คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 1 :: บทนำ :: ----->[Rewrite 1#]
@ New York
Time 22:45 P.M.
เตียงขนาดคิงส์ไซต์ในคอนโดมิเนียมสุดหรูใจกลางเมืองนิวยอร์กที่ถูกออกแบบอย่างโมเดิร์นโดยที่พนังฝั่งระเบียงเป็นกระจกใสทั้งแถบโชว์ทิวทัศน์ของนิวยอร์กได้เป็นอย่างดี ที่แสดงถึงราคาอันแพงแสนแพงของราคาคอนโดมิเนียมสุดหรูนี้ได้เลยทีเดียว
ภายในห้องนอนเย็นเยียบด้วยอุณหภูมิที่ถูกสร้างขึ้นด้วยเครื่องปรับอากาศภายในห้องทั้งๆที่อากาศภายนอกก็หนาวเย็นจนจะแข็งตายได้อยู่แล้ว แต่เด็กสาวผู้เป็นเจ้าของเตียงขนาดคิงส์ไซต์สุดหรูก็ยังเปิดมันเพื่อแช่แข็งตัวเองอยู่ดี
Ping!!
เสียงเมล์เข้าและแสงไฟจากเครื่องคอมพิวเตอร์ที่อยู่ในโหมดพักหน้าจอจนถึงเมื่อครู่ทำให้มันกลับมาสว่างขึ้นอีกครั้ง
เด็กสาวผงกหัวชำเลืองหางตามองนาฬิกาที่หัวเตียงสุดหรูแล้วเหลือบไปมองเครื่องคอมพิวเตอร์ของตนที่วางเด่นเป็นสง่าอยู่ปลายเตียงแบบเคืองนิดๆ เพียงไม่นานร่างของเธอก็มุดกลับเข้าไปนอนขดในกองผ้าห่มเหมือนดังเดิม...
...โดยไม่รู้เลยว่า...
...เรื่องราวน่าปวดหัวกำลังย่างกรายเข้ามาใกล้เธอเรื่อยๆแล้ว...หึๆ
Time 05:25 A.M.
“โอเชี่ยนนน!! =[]=;;”
ฉันที่ตื่นขึ้นมาตอนเกือบเช้าเพื่อจะไปเข้าห้องน้ำเลยแวะอ่านเมล์ที่ส่งมาเมื่อตอนสี่ทุ่มก่อนที่จะกลับไปนอนต่อ...แต่มันกับทำให้ฉันพบกับ ‘เมล์สาปแช่ง’ ที่สุดแสนจะน่ากลัวมาจากไทยจนทำให้ฉันนอนไม่หลับเลยทีเดียว…!!
ตัวฉันที่อยู่ในสภาพขยะสดแล้วพอได้อ่านเมล์สาปแช่งนั่นยิ่งก็ทำให้ฉันวิ่งเป็นเจ้าเข้าพร้อมกับตะโกนเรียกรูมเมทที่นอนอยู่ในห้องฝั่งตรงข้ามกับห้องฉัน พรางเคาะประตูห้องของรูมเมทจนบานประตูแทบจะหลุดออกจากวงกบ
“โวยย! เรียกอะไรเนี่ย!?! ยังไม่ทันเช้าเลย!! - -*”
หนุ่มแว่นหน้าตาดี เจ้าของดวงตาสีเฮเซล ผมสีน้ำตาลซีเปียอ่อนๆยาวถึงต้นคอซึ่งถ้าอยู่ในสภาวะปกติเจ้าของเส้นผมก็จะมัดจุกลวกๆไว้ที่ต้นคอ แต่ตอนนี้เขาอยู่ในโหมดเพิ่งตื่นนอนสภาพผมก็เลยไม่ต่างจากรังนกดีๆสักเท่าไหร่
รูมเมทของฉันคนนี้ชื่อ ‘โอเชี่ยน’ มีดีกรีเป็นถึงด็อกเตอร์ เด็กหนุ่มอายุ 17 ซึ่งตอนนี้ทำงานวิจัยอยู่กับสถาบันวิจัยแห่งหนึ่งในนิวยอร์ก เขาเป็นเพื่อนสมัยเด็กของฉัน เพราะธุรกิจบ้านของเราทั้งคู่เอื้อประโยชน์ต่อกัน พ่อแม่ของเราเลยไปมาหาสู่บ้านของสองตระกูลนี้บ่อยๆจนเรียกได้ว่าจะเป็นญาติกันได้แล้ว
ตอนนี้ฉันและโอเชี่ยนใช้ชีวิตอยู่ที่อเมริกาได้ 2 ปีแล้ว อีก ปีเดียวฉันก็จะจบไฮสกูล ซึ้งฉันมาที่นี่เพื่อเรียนต่อ แต่เจ้าโอเชี่ยนมาที่นี่เพื่อทำงาน - -* อัจฉริยะเสียจนฉันที่อยู่ใกล้ๆหมั้นไส้ เพราะหมอนี่เรียนจบตั้งแต่อายุ 15 เลยถูกดึงตัวมาทำงานที่’เมกา พ่อกับแม่ฉันที่อยากให้ฉันมาเรียนที่นี่อยู่แล้ว เลยถีบหัวส่งฉันมาอยู่ด้วยกัน = =||||
“โอเชี่ยนดูนี่เซ่~ TOT”
ว่าจบก็ยื่นกระดาษเอ 4 แผ่นหนึ่งไปให้
ไงจ้ะ~ ลูกสาวสุดสวยของแม่จ๋าหินปูนแก้วตาดวงใจของแม่! ลูกสาวแม่เราไม่ได้เจอกันตั้ง 2 ปีแน่ะ คิดถึ๊งคิดถึง TT เมื่อเดือนก่อนมีผู้ชายคนหนึ่งมาถามหาลูกด้วยนะ! หล่อมากก! >.,< เขามาถามถึงลูก....บลาๆๆๆๆ
“....- -*?”
อ่านจบ โอเชี่ยนก็ละสายตามากเมล์ที่ฉันปริ๊นออกมาแล้วก้ม(เพราะหมอนี่สูงตั้ง 186 เซนฯนี่)มามองฉันประมาณว่าเอาอะไรมาให้อ่านเนี่ย แล้วหมอนั่นก็ยื่นกระดาษเอ 4 กลับมา....
1....(. . )
2....( ‘ ‘ )
3....(=[]=;;;)
“อ๊ะ! ไม่ใช่อันนี้ๆ อันนี้มันของแม่ฉันเมื่อเดือนที่แล้ว! - / / / / -”
“….”
“ต้องอันนี้ๆ ของพ่อฉัน = =;;a”
“เหอะๆ = =”
หลังจากที่ฉันยื่นกระดาษเอ 4 แผ่นใหม่ให้โอเชี่ยนแล้วเราต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันไปทำกิจวัตรประจำวัน โดยที่ฉันกลับเข้าห้องไปอาบน้ำแต่งตัว ส่วนโอเชี่ยนก็นั่งอ่านเมล์เงียบๆอยู่ที่โซฟา
ฉันเดินออกมาจากห้องน้ำภายในห้อง พรางเดินนั่งที่ว่างข้างโอเชี่ยนบนโซฟาพร้อมเช็ดผมยาวที่เปียกชุ่มน้ำด้วยผ้าขุนหนู
“คุณน้าจะให้เธอหมั้นหลังจากที่กลับไปที่ไทย...?”
“อืม...ก็อย่างที่นายอ่านนั่นแหละ”
“หึ...งั้นฉันจะกลับด้วย - -”
“…ฮะ!?!”
น้ำเสียงแหบต่ำสุดเท่ของร่างที่นั่งอยู่ข้างฉันเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบเหมือนกับเรื่องที่จะกลับไทยมันง่ายเหมือนกับการเดินไปซื้อมาม่าที่ซุปเปอร์งั้นแหละ
“งงอะไรล่ะฉันก็แค่จะกลับไทยไปกับเธอด้วยไง - -”
“ละ...แล้วงานวิจัยนายล่ะ!?! จะทิ้งงานหรือไง=[]=;”
“หึ!…”
โอเชี่ยนไม่ได้พูดอะไรนอกจาก ‘หึ’ แล้วแสยะยิ้มอย่างวายร้ายแต่ดูเท่สุดๆจนสาวๆทั่วไปจำต้องมองเหลียวตามเลยทีเดียว....อ่า...ในเคสของผู้หญิงทั่วไปอ่ะนะ ไม่ใช่ฉันที่สนิทจนเห็นหมอนี่ยิ้มแบบนี้จนชินแสนจะชิน = =
2 Day ago
Time 20:50 P.M.
@ Airport
ตอนนี้ฉันอยู่ที่สนามบินเตรียมตัวที่จะกลับไทยเรียบร้อย กลับไป...เพื่อปฏิเสธงานหมั้น!!!
เหอะๆ = = คิดว่าตอนนี้มันยุคไหนกันแล้วนะที่คิดจะคลุมถุงชมกันรึไง!?!
“นี่...ถ้าจะเข้าห้องน้ำก็ไปซะตอนนี้นะ”
เสียงแหบต่ำที่ดังมาจากข้างนี้เป็นเสียงของโอเชี่ยน ที่ตอนนี้อยู่ที่สนามบินกับฉัน แต่ไม่ใช่มาในนามของ ‘ผู้มาส่ง’ แต่มาในนามของ ‘ผู้โดยสาร’ คนหนึ่งต่างหาก - -
เมื่อวานก่อนออกเดินทางเราเถียงกันได้ร่วมๆ 2-3 ชั่วโมง ว่าไม่ต้องไปกับฉันหรอก แต่ยังไงหมอนั่นก็จะไปจนได้ สุดท้ายฉันเลยยอมแพ้ แต่ว่าทางสถาบันนั้นจะให้ลาหยุดมั้ยนั่นก็อีกเรื่องแต่นายนั่นก็ตอบฉันทันควันเลยว่าเรียบร้อยแล้ว - -**
“ฉันรู้น่า ไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ - -*”
“หึ!...”
“เออใช่ แล้วนายบอกกับทางสถาบันวิจัยว่ายังไงเนี่ย เขาเลยปล่อยให้ลาหยุด”
“ง่ายๆ ฉันก็แค่บอกไปว่าหมาที่คุณย่ารักตาย คุณย่าเลยเรียกกลับไทยเพื่อไปจัดงานศพมัน แล้วพวกที่สถาบันก็ร้องไห้กันยกใหญ่ - -”
พูดจบก็ยักไหล่เหมือนจะบอกว่าง่ายๆ แต่ฉันข้องใจกับเจ้าพวกที่สถาบันวิจัยมากกว่าว่าเชื่อไปได้ไง หมาตายจัดงานศพให้ = =; ฉันว่าพวกนั้นคงทำวิจัยกันมากจนเพี้ยนไปแล้ว - -;;
“เอ่อ...งั้นเหรอ ฮ่ะๆ ^^;;”
(ท่านผู้โดยสารขาออก นิวยอร์ก-กรุงเทพฯ....)
“…ไปกันเถอะ”
ไม่พูดเปล่าแต่ยังเอื้อมมือมาจับมือฉันจูงมือไปด้วยกัน...ฉันไม่ใช่เด็กๆแล้วสักหน่อยนะโอเชี่ยน!
โปรดติดตามตอนต่อไป
Silen-Nightingale
THE★ FARRY
ความคิดเห็น