รักครั้งใหม่กับยัยเซ่อซ่าส์(Choi Yah Won:New memory of love)

ลำดับตอนที่ #6 : =ชอย ดอง วูค= (Choi Dong Wook)

(((มันจะไม่ง่ายไปหน่อยเหรอฮานซองฮุน น้องแกทำฮีจองเจ็บขนาดนี้แล้วยังจะมาลอยหน้ากลับไปเฉยๆอย่างนั้นเหรอ)))

(((แล้วแกจะเอายังไง ใครใช้ให้แฟนแกมาสาดกาแฟใส่น้องฉันก่อนล่ะ

ฉันว่าน้องฉันทำแค่นั้นมันยังน้อยไปนะ)))

((แกว่าอะไรนะ ไอ้เลวเอ้ย)))

แล้วจู่ๆมนุษย์เจิดจ้าก็กระโจนเข้ามาต่อยซองฮุน ว๊ายๆๆๆ!!!! แล้วฉันจะทำยังไงดีล่ะเนี่ยสองคนนั่นกำลังแลกหมัดกันนัวเนียเลย และในทีสุดพวกทีมงานและพวกนายแบบและเกาหลีมุงทั้งหลายก็ช่วยกันจับทั้งคู่แยกออก แต่ขอบอกว่าต้องใช้คนประมาณ6คนถึงจับทั้งคู่แยกจากกันได้ ประมาณฝั่งละ 3 คนได้ ก็แหม ซองฮุนกับมนุษย์เจิดจ้านั่นตัวเล็กซะที่ไหนล่ะ ก็นายแบบทั้งคู่นี่นาสูงไม่น่าต่ำกว่า 180 ด้วยซ้ำ

(((ว๊าย ดองวูค เลือดออกด้วยจะเป็นแผลเป็นหรือเปล่าเนี่ย)))

ยัยนั่นเรียกเขาว่าอะไรนะ ดองวูคเหรอ เขาชื่อดองวูคเหรอเนี่ย ไม่ได้ๆ เธอจะไปมัวสนใจเค้าไม่ได้ ซองฮุนเองก็เจ็บเหมือนกัน ฉันต้องดึงเค้าออกมาจากตรงนั้นแล้วหลังจากนั้นเราก็มาขึ้นรถกันฉันประคองซองฮุนที่ปากแตกตาปูด มาที่รถ ....=_=\'

“ซองฮุนเจ็บมากมั้ยไหนฉันดูสิ\"... =_=\'\"

“โอ๊ย...เบาๆหน่อยได้มั้ย นี่เพราะฉันช่วยเธอนะถึงได้เจ็บแบบนี้\" ....~_~

“ฉันรู้ๆ...ฉันขอโทษนะ ฉันไม่ได้อยากให้เรื่องเป็นแบบนี้ ฮือๆๆๆ” T^T\'\'

เอาแล้วไงฉัน ไหนจะไม่ร้องไห้อีกไงวันนี้ 2 รอบแล้วนะ ...#,.#

“เฮ้ย..อย่าร้องนะฉันไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย ฉันไม่โทษเธอหรอกน่า ความจริงคนอย่างยูฮีจองก็น่าจะมีคนสั่งสอนมาตั้งนานแล้ว ยัยนี่ถือว่าตัวเองกำลังดังเลยวางท่าจองหองใส่คนอื่นตลอด\"

“จริงเหรอ นายไม่โกรธฉันจริงๆนะ แต่ฉันก็เห็นว่ายัยนั่นท่าทางเกรงใจนายเหมือนกันนะ “

“ ฮึ... ก็ฉันคือใครเธอไม่รู้เหรอ” ...-o-

“จะใครล่ะ นายก็ฮานซองฮุนไง ทำไมฉันจะไม่รู้” ....+_+\'\'

“เออ อันนั้นฉันรู้ว่าเธอรู้ แต่ช่างมันเถอะเธอมันยัยบ้านนอกหลังเขาแบบที่ยัยนั่นว่าจริงๆนั่นแหละ”

“อะไรนะ นังนั่นมันบังอาจว่าฉันอย่างนั้นเหรอ สงสัยเจอกันคราวหน้าฉันต้องเลาะฟันมันออกมาขูดมะพร้าวแทนกระต่ายขูดมะพร้าวสักหน่อย ” ~_~\"\"

“อะไรคือกระต่ายขูดมะพร้าวเหรอ”

“อ๋อก็เป็นเครื่องมือสมันก่อนของคนไทยมีฟันแหลมๆรูปร่างเหมือนกระต่ายเอาไว้ขูดมะพร้าวเพื่อเอามาทำน้ำกะทิเวลาทำอาหาร” ...-O-

“เฮ้ เธอนี่โหดจริงๆแฮะ ฮ่าๆๆๆๆ แต่นึกสภาพยัยนั่นไม่มีฟันคงตลกดีพิลึก “

ซองฮุนหัวเราะเสียจนตัวงอฉันเลยพาลหัวเราะไปกับเค้าด้วย ^^\'..อืม.......ซองฮุนนายนี่ก็เป็นคนดีเหมือนกันนะ ขอโทษนะที่ ที่ผ่านมาฉันเอาแต่คิดไม่ดีกับนาย

“ไม่เข้าไปทำแผลก่อนล่ะ เดี๋ยวฉันจะทำแผลให้”

“เฮ้ยไม่เอา เดี๋ยวคุณย่าเล็กมาเห็นจะตกใจกรี๊ดลั่นบ้าน ขานั่นยิ่งขี้ตกใจอยู่ด้วย นี่ดีนะที่เธอไม่มีแผลไม่งั้นฉันเละแน่”

“ฮึฮึฮึ ...ขอบคุณนะพี่ซองฮุน” ..>.,<

ฉันพูดเสร็จก็เดินเข้าบ้านทันที ดูจากสีหน้าของซองฮุนเมื่อกี้คงตกใจอย่างแรงล่ะสิ ฉันยอมรับเขาเป็นพี่ฉันแล้วล่ะก็เขาปกป้องฉันขนาดนั้นแถมยังเป็นเดือดเป็นร้อนแทนอีกต่างหากนี่นา เป็นใครก็ต้องซึ้งในน้ำใจอยู่แล้ว (แต่ความจริงฉันเองก็อยากจะมีพี่ชายกับเค้าเหมือนกันนะ)

คืนนี้ฉันนอนพลิกไปพลิกมาทั้งคืนนอนคิดถึงแต่เรื่องที่ มนุษย์เจิดจ้า อ๊ะ ไม่ใช่สิเค้าชื่อดองวูค นี่นา............... ดองวูค ดองวูค ดองวูค เค้าทำหน้าแบบนั้นแสดงว่าเค้าคงโกรธฉันแน่ๆ ถึงฉันจะไม่รู้เรื่องว่าพวกเขาคุยอะไรกันแต่ฉันพอเดาออกว่าที่ดองวูคถลาเข้ามาชกซองฮุนก็เพราะฉันเค้าคงเกลียดฉันแล้วแน่ๆ ฉันต้องโดนเกลียดก่อนที่จะทันได้รู้จักกับเขาด้วยซ้ำอย่างนั้นเหรอ แล้วทำไมเค้าต้องเป็นเดือดเป็นร้อนแทนยัยนั่นด้วยนะ หรือว่า............ม๊าย........ตู๊ม...(ระเบิดตัวเองไปแล้ว) =_=...

แต่ก็ไม่แน่นะ*_*\' (ฟื้นกลับขึ้นมาใหม่) บางทีเค้าอาจจะเป็นเพื่อนกันก็ได้ท่าทางเค้าก็ดูเป็นคนรักเพื่อนนี่นา ใช่เค้าต้องเป็นเพื่อนแน่ๆ (ถ้าหลอกตัวเองแล้วมีความสุขก็ทำต่อไปเถอะ) แต่ทำไมเค้าถึงไปเลือกผู้หญิงแบบนั้นมาเป็นเพื่อนได้นะไม่เข้าใจเลยจริงๆ แล้วฉันจะได้เจอเขาอีกไหมตอนนี้ในหัวฉันมันเต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถามเต็มไปหมด แต่นี่ฉันลืมอะไรไปนะไม่เข้าใจเลยว่าลืมอะไร อืม.................ว๊าย เชสเตอร์กับแพม ตายแน่ฉันลืมเพื่อนทิ้งไว้ที่ร้านไอติม โอ๊ยทำไงดีพรุ่งนี้ต้องไปขอโทษพวกนั้นสักหน่อย

“เมย์ ๆตื่นเถอะลูก” ...^^;

“อืม ขอ5นาทีค่ะอีก 5นาทีนะค่ะคุณย่า” =_+\"

“สายแล้วนะวันนี้หนูไม่ไปเรียนภาษาเหรอลูก”

“ค่ะตื่นก็ได้ค่ะ”

ฉันนอนไม่พออ่ะ เพราะเมื่อคืนนี้กว่าจะหลับได้ก็เกือบสว่าง ฮ้าวๆๆ #_#

“รีบอาบน้ำแต่งตัวได้แล้วจ้าเดี๋ยวย่าจะลงไปรอข้างล่างนะ”

ฉันอาบน้ำแต่งตัวแล้วแต่ยังไม่วายหายง่วงอยู่ดี แต่ทำไงได้ยังไงก็ต้องรีบลงไปข้างล่างเพราะเดี๋ยวซองฮุนจะมาโวยวายเอาอีกว่าฉันชักช้า

“พี่ซองฮุนล่ะค่ะคุณย่า “ ...>O<\'

“ยังไม่เห็นมาเลยจ๊ะสงสัยคงตื่นสายเหมือนเรานั่นแหละ เอ....ว่าแต่ทำไมอยู่ๆหนูถึงเรียกซองฮุนว่าพี่ล่ะปกติย่าไม่เห็นหนูจะยอมเรียกเลยนี่นา ...^O^\'\'

“เราดีกันแล้วค่ะคุณย่า “ ...>.<\'

“ จริงเหรอจ๊ะดีแล้วลูก ซองฮุนเป็นเด็กน่าสงสารหนูต้องดีกับพี่เค้าให้มากๆนะ”

“เค้าน่ะเหรอค่ะน่าสงสารยังไงค่ะหนูเห็นเค้าก็ดูมีความสุขดี “ ...O_O;

คุณย่าถอนหายใจก่อนจะเล่าเรื่องของซองฮุนให้ฉันฟัง

“เฮ่อ......หนูคงไม่รู้หรอกพ่อแม่ของซองฮุนเลิกกันตั้งแต่ซองฮุนยังเด็กๆ ซองฮุนต้องมาอยู่กับพ่อ ส่วนแม่ของซองฮุนก็ไปอยู่ต่างประเทศกับสามีใหม่ จะว่าไปถึงอยู่กับพ่อแต่พ่อของซองฮุนก็ไม่ค่อยมีเวลาว่างอยู่กับลูกเลย มักเอาซองฮุนมาฝากไว้ที่บ้านนี้เป็นประจำเค้าเลยเหมือนไม่มีใคร ย่ากับปู่ก็เลยเป็นเหมือนครอบครัวเดียวที่เขามี แต่ถึงอย่างนั้นซองฮุนก็ยังเหงาอยู่ดีเพราะถึงยังไงปู่กับย่าก็แทนที่พ่อกับแม่ไม่ได้อยู่ดี ปู่กับย่าถึงอยากให้พวกหลานรักกันให้มากๆ เพราะยังไงพวกเราก็เป็นครอบครัวเดียวกัน รู้มั้ยลูก”

“แล้วคุณปู่กับคุณย่าของเค้าหล่ะค่ะไปไหน”

“เสียไปแล้วล่ะจ๊ะเสียไปตั้งแต่ซองฮุนยังไม่เกิดด้วยซ้ำ”

“หนูไม่รู้มาก่อนเลย หนูขอโทษนะค่ะ หนูสัญญาค่ะคุณย่าว่าต่อไปนี้หนูจะดูแลพี่เค้าเอง จะไม่ให้เค้าเหงาอีกต่อไป” ....T^T

วันนั้นฉันนั่งรอซองฮุนมารับอยู่ที่สนามหน้าบ้านในใจฉันก็คิดว่าต่อไปนี้ฉันจะทำดีกับเค้าให้มากๆ ฉันตั้งใจอย่างนั้นจริงๆ ...s(>.~)v