ตายทั้งทีดันโดนแมวม่วงรักซะงั้น

ฤดูใบไม้ร่วงที่มาพร้อมกับชีวิตที่กำลังจะดับลง
ณ  โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง
 
ตืด…
ตืด…
ตืด…
เสียงเครื่องติดตามสัญญาณชีพมีที่เต้นเป็นจังหวะที่ปกติแล้วสงบแล้วมีหมอกับคนไข้อยู่ในห้องเพียงลำพัง

“คุณนัดชาครับอาการของคุณในตอนนี้…”หมอคนสนิทเม้มแล้วปากมองไปที่ร่างเล็กผอมแห้งที่มีไม่มีผมเหลืออยู่เลย

“หนูรู้…หนูเหลือเวลาอีกไม่มาก…ขอบคุณคุณหมอมากน่ะคะ…”ฉันยิ้มแล้วมองไปที่หมอใบหน้าของฉันที่ซีดยิ้มสดใสแม้ว่าจะดูเหนื่อล้าก็ตาม

หมอได้มองไปที่ใบหน้าที่ยิ้มแย้มของฉันน้ำตาของเขาไหลออกมาไม่หยุดแต่เขาดูเหมือนจะพยายามกลั้นเอาไว้
ฉันมองหมอก่อนที่จะเอนตัวนอนสบายๆก่อนที่ฉันจะพูดต่อ

“ตลอดเวลา20ปีขอบคุณมากน่ะที่ดูแลหนูมาตลอดหลังจากที่พ่อแม่หนูตายคุณก็ดูแลหนูอย่างดี…”ฉันยิ้มน้ำตาของฉันไหลลงนิดหน่อยแล้วกำลังนึกถึงชีวิตตลอด20ปีที่ได้ใช้มัน ฉันรู้สึกใช้ไม่คุมค่านักเพราะฉันเอาแต่โทษโชคชะตาว่าเป็นต้นเหตุที่แม่กับพ่อฉันต้องตาย แล้วโทษว่าเป็นความผิดของหมอมาตลอด แต่วันที่ฉันรู้ว่าหมอทำเพื่อฉันก็สายเกินไป 

แม้ว่าฉันกำลังจะตายก็ไม่อยากเห็นเขาร้องไห้หรือเสียใจเพราะฉันอีก ทำให้ฉันเอื้อมมือไปจับมือเขา

“หนู…ขอโทษ…สำหรับทุกอย่าง…”ฉันเม้มปากน้ำตาไหลแล้วได้สงบอารมก่อนที่ฉันจะหายใจเข้าลึกๆแล้วใช้เวลานี้พูดอีกครั้ง
“ช่วย…ดูการ์ตูนเป็นเพื่อนหนูครั้งสุดท้ายได้มั้ย…”ฉันมองเขาแล้วยิ้มให้อย่างอ่อนล้า
หมอมองฉันแล้วจับมือของฉันเบาๆ“ได้สิ…จะดูเรื่องใหนล่ะ…”
“ดราก้อนบอล…ซูเปอร์…เพราะมันทำให้…หนูคิดถึงตอนนั้น…สมัยที่หนูยังเด็กมาก…”ฉันพูดทีละประโยค

หมอได้ทำตามที่ฉันขอเขาได้หยิบโทรศัพของเขาเปิดดราก้อนบอลซูเปอร์ให้ฉันดู หมอนั่งอยู่ข้างๆฉันเอาตัวพิงเขาระหว่างดูหนังเรื่องนี้ไปเรื่อยๆ แต่ฉันรู้สึกว่าดวงตาของฉันมันหนักขึ้นฉันค่อยๆหลับตาลงช้าๆระหว่างที่หนังกำลังเปิดต่อไป

หลังจากนนั้นฉันก็หลับตาลงสนิทฉันเห็นแต่ความมืดที่อยู่รอบข้าง แล้วรู้สึกถึงริมฝือปากอุ่นๆที่ประทับตรงหน้าผากของฉัน ก่อนที่ฉันจะไม่รู้สึกอะไรอีก เสียงรอบข้างก็ค่อยๆเงียบลง…..
•
•
•
•
•
•
•

{{ผ่านเงือนไข}} เสียงได้ดังในความมืด

“เดี๋ยว! ผ่านเงือนไขอะไร!”ฉันที่ตอนนี้ลืมตาขึ้นได้มองไปรอบๆพื้นที่ที่มืดมิดแล้วเป็นสีดำสนิท ฉันได้ยินเสียงดังที่มีคนพูดเมื่อกี้แต่ฉันมองไปรอบๆแล้ววิเคราะ

(ให้ตายเถอะ! ฉันตกนรกหรอเนี้ย! ทำไมมันมืดขนาดนี้!) ฉันมองไปที่พื้นด้านล่างที่มีเงาสะท้อนของฉัน

(โอ้แม่เจ้า! ฉันมีผมแล้ว…แต่มันใช่เวลามาดีใจมั้ยเนี้ย!)ฉันตัวสั่นแล้วได้วิ่งในความมืดด้วยความกลัวฉันวิ่งอย่างบ้าคลั่งแต่ไหนแต่ไรฉันไม่เคยชอบความมืดอยู่แล้ว

(เอาฉันออกไป! แค่นี้ชีวิตฉันยังโชคร้ายไม่พออีกหรอ! ตายตั้งแต่อายุ21เนี้ย! พ่อแม่ของฉันแม้แต่กอดหรือคุยกันฉันก็ไม่เคยมีโอกาศแล้วยังจะถูกเพื่อนที่โรงเรียนรังแกและไม่ชอบขี้หน้าอีก! ทำไมน่ะ…ทำไม! พอฉันคิดได้ว่าจะทำเพื่อคนที่รักฉันก็ตรวจพบว่าฉันก็เป็นมะเร็ง!…เยียม…เยียมเลยจริงๆ!…ไอ้โชคชะตาหนังแตดเอ้ย!)เมื่อฉันด่าเสร็จพื้นที่ฉันวิ่งอยู่ก็เป็นน้ำหมึกสีดำค่อยๆดูดขาฉันลงไป

(ไม่! ไม่! ด่าแค่นี้โกธรหรอ!)ฉันพยายามดิ้นแต่ยิ่งดิ้นมันยิ่งดูดฉันเร็วขึ้นทำให้ไม่นานฉันก็ถูกหมึกดำดูดกลืนลงไป…