คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำที่1 ในที่สุดราชาก็มาต่างโลกแล้ว!
“น่าเบื่อชะมัด ไม่มีอะไรทำเลย”
‘เด็กชาย’นอนบนหญ้าใต้ร่มเงาต้นไม้ ด้วยความงัยเงีย ที่พึ่งตื่นทำให้เขาต้องหาวออกมา
เด็กคนนั้นใส่เสื้อโค้ทสีดำที่ไซส์ใหญ่กว่าของตัวเอง
เขามองท้องฟ้าผ่านคิง ตัวหมากรุกมี่ทำด้วยแก้วใสพร้อมโยนมันเล่น และหยิบแท็บเล็ทPC มาเล่นเกมหมากรุกบนตัวเครื่องและใช้เฮดโฟนเปิดเพลงมาเปลี่ยนอารมณ์ตัวเองเล่น
‘โลกนี้’มียุคสมัยต่างจาก’โลกที่เขาอยู่’โดยสิ้นเชิง
ใช่ มันเกิดขึ้นเร็วมาก ทุกอย่างมันเริ่มขึ้นเมื่อวานนี่เอง
“ย่าฮู้ สนุกชะมัดเลยเว้ยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!”
เด็กชายที่มีร่างกายสูงไม่ถึง 140ซ.ม. พร้อมกับกระเป๋าสะพายหลัง กับเฮดโฟนที่หลุดจากหัว และจี้ห้อยคอหมากรุก คิง
ร่างกายที่กำลังจะตกถึงพื้นในอีกไม่กี่วินาที
เขามองพื้นของ'โลกใหม่'จากความสูงที่กำลังลดลงเรื่อยๆ โดยไม่หวั่นเกรงแต่อย่างใด กลับกันเลยเขาหัวเราะออกมาพร้อมกับกางแขนออกเพื่อต้อนรับโลกใหม่
และสถานที่ที่เขากำลังตกลงมาก็คือโรงเรียน
เขารู้สึกเหมือนเคยเห็นโรงเรียนนี้มาก่อน
—เหมือนกับโรงเรียนสมัยม.ต้นเลยแฮะ
"นั่นอะไรนะ..."
"เหมือนมีอะไรตกลงมาเลย——เฮ้ยนั่นคนไม่ใช่หรอนะ!!!"
"—ทุกคนรีบหลบเร็ว!"
เหล่า'เด็กสาว'เบื้องล่างต่างสังเกตร่างของเด็กชายที่กำลังตกลงมา
—ตู้มมมมมมมมมม!!! ร่างกายของเด็กชายตกลงที่สระน้ำอย่างแรงจนกระเซ็นออกนอกสระ
ร่างกายที่นอนคว่ำอยู่บนสระ ไม่กระดุกกระดิกอะไรเลย เหมือนคนตายไม่มีผิด
สาวน้อยที่มีหูและหางสัตว์จิ้งจอก—สาวเผ่ามนุษย์ครึ่งสัตว์ ในชุดว่ายน้ำอยู่ใกล้กับเขาที่สุดจึงมีหน้าที่ไปตรวจสอบโดยอัติโนมัติ โดยได้รับอนุมัติจากสายตาของเพื่อนๆ
"บอส..."
สาวน้อยคนนั้นกระซิบที่ข้างหูของเขาอย่างเบาๆ เพื่อไม่ให้คนอื่นได้ยิน
"บอส...ตื่นเถอะค่ะ"
เสียงกระซิบที่ข้างหู ทำให้หูของเขากระดิกนิดๆ เหมือนว่าเขากำลังจะได้สติขึ้นมา
เขาไม่ได้ขยับหัวสักนิด แต่กลับใช้มือตบน้ำจนกระเซ็นไปโดนตัวเธอ
—หมับ และมันก็เข้าเป้าหมาย
นุ่มชะมัดเลยแฮะ อย่าบอกนะว่า...
"บะ บอส...ตรงนั้นมัน...ถ้าเป็นบอสก็ไม่ห้าม...หรอกนะ"
แล้วคุณเธอจะเว้นทำไมมิทราบ...แบบนี้มันมันคลุมเครือนะ แถมตัวเองก็ไม่ใหญ่พอดีมือหรอกนะ
เธอดูเป็นสุขุม ดูเงียบๆไม่ชอบพูด แต่ภายในก็ยังตกใจกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า
"ไกอาจัง...ช่วยพาเขา...ไปที่ห้องพยาบาลที..."
เธอมองไปที่ใครบางคนที่อยู่ริมสระ และคนที่ตอบสนองกับคำพูดของเธอก็ปรากฎ
"ได้เลยชิกุเระจัง ไม่มีปัญหา"
หญิงสาวพฤกษา จะเรียกอย่างงั้นก็ได้เพราะว่าเธอไม่ได้ใส่ชุดอะไรเลย แต่มีรากและใบไม้บิดบังส่วนสำคัญจึงไม่เปิดเผยเกินไป
ชิกุเระ พยักหน้าให้กับคนที่เธอเรียกว่าไกอาเป็นการส่งสัญญาณ
เมื่อเธอได้เห็นสัญญาณ เธอก็ได้ใช้รากไม้บนร่างกายพยุงร่างกายของเด็กชายพาไปนอกสระ ส่วนชิกุเระก็รีบออกจากสระไปที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าทันที
ในที่สุด—บอส...ราชาของพวกเรา...ก็มาหาพวกเราแล้ว...ต้องรีบบอกนานามิจัง...
โรงเรียนที่เดียวที่สอนเวทมนตร์ของโลกนี้โรงเรียนสตรีต้องห้าม เป็นโรงเรียนที่สอนเวทมนตร์ให้กับเด็กอายุสิบถึงสิบแปดปี โดยไม่มีการแบ่งชั้นเรียน
และสิ่งต้องห้ามของโรงเรียนนี้คือ—มนุษย์และผู้ชาย
เด็กชายยังคงนอนหมดสติอยู่—ในห้องพยาบาลชั้นหนึ่ง
อาจารย์ประจำห้องพยาบาลกำลังเช็คร่างกายของเด็กชายอย่างละเอียด
ชิกุเระกับเด็กสาวอีกคนเฝ้าดูอย่างเงียบๆ ส่วนไกอาก็กำลังขุดคุ้ยของในกระเป๋าที่มาพร้อมกับเด็กชาย
ถึงภายนอกกระเป๋าจะเปียกไปหมดแต่โชคยังดีที่เป็นกระเป๋ากันน้ำเข้า ข้างในจึงไม่ได้เสียหายอะไร
"ไกอาจัง...อย่าค้นข้าวของของคนอื่นสิ...มันเป็นนิสัยที่ไม่ดีนะ"
ชิกุเระพูดเตือนไกอา แต่เธอก็ไม่ฟังพร้อมหยิบแท็บเลทPC มาจากกระเป๋า
"ไอ้แผ่นบางๆนี่ คืออะไรละเนี่ย"
เธอพูดพร้อมโยนมันไปข้างหลังราวกับของไร้ค่า แต่โชคดีที่ชิกุเระรับทัน ไม่งั้นละก็คงหาซื้อใหม่ไม่ได้แล้ว
"ไกอาจัง ถ้าไม่รู้ว่ามันคืออะไรก็อย่าทิ้งสิค่ะ"
เด็กสาวอีกคนตักเตือนไกอาอย่างสุภาพ
"ลิลลี่จัง อย่าดุเค้าสิ เค้ากลัวแล้ว"
ลิลลี่ ผู้มีดวงตาสีที่ต่างกัน และมีหูที่แหลมเป็นลักษณะเด่นของเอลฟ์ ตรงเอวของเธอมีโซ่ที่ติดกับกระโปรงและหนังสือขนาดเท่ามืออยู่ด้วย
ลิลลี่ก็สังเกตของภายในกระเป๋า—กล่องกระดานหมากรุก เธอหยิบมันขึ้นมาแล้วลองเปิดดูข้างในก็พบตัวหมากสีขาวและดำที่ทำมาจากแก้วใสทั้งหมดสามสิบหกตัว แต่เธอก็ยังสังเกตที่จี้ห้อยคอของเด็กชาย—ตัวหมากคิง ที่ทำมาจากแก้วใสเหมือนกัน
"ดูเหมือนแค่หมดสตินะ อีกเดี่ยวคงฟื้น"
อาจารย์พยาบาลสาวดูเหมือนจะตรวจอาการของเด็กชายเสร็จแล้ว เธอหันหน้าไปหาพวกชิกุเระด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ดูเป็นมิตร...
"แล้วเรื่องเป็นไงมาไงละ ถึงพาเขามาที่นี้กันละ"
"รินมารายงานตัวแล้วค่ะ คุณลิลลี่มีอะไรรึเปล่าค่ะถึงเรียกดิฉันมา—"
"ว่าไงน้าาาาาาาาาาาาา!!!" หมอนี่บังอาจมาจับหน้าอกของชิกุเระ ทั้งที่ฉันถูกปฏิเสธมาตลอดเนี่ยนะ"
ระหว่างที่เอลฟ์ผู้หญิงคนหนึ่งที่เรียกตัวเองว่าเอลฟ์ที่เรียกตัวเองว่าริน กำลังจะเปิดประตูเข้ามา อาจารย์พยาบาลก็ทำท่าโมโหโกรธาหลังจากได้ยินเรื่องทั้งหมด
เธอทำท่าจะกระทืบเด็กชายทันที แต่ลินลี่และรินก็ล็อคแขนของเธอทันทีพยายามห้ามแต่เธอก็ไม่ฟัง
ที่ทำมิตรเป็นก็แค่สร้างภาพสินะ
"อาจารย์คารินคะ! เธอยังเป็นแค่เด็กนะค่ะ"
คำพูดของลิลลี่ได้สะกิดใจอาจารย์คาริน ทำให้เธอต้องร้อง อ๊ะ ออกมา
เธอมองไปที่ชิกุเระ แต่เธอนั้นก็หันหน้าหลบทันที
—เธอยังเป็นแค่เด็กงั้นหรอ
คารินดูท่าจะเข้าใจทุกอย่างแล้วทำเป็นนิ่งเฉยก็จะพูดไปอย่างเรียบๆว่า
"เขานะ—เป็นมนุษย์ผู้ชายนะ"
"มะ มะ—"
"มนุษย์?"
"ผะ ผู้ชายหรอค่ะ!!!"
ริน ไกอา และลิลลี่พูดตามลำดับ ชิกุเระไม่พูดอะไร
ใช่แล้ว—สิ่งต้องห้ามทั้งสองของโรงเรียนนี้ก็คือเด็กคนนี้
เหล่าเด็กสาวเหล่านี้ แทบจะไม่เคยเห็นเด็กผู้ชายมาก่อน ยิ่งเป็นเด็กผู้ชายหน้าใส ใบหน้าเรียบเนียนที่น่ารักแบบเนี้ยใครจะกล้าคิดว่าเป็นผู้ชายละ
"ไม่นึกว่าเด็กคนนี้จะเป็นมนุษย์ผู้ชายนะค่ะ รินตกใจมากเลยละค่ะ"
รินพรางใช้นิ้วของตัวเองจิ้มลงไปที่เเก้มของเด็กผู้ชาย
"ถ้าจำไม่ผิด..ได้ยินมาว่า...ผู้ชายมี'เห็ด'...อยู่ตรงนั้น...ลองเปิดดูสิ"
ชิกุเระชี้ไปที่ตรงกลางระหว่างต้นขาของเด็กชายด้วยท่าทางเเก้มเเดงนิดๆ หลังจากนั้นก็รีบปลดเข็มขัดเเล้วเริ่มถอดกางเกงออกเเต่ลิลลี่ก็เข้ามาห้ามทัน
"อย่านะค่ะ!ชิกุเระจังมันเป็นสิ่งน่าเกลียดนะค่ะ"
ชิกุเระทำท่าหูตก เเก้มป่องกระดิกหางของเธอด้วยท่าทางงอน
"ให้ตายสิ! พวกเธอทั้งสี่คนยังเป็นเด็กทำเรื่องเเบบนี้มันน่าเกลียดนะ!"
คารินรีบตักเตือนทั้งสี่คนทันที ด้วยความเป็นอาจารย์ดูเหมือนจะพึ่งพาได้ ขอย้ำ'เหมือนจะพึ่งพาได้'
"ฉันที่เป็นผู้ใหญ่เท่านั้นเเละฉันเองก็เป็นหมอด้วย----เพราะฉะนั้นอาจารย์จะถอดเอง"
เธอขยับนิ้วทั้งสิบไปมาเหมือนปลาไหล ตาของเธอเปล่งประกายเหมือนนักวิทยาศาสตร์ที่เจอกับสิ่งเเปลกใหม่ที่น่าค้นหา
"ไกอา รีบหยุดอาจารย์คารินเร็วเข้า!!!"
"ได้เลยจ้า! คุณลิลลี่"
ไกอาใช้รากไม้ของเธอมัดตัวอาจารย์ขิงตัวเอง
"ปล่อยน่า! อุตส่าห์ได้เจอร่างกายของผู้ชายที่อาจารย์ไม่ได้เเตะต้องมานานขอสนุกบ้างกับร่างกายของเด็กคนนี้หน่อยเถอะ!"
"เขายังเป็นเด็กอยุ่นะคะ..."
"หนวกหูน่าลิลลี่!"
ลิลลี่พูดด้วยสีหน้าเเละน้ำเสียงเหนื่อยใจ แต่คารินก็ไม่ฟัง คำพูดของเธอไม่อาจทำลายการกระทำที่ผิดศีลธรรมของคารินได้จึงปล่อยให้เป็นหน้าที่ของไกอาในการหยุดอาจารย์ไว้
พวกเธอไม่รู้ว่าเด็กคนนี้เป็นใคร มาจากไหน เเล้วมาที่นี้ได้อย่างไร ถ้าจะหาข้อมูลคงมีเเต่ต้องค้นกระเป๋านั้น
แต่ภายในกระเป๋านั้นแทนที่จะมีหนังสือวิชาการ กลับมีลูกบาศก์เท่าลูกปิงปองอยุ่ประมาณสิบลูกได้ เธอเทของทั้งหมดในกระเป๋า นอกจากลูกบาศก์แล้ว ก็มีเสื้อโค้ทสีดำที่ไซส์ใหญ่กว่าเด็กชายคนนี้พับอยู่ใน กระเป๋าตังค์ และสมุดโน้ต
ด้วยความที่น่าจะเป็นประโยชน์เธอได้หยิบกระเป๋าตังค์อออกมาดูกับบัตรประชาชนของเด็กชาย มันเป็นภาษาที่ลิลลี่อ่านไม่ออกเธอจึงฝากให้ชิกุเระถือไว้
เมื่อเธออ่านตัวหนังสือที่อยู่บนตัวบัตรเธอก็พูดกระซิบไม่ให้ทุกคนยิน"น่าคิดถึงจัง...บอส"
"ขอร้องละไกอาจางงง-----ปล่อยอาจารย์ไปเถอะนะ---"
คารินพนมมือขอร้องลูกศิษย์ตัวเอง เเล้วกลั่นน้ำตาออกมา
ไกอาเป็นคนอ่อนต่อโลกจึงเป็นคนที่ถูกโน้มน้าวได้ง่ายเพราะฉะนั้นถ้าเจอเเบบนี้เข้าไป----
"อย่านะคุณไกอา รินรับรองว่าอาจารย์ต้องทำผิดศีลธรรมเเน่ค่ะ!"
"ตะ เเต่ว่า"
รินพยายามเตือนไกอา---เเต่นั้นยิ่งทำให้ไกอายิ่งสับสน
จะสับสนก็ไม่เเปลก คนหนึ่งเป็นอาจารย์ส่วนอีกก็เป็นเพื่อนทำให้คนอ่อนต่อโลกอย่างไกอาไม่รู้จะตัดสินอย่างไร
เเต่โชคดียังขอบคุณสวรรค์
"หนวกหู----ช่วยช่วยเกรงใจ.....คนนอนอย่างผมได้ไหมหาวววววว"
ในที่สุด---เด็กชายก็ตื่นขึ้นยังคงงัวเงียทำให้หาวออกมาเมื่อเด็กตื่นขึ้นมา ก็ถึงเวลาควรถามเรื่องราว
"นี๊นี่ เธอชื่ออะไรงั้นหรอ รินอยากรู้น่ะ"
รินทำท่าตีสนิทตีสนิทด้วยท่าทางเหมือนเด็กน้อยถ้าจะสนิทกับเด็กต้องทำตัวเหมือนเด็กนี้คือพื้นฐานในการคุยกับเด็ก เเต่ว่าวิธีนี้ดูเหมือนจะไม่ได้ผลกับเด็กคนนี้
"คินกุ----รู้เเค่นั้นเเหละคุณปัญญาอ่อน"
เด็กชายพูดเเทงใจดำใส่รินมาก
"นี่ริน....ไม่มีคุณสมบัติในการตีสนิทกับเด็กสินะคะ"
ด้วยความเสียใจริน----เธอจึงไปหลบมุมห้องเเล้วเขียนวงกลมที่พื้นไปมาหลายรอบ
ลิลลี่เดินเข้ามาหาเด็กชาย เเล้วเอาหน้าใกล้เเทบติดปากกันอยู่เเล้ว
เเล้วเธอก็รู้สึกตัว
"อะ เอ่อไม่ใช่นะ ฉันก็เเค่"
เธอรีบถอยทันที ทำให้เธอดูเหมือนไร้เดียงสามากกว่าที่คิด
เเต่เด็กคนนี้---คินกุไม่ได้ใส่ใจอะไรทั้งนั้น ทำให้เธอต้องหยุดไปเพราะต่อให้พูดอะไรเขาก็ไม่ได้ใส่ใจอยู่ดี
"เป็นเด็กดีที่เเปลกมาเลยนะ"
คารินที่ไกอาปล่อยตัวพูดออกมา เเต่คินกุพูดต่อด้วยท่าทางที่เย็นชาไปว่า
"เเต่คงไม่เท่าคุณโรคจิตหรอกครับ"
"วะ ว่า ไงนะไอ้เด็กเวรนี้อยากตายมากสินะ!"
คารินเล็งหมัดใส่ไปที่หน้าของเด็กชายด้วยความโกรธ เเต่เขาก็รับหมัดไว้อย่างง่ายดาย เขาไม่ได้มองที่คารินด้วยซ้ำ เเต่เขากับก้มต่ำเเล้วไม่ได้มองอะไรทั้งสิ้น
"ได้สติตั้งเเต่ตอนไหนคะเนี้ย ถึงได้รู้ว่าอาจารย์เป็นคนโรคจิตน่ะ"
ลิลลี่ถามออกมาโดยไม่ได้คิดอะไรเลย เเต่นั้นมันทำให้คารินยิ่งคอตกเพราะเเม้เเต่ลูกศิษย์ก็ยังเห็นว่าตัวเองเป็นคนโรคจิต
"ก็ตั้งเเต่'เด็กคนนี้เป็นมนุษย์ผู้ชาย'น่ะ"
คินกุกวาดสายมองรอบๆ เมื่อเขาเห็นชิกุเระก็คลานไปหาเธอทันทีเเละหลังจากนั้นกอดไปที่ต้นคอของเธอ
"ชิกุเระ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ คิดถึงจัง"
"บะ บอส!"
เขาประกบริมฝีปากของเขากับชิกุเระทันที
"เอ๋——————————————————————!!!"
เพื่อจะได้อัพเดตก่อนใครนะครับ^^
ความคิดเห็น