คุณชายตั้งกฏ & นางสาวจอมเซ่อ

ลำดับตอนที่ #1 : (คุณชายตั้งกฏ & นางสาวจอมเซ่อ) เข้ามาทำงานใหม่

                         "เอ้า นี่ไอ้โหน่งเร็วๆซิวะเดินก็ไม่ทันใจข้าเลย"

            เสียงของหญิงสาวที่พูดอยู่พร้อมกับถือไม้ก้านมะยมมาให้ยายของเธอ

                        "โอ๊ย  นี่พี่ ปอ  โหน่งเหนื่อยนะเนี่ยพี่ปอ"

           เมื่อเสียงของเด็กชายตัวอ้วนเดินมาพร้อมกับนั่งพัก  บนตอไม้กับเพื่อนๆ

                  "เอ้า  นี่พวกเราเอ้าทำไมถึงได้นั่งซะก่อนล่ะ  นี่นะพี่ยังไม่ทันเหนื่อยเลย"

            เมื่อเขาพูดพร้อมกับเอามือของเขาเท้าสะเอว  แล้วพร้อมกับลากมือของเด็ก

ชายคน 1  ออกมาแล้วก็พูดกับเด็กทั้งหลายที่นั่งอยู่พร้อมกับพูดกับเด็กชายที่เธอดึง

มือของเขาแล้วเธอพูดว่า

               "นี่นะเด็กๆ  นี่ถ้าพวกเราไม่เดินตามหลังพี่มานะ  ไม่งั้นน่ะ  พวกเราๆๆๆๆๆ

ทั้งเนี่ยนะ  ไม่ต้องมาเล่นกันพี่อีกต่อไปเลย  จำไว้"

          เมื่อหญิงสาวเดินไปพร้อมกับปล่อยมือของเด็กชายออก  แล้วเธอก็เดินไปต่อ

         "พี่ปอ  เดี๋ยวซิ  เดี๋ยว  จะรีบไปไหนล่ะ  นี่มันก็ยังไม่ค่ำเลยนะเนี่ยเออจะรีบไปทำ

ไม"

         เด็กๆพูดกับวิ่งไปถึงตัวของเธอ  แล้วพร้อมกับบอกให้เธอหยุดได้ทันที

                 "นี่พี่ปอ  เอาเถอะ  เอาเถอะ  ยอม แล้ว  ยอม"

เมื่อเด็กๆวิ่งพร้อมกับหอบที่วิ่งมาด้วยแสนเหนื่อย  เมื่อเด็กๆพูดเสร็จ  หญิงสาวเลย

ยิ้มแย้มพร้อมกับหันหลังกลับมาหาเด็กๆ  แล้วเธอพูดว่า

                 "เฮ้ย  จริงเหรอ  จริงน่ะ  เย้"

  เมื่อหญิงสาวพูดแล้วเธอก็สวมกอดกับเด็กผู้หญิงตัวน้อยๆ  แล้วเธอก็พาเด็กๆทุกคน

กลับมาที่บ้านของเธอ

                          "เอ้า  ปอมาแล้วเหรอลูก   อ้าว  แล้วทำไมกลับมาเร็วนักล่ะ"

        เมื่อยายของเธอพูดแล้วพร้อมกับเรียกปอเข้ามาหายาย ที่พูดอยู่กับเธอ

                         "มีอะไรเหรอจ๊ะยาย  ว่าไง คะ"

       เมื่อเธอถามยายของเธอแล้ว  แล้วเธอก็นั่งคุกเข่าแล้วเธอก็ทำหน้าตาอย่าง

สงสัย

                   "เออ  ยายอยากจะบอกหนูว่า  เออ  พอดีน่ะ  ลูกของเพื่อนแม่แกน่ะโทร

มาบอกยายว่า  ที่บ้านของเขาน่ะ  ยังมีคนรับใช้ว่างน่ะ  เออ  แล้วทีนี้  ยายน่ะ

อยากจะให้ปอน่ะไปทำงานกับเขา  เงินเดือน  ก็เยอะ  ไปเถอะ  "

           เมื่อยายของเธอพูดแล้วเธอก็สะดุ้งขึ้นมาทันทีพร้อมกับร้องไห้

                   "ฮือ  ยาย  แล้วถ้าปอออกไปทำงานที่บ้านเขาน่ะแล้วยายน่ะจะอยู่กับใคร

ล่ะ   ยายไม่รู้เลยเหรอว่า  ปอน่ะคิดถึงยายแค่ไหน  แค่ปอห่างกับยายแค่  5  นาทีน่ะ

ปอก็ยังคิดถึงยายเลย  ฮือ"

                       เมื่อหญิงสาวพูดแล้วเธอก็เข้าไปสวมกอดกับยายของเธอ

                            "ปอ เอ๊ย  ปอ  นี่นะ  แกไม่เคยนึกถึงตัวเองซะบ้างหรือไง"

"ฮือ  ยาย  ก็คนมันคิดถึงยายน่ะ  ไม่ยังไงปอก็ไม่ไป  ยังไง  ยังไงก็ไม่ไปเด็ดขาด"

                     "โถ  ชีวิตมันน่าสงสารเหลือเกินนะเนี่ย  เฮ้อ "

           เมื่อเสียงที่เอ่ยขึ้นมา  นั่นก็คือเสียงของเด็กๆที่ยืนพูดอยู่นั้นประมาณ4-5คน

                          "นี่ๆ  เด็กๆเอ๋ย  ออกไปเล่นที่อื่นเถอะ  ยายน่ะจะคุยกับพี่ปอ"

                                   "ครับ  ค่ะ  ยาย"