รักครั้งใหม่กับยัยเซ่อซ่าส์(Choi Yah Won:New memory of love)

ลำดับตอนที่ #8 : ของขวัญ (Gifts)

ตายแล้ว...แล้ว...แล้ว(แอคโค่) วันนี้เปิดเรียนวันแรก แต่ฉันดันตื่นสายเสียได้ ฮือๆๆ วันนี้ต้องไปปฐมนิเทศด้วยสิ

(((แฮ่กๆ คุณย่าทำไมไม่ปลุกหนูล่ะค่ะ))) ....=O=”

(((ย่าก็ว่าจะไปปลุกล่ะจ๊ะ แต่ว่าปู่เรากับซองฮุนเค้าบอกว่าถ้าย่ารักหลานก็ควรจะให้หลานหัดตื่นเอง)))

โห๋ย คุณปู่กับไอ้พี่ตัวแสบนั่นเอง แล้วทำไมไม่หัดฉันวันอื่น ทำไมต้องเป็นวันปฐมนิเทศด้วยล่ะ ....#_#;;

“เธอนี่มันน่าขายหน้าจริงๆเอาไปไหนก็มีแต่อายคนอื่น ไม่รู้จะโวยวายไปถึงไหน”

“ไม่รู้ล่ะไงพี่ต้องพาเมย์ไปที่หอประชุมแล้วต้องส่งเมย์ให้ถึงมือยัยแพมด้วย “ ….=O=;;

“ฉันบอกแล้วไงว่าระหว่างที่อยู่มหาลัยห้ามเรียกพี่แล้วก็ห้ามมาทำตัวสนิทสนมด้วยเป็นอันขาด”

“ไม่สนง่ะ จะเกาะติดเป็นตุ๊กแกอย่างนี้แหละเอาให้อายผู้คนไปเลย สมน้ำหน้าอยากแกล้งกันดีนักก็ต้องรับผิดชอบ...ฮีๆๆ” …>O<””

“ ฮึ้ย..เธอนี่มัน แล้วไอ้ตุ๊กแกนี่แปลว่าอะไร”

ระหว่างที่ฉันกำลังจะอ้าปากตอบคุณพี่ซองฮุนอยู่นั้น ก็มีขบวนสาวๆพากันแห่มาจากไหนไม่รู้เบียดฉันเสียจนตกขอบไปเลย

(((นี่หลบไปเลย อย่ามายืนขวางทางนะฉันจะเข้าไปหารุ่นพี่ซองฮุน)))

ฉันกำลังตกตะลึงไม่เคยรู้เลยว่าซองฮุนจะมีคนชอบมากขนาดนี้เลยได้แต่ถอยออกมาแบบลืมตัวแต่แล้วก็มีเหตุการณ์ไม่คาดฝันเกิดขึ้น....O_O;

(((นี่ หลีกทางเดี๋ยวนี้นะใครใช้ให้พวกเธอมาแตะเนื้อต้องตัวพี่ซองฮุนกันยะ อยากตายเหรอไง)))

ดูท่าฉันจะตาฝาดไปแน่ๆ ที่เห็นผู้หญิงคนนั้นกำลังพ่นไฟออกมาใส่พวกสาวๆกลุ่มเมื่อกี้เล่นเอาแตกหือเลยแฮะ

(((ฮียองชินแม่นั่นคิดว่าตัวเองเป็นใครกัน แฟนก็ไม่ใช่ยังหน้าด้านมากีดกันคนอื่นอีก)))

ฉันได้ยินเสียงกลุ่มผู้หญิงเมื่อกี้นี้พูดกันตอนเดินหนีออกไป

(((เอ่อยองชินฉันว่าเธอปล่อยแขนฉันก่อนดีกว่านะ นี่มันในมหาลัยนะคนมองใหญ่แล้ว)))

(((อะไรกันแค่นี้ก็ต้องอายด้วยเหรอไม่ต้องอายไปหรอกไม่มีใครกล้าสนใจพวกเราหรอกนะพี่ซองฮุน))) ...^^

ฉันจำยัยนี่ได้แล้วยัยคนที่เจอที่งานบ้านเพื่อนซองฮุนนั่นเอง

(((พี่ซองฮุนจะไปกันได้หรือยังนี่ฉันสายมากแล้วนะ))) …=O=;;

(((เออใช่ยองชินพี่ต้องรีบพายัยนี่ไปปฐมนิเทศน่ะแล้วเจอกันนะ)))

(((อ้อจำได้แล้วเธอนั่นเองลูกพี่ลูกน้องของพี่ซองฮุนมาเรียนที่นี่ด้วยเหมือนกันเหรอ)))

(((ก็งั้นสิแล้วเธอล่ะเป็นใคร)))

(((อ้อฉันยังไม่ได้แนะนำตัวสินะ ฉันฮียองชินเป็นรุ่นน้องที่สนิทที่สุดของพี่ซองฮุนเราเรียนโรงเรียนเดียวกันสมัยมัธยมและพี่ซองฮุนก็เอ็นดูฉันมากที่สุด)))

(((อ๋อเหรอ ยินดีที่ได้รู้จักนะ ฉันฮานเมรินเป็นน้องสาวที่เกี่ยวข้องกันทาง.........เอ่อ)))

บรรพบุรุษภาษาเกาหลีเค้าว่ายังไงนะ ว่าแล้วฉันก็หยิบหนังสือคำศัพท์ภาษาเกาหลีขึ้นมา

(((เธอทำอะไรของเธอน่ะ))) …..=_=;; ฮียองชินถาม

ฉันเห็นฮียองชินทำหน้างงๆ คงสงสัยว่าฉันกำลังทำอะไรอยู่แน่ๆ อยู่ไหนนะ ๆ.................อ้อเจอแล้ว

(((คือยัยนี่พูดเกาหลียังไม่เก่งน่ะ ))) ซองฮุนตอบแทนฉัน

(((มิน่าล่ะถึงได้พูดช้าๆพิกลยังกับพวก.........))) พูดแล้วเบ้ปาก หน๋อย คิดจะว่าอะไรฉันล่ะนั่น

(((ฉะ...ฉันฮานเมรินเป็นน้องสาวที่เกี่ยวข้องทางสายเลือดบรรพบุรุษกับซองฮุน และตอนนี้พี่ซองฮุนของเธอต้องพาฉันไปหอประชุมเดี๋ยวนี้ ยังไงเราต้องขอตัวก่อนนะฮียองชิน))) …-O-;;

ฉันรู้สึกเหมือนมีกระแสไฟฟ้าสถิตวิ่งแวบๆผ่านดวงตาของฮียองชินที่ส่งมายังฉัน แต่เสียใจด้วยนะตอนนี้ฉันไม่มีเวลาเล่นด้วยกับใครทั้งนั้น

“นี่จะหัวเราะอีกนานมั้ยไอ้พี่บ้า ฉันรีบนะเข้าใจมั้ย” ….=O=’’

“แล้วนี่เธอฉุดกระชากฉันมาเนี่ยเธอรู้เหรอว่าหอประชุมกลางอยู่ตรงไหนเฮอะยัยบ้านนอก”

“ถ้าฉันรู้ก็ไม่ต้องมาพึ่งคนแร้งน้ำใจอย่างพี่หรอก”

แล้วซองฮุนก็จูงมือฉันไปยังที่หน้าหอประชุม ต้องขอบคุณจอร์จจริงๆที่เรายังมาทันเวลา ><;;.. (แล้วไอ้จอร์จนี่มันใครกัน) พวกนักศึกษาปีหนึ่งต่างพากันยืนอออยู่หน้าหอประชุมกันเต็มไปหมด

(((ไงเมย์ฉันนึกว่าวันนี้เธอจะไม่มาเสียแล้ว ))) ...^O^””

(((ฉันก็เกือบจะไม่ได้มาจริงๆนั่นแหละ))) .....=O=;;

(((อ้าวทำไมล่ะ)))

(((ช่างมันเถอะว่าแต่วันแรกเราต้องทำอะไรบ้างล่ะ)))

(((วันแรกเค้าให้เราเลือกเข้าชมรมหรือเข้ากลุ่มกับพวกรุ่นพี่ ยังไม่มีเรียนหรอกวันนี้ เธอเดินผ่านตรงสนามมาหรือเปล่าล่ะ พวกรุ่นพี่พากันตั้งซุ้มรับน้องเข้าชมรมกันใหญ่เลยฉันล่ะตื่นเต๊น ตื่นเต้น สงสัยว่างานนี้เราจะได้เจอคนหล่อๆกันบ้างรึเปล่านะ)))

(((เอ่อแพมพูดช้าๆหน่อย ฉันฟังไม่ทัน))) .... =_=””

แพมพูดภาษาเกาหลีเก่งกว่าฉันเพราะเธอเคยมีพื้นฐานมาก่อน

“เธอเจอเพื่อนแล้วฉันไปก่อนนะ”

“ตามสบายเถอะ ประชุมเสร็จแล้วฉันจะไปเดินเที่ยวในมหาลัยกับแพม”

“อ้อแล้วอย่าไปมีเรื่องกับใครล่ะ แล้วก็นี่ เอ้าต้อนรับนักศึกษาใหม่ จากคุณปู่คุณย่า”

ซองฮุนโยนของขวัญมาให้ฉันสองกล่อง

“ทำไมมีตั้งสองกล่องล่ะ อีกกล่องของใคร “ …O_o”

“พูดมากน่าฉันไปล่ะ”

(((อะไรน่ะเมย์ ไหนดูหน่อยสิ))) ....>O<’’

ว่าแล้วพวกเราก็ช่วยกันแกะกล่องของขวัญ ไอ้กล่องที่มีการ์ดเขียนว่าจากปู่กับย่านี่มันคือนาฬิกาค่ะของ TAGเท่ห์มากๆเลย ปู่กับย่านี่ก็เข้าใจเลือกเหมือนกันแฮะ

(((ว๊าว...นั่นมันนาฬิกาของ TAG นี่นาหรูจังเลย หมั่นใส้จริงจริ๊งยัยลูกคุณหนู))) ....>O<””

ยัยแพมแหวใส่ฉันแล้วเธอก็หัวเราะ แล้วเธอก็รีบยุให้ฉันรีบเปิดอีกกล่อง พอเปิดออกก็ปรากฏว่ามันเป็นมือถือ แต่รุ่นไหนฉันไม่เคยเห็นมาก่อน

(((ว๊ายแพมดูสิ น่ารักจังเลย ฉันไม่เคยเห็นมาก่อนเลยน่ะรุ่นเนี้ย))) ....><~~

(((นี่มัน SamSung xxxx นี่นาตัวนี้ยังไม่ออกวางตลาดเลยนะสุดยอดเธอเลิศมากเลยฉันว่านี่ต้องเป็นของพี่ซองฮุนแน่ๆเลย)))

(((เหรอแต่คนอย่างพี่ซองฮุนไม่มีทางเสียเงินซื้อของแพงแบบนี้ให้ฉันหรอก ))) …=O=

(((นี่เมย์พี่เค้าใจดีขนาดนี้ยังจะมาว่าเค้าอีกไม่ไหวเลยนะยะ))) ....~_~\'\'

(((เปล่าฉันแค่คิดว่าไม่น่าเชื่อว่าเค้าจะใจดีกับฉันทั้งๆที่ปรกติก็ออกจะกดขี่ข่มเหงฉันขนาดนั้นก็เท่านั้นเอง)))

ถึงปากฉันจะว่าไม่เชื่อแต่จริงๆแล้วฉันรู้ดีว่าเค้าเป็นคนซื้อให้ฉัน มันทำให้ฉันรู้สึกว่าไม่ว่าพี่จะถีบหัวไล่ส่งฉันขนาดไหนฉันก็จะอดทนและทำให้เค้าเรียกฉันว่าน้องสาวให้จงได้ (เห็นแก่ของขวัญอ่ะดิ)

(((เมย์ดูโน่นสินั่นใครกันน่ะ ทำไมถึงได้ So cute ขนาดนั้น ดูสิพวกสาวๆพากันตกตะลึงกันใหญ่เลย ))) ...><””

ฉันไม่ได้สนใจเพราะมัวแต่เห่อมือถือกับนาฬิกาอันใหม่

((( ฉันไม่เห็นหรอกคนบังเต็มไปหมดแล้วฉันก็เตี้ยด้วย))) พูดออกไปโดยไม่เงยหน้ามองด้วยซ้ำไป

(((โอ๊ยยัยเมย์เอ้ยฉันล่ะอยากจะจับเธอขี่คอเสียจริงๆ รู้มั้ยผู้ชายคนเมื่อกี้นี้น่ารักเป็นบ้าเลย หน้าหวานกว่าผู้หญิงอีก))) ...>O<””

(((เหรอ แต่ฉันว่าก็ยังน้อยกว่าดองวูคของฉันแน่ๆ เธอจำได้ไหมคนที่ฉันเล่าให้เธอฟังยังไงล่ะ))) ...-O-“

(((อ๋อพ่อหนุ่มที่หักอกเธอตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มต้นน่ะเหรอ)))

(((นี่ยัยแพม เธออยากตายเหรอไง เรื่องอะไรมาตอกย้ำฉันยะ ฉันยังไม่อกหักนะถ้าจะเรียกว่าอกหักต้องให้เค้าบอกกับปากว่าไม่ชอบฉันนั่นแหละฉันถึงจะยอมรับว่าอกหัก)))

จะว่าไปตั้งแต่นั้นฉันก็ไม่เคยได้มีโอกาสได้เจอเค้าอีกเลย สงสัยชาตินี้ฉันจะเจอเค้าอีกหรือเปล่านะ