คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ไอ้หน้าหล่อจอเผด็จการ + กวน Teen
+
“ ฟูดดดด เช้านี้ชั่งวุ่นวายจริงๆ” ฉันได้เเต่บ่นกับตัวเองหลังจากที่ขึ้นเครื่องเเล้ว ไม่อยากบอกหรอกว่าฉันขึ้นเครื่องบิน อยากอ้วกจัง@ _@ มึนหัวไปหมด
“ เเหวะ” สิ้นเสียงที่นี้เเล้วฉันรู้สึกโล่งเลย ค่อยยังชั่ว เเล้วฉันก้หลับต่อ
“ เฮ้ย อ๊ากกกกก ยัยบ้า ตื่นนะ ฉันบอกตื่นไง ถ้าไม่ตื่นฉันฆ่าเธอหมกส้วมบนเครื่องนี่เเน่ เเมร่งเอ้ย” เสียงผู้ชายคนหนึ่งตะโกนใชหูฉันเเค่นั้นยังไม่พอมันยังเอาเท้ามันมะเขี่ยฉันอีกต่างหาก ไอ้นี่วอนซะเเล้ว เเมร่งเล่นกับใครไม่ล่นมาเล่นกับนังเพียว
“ ไอ้พ่อเเม่ไม่สั่ง.....” พอฉันลืมตาขึ้นเพื่อจะสั่งสอนคนที่มันกล้ามาทำอย่างงี้ฉันถึงกับต้องช๊อก โอ๊ยมันไม่จริง หล่อมากๆ หล่อกระชากอวัยวะภายในเจีเพียวหมดเลย คงไม่ใช่เขาหรอกมั้งที่ทำอย่างงั้นกับฉัน คนหล่อๆขามักจะนิสัยดีนิ
“ เออ เมื่อกี้ใช่คุณไหมค้าที่เอาเท้าเขี่ยฉันเเละตะโกนใส่หูฉันอ่ะค้า” ฉันพยายามพดน้ำเสียงอ่อนหวาน
“ ก็เออสิว่ะ ยัยหน้าบาน เธอเห็นคนอื่นอีกไหมหละ เเมร่งเอย” เขาสบถอกมาอยากน่ากลัว โอ๊ย พระเจ้ามันไม่จริงทำไมเทพบุตรของฉันมันถึงเป็นซาตานไปได้นะ ถึงจะให้หล่ออย่างไงอีเจ๊เพียวไม่สนเเล้วโว้ย หล้ามาด่าฉันอย่างงี้ฉันไม่ปล่อยไว้หรอก ท่าทางจะอายุห่างจากฉันไม่กี่ปีซะด้วยเสร็จอีเพียว
“ ฉันอุสาต์พูดดีด้วยทำไมถึงมารยาททรามอย่างงี้นะ พ่อเเม่ไม่ได้สั่งสอนหรือไง”
“ ว่าไงนะ ยัยหน้าบาน เธอกล้าด่าฉันหรอ เเล้วกรุณามองดูที่เสื้อฉันว่าเธอทำอะไรไว้กับมัน” ไอ้หน้าหล่อนิสัยทรามกดฟันพุดขึ้น ฉันทำอะไร - -?? เเต่พอฉันหันไปดุที่เสื้อเขาก็ต้องช๊อค มันเปื้อนคราบอ้วกของฉันเต็ไปหมด ว่าเเล้วทำไมรุ้สึกโล่งๆ
“ งั้นฉันขอโทษเละกัน พอใจยังเเล้วนายต้องขอโทษที่ด่าฉันด้วย อีกอย่างเลิกเรียกฉันว่ายัยหน้าบานเสียที ฉันมันหน้าบานตรงไหนมิทราบ”
“ ฉันอยากหัวเราะให้ฟันหัก ขอทษเธอนี่นะ ยัยหน้าบาน เธอรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร” เขาพุดเสียงได้ำมหิตมากๆ ฉันคิดถูกไหมเนี๋ยที่ไปมีเรื่องกลับมันเนี๋ย
“ เเล้วนายเป็นใครหละ หรือความจำเสื่อมจำชื่อตัวเองไม่ได้” ฉันถามออกไปอย่างสงสัย
“ อย่ามาเล่นลิ้นกับฉัน ถ้าเธอไม่อยากตาย ฉันไม่เชื่อหรอกว่าเธอจะไม่รู้จักฉัน ใครที่อยู่เกาหลีไม่รู้จักฉันก็กระบือสุดเเล้ว” อ่าวไอ้นี่มันหลอกด่าฉันนี่หว่า
“ อะไรนะ ฉันอุสาต์ถามนายดีๆนะ ไอ้หน้าหล่อ” ฉันไม่รู้จะด่ามันอย่างไง ฉันเลยคิดได้เเค่ไอ้หน้าหล่อ
“ ฉันรู้ว่าฉันหล่อไม่ต้องชม นึกว่าชมเเล้วฉันจะปล่อยเธอไปง่ายงั้นหรอ”
“ อะไรของนายอีก ฉันหละเบื่อจริงๆ คนไทยเหมือนกันอย่าทะเลาะกันเลยนะ สามัคคีกันไว้ดีกว่า” ฉัว่าฉันชักจะออกเเนวรณรงค์ความสมัคคีในหมู๋ชาวไทยซะเเเล้วสิ
“ ใครว่าฉันเป็นคนไทย ฉันเป็นคนเกาหลีต่างหากยัยโง่” เขาตอบด้วยน้ำเสียงขบขันเเต่ก็ไม่ลืมทำเสียงเยือกเย็น เพล้งๆๆ ไม่ต้งสงสัยว่าเสียงอะไรเสียงหน้าฉันเอง ถ้าดูดีๆเขาก้ไม่เหมือนคนไทยหรอกเเต่ฉันเห็นเขาพูดไทยได้นึกว่าเป็นนไทยเสียอีก - -* หน้าเเตกเลยเรา
“ เเล้วทำไมพูดไทยได้หละ” ฉันถามด้วยความงุนงง
“ เเล้มีกฏหมายห้ามคนเกาหลีพูดภาษาไทยหรือไง ฮ่ะ” ฉันเริ่มเกลียดมันมากขึ้นเรื่อยๆเเล้วนะ คนเขาอุสาต์ถามดีๆ ดูเขาตอบสิ
“ฉันไม่อยากพูดกับนายเเล้วเซงเป็นบ้าเลย กวนประสาทชะมัด” ฉันเเอบบ่นกับตัวองเบา
“ ยัยบ้าเอ่ย ยังมีหน้ามาด่าฉันอีก นึกว่าฉันไม่ได้ยินหรือไง” เขาสบถออกาย่างเสียงดัง ตอนนี้คนบนเครื่องบินต่างหันมามองฉันับเขาเป็ตาเดียวกันเลย อ๊ากกกกกกก อย่ามองอย่างงั้นสิ ฉันอายนะเฟ้ย
“ มองทำซากอะไร ไม่เคยเห็นคนหรือไง” เเล้วตานั่นก้ตะโกนดังลั่นเครื่องินเลย มายก๊อด ทำไมตานี่หน้ากลัวจัง ตอนนี้เขาทำตาอย่างกับจะฆ่าคนเเนะ
“ เพียวลูกเป็นอะไรหรือป่าว” เสียงพ่อเดินมาดูฉัน ฉันลืมบอกไปพ่อกับเเม่นั่งด้วยกันข้างหน้าสุดส่วนฉันนั่งคนเดียวหลังสุด พูดง่ายๆว่าโดนทิ้ง อยากบอกว่าพวกเรานั่ง
“ ไม่เป็นไรหรอกค้าพ่อ หนูไปนั่งกับเเม่ได้ไหม หนูขอร้อง” ฉันพยายามอ้อนพ่อสุดฤทธิ์สุดเดช ฉันขอบอกามตรงว่าตอนนี้กลัวตาบ้านั้นมากๆจนไม่อยากนั่งด้วยเลยหละ
“ เออ ก็ได้จ๋า”
“ ขอบคุณค้าพ่อ รักพ่อที่สุดเลยค้า” ฉันถึงกับกระโดดหอมพ่อเลย ดีใจจังโว้ย หลุดพ้นจากนรกเเล้ว
“ เธอจะไปไหนไม่ได้” เขาหันมาตะโกนอย่างเสียงดังอีกครั้งหลังจากเห็นว่าฉันจะเดินไปนั่งกับเเม่
“ ทำไม จะไปไม่ได้นายมีสิทธิอะไรมาห้ามฉัน” ฉันไม่ฟังที่เขาพูดเเล้วก็เดินต่อไป
“ ฉับอกว่าไม่ใหไปไง” เขาเดินเขามากระชากฉันทันที โอ๊ยเจ็บจัง ทำไมหมอนี่ถึงได้น่ากลัวเเละเผด้จการอย่างงี้นะ
“เออ คุณจุนซูคับ ใจเย็นก่อนนะคับ เดี๋ยวจะกลายเปนเรื่องใหญ่นะคับ” เสียงผู้ชายคนหนึ่งท่าทางจะมีอายุเเล้วหละสวมชุดสูทสีดำ ใส่เเว่นดำอีกต่างหาก ท่าจะบ้าอยุบนเครื่องบินยังใส่เเว่นดำอีก ฉันเเอบขเเขะในใจไม่ได้
“ ขอบใจ มินซองที่เตือนฉันฉันอารมณ์ไม่ดีนิดหน่อย ฉันอยากย้ายที่นั่งจัดการให้หน่อย แล้วเจอกันนะยัยหน้าบาน เธอไม่รอดเเน่” พอเขาพุดกับคนที่ชื่อมินซองจบ ก็เดินหนีไปทันที
“ขอโทษเทนคุณชายจุนซูด้วยนะคับ” เขาหันาขอโทษฉันกับพ่อเเล้วก็เดินตามคุณชายออกไป ไอ้หน้าหล่อนั้นชื่อจุนซูหรอ เเต่ทำไมพวกเขาถึงทำตัวลึกลับจัง
“ พ่อนึกออกเเล้ววาเขาเป็นใคร นึกอยู่ตั้งนาน” อยู่ดีๆพ่อฉันก็พูดโพล่งออกมาซะฉันตกใจ
“ ใครหรอ”
“ พ่อเคยเห็นข่าวในหนังสือพิมพ์เขาเป็นลุกชายคนเดียวของบริบัท ฮันจุนกรุ๊ป เป็นบรษัทที่ทำเกี่ยวกับธุรกิจการส่งออกรถยนต์อันดับ1ของเกาหลีเลย”
“ เเสดงว่ารวยมากเลยสิค้า เเล้วทำไมพ่อต้องำหน้าอย่างงั้นด้วยหละ” ฉันหันไปมองพ่อที่ทำหน้าเหมือนกับกำลังกลุ้มใจอะไรซักอย่าง
“ มันก้ไม่มีไรมากหรอกถ้าเขาไม่ใช่ยากูซ่าที่น่ากลัวที่สุดในเกาหลีด้วย”
“ ยากูซ่า” ฉันนึงกับอึ้งกับคำนี้เลย ไอ้หน้าหล่อเป็นยากุซ่า ไม่อยากจะเชื่อว่าฉันมีเรื่องกํบยากูซ่า
ทำมันสววรค์ไม่ฟังฉันอธิฐานเลยว่าขอให้ชีวิตที่เกาหลีสงบสุข TT^TT ฉันยังไม่อยากตาย
+ che ery
ความคิดเห็น