ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : เกิดเหตุ
ฮ้าววววววว... =_=;;… เบื่อชะมัดเลยแฮะฉันล่ะเบื่อที่สุดก็การที่ต้องมานั่งฟังคนพูดอะไรนานๆแบบนี้นี่แหละจะไปไหนก็ไม่ได้ต้องนั่งอยู่เป็นชั่วโมงๆ แล้วทำไมเค้าต้องไห้เด็กภาคอินเตอร์มานั่งปฐมนิเทศรวมกับภาคปกติด้วยนะก็รู้อยู่ว่าเด็กภาคอินเตอร์นี่ส่วนมากมันฟังภาษาเกาหลีออกที่ไหนล่ะ ส่วนยัยแพมเหรอหลับไปตั้งแต่เริ่มแล้วล่ะค่ะ ....#_#”
(((ต่อไปนี้ขอเชิญ ตัวแทนนักศึกษาปีหนึ่งขึ้นมากล่าว@#$%#%$*&$%#)))
อืมอะไรกันนักหนานะ เมื่อๆไหร่มันจะจบ นี่มันจะพูดกันอีกกี่คนกันเนี่ย
(((สวัสดีครับเพื่อนๆนักศึกษาปีหนึ่งทุกท่าน กระผม ชอยดองวูค ตัวแทนนักศึกษาปี1 คณะศิลปะศาสตร์จะขอ กล่า.......)))
“ เฮ้ย !!!นั่น....แค่กๆๆๆ อ่ะแค่กๆๆ”
ลูกอมที่อยู่ในปากเมื่อกี้ตอนนี้มันหลุดเข้าไปในคอหอยแล้ว
“เมย์เป็นอะไรไปหรือเปล่า ไอจนหน้าแดงแล้วนี่เธอเป็นอะไรน่ะ” ยัยนี่ตกใจจนลืมภาษาเกาหลีไปแล้ว
ดองวูคหยุดพูดทันทีส่วนอาจารย์ก็พากันเดินมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น ทุกคนในห้องประชุมกำลังมองฉันเป็นตาเดียว แต่ว่าตอนนี้ฉันไม่สนใจหรอกคนติดคอจะตายอยู่แล้วไม่มีอารมณ์มาอายแน่ๆ
(((เพื่อนเธอเป็นอะไรไปน่ะ ทำไมไอจนหน้าแดงอย่างนั้นเค้าเป็นโรคอะไรหรือเปล่า)))
“ไม่ทราบค่ะอยู่ดีๆเค้าก็ไอขึ้นมาอย่างที่เห็นนี่แหละค่ะ”
(((ฉัน ........แค่กๆ.... ฉัน........แค่กๆ)))
(((เร็วเข้ารีบพาเด็กคนนี้ไปห้องพยาบาลเลยเร็วๆเข้า)))
แล้วอยู่ๆฉันก็ถูกใครคนนึงยกขึ้นพาดบ่าแล้วพาออกไปจากห้องประชุมอย่างรวดเร็วและในระหว่างทางที่ไปห้องพยาบาลลูกอมมันก็หลุดออกมาพอดี เฮ่อ!!!
(((อาจารย์ครับผู้หญิงคนนี้ ไม่สบายมากครับเธอทำท่าเหมือนกำลังหายใจไม่ออก)))
(((เอาเธอวางลงสิไหนให้ฉันดูหน่อย)))
(((เอ่อ...ฉันหายแล้วค่ะ ))) ...-O-“”
(((อะไรนะ...หายได้ยังไงเมื่อกี้เธอยังทำท่าเหมือนจะตายอยู่เลย)))
(((คือฉันหายแล้วจริงๆค่ะ คือเมื่อกี้ฉัน.............ดองวูค))) …O_O;;
ฉันเงยหน้าขึ้นมองผู้ช่วยชีวิตแล้วก็ต้องตกตะลึงเพราะเค้าคือดองวูค พระพุทธเจ้าๆ ลูกจะทำบุญตักบาตรเยอะๆเลยลูกสัญญา ....V(>.~)V (เอ่อที่เกาหลีนี่แกจะไปตักบาตรที่ไหนวะ)
(((อ้อ เธอนั่นเองเหรอ แล้วนี่มันอะไรกัน นี่เธอตั้งใจฉีกหน้าฉันใช่มั้ย ))) เป็นงั้นไป
(((เปล่านะคือเมื่อกี้ฉันอมลูกอมอยู่แล้วมันติดคอฉันไม่ได้แกล้งทำนะ))) ...-O-;;
(((ฉันไม่เชื่อ ฉันไม่น่ามาช่วยคนอย่างเธอเลยจริงๆ ให้ตายสิ แล้วนี่ฉันยังต้องขายหน้าคนทั้งมหาลัยเพราะเธออีกต่างหาก)))
(((ขายหน้ายังไง เธอโดดลงจากเวทีมาช่วยคนมันน่าขายหน้าตรงไหน แล้วฉันก็ติดคอจริงๆ นายเองก็เห็นอาการนี่ว่าฉันเป็นขนาดไหน))) ว่าแล้วก็อ้าปากโชว์ไอ้ลูกอมเจ้ากรรมให้เค้าดู
(((นี่สรุปพวกเธอไม่เป็นอะไรแล้วใช่มั้ยงั้นก็กรุณาไปเถียงกันข้างนอกนี่มันห้องพยาบาล)))
(((เดี๋ยวสิดองวูค ฉันอยากจะขอบคุณ))) …>///<;;
ฉันเดินไปคว้าข้อมือเค้าเอาไว้ แต่ก็โดนสะบัดออก และถูกมองด้วยสายตาเย็นชา
(((ไม่ต้องถ้าฉันรู้ว่าเป็นเธอ ฉันไม่มีทางช่วยเด็ดขาดจำเอาไว้ )))
(((ทำไม ฉันไปทำอะไรให้เธอเหรอ หรือว่าเป็นเพราะเรื่องของยูฮีจอง )))
(((เอาเป็นว่าเธออย่ามายุ่งกับฉันอีก เข้าใจมั้ย ฉันไม่อยากเห็นหน้าเธอ)))
(((อะไรกันทำไมถึงต้องทำท่ารังเกียจฉันขนาดนั้นด้วย ฉันไปทำอะไรให้นาย))) ...TOT’’’
และขณะที่บ่อน้ำตากำลังจะแตก
“ยัยบ้าเธอเป็นอะไรมากรึเปล่าไปโรงพยาบาลไหม พอเพื่อนเธอโทรไปบอกฉันก็รีบมาเลย”
ดองวูคหันมามองฉันด้วยสายตาเยาะเย้ยอีกครั้งก่อนจะพูดบางอย่าง
(((ฮานซองฮุน แกนี่ช่างเป็นห่วงน้องแกจังเลยนะ ฉันนึกอะไรสนุกๆออกแล้วสิ)))
(((แกพูดอะไรน่ะชอยดองวูค แกต้องการอะไรแล้วมาเสือกอะไรกับยัยนี่)))
(((เปล๊า ฉันไม่ได้อยากจะยุ่งกับพวกแกนักหรอก แค่เห็นหน้าพวกแกฉันก็ผะอืดผะอมเต็มทีแล้ว แกเฝ้าน้องแกให้ดีล่ะระวังอย่าให้เป็นเหมือนกับ มินอาก็แล้วกัน)))
ดองวูคไปแล้วทิ้งไว้คำถามต่างๆเอาไว้ให้ฉันตั้งมากมาย ฉันหันไปมองซองฮุนและเห็นว่าเค้ากำลังโกรธเอามากๆ ฉันไม่เคยเห็นเค้าทำหน้าน่ากลัวขนาดนั้นมาก่อนเลย ฉันไม่เข้าใจเลยว่าพวกเขาพูดถึงเรื่องอะไรกัน ใครกันนะมินอาแล้วทำไมดองวูคถึงทำท่าเหมือนเกลียดพวกเรามากขนาดนั้น ไม่ใช่แค่ฉันแต่เค้าเกลียดซองฮุนด้วย พวกเค้าต้องรู้จักกันมาก่อนแน่ๆ
ฉันตัดสินใจที่จะยังไม่ถามเค้าตอนนี้เพราะรู้ว่าถึงถามไปก็คงไม่ได้คำตอบอะไรแน่ๆ
“พี่ซองฮุน ฉันไม่เป็นอะไรแล้ว เราไปกันเถอะ” …^O^””
“แน่ใจนะ ว่าไม่เป็นอะไรแล้ว”
“อืม...หายแล้ว ฉันแค่กินลูกอมแล้วมันติดคอน่ะ “ ….^O^;;
“อะไรนะ ฮ่าๆๆ ยัยบ๊องเอ้ยทำไมเธอถึงได้ปัญญาอ่อนอย่างนี้นะ ฉันไม่เคยเห็นใครที่โง่อย่างเธอมาก่อนเลย”
สำเร็จฉันทำให้เค้ากับมาเป็นซองฮุนคนเดิมแล้ว
“เรื่องอะไรมาว่าฉันโง่ พี่ไม่เคยกินลูกอมติดคอบ้างหรือไง” ….=O=;;
“ไม่เคยฉันไม่โง่อย่างเธอหรอกยัยบ้า” ….=_=””
“เออ ฉันมันโง่แต่คนโง่ก็ยังมีคนซื้อมือถือให้ล่ะว๊า ฮิฮิ” ….>.~
“โป๊ก .... พูดมากน่าฉันโดนคุณย่าบังคับต่างหากล่ะ กลัวยัยบ้านนอกจะหลงทางแล้วจะมัวแต่นั่งร้องไห้ขี้มูกโป่งเพราะกลับบ้านไม่ถูก” ….~~”
“โอ๊ย...เจ็บนะ จะเขกให้แตกเลยหรือยังไง ฮะๆๆๆ แต่ยังไงก็ขอบคุณมากนะที่อุตส่าห์ซื้อของแพงขนาดนี้ให้ยัยบ้านนอกอย่างฉันน่ะ” ...~><~
แล้วยัยแพมก็เดินเข้ามาน้ำหูน้ำตาไหลเชียวสงสัยคงจะเป็นห่วงฉันเอามากๆ
“แพมฉันยังไม่ตายหรอกน่าเธอไม่ต้องร้องขนาดนั้น”
“แล้วใครว่าฉันร้องให้เธอล่ะยัยบ้า” ….T^T;;
ฉันคงต้องปล่อยให้ยัยนี่สงบสติอารมณ์สักพัก ....=_=””
(((ต่อไปนี้ขอเชิญ ตัวแทนนักศึกษาปีหนึ่งขึ้นมากล่าว@#$%#%$*&$%#)))
อืมอะไรกันนักหนานะ เมื่อๆไหร่มันจะจบ นี่มันจะพูดกันอีกกี่คนกันเนี่ย
(((สวัสดีครับเพื่อนๆนักศึกษาปีหนึ่งทุกท่าน กระผม ชอยดองวูค ตัวแทนนักศึกษาปี1 คณะศิลปะศาสตร์จะขอ กล่า.......)))
“ เฮ้ย !!!นั่น....แค่กๆๆๆ อ่ะแค่กๆๆ”
ลูกอมที่อยู่ในปากเมื่อกี้ตอนนี้มันหลุดเข้าไปในคอหอยแล้ว
“เมย์เป็นอะไรไปหรือเปล่า ไอจนหน้าแดงแล้วนี่เธอเป็นอะไรน่ะ” ยัยนี่ตกใจจนลืมภาษาเกาหลีไปแล้ว
ดองวูคหยุดพูดทันทีส่วนอาจารย์ก็พากันเดินมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น ทุกคนในห้องประชุมกำลังมองฉันเป็นตาเดียว แต่ว่าตอนนี้ฉันไม่สนใจหรอกคนติดคอจะตายอยู่แล้วไม่มีอารมณ์มาอายแน่ๆ
(((เพื่อนเธอเป็นอะไรไปน่ะ ทำไมไอจนหน้าแดงอย่างนั้นเค้าเป็นโรคอะไรหรือเปล่า)))
“ไม่ทราบค่ะอยู่ดีๆเค้าก็ไอขึ้นมาอย่างที่เห็นนี่แหละค่ะ”
(((ฉัน ........แค่กๆ.... ฉัน........แค่กๆ)))
(((เร็วเข้ารีบพาเด็กคนนี้ไปห้องพยาบาลเลยเร็วๆเข้า)))
แล้วอยู่ๆฉันก็ถูกใครคนนึงยกขึ้นพาดบ่าแล้วพาออกไปจากห้องประชุมอย่างรวดเร็วและในระหว่างทางที่ไปห้องพยาบาลลูกอมมันก็หลุดออกมาพอดี เฮ่อ!!!
(((อาจารย์ครับผู้หญิงคนนี้ ไม่สบายมากครับเธอทำท่าเหมือนกำลังหายใจไม่ออก)))
(((เอาเธอวางลงสิไหนให้ฉันดูหน่อย)))
(((เอ่อ...ฉันหายแล้วค่ะ ))) ...-O-“”
(((อะไรนะ...หายได้ยังไงเมื่อกี้เธอยังทำท่าเหมือนจะตายอยู่เลย)))
(((คือฉันหายแล้วจริงๆค่ะ คือเมื่อกี้ฉัน.............ดองวูค))) …O_O;;
ฉันเงยหน้าขึ้นมองผู้ช่วยชีวิตแล้วก็ต้องตกตะลึงเพราะเค้าคือดองวูค พระพุทธเจ้าๆ ลูกจะทำบุญตักบาตรเยอะๆเลยลูกสัญญา ....V(>.~)V (เอ่อที่เกาหลีนี่แกจะไปตักบาตรที่ไหนวะ)
(((อ้อ เธอนั่นเองเหรอ แล้วนี่มันอะไรกัน นี่เธอตั้งใจฉีกหน้าฉันใช่มั้ย ))) เป็นงั้นไป
(((เปล่านะคือเมื่อกี้ฉันอมลูกอมอยู่แล้วมันติดคอฉันไม่ได้แกล้งทำนะ))) ...-O-;;
(((ฉันไม่เชื่อ ฉันไม่น่ามาช่วยคนอย่างเธอเลยจริงๆ ให้ตายสิ แล้วนี่ฉันยังต้องขายหน้าคนทั้งมหาลัยเพราะเธออีกต่างหาก)))
(((ขายหน้ายังไง เธอโดดลงจากเวทีมาช่วยคนมันน่าขายหน้าตรงไหน แล้วฉันก็ติดคอจริงๆ นายเองก็เห็นอาการนี่ว่าฉันเป็นขนาดไหน))) ว่าแล้วก็อ้าปากโชว์ไอ้ลูกอมเจ้ากรรมให้เค้าดู
(((นี่สรุปพวกเธอไม่เป็นอะไรแล้วใช่มั้ยงั้นก็กรุณาไปเถียงกันข้างนอกนี่มันห้องพยาบาล)))
(((เดี๋ยวสิดองวูค ฉันอยากจะขอบคุณ))) …>///<;;
ฉันเดินไปคว้าข้อมือเค้าเอาไว้ แต่ก็โดนสะบัดออก และถูกมองด้วยสายตาเย็นชา
(((ไม่ต้องถ้าฉันรู้ว่าเป็นเธอ ฉันไม่มีทางช่วยเด็ดขาดจำเอาไว้ )))
(((ทำไม ฉันไปทำอะไรให้เธอเหรอ หรือว่าเป็นเพราะเรื่องของยูฮีจอง )))
(((เอาเป็นว่าเธออย่ามายุ่งกับฉันอีก เข้าใจมั้ย ฉันไม่อยากเห็นหน้าเธอ)))
(((อะไรกันทำไมถึงต้องทำท่ารังเกียจฉันขนาดนั้นด้วย ฉันไปทำอะไรให้นาย))) ...TOT’’’
และขณะที่บ่อน้ำตากำลังจะแตก
“ยัยบ้าเธอเป็นอะไรมากรึเปล่าไปโรงพยาบาลไหม พอเพื่อนเธอโทรไปบอกฉันก็รีบมาเลย”
ดองวูคหันมามองฉันด้วยสายตาเยาะเย้ยอีกครั้งก่อนจะพูดบางอย่าง
(((ฮานซองฮุน แกนี่ช่างเป็นห่วงน้องแกจังเลยนะ ฉันนึกอะไรสนุกๆออกแล้วสิ)))
(((แกพูดอะไรน่ะชอยดองวูค แกต้องการอะไรแล้วมาเสือกอะไรกับยัยนี่)))
(((เปล๊า ฉันไม่ได้อยากจะยุ่งกับพวกแกนักหรอก แค่เห็นหน้าพวกแกฉันก็ผะอืดผะอมเต็มทีแล้ว แกเฝ้าน้องแกให้ดีล่ะระวังอย่าให้เป็นเหมือนกับ มินอาก็แล้วกัน)))
ดองวูคไปแล้วทิ้งไว้คำถามต่างๆเอาไว้ให้ฉันตั้งมากมาย ฉันหันไปมองซองฮุนและเห็นว่าเค้ากำลังโกรธเอามากๆ ฉันไม่เคยเห็นเค้าทำหน้าน่ากลัวขนาดนั้นมาก่อนเลย ฉันไม่เข้าใจเลยว่าพวกเขาพูดถึงเรื่องอะไรกัน ใครกันนะมินอาแล้วทำไมดองวูคถึงทำท่าเหมือนเกลียดพวกเรามากขนาดนั้น ไม่ใช่แค่ฉันแต่เค้าเกลียดซองฮุนด้วย พวกเค้าต้องรู้จักกันมาก่อนแน่ๆ
ฉันตัดสินใจที่จะยังไม่ถามเค้าตอนนี้เพราะรู้ว่าถึงถามไปก็คงไม่ได้คำตอบอะไรแน่ๆ
“พี่ซองฮุน ฉันไม่เป็นอะไรแล้ว เราไปกันเถอะ” …^O^””
“แน่ใจนะ ว่าไม่เป็นอะไรแล้ว”
“อืม...หายแล้ว ฉันแค่กินลูกอมแล้วมันติดคอน่ะ “ ….^O^;;
“อะไรนะ ฮ่าๆๆ ยัยบ๊องเอ้ยทำไมเธอถึงได้ปัญญาอ่อนอย่างนี้นะ ฉันไม่เคยเห็นใครที่โง่อย่างเธอมาก่อนเลย”
สำเร็จฉันทำให้เค้ากับมาเป็นซองฮุนคนเดิมแล้ว
“เรื่องอะไรมาว่าฉันโง่ พี่ไม่เคยกินลูกอมติดคอบ้างหรือไง” ….=O=;;
“ไม่เคยฉันไม่โง่อย่างเธอหรอกยัยบ้า” ….=_=””
“เออ ฉันมันโง่แต่คนโง่ก็ยังมีคนซื้อมือถือให้ล่ะว๊า ฮิฮิ” ….>.~
“โป๊ก .... พูดมากน่าฉันโดนคุณย่าบังคับต่างหากล่ะ กลัวยัยบ้านนอกจะหลงทางแล้วจะมัวแต่นั่งร้องไห้ขี้มูกโป่งเพราะกลับบ้านไม่ถูก” ….~~”
“โอ๊ย...เจ็บนะ จะเขกให้แตกเลยหรือยังไง ฮะๆๆๆ แต่ยังไงก็ขอบคุณมากนะที่อุตส่าห์ซื้อของแพงขนาดนี้ให้ยัยบ้านนอกอย่างฉันน่ะ” ...~><~
แล้วยัยแพมก็เดินเข้ามาน้ำหูน้ำตาไหลเชียวสงสัยคงจะเป็นห่วงฉันเอามากๆ
“แพมฉันยังไม่ตายหรอกน่าเธอไม่ต้องร้องขนาดนั้น”
“แล้วใครว่าฉันร้องให้เธอล่ะยัยบ้า” ….T^T;;
ฉันคงต้องปล่อยให้ยัยนี่สงบสติอารมณ์สักพัก ....=_=””
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น