงแม้จะเป็นระยะเวลาสั้น แต่ฉันดีใจนะที่ได้เจอกับพวกเธออีกครั้ง"
     "คะ ค่ะแต่ว่านะจะเป็นริมฝีปากมากกว่าหน้าผากแท้ๆ"
     "เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ"
     “มะ ไม่มีอะไรค่ะ!!"
     "แน่นะ"
     “แน่นอนสิค่ะ!"
     “ท่านเรนสองมาตรฐาน! ทำไมถึงจุ๊บเหม่งแต่ชิกุเระ ไม่ทำกับดิฉันมั้งละค่ะ ยิ่งถ้าเป็นริมฝีปากละก็ ดิฉันจะยินดียิ่งเลยค่ะ!!!"
     “นานามิ เธอนะมีลูกแล้วนะ"
     ทุกคนต่างก็พยักหน้าเห็นด้วย
     "และเธอเองก็อยู่ในฐานะราชินีด้วย ควรสำนึกภาพลักษณ์ของตัวเองบ้างนะ"
     "เข้าใจแล้วค่~า"
     "ไปก่อนนะทุกคน แล้วเจอกันใหม่"
     "เดี่ยวสิท่านเรน"
     เธอหยิบสมาร์ทโฟนออกมาจากกระเป๋าเสื้อแล้วขอแท็บเล็ทPC จากเรน ทำการถ่ายข้อมูล
     "เสร็จแล้วค่ะ เมื่อเรามาถึงโลกนี้แผนที่ในเครื่องจะกลายเป็นแผนที่ของโลกนี้ ดิฉันส่งโลเคชั่นของแต่ละคนแล้วนะค่ะ"
     "หืม~พึ่งรู้นะเนี่ย มีประโยชน์เหมือนกันนิ"
     ถ้าจะให้ทุกคนเดาคงเป็นฝีมือของภูติที่ว่าเมทติ้งเช็ค คนที่สามารถทำแบบนี้ได้ตอนนี้มีเพียงแค่เธอเท่านั้น
     “มีเพียงแค่ห้าคนเท่านั้นหรอ "
     “ค่ะ ส่วนอีกสองคนที่เหลือ พวกเราไม่ทราบเหมือนกันค่ะ ว่าตอนนี้อยู่ที่ไหน"
     "ช่างเถอะ ถ้าเป็นชิโระกับอาคาเนะละก็คงไม่ได้เป็นอะไรอยู่แล้ว สองคนนั้นเก่งจะตาย"
     "เอาละ ได้เวลาอำลาจริงๆจังๆกันแล้ว แล้วเจอกันใหม่นะค่ะท่าเรน"
     "อืม แล้วเจอกันใหม่นะ ทุกคน"
     " " " "ลาก่อนนะ เรนคุง" " " "
     ทุกคนต่างแยกย้ายกันกลับหอพักหลังจากอำลาเสร็จ เหลือเพียงแค่ชิกุเระกับนานามิ
     "นานามิ ทำไมไม่บอกเรื่องที่อาคาเนะจังนะ—"
     “เรื่องนั้นมันขึ้นอยู่กับเวลาว่าเขาสมควรรู้ตอนไหน ตอนนี้เขาควรโฟกัสกับเรื่องเดียวเท่านั้น ถ้าเกิดบอกเรื่องนี้กับเขาไปละก็ เขาจะ กลายเป็นราชาที่อ่อนแอที่สุด เธอนะน่าจะรู้เรื่องนี้ดีกว่าฉันไม่ใช่หรอ"
     "....."
     "ทำไมถึงเงียบไปละ"
     "ฉันก็แค่ไม่อยากเห็นบอสเป็นเหมือนตอนนั้น"
     "เพราะงั้นไง ฉันถึงได้ให้ท่านเรนสัญญาแบบนั้น ไม่ว่าใครก็ไม่อยากให้ท่านเรนเป็นแบบนั้นหรอกน่า"
     "อืม..."
     "เขานะภายนอกถึงจะเย็นชา แต่ถ้าเป็นเรื่องของพวกเราละก็เขาก็จะปลดปล่อยความรู้สึกออกมาตลอด ทั้งที่พวกเราสัญญากันแล้วว่าจะไม่ให้เขาต้องเป็นแบบนั้นอีกเป็นครั้งที่สอง แต่ยัยอาคาเนะดันกลับ—"
     “เรื่องนั้นมันก็ช่วยไม่ได้ เธอเป็นคนตัดสินใจเองไม่ว่าใครก็ห้ามเธอไม่ได้"
     ตอนนี้คงทำได้เพียงแค่ภาวนาให้เรนมีจิตใจที่เข้มแข็งมากยิ่งขึ้น

     รถม้าธรรมดาวิ่งแล่นตามทางถนน เฮดโฟนช่วยปล่อยเสียงเพลงดังในหูของเรนทำให้เรนไม่รู้สึกรำคาญกับเสียงรถม้า
เขาเช็คโลเคชั่นของแต่ละคนที่นานามิส่งมา จะบอกว่าโชคดีหรือเปล่าที่ที่อยู่ของแต่ละคนห่างไกลจากเมืองต่อไปที่เขาจะตั้งเป็นที่อยู่อาศัยไม่มากนัก
     "คุณเรนค่ะ ใกล้ถึงเมืองแล้วละค่ะ"
     "เอ๊ะ ไวชะมัด แล้วเมืองนั่นชื่ออะไรละ"
     "เมืองเรนีค่ะ เป็นหนึ่งในเมืองของอาณาจักรเคอิสเรนค่ะ"
     อาณาจักรเคอิสเรนงั้นหรอ โลเคชั่นของยูโตะบอกว่าอยู่ที่อาณาจักรนี้ด้วยนิ สมกับเป็นนานามิวางแผนได้เฉียบแหลมจริงๆ
     "อ๊ะ รินจังช่วยหยุดตรงนี้แหละฉันจะของีบหลับตรงใต้ต้นไม้สักหน่อย เธอไปก่อนได้เลย"
     "รับทราบ เอ๊ะ—เมื่อกี้คุณเรียกชื่อฉันหรอค่ะ"
     “แล้วแปลกตรงไหนมิทราบ"
     "ปะ เปล่าค่ะ"
     แล้วเขาก็กระโดดลงจากรถม้าไปโดยปล่อยให้รถม้าของรินวิ่งต่อ
     หลังจากนั้นเขาก็ค่อยๆมองหาต้นไม้ใหญ่ๆที่พอปังแดดได้
     "อ๊ะ เจอแล้วๆ"
     ถึงบอกว่าจะงีบหลับ แต่ก็ทำเพียงแค่นอนเล่นเท่านั้นแหละ ถ้าอยู่บนรถม้ามันจะไม่ค่อยสะดวกเท่าไหร่
     "ว่าแต่เบื่อชะมัดเลย"
     ไม่นึกเลยว่าจะผ่านมารวดเร็วขนาดนี้ เขาสามารถมาที่โลกนี้ได้ด้วยความช่วยเหลือของเมทติ้งเช็ค และได้เจอกับครอบครัวทั้งสองคน และงานปาตี้ที่ไม่สมเหตุสมผลเอาซะเลย แต่ถ้าจะให้สมเหตุสมผลจริงๆ มันก็คืองานปาตี้ที่ทุกคนได้ปิดเทอมฤดูใบไม้ผลิ เรนก็แค่มาเป็นผู้ร่วมงานเท่านั้น
     เรนนอนมองท้องฟ้าผ่านหมากรุกแก้วใส โยนมันเล่นไปพลางฟังเพลงไปพลาง
     ยุคสมัยของโลกนี้มันต่างจากยุคสมัยของโลกที่เขาเคยอยู่ราวกับฟ้ากับเหว

     โลกที่เขาเคยอยู่เป็นโลกที่น่าเบื่อ ถึงแม้ว่าเทคโนโลยีจะก้าวหน้าไปมากแค่ไหนก็ตาม แต่โลกนี้เป็นโลกที่มีโลกเวทมนตร์ แน่นอนว่าจะมีคนเก่งๆอยู่แน่ๆ มันจะทำให้เรนสนุกได้อย่างแน่นอน
     “เอาล่ะ ฮึบ ได้เวลาเดินทางต่อแล้วสิ"
     เขาจับไปที่จี้ห้อยคอตัวหมากคิงที่ทำจากแก้วใส
     “ทำการปลดผนึกพลังแห่งราชา"
     ———————กริ๊ก
     พลังแห่งราชาของเขาได้ตื่นเต็มตัว
     จากเด็กชายกลายเป็นเด็กหนุ่มอย่างรวดเร็ว กล้ามเนื้อ ทรงผมและนัยน์ตา ได้เปลี่ยนแปลง กลายเป็นคนละคน
     "ไม่ได้ใช้ร่างนี้มานานแค่ไหนแล้วนะ"
     เสียงก็ห้าวขึ้น เป็นผลมาจากการเจริญเติบโตของเขา
     ได้เวลาที่ราชาจะเริ่มต้นการผจญภัยแล้ว
     " "เอาล่ะ มาเริ่มเดินหมากของพวกเรากันเถอะ" "

จากผู้เขียน(อ่านหน่อยเถอะ)

     สวัสดีครับผมotoko เองถ้าอยากถามว่าทำไมมาเร็วกว่าปกติ(นิดนึง)ละก็ผมจะตอบให้
     ต่อจากนี้ผมจะไม่มีเวลาว่างอีกแล้ว
     คำถาม เพราะอะไรนะหรอ
     คำตอบ 19กุมภาผมต้องสอบ แล้วครูแกก็จัดการบ้านมาให้เพียบเพราะยังไม่ได้เก็บคะแนน และผมเองก็ต้องทำงานพิเศษเสาร์,อาทิตย์อีก
     อะ คำถามต่อไป"แล้วคุณมึงจะทำงานพิเศษทำไมครับ"
     คำตอบ จะเก็บเงินไปดูหนังครับ
     “เรื่องอะไร"
     No Game No Life:Zero
     "โธ่ ไอ้(ไปเติมเอาเอง) เขามาวันที่8กุมภา มึงก็ค่อยเก็บวันละ20บาทไปดูหนังวันพุธที่14ก็ได้ แถมเป็นวันวาเลนไทน์มึงก็พาแฟนไปดูด้วยก็ได้"
     ก็มันมีรอบฉายพิเศษ3-4 กุมภา ไม่อยากพลาดโอกาสแถมนัดเพื่อนเอาไว้แล้วด้วย
     "เอาที่คุณมึงจะสบายใจ แล้วคุณมึงสอบปลายภาคแล้วนิ ก็ทำตอนปิดเทอมก็ได้"
     ไม่ได้ครับ เพราะผมต้องทำงานพิเศษอีกอยู่ดี
     "เพื่อ!!!"
     ก็เก็บไว้ซื้อไลท์โนเวลของคนอื่นมาอ่านไงครับ เพื่อที่จะได้ปรับปรุงสำนวนใหม่
     "นี่คือคุณปรับเปลี่ยนแล้วหรอครับ"
     ก็นิดหนึ่ง
     “ผมว่าคุณไปซื้อเพื่อมาอ่านเองมากกว่าศึกษานะ"
     อ้าวรู้ด้วยหรอ

อย่าลืมกดไลค์แฟนเพจMurakami
เพื่อจะได้อัพเดตก่อนใครนะครับ^^