คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : วันวุ่นวายของครอบครัว
che ery
n 
an
“ เพียว ลูกพ่อกับเเม่มีเรื่องจะคุยด้วย มานั่งนี่หน่อยสิ” เสียงเเม่บอกฉันหลังจากที่เห็นฉันกลับมาจากโรงเรียน เฮ้ยปิดเทอมซักที ดีใจจัง
“ ค้า แม่ มีอะไรหรอค้า” ฉันรีบเดินไปนั่งข้างๆเเม่ทันที เพราะหลังจากดูหน้าตาของแม่เเล้วถ้ามั่วเเต่ลีลาต้องโดนบาทาเเม่เเงงๆ
“ คือว่าฉันกับพ่อเเก ปรึกษากันเเล้วว่าพวกเราจะย้ายไปอยู่เกาหลีชั่วคราว
เพราะบริษัทของพวกเรา เขามีปํญหากับบริษัทที่เกาหลีพวกฉันเลยต้องไปดู”
“ อ่ะค้า เเต่ว่าเราจะย้ายไปเกาหลีตอนไหนค้า”
“ พรุ่งนี้จ๊ะ” พ่อบอกฉันด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลวึ่งผิดกับผุ้เป็นเเม่เลย อย่างงี้ไงฉันถึงรักพ่อมากกว่าเเม่
“ อะไรนะค้า ทำไมถึงเพิ่งมาบอกหละค้า ใครเขาจะไปเตรียมทัน” ฉันตะโกนออกมาอย่างลืมตัว ใครมันจะเตรียมตัวทันว่ะเนี๋ย บอกวันนี้ไปพรุ่งนี้
“ ทันไม่ทันเเกก็ต้องให้ทัน ไม่ต้องพูดอะไรมาไปเก็บของเดี๋ยวนี้” เเม่สั่งด้วยน้ำเสียงที่ดังสนั่นบ้าน ฉันหละเชื่อเเม่เขาเลย เอาเเต่ใจชะมัด TT^TT
“ พ่อค้า ช่วยพูดกับเเม่หน่อยสิค้า” ฉันรีบหันไปกระซิบกรซาบกับพ่อทันที เพื่อหาตัวช่วย
“ พ่อว่า ถ้าลุกยังไม่อยากโดนฝ่ามืออรหัตน์ของเเม่ ลุกไปเก็บข้าวของเถอะ” โห พ่อฉันกลัวภริยานีหว่า เฮ้ย ทำไงได้หละเม่ฉันใหญ่ที่สุดในบ้านนี้หน่า
“ ค้าาา คุณนายเดี๋ยวเเจ๋วรีบไปเก็บเดี๋ยวนี้หละค้า” พอฉันพูดจบก็รีบวิ่งหางจุกตูดขึ้นห้องเพราะท่าขืนชักช้าโดนเเม่ฆ่าเเน่ๆเเต่ ก็ไม่วายได้ยินเสียงตะโกนด่าของเเม่
หลังจากที่ฉันขึ้นห้องมาได้ซัก 5 นาทีจึงรีบก็ข้าของใส่กระเป๋าเดินทางทันทีเเต่ฉันว่าสควรเรียกว่ายัดมากกว่า 555 + เพราะสภาพกะเป๋าเดินทางของฉันบอกได้คำเดียวโสโครกมากๆ สาธุ /|\
ขอให้ไปเกาหลีครั้งนี้มเเต่เรื่องที่สนุกเเละมีความสุขด้วยเถอะขอร้อง เเต่ถ้าให้ดีขอให้มีหนุ่มหล่อๆมาขอฉันเป็นเเฟนด้วย เอิ๊กๆ อยากมีเเฟนเป็นคนเกาหลีจังโว้ยยย ^O^
“ ยัยเพียว เสร็จหรือยังเด๋ยวก็ขึ้นเครื่องกันไม่ทันพอดีหรอก” เสียงตะโกนโหวกเหวกขอเเม่ฉันดังขึ้น
“ค้าๆ เสร็จเเล้ว จะรีบอะไรกันนักกันหนานะเครื่องขึ้นกี่โมงค้า”
“ 11 โมง” พ่อฉันตอบเทนเเม่ให้เพราะตอนนี้เเม่กำลังจะเเปลงร่างเป็นนางเเม่มด
“ อะไรนะค้าพ่อ 11 โมง ตอนนี้ 10.30 เเล้ว อ๊ากก เเล้วมันจะทันไหมหละเนี๋ย” ฉันถึงกลับเเทบล้มทั้งยืนหลังจกได้ยินพ่อบกว่าเครื่องขึ้น 11 โมงก็ตอนนี้มัน 10.30เเล้วอีกครึ่งชัวโมงมันจะทันไหมเนี๋ย รถที่กรุงเทพก้ติดอย่างกับอะไรดี
“ ก็เออนะสิ ฉันถึงโมโหไง ยัยเพียวเเกไปโบกเเทีกซี่สิ”
“ ได้ค้า” ฉันรีบวิ่งไปโบกเทีกซี่หน้าบ้านทันที
20 นาทีผ่านไป ฉันกับพ่อเเม่ก็มาถึงที่สนามบินอย่างเฉียดฉิวมากๆ ฉันหละไม่อยากบอกว่าสงสารลุงเเท๊กซี่มากๆ เพราะทั้งฉันเเละเเม่เอาเเต่ตะเกนใสหูลุงเขาว่า ถ้าไปไม่ทันไจ่าย ลุงเเกถึงกับหน้าซีดเลย หุหุ ไม่รู้จักพวกเราเเม่ลูกซะเเล้ว
ความคิดเห็น