รักครั้งใหม่กับยัยเซ่อซ่าส์(Choi Yah Won:New memory of love)

ลำดับตอนที่ #5 : พบมนุษย์เจิดจ้าอีกครั้ง (Miss Agian)

หลังจากวางหูจากพวกเพื่อนๆ ฉันก็เดินไปเรื่อยๆแต่ยังไม่เข้าไปในร้านไอติมที่ เชสเตอร์กับแพมรออยู่ คงเพราะฉันยังหยุดร้องไห้ไม่ได้ มันเหมือนกับว่าฉันเก็บมันเอาไว้มากจนในที่สุดมันก็ทะลักออกมาเหมือนเขื่อนแตก ผู้คนที่เดินผ่านฉันพากันมองฉันพวกเค้าคงจะคิดว่าฉันอกหักมาไม่ก็คงบ้าแหงๆ แต่ช่างเถอะเวลาที่คนเราทุกข์น่ะเรามักจะไม่สนใจคนอื่นอยู่แล้วนี่

ฉันหยุดเดินแล้วนั่งลงตรงม้านั่งที่อยู่ริมถนนมองดูรถที่ผ่านไปผ่านมา เผื่อว่ามันจะทำให้ฉันสงบลงได้บ้าง ท่ามกลางรถที่วิ่งสวนกันไปมาและม่านน้ำตาที่พร่ามัวฉันกลับมองเห็นแสงนั่นอีกแล้ว แสงเจิดจ้าที่อยู่รอบๆตัวผู้ชายคนนั้น อืม...ท่าจะร้องไห้มากจนตาฝาด...>.,<.. ฉันขยี้ตาเพื่อมองให้เต็มๆตาอีกครั้ง ใช่ ใช่เค้าคนนั้นจริงๆด้วยมนุษย์เจิดจ้า ...OoO... (ความจริงที่ฉันเรียกเขาว่ามนุษย์เจิดจ้าเพราะฉันเคยอ่านการ์ตูนเรื่องนึงนางเอกมักเรียกพระเอกว่าสิ่งมีชีวิตที่เจิดจ้า เพราะพระเอกหล่อมากๆ ฉันจึงขอยืมเอามาใช้เรียกผู้ชายคนนี้บ้างเพราะจะว่าไปเขาเองก็ทั้งหล่อทั้งน่ารักไม่แพ้พระเอกในการ์ตูนเลยและเวลาเขาปรากฏตัวขึ้นทีไรมันมักจะมีแสงซึ่งทำให้ฉันแสบตาเสมอเลย)

ชั่ววินาทีฉันลุกขึ้นและพยายามที่จะข้ามถนนไปฝั่งตรงข้าม ก็สมองซีกซ้ายมันสั่งการให้ฉันจับตัวเขาเอาไว้น่ะสิ แต่ฉันข้ามถนนไม่เป็นทำไงดีล่ะ ฉันพยายามวิ่งตามเขาไปเขาเองก็ช่างเดินเร็วเกินที่ขาสั้นๆของฉันจะก้าวตามทันจริงๆ เค้ากำลังจะหายไปในหมู่ฝูงชนแล้ว แต่ฉันยังข้ามไปฝั่งโน้นไม่ได้เลยให้ตายสิ ฉันเจอทางม้าลายแล้ว และระหว่างที่ฉันกำลังจะตัดสินใจวิ่งข้ามถนนอยู่นั้น เอาวะตายเป็นตาย เอี๊ยด .....

“ยัยบ้าเธอจะทำอะไรน่ะ ไม่แหกตาดูบ้างหรือไงว่านี่มันไฟเขียวอยากตายเหรอไง ฮ๊า”

ซองฮุนนั่นเอง

“ทำไมนายต้องตะโกนด้วยล่ะพูดเบาๆก็ได้ ฉันตกใจนายยิ่งกว่ารถเมื่อกี้นี้อีกนะ” ...-__-\"

“เธอกำลังจะไปไหนฉันวิ่งตามเธอมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนะเรียกก็ไม่ได้ยิน”

“เอ่อ ทำไมนายมาอยู่แถวนี้ได้ล่ะ”

“ก็ฉันทำงานอยู่ตึกฝั่งตรงข้ามนั่นไง พอดีเห็นเธอก็ว่าจะข้ามมาหาสักหน่อยดันวิ่งหนี แล้วเธอล่ะมาโผล่แถวนี้ได้ไงนี่มันไกลจากที่เรียนตั้งเกือบสี่บล็อกเชียวนะ ฉันบอกไม่ไห้ไปไหนไกลๆให้รออยู่ที่เรียนไง”

เออจริงนี่ฉันมาไกลถึงนี่เลยเหรอไม่รู้สึกตัวเลยสักนิดน่ะเนี่ย

“ฉันเปล่าวิ่งหนีนะแต่ฉันกำลัง.. ช่างมันเถอะแต่ขอบใจนะที่ช่วยฉัน แล้วที่บอกว่าทำงานน่ะนายทำงานอะไรเหรอ ไม่เห็นนายเคยบอกเลยว่าทำงานด้วยนึกว่าเอาแต่ทำตัวเป็นลูกคุณหนูลอยไปลอยมา”

“นายแบบแล้วฉันก็ไม่ใช่ลูกคุณหนูลอยไปลอยมา “ ...-__-\"\'

“นายแบบเหรอ ...อืมดีเน้อ ......ฮ้า!!! นายแบบเนี่ยนะ นายเป็นนายแบบจริงๆเหรอ” ..O,.O

“เธอพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง” ...=_=\"\"

“ปละ..เปล่าฉันแค่ตกใจนิดหน่อย มิน่าเพื่อนนายถึงมีแต่คนหน้าตาดีแล้วก็แต่งตัวดีๆทั้งนั้นเลย ว่าแต่นายถ่ายแบบเสร็จแล้วเหรอ “

“ยัง เหลืออีก set รอนายแบบอีกคนอยู่ “

“เหรอๆ ฉันไปดูได้ไหม ฉันไม่เคยเห็นมาก่อนน่ะ” ...>O<

\"“ไม่ได้ ..ขืนเอาเธอไปด้วยก็อายเค้าตายน่ะสิ “

“นี่ นายพูดอย่างนี้นี่อยากตายใช่มั้ย ฮ๊า ฉันไปด้วยมันน่าอายตรงไหนยะ ไม่รู้ล่ะฉันจะไปด้วย”

ฉันว่าฉันต้องลืมอะไรบางอย่างไปแน่ๆ ฉันลืมอะไรไปนะ

“ติ่ง ติง ติ้ง....” (เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์มือถือของซองฮุน)

(((ฮัลโหล อืม มาแล้วเหรอ จะเข้าไปเดี๋ยวนี้แหละ)))

“นี่ถ้าจะไปด้วยกันก็ตามมาสิ แต่เธอต้องรอข้างนอกนะห้ามวุ่นวายเด็ดขาด”

“เย้........ครับผมกระผมจะไม่ทำความเดือดร้อนให้ท่านเด็ดขาดครับ”

“ฮึๆๆ...ยัยบ๊องเอ้ย”

ไม่รู้ว่าทำไมอยู่ๆฉันก็สามารถพูดคุยหยอกล้อกับซองฮุนได้ คงเพราะฉันเริ่มจะไว้ใจหมอนี่แล้วล่ะมั้ง

“ที่นี่เป็นสตูดิโอเหรอซองฮุนใหญ่จังเลยนะ ”

“อืมเป็นทั้งบริษัทโมเดลลิ่งและเป็นสตูดิโอด้วย”

“แล้วนี่นายเป็นนายแบบมานานหรือยัง” ...-O-

“ถามมากน่าเธอนั่งรออยู่ตรงนี้นะ”

ซองฮุนพาฉันมานั่งอยู่หน้าห้องๆหนึ่ง แล้วสักพักเขาก็เอาบัตรสต๊าฟมาให้ฉัน แล้วกำชับไม่ให้ฉันเดินไปไหน ......เช๊อะเชื่อก็กลัวดิ ฉันไม่เคยเห็นเค้าถ่ายแบบมาก่อนยังไงฉันก็อยากดูอยู่ดี ลืมไปแล้วรึไงก็ฉันมันพวกบ้านนอกเข้ากรุงนี่นา ฉันเดินไปตรงห้องที่ซองฮุนเดินเข้าไปเมื่อกี้

นั่นไงล่ะตาบ้าซองฮุน หุหุหุ เท่ห์ไม่เบาแฮะญาติเรา >.< (ทีอย่างนี้ล่ะรับเป็นญาติเต็มปากเต็มคำทีเดียว)

(((นี่เธอมาด้อมๆมองๆอะไรแถวนี้ล่ะ เป็นพวกแฟนคลับหรือไง ไม่ไหวจริงๆ รปภ.ให้เข้ามาได้ไงนะ)))

ใครคนหนึ่งมาแตะบ่าฉันและพูดอะไรบางอย่างออกมา ตายแล้วทำไงดีต้องโดนซองฮุนฆ่าแน่ๆเลย ...=_=\"\"

“เอ่อฉันไม่ได้ตั้งใจมาแอบมองนะค่ะคือฉันผ่านมาน่ะค่ะกำลังจะไปเดี๋ยวนี้แล้วค่ะ” ...-O-

ฉันรีบก้มหน้าก้อตาเพราะกลัวผู้ชายคนนั้นจะจำได้และเอาไปฟ้องซองฮุน (_ _)\"\"

(((เดี๋ยวเธอพูดอะไรน่ะ ...อ้อเป็นสต๊าฟหรอกเหรอ งั้นดีเลยเธอช่วยฉันหน่อยสิ ชายเสื้อติดหมากฝรั่งไม่รู้ใครมันกินแล้วทิ้งไม่เป็นที่))) ..-__-\"

ฉันค่อยเงยหน้าขึ้นช้าๆ ...อะไรกันเนี่ยแสงแสบตานี่มัน.......โอ้พระเจ้าจอร์จ มันยอดมาก (ไอ้จอร์จนี่มันเป็นใครกันยะฉันล่ะอยากรู้จริงๆ)

“มะ...มะ..มนุษย์เจิดจ้า” OoO...

(((อะไรนะเธอพูดภาษาคนหน่อยสิฉันไม่เข้าใจที่เธอพูดเลย)))

“..........” (ช็อค80% ตกใจ10% ดีใจ 10%) ...(>/////<)

“..........” (ช็อค50% ตกใจ20% ดีใจ 30%) ...(>////<)

“.........” (ช๊อค 20% ตกใจ 40% ดีใจ 40%) ...(>///<)

(((นี่ๆ เฮ้... เธอเป็นอะไรไปหรือเปล่าทำไมตาเหลือกอ้าปากค้างอย่างนั้น เฮ้ .....)))

มนุษย์เจิดจ้าเดินมาเขย่าตัวฉัน ฉันเลยเรียกสติกลับคืนมาได้

“มะ..มะ...มิ..มี..อะไรเหรอ” (ติดอ่างไปแล้ว) ...(*///*)

((( ฉันบอกให้เธอจัดการเรื่องหมากฝรั่งที่ติดอยู่ชายเสื้อนี้ให้ทีไง)))

พระเจ้าจอร์จ นี่เขาก็เป็นนายแบบเหมือนกันเหรอเนี่ยมันก็สมควรนั่นแหละก็เขาออกจะทั้งหล่อทั้งน่ารักขนาดนี้ ว่าแต่เขาชี้ไปที่เสื้อทำไม อ้อมีหมากฝรั่งติดอยู่นั่นเอง

“เอ่อ...ถอดเสื้อออกมาสิเดี๋ยวฉันจัดการให้”

ว่าแล้วก็ทำไม้ทำมือให้เขาถอดเสื้อออก ตายแน่ฉันต้องตายแน่ๆ เห็นแล้วเลือดกำเดาจะกระฉูด โอ๊ย....ฉันไม่ใช่เมลิณีอีกต่อไปแล้วตอนนี้ฉันกลายร่างเป็นหมาป่าที่พร้อมจะขย้ำพรหมจารีย์ เอ้ยขย้ำกระต่ายน้อยที่น่ารักน่าชังได้ตลอดเวลาแล้วตอนนี้ ตั้งสติไว้ เย็นไว้ลูก เย็นไว้ ...(*.,*)

“พุทธโธ ธัมโม สังโฆ ๆ “

หมากฝรั่งติดเสื้อผ้าวิธีของฉันคือ หนามยอกต้องเอาหนามบ่ง ฉันหยิบเอาหมากฝรั่งจากในกระเป๋ามาเคี้ยวแล้วจึงค่อยๆเอามันมาแปะติดกับไอ้หมากฝรั่งอันเก่า ระหว่างที่ทำฉันก็ต้องนั่ง ท่องพุทธโธไปด้วย และพยายามไม่มองไปที่เขาเด็ดขาดไม่งั้นฉันหลุดแน่งานนี้

“เอ่อ..เรียบร้อยแล้วค่ะ” (คราวนี้สปิ๊กปะกิทป้องกันเขางง) ...(*o*)

เขารับเอาเสื้อฉันแล้วก็พูดขึ้นมาว่า

(((ขอบใจนะ เธอนี่ฉลาดดีนะ ฉันจะจำเอาวิธีนี้ไว้ใช้แล้วกันนะ)))

แล้วเขาก็เดินจากไป ...เห่อๆๆ....ตายแล้วเสียงเขาก็ไพเราะเป็นที่สุดเลยฉันอยากจะบ้าตาย เห่อๆๆ .........ขอบคุณพระเจ้าที่ช่วยให้ลูกได้มาเจอพ่อเทพบุตรสุดหล่อคนนี้

(((นี่เธอมาทำอะไรตรงนี้ไปขนเสื้อผ้าเข้ามาสิ อย่าอู้งานนะ เด็กใหม่ล่ะสิไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนเลยหนิเรา)))

“ฮ๋า อะไรเรียกฉันเหรอ” ...+_+\"

(((ตามฉันมานี่เร็วๆ นี่ขนเสื้อผ้าพวกนี้เข้าไปในห้องแต่งตัวเร็วเข้า)))

ฉันโดนลากมาที่รถตู้ซึ่งแขวนชุดเอาไว้มากมาย นี่เขาจะให้ฉันขนทั้งหมดนี่เหรอ เขาต้องเข้าใจอะไรผิดแน่ๆ แต่สุดท้ายฉันก็ยอมขนไอ้เสื้อผ้าพวกนั้นเข้าไปไว้ที่ห้องแต่งตัวจนเสร็จ ในห้องแต่งตัวเต็มไปด้วยพวกนายแบบนางแบบหน้าตาดีทั้งนั้นเลย แต่จะว่าไปก็ยังแพ้ซองฮุนกับมนุษย์เจิดจ้าอยู่ดี ............เฮ้ยลืมไปทำไมไม่ถามชื่อกับเบอร์โทรเอาไว้ล่ะ (ไหนว่าเจอเค้าแล้ว จะตะครุบไว้ไง) แงๆๆ....ลืมอีกแล้วนังบ้าเอ้ย ขณะที่ฉันกำลังโมโหตัวเองอยู่นั้น

(((นี่เอาเธอเอาแก้วนี่ไปเก็บทีสิ แล้วก็เปลี่ยนเอาแก้วใหม่มาด้วยนะกาแฟนี่เย็นชืดหมดแล้วฉันกินของแบบนี้ไม่ได้หรอก)))

(((แน๊ะ...ยังมายืนซื้อบื้ออีก เอาแก้วนี่ไปเก็บสิยะหรือจะให้ฉันไปบอกหัวหน้าสต๊าฟ ฮ๊ะ)))

“อะไรวะ...ชักโมโหแล้วนะโว้ย อยู่ๆมาตะคอกฉันทำไมมิทราบ ฉันไปเหยียบตาปลาเธอหรือไงยะ”

ฉันตะโกนกลับไปไม่แพ้กันเล่นเอายัยนั่นอึ้งไปพักนึงทุกคนในห้องแต่งตัวพากันหันมามอง แล้วอยู่ๆยัยนั่นก็เดินเข้ามาเอากาแฟในแก้วสาดใส่หน้าฉัน ฮึ่ม !!! ชุดที่แม่ฉันซื้อให้ ของขวัญชิ้นสุดท้ายจากแม่

(((แกเป็นใครอยู่ๆมาตะคอกฉันได้ยังไง แกรู้มั้ยฉันเป็นใคร เป็นแค่ลูกจ้างอย่าสะเออะ อ้อแล้วช่วยพูดภาษาอะไรที่คนในเมืองเขาพูดกันหน่อยนะนังบ้านนอก)))

ทันทีที่ยัยนั่นพูดจบประโยค หมัดของฉันก็ปะทะเข้ากับใบหน้าของยัยนั่นเข้าเต็มแรง

(((กรี๊ด......แกกล้าดียังงัยมาต่อยฉัน)))

แล้วนังนั่นก็โผเข้ามาหวังตบฉัน แต่เสียใจนะฉันหลบทัน อย่างเธอมันยังเร็วไปสิบปีน้อง กระดูกมันคนละเบอร์กัน ถึงจะสูงกว่าฉันเกือบสิบเซ็นก็เถอะแต่เรื่องนี้ไม่เป็นปัญหา เราตะลุมบอลกันอยู่พักหนึ่งแล้วอยู่ๆฉันก็โดนดึง เอ้ยไม่ใช่สิแบบนี้ต้องเรียกยกค่ะ ซองฮุนนั่นเองเขายกตัวฉันขึ้นในขณะที่แขนขาฉันยังทั้งเตะทั้งถีบอยู่

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น ฮ๊ะ ฮานเมริน” (เขาตะโกนจนฉันหูแทบแตก)

ทุกคนต่างพากันมามุงอยู่รอบๆเราเต็มไปหมด ส่วนยัยนั่นถูกประคองเอาไว้โดยชายหนุ่มคนหนึ....เฮ้ย นั่นมันมนุษย์เจิดจ้านี่นาทำไมเขาถึงไปประคองยัยนั่นล่ะ เขามองมาที่ฉันด้วยสายตาที่น่ากลัวมาก

(((แจ้งตำรวจเลยค่ะ นังลูกจ้างนั่นอยู่ดีๆก็มาต่อยฉัน คุณซองฮุน คุณรู้จักกับนังนั่นด้วยเหรอค่ะ)))

“ฮานเมรินเธอบอกฉันมาเดี๋ยวนี้ว่าเกิดอะไรขึ้น “

“ไม่ต้องเต็มยศขนาดนั้นก็ได้ (ยังจะมาตลกอีกเงาหัวจะหลุดยังไม่รู้ตัว) ก็ยัยนั่นอยู่ดีๆก็มาตะคอกฉันแล้วพอฉันตะคอกกลับเขาก็เอากาแฟมาสาดใส่ฉันแล้วนี่มันชุดที่แม่ฉันซื้อให้นะ ฉันก็เลยต่อยเขา คือแบบน๊อตหลุดน่ะ ก็ใครใช้ให้มาหาเรื่องฉันก่อนล่ะ”

ระหว่างที่ปากฉันเล่าจ๋อยๆๆ แต่ตาฉันก็แอบเหล่มองไปทางมนุษย์เจิดจ้ากับยัยนั่นและเห็นว่ายัยนั่นกำลังออเซาะเขาอย่างออกหน้าออกตา สงสัยมันต้องฟ้องแหลกแน่เลย เสร็จกันอย่างนี้เค้าก็ต้องเข้าใจฉันผิดน่ะสิ

“เธอนี่เมื่อไหร่จะเลิกนิสัยวู่วามนี้เสียทีนะเธอเฉยไว้เดี๋ยวฉันจัดการเอง”

(((คุณฮีจองครับ ผมว่าอาจเป็นการเข้าใจผิดกันก็ได้นะครับ คุณช่วยเล่าหน่อยสิครับว่าเกิดอะไรขึ้น)))

(((เข้าใจผิดอย่างนั้นเหรอค่ะคุณเห็นตากับปากฉันมั้ยเข้าใจผิดตรงไหนกัน ฉันแค่เรียกให้นังนั่นมาเก็บแก้ว แต่มันกลับมาตะคอกใส่ฉัน มันเป็นใครกันทำไมถึงกล้ามาทำแบบนี้กับฉัน เป็นแค่พวกเด็กรับใช้แท้ๆ นี่ก็หน้าที่ของมันอยู่แล้ว)))

(((นั่นแหละครับที่ผมว่าคุณเข้าใจผิด ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่เด็กรับใช้ เค้าเป็นน้องสาวผมเอง ผมพาเค้ามาเปิดหูเปิดตาก็เลยเอาบัตรสต๊าฟให้เค้าใส่ไว้ป้องกันคนอื่นเข้าใจผิดคิดว่าเค้าเป็นพวกแฟนคลับ แล้วถึงเค้าจะเป็นเด็กรับใช้จริงคุณก็ไม่ควรจะไปดูถูกเขา เพราะเด็กรับใช้ก็คนเหมือนเรานะครับ )))

คุยอะไรกันนะ ทำไมทุกคนเงียบไปเลยล่ะ ยอดไปเลยซองฮุนนายพูดอะไรกันนะทำไมพวกนั้นถึงได้ดูเกรงใจนายจัง

(((แต่ถึงยังไงยัยนี่ก็ทำเกินไปผมจะให้เค้าขอโทษคุณก็แล้วกัน)))

“เมริน ขอโทษ ฮีจองซะ”

“อะไรนะ ไม่มีทางเรื่องอะไรฉันต้องไปขอโทษยัยนั่นด้วย ฝันไปเถอะ”

“ฉันบอกให้ขอโทษไงเธอเห็นสภาพเค้ามั้ย ถึงเขาจะผิดแต่เธอก็ทำเกินไปนะ เธอเองไม่ได้บาดเจ็บเลยสักนิด”

จริงด้วยซองฮุนพูดมีเหตุผลฉันมองยัยนั่นแล้วท่าทางจะหนักเอาเรื่องแฮะนี่ขนาดยั้งมือไว้แล้วนะ ...-__-\"

“ก็ได้ขอโทษก็ขอโทษนี่เป็นเพราะว่าฉันเป็นเลดี้และก็เป็นคนมีเหตุผลนะยะ แต่เขาเองก็ต้องขอโทษเรื่องชุดฉันเหมือนกัน ไม่อย่างนั้นฉันไม่มีทางขอโทษเด็ดขาด)

“ก็ได้ฉันจะให้เขาขอโทษเธอด้วยก็แล้วกัน”

“ดี....งั้นฉันจะขอโทษยัยนั่นก็ได้”

“ฉัน ขอ...........โทษ”

(((คุณฮีจอง คุณเองก็ควรจะขอโทษน้องผมด้วยเพราะคุณหยาบคายใส่เธอก่อน)))

โอ๊ยคุณค่ะฉันเปลี่ยนใจไม่เป็นมันแล้วเลดงเลดี้เนี่ย ดูนังนั่นมันทำท่าสิ ยังกับว่า “ตู๊ด...นี่แหละสวยใครๆก็ต้องยอม.....ตู๊ด” (ขอโทษนะค่ะคืออยู่ๆก็โดนดูดเสียงแต่คิดว่าทุกคนคงรู้นะค่ะว่าช่องว่างตรงตู๊ดนี่หมายถึงอะไร)

(((เดี๋ยวก่อน คิดจะให้ฉันขอโทษเหรอไม่มีทางซะล่ะ แล้วอย่าคิดนะว่าแค่นี้ก็จบเรื่องได้แล้ว ถึงนังนั่นจะเป็นน้องสาวคุณฉันก็ไม่ยอมง่ายๆหรอกนะ )))

(((แล้วถ้าอย่างนั้นคุณจะเอายังไงมิทราบ)))

(((ต้องให้ยัยนั่นคุกเข่าขอขมาฉันไม่อย่างนั้นฉันไม่ยอมจบง่ายๆแน่)))

(((อ๋อเหรอครับ งั้นก็ตามใจคุณ คุณอยากจะทำอะไรก็เชิญจะแจ้งความหรือจะอะไรก็เชิญถ้าไม่กลัวจะเป็นข่าวหน้าหนึ่ง แต่ผมจะพาน้องผมกลับ)))

อะไรกันๆ มีเรื่องอะไรอีกงั้นเหรอทำไมยัยนั่นพูดอะไรเข้าทำไมซองฮุนถึงฉุนเฉียวขึ้นมาแบบนั้น ซองฮุนจูงมือฉันเดินออกมาแต่แล้วก็มีเสียงใครคนหนึ่งพูดออกมา

(((มันจะไม่ง่ายไปหน่อยเหรอ ฮานซองฮุน )))