ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : มนุษย์เจิดจ้า (Bright Boy)
ฉันออกมารอหมอนั่นที่รถเพราะรำคาญสายตาของเหล่าสาวๆที่พากันมองฉันอย่างสงสัยไม่ได้ นี่ถ้าฉันพูดเกาหลีเป็นนะฉันจะเดินไปบอกแม่พวกนั้นเลยว่าฉันไม่ใช่แฟนไอ้หมอนี่หรอกสบายใจเถอะ
“นี่ตารางเรียนของเธอ “ ….^^’
“โฮ...ไมมันเยอะงี้อ่ะเรียน 5 วันต่ออาทิตย์ ช่วงเช้าเรียนสนทนาภาษาเกาหลี ช่วงบ่ายเรียนภาษาอังกฤษ โอ้พระเจ้าฉันอยากจะอ๊วกแล้วสิ” .…ToT”
“ฮึฮึ” .…^^”
“ขำอะไร ว่าแต่นายเถอะเรียนชั้นไหนแล้วมิทราบ” ….-O-“
“ฉันเป็นรุ่นพี่เธอปีนึง เฮ่อทำไมฉันถึงต้องมาเรียนมหาลัยเดียวกับเธอนะ แล้วยังต้องเอาเวลาส่วนใหญ่มาดูแลเธออีกน่าเบื่อชะมัดนี่ถ้าไม่เพราะคุณย่าเล็กขอร้องนะอย่าหวังเลยว่าฉันจะสนใจเธอ” ….-__-“
เฮอะ..ยังกับฉันอยากให้นายมาสนใจอย่างนั้นแหละไอ้มนุษย์..........หน้าตามันก็หล่อจะด่ามันว่าอะไรดีล่ะ อืมไอ้มนุษย์ นิสัยเสีย ….-__-“’
“นี่ฉันก็ไม่ได้อยากให้นายมาดูแลสักหน่อยเอางี้อีกสักพักฉันคงเริ่มจำถนนหนทางได้ นายก็ไม่ต้องมาดูแลฉันแล้วโอเค๊ สบายใจได้ฉันก็ไม่ได้อยากอยู่ใกล้คนอย่างนายนักหรอก(ประโยคหลังเริ่มพึมพำ)” ....-O- ‘
“เธอว่าอะไรนะ” ….- -‘
“เปล่าๆ ฉันก็บอกว่าเธอคงไม่ต้องมาลำบากกับฉันนานนักหรอกเพราะฉันหัวไวแปบเดียวก็จำที่ทางที่นี่ได้แล้ว”
หัวไวกะผีน่ะสิ ... ToT’ ...ขนาดกรุงเทพอยู่มาตั้งแต่เกิดยังหลงเป็นกิจวัตรไปไหนคนเดียวเป็นลงรถผิดที่ประจำแม่ยังต้องย้ำแล้วย้ำอีก แล้วนี่มันกรุงโซลนะอ่านหนังสือก็ไม่ออกซักกะตัวแล้วฉันจะมีชีวิตรอดไปจนถึงเรียนจบไหมนะ ….=_=”
“แล้วนี่เราจะไปไหนเหรอ ฉันไม่อยากไปไหนเรากลับบ้านเลยเถอะ” ….–O-“
“ใครบอกว่าฉันจะกลับ วันนี้ฉันมีนัดกับเพื่อนแต่ต้องไปสายเพราะเธอ และฉันก็ไม่มีเวลากลับไปส่งเธอด้วยยังไงเธอก็คงต้องไปกับฉันนะ เข้าใจ๋ อ้อแล้วเธอก็ห้ามพูดมากนะ “ …..- - “
เฮือก...อะไรกันเนี่ย อะไรกันเนี่ย ทำไมฉันถึงต้องไปเจอเพื่อนของหมอนี่ด้วยฉันคงต้องไปนั่งรับประทานสากต่างข้าวแน่ (หมายเหตุ สากมาจากสุภาษิตคำพังเพยว่าเงียบเป็นเป่าสากเป็นการนำเอามาอุปมาอุปมัย) ไอ้เผด็จการซองฮุน แกๆฝากไว้ก่อนเถอะให้ ตูกลับบ้านเองเป็นเมื่อไหร่ล่ะแกตายแน่ ….-__-“
“นี่มันบ้านใครเหรอซองฮุน แล้วเค้ามีงานอะไรกันเหรอ” …..OoO””
แล้วซองฮุนก็ลากฉันเข้าไปในบ้านหลังหนึ่ง คุณขาขอบอกว่าฉันเพิ่งจะเข้าใจคำว่าสังคมไฮโซก็คราวนี้แหละ เพราะในบ้านเนื้อที่ประมาณ หลายเอเคอร์ (สะเดาะใช้คำอังกฤษ แล้วไอ้เอเคอร์นี่มันกี่ตารางวาล่ะฉันชักสับสนกับตัวเอง) แล้วยังมีสระว่ายน้ำด้วย บ้านหลังนี้เต็มไปด้วยเหล่าผู้คนซึ่งนับๆดูก็ไม่น่าจะเกิน 20 คนมั้ง แต่ใน 20 คนเนี่ยมันแต่งตัวกันซะยังกับจะไปเดินแบบบนแมวเดิน (แคทวอล์ค)ยังไงยังงั้นเลยบางคนยังกับหลุดมาจากนิตยาสารโวคเล่มล่าสุดเลยทีเดียว สงสัยฉันคงกลายเป็นนังแจ๋วของซองฮุนแน่งานนี้ (อ้อแล้วคุณๆอย่าคิดนะค่ะว่าไอ้หมอนั่นมันจะมีน้ำใจพาฉันไปซื้อชุดมาแปลงโฉมให้ฉันเหมือนซินเดอเรล่าอย่างในการ์ตูนที่พระเอกมักทำเวลาพานางเอกไปออกงาน เพราะหมอนั่นไม่ใช่พระเอกของฉันแน่ๆ แถมมันยังทำท่าสะใจด้วยที่ฉันกลายเป็นนังแจ๋วโลโซโดดเด่นอยู่ในงาน ..….-__-“”
(((ไงซองฮุนทำไมมาช้านักวะยองชินเค้ารอแกตั้งนานงอนไปแล้วสงสัยแกต้องไปง้อเขาหน่อยแล้วมั้ง แล้วนั่นใครทำไมไม่แนะนำให้รู้จักบ้าง))) .....^o^’
(((อ๋อเด็กข้างบ้านน่ะแกอย่าไปสนใจเลยว่าแต่ยองชินอยู่ไหนล่ะ))) …..“
(((อยู่ริมสระน้ำโน่นไงฉันว่าแกรีบเดินไปเถอะเดี๋ยวทางนี้ฉันดูแลให้เอง))) …...^o^’
คุยกันเสร็จซองฮุนก็เดินไปทางสระน้ำว่าแต่จะไปไหนล่ะนั้น เฮ้ยแล้วฉันล่ะ
(((ไงครับคุณชื่ออะไรครับ ผมคิมโอซุงครับ))) …. ^o^’
ฮะ.......นายว่าอะไรนะ นี่ฉันฟังไม่ออกหรอกอย่ามาคุยกับฉันเลย คิดได้ดังนั้นฉันก็รีบเดินแจ้นหนีหมอนั่นแทบไม่ทัน โดยที่ไม่พูดไม่จาอะไรสักคำแต่หมอนั่นก็ตามไม่เลิก หน้ามึนจริงๆ ….. -__-“
(((นี่คุณจะไม่พูดกับผมสักคำเลยเหรอครับ หรือว่าคุณเป็นใบ้กันเอ่ย))) …..^o^’’’
ไอ้นี่ท่าจะติ๊งต๊อง ไม่เต็มบาทอยู่ๆก็มาทำท่าล้อเลียนฉัน ความจริงฉันเองก็อยากจะคุยด้วยล่ะนะแต่ว่าแม่ฉันสอนว่าอย่าคุยกับคนหน้าแปลก(ย้ำคนหน้าแปลก) ให้ตายสิ...ฉันมักจะเป็นงี้เสมอชอบมีเสน่ห์กับพวกผู้ชายประหลาดๆ (อุ๊ยปากคอเลาะร้าย) คราวที่แล้วก็ไอ้เอ๋อห้องทับหก มันบอกว่าฉันเท่ห์มีเสน่ห์มาดแมนท่าทางคุ้มครองมันได้ ฉันเลยจัดการตบกระโหลกสั่งสอนมันไปซะให้มันรู้ซะเลยว่าแมนสมคำล่ำลือแค่ไหน หลังจากนั้นก็ยังมีพวกชอบลองของมาอยู่เป็นเนืองๆ ฉันตัดสินใจว่าพอฉันย้ายมาอยู่เกาหลีฉันจะเปลี่ยน
ลุคใหม่เป็น Lady ให้หนุ่มๆเกาหลีลุ่มหลงให้ดู ถ้าไม่เชื่อพวกคุณก็คอยดูสิ ….. -__-“”
“แบะๆๆ....แบ๊ะๆ..” ….. ^--^”
“........” …..O_o””
ฮ่าๆๆ....โอ๊ยขำเปิดแทบไม่ทันเจอมุกคนใบ้เข้าไป นี่มันคงนึกว่าฉันเป็นใบ้จริงๆแน่เลย และระหว่างที่ฉันตั้งท่าจะเดินไปหาซองฮุนฉันก็ป๊ะเข้ากับคนคนหนึ่ง โอ๊ยๆๆ....ทำไมแสบตาจังวะ …(OoO)..... ฉันเพิ่งเคยจะเห็นมนุษย์ที่เจิดจ้าส่องสว่างเป็นครั้งแรกนั่นใครน่ะทำไมๆๆ โอ๊ยตับทรุดอย่างแรง (กรุณาออกเสียงคนใต้) นังตะวันนังอีฟพวกแกต้องอิจฉาฉันจนตาละลายแน่... >O<”... ที่ได้มาเจอกับมนุษย์ผู้ชายที่น่ารักขนาดนี้
คุณๆขาขอบอกว่าน่ารักกว่าผู้ชายคนไหนที่ฉันเคยเห็นมาเลยแหละ (ถึงจะหล่อน้อยกว่าพี่ติ๊ก เจษฎาภรณ์หน่อยแต่เรื่องน่ารักนี่กินขาดค่ะ) เค้าเป็นใครนะค่ะวู้ เค้าเป็นใครนะค่ะ (บ้าไปแล้วร้องเป็นเพลงไปแล้ว) ดูสิทุกคนในงานพากันมองเขาเป็นตาเดียวเลย โดยเฉพาะสาวๆ นั่นนั่นยัยชุดเขียวน้ำลายหกแล้วนั่น
“นี่เธอมองอะไรอยู่ได้ทำอย่างกับพวกบ้านนอกเข้ากรุงอย่างนั้นแหละแล้วปากน่ะหุบได้แล้วแมลงวันบินเข้าไปแล้ว” ……(OoO)”
“ซองฮุน นั่นไผ บอกข้อยแน คือมาหล่อคักๆแท้” ……>O<”
“หา เธอพูดอะไรน่ะ ภาษาอะไรของเธอ” ……?_?”
“โทษทีๆเวลาตื่นเต้นฉันมักจะเผลอหลุดภาษาอีสานออกมาน่ะ
(สมัยเด็กพี่เลี้ยงเป็นคนอีสานเลยพูดได้ไฟแล๊บ)”… >,<”
“อ้ออย่างนั้นหรอกเหรอ แล้วเธอถามว่าอะไรล่ะ” ….- -“
“ผู้ชายที่เดินเข้าไปเมื่อกี้นี้ใครเหรอคนที่สูงๆผอมๆน่ะ” …. >,<”
ฉันระมัดระวังไม่ให้ซองฮุนรู้ว่าฉันกรี๊ดผู้ชายคนนั้นแค่ไหน ไม่ได้ไม่งั้นเดี๋ยวนายนี่หาเรื่องแกล้งฉันล่ะก็แย่เลย
“คนไหนฉันไม่เห็น “ ……?_?””
“ก็คนที่เดินเข้าไปในบ้านเมื่อกี้นี้ไง” ……-O- “
“ไม่เห็นหรอกฉันเพิ่งเดินมาจากทางหลังบ้าน แล้วเธอจะสนใจไปทำไมว่าใคร” ….-__-‘
“ปละ....เปล่าฉันแค่เห็นคนพากันมองเค้าทั้งงานฉันเลยสงสัยว่าเขาเป็นใครก็เท่านั้นเอง” …..“
“อืม เรากลับกันได้แล้วฉันจะพาเธอไปส่งบ้าน” ……- - “
ระหว่างที่เรากำลังจะเดินไปที่รถนั้นก็มีผู้หญิงโผล่มาเกาะแขนซองฮุนไว้
(((พี่ซองฮุนจะกลับแล้วเหรอ ฉันรอพี่ตั้งนานพี่มาแป๊บเดียวจะกลับแล้วเหรอนี่งานวันเกิดฉันทั้งทีนะ)))
(((อืมฉันต้องพายัยนี่ไปส่งที่บ้านน่ะ))) …..- -“
(((ใครกันน่ะ ผู้หญิงคนนี้เป็นใครกันทำไมพี่ต้องไปส่งด้วย))) ….-- .--“
คุยกันอยู่ดีๆผู้หญิงคนนั้นก็ส่งสายตามุ่งร้ายหันมาพิฆาตฉันทันที แต่เรื่องอะไรฉันจะกลัว ฉันไม่ได้ขอข้าวยัยนี่กินนี่นา
“อะไรยะมองหน้าหาเรื่องรึไงหรืออยากโดนตบฉลองศักราชใหม่” พูดพลางถลกแขนเสื้อขึ้น ....--.,=
((( นี่เธอจะบ้ารึไงฮะ (หันมาดุฉัน) .. ยัยนี่ เป็นลูกพี่ลูกน้องฉันเองน่ะ))) …..- o – “
(((อ้อเหรอ ลูกพี่ลูกน้องเธอเองเหรอ งั้นก็อย่าเพิ่งกลับเลยนะนี่ลูกพี่ลูกน้องก็เพิ่งมาเหมือนกันเราน่าจะเข้าไปทำความรู้จักกันก่อนนะ))) …..>o<”
อยู่ๆสายตาเจ้าหล่อนก็เปลี่ยนเป็นมิตรขึ้นมากระทันหัน สงสัยยัยนี่ประจำเดือนมาไม่ปกติเลยมาเที่ยวมาระบายกับคนแปลกหน้า จะว่าไปก็สวยดีหรอกนะถ้าไม่ทำหน้ายิ่งจองหองตลอดเวลา
(((ไม่ล่ะเอาไว้โอกาสหน้าล่ะกันเพราะถ้าฉันพายัยนี่กลับบ้านช้าฉันต้องโดนคุณย่าเล็กดุเอาแน่ๆ)))...- -‘
หลังจากนั้นพวกเราก็ได้กลับบ้านกันสักทีตอนอยู่บนรถฉันเลยตัดสินใจถามซองฮุนเรื่องผู้หญิงคนเมื่อกี้
“แฟนนายเหรอ สวยดีนี่ แต่ทำไมชอบทำหน้าเหมือนเหม็นอะไรอยู่ตลอดเวลาเลยล่ะ ถ้ายิ้มคงดูดีกว่านี้นะ” –Oปรากฏตัวต่อหน้าฉัน ชั่ววินาทีนั้นฉันรู้เลยว่าฉันเกิดอาการที่เขาเรียกว่า รักแรกพบเข้าแล้ว... >o<”.. (ฉันรู้ ฉันรู้ น่าว่ามันเกิดขึ้นจริงๆแค่ 1ในล้าน แต่ของฉันมันอาจจะเป็นเรื่องจริงก็ได้ใครจะไปรู้ ฉันรู้สึกแตกต่างออกไปจริงๆนะ) แล้วฉันจะมีโอกาสได้เจอเค้าอีกไหมนะ ....>O<\'\"
“นี่ตารางเรียนของเธอ “ ….^^’
“โฮ...ไมมันเยอะงี้อ่ะเรียน 5 วันต่ออาทิตย์ ช่วงเช้าเรียนสนทนาภาษาเกาหลี ช่วงบ่ายเรียนภาษาอังกฤษ โอ้พระเจ้าฉันอยากจะอ๊วกแล้วสิ” .…ToT”
“ฮึฮึ” .…^^”
“ขำอะไร ว่าแต่นายเถอะเรียนชั้นไหนแล้วมิทราบ” ….-O-“
“ฉันเป็นรุ่นพี่เธอปีนึง เฮ่อทำไมฉันถึงต้องมาเรียนมหาลัยเดียวกับเธอนะ แล้วยังต้องเอาเวลาส่วนใหญ่มาดูแลเธออีกน่าเบื่อชะมัดนี่ถ้าไม่เพราะคุณย่าเล็กขอร้องนะอย่าหวังเลยว่าฉันจะสนใจเธอ” ….-__-“
เฮอะ..ยังกับฉันอยากให้นายมาสนใจอย่างนั้นแหละไอ้มนุษย์..........หน้าตามันก็หล่อจะด่ามันว่าอะไรดีล่ะ อืมไอ้มนุษย์ นิสัยเสีย ….-__-“’
“นี่ฉันก็ไม่ได้อยากให้นายมาดูแลสักหน่อยเอางี้อีกสักพักฉันคงเริ่มจำถนนหนทางได้ นายก็ไม่ต้องมาดูแลฉันแล้วโอเค๊ สบายใจได้ฉันก็ไม่ได้อยากอยู่ใกล้คนอย่างนายนักหรอก(ประโยคหลังเริ่มพึมพำ)” ....-O- ‘
“เธอว่าอะไรนะ” ….- -‘
“เปล่าๆ ฉันก็บอกว่าเธอคงไม่ต้องมาลำบากกับฉันนานนักหรอกเพราะฉันหัวไวแปบเดียวก็จำที่ทางที่นี่ได้แล้ว”
หัวไวกะผีน่ะสิ ... ToT’ ...ขนาดกรุงเทพอยู่มาตั้งแต่เกิดยังหลงเป็นกิจวัตรไปไหนคนเดียวเป็นลงรถผิดที่ประจำแม่ยังต้องย้ำแล้วย้ำอีก แล้วนี่มันกรุงโซลนะอ่านหนังสือก็ไม่ออกซักกะตัวแล้วฉันจะมีชีวิตรอดไปจนถึงเรียนจบไหมนะ ….=_=”
“แล้วนี่เราจะไปไหนเหรอ ฉันไม่อยากไปไหนเรากลับบ้านเลยเถอะ” ….–O-“
“ใครบอกว่าฉันจะกลับ วันนี้ฉันมีนัดกับเพื่อนแต่ต้องไปสายเพราะเธอ และฉันก็ไม่มีเวลากลับไปส่งเธอด้วยยังไงเธอก็คงต้องไปกับฉันนะ เข้าใจ๋ อ้อแล้วเธอก็ห้ามพูดมากนะ “ …..- - “
เฮือก...อะไรกันเนี่ย อะไรกันเนี่ย ทำไมฉันถึงต้องไปเจอเพื่อนของหมอนี่ด้วยฉันคงต้องไปนั่งรับประทานสากต่างข้าวแน่ (หมายเหตุ สากมาจากสุภาษิตคำพังเพยว่าเงียบเป็นเป่าสากเป็นการนำเอามาอุปมาอุปมัย) ไอ้เผด็จการซองฮุน แกๆฝากไว้ก่อนเถอะให้ ตูกลับบ้านเองเป็นเมื่อไหร่ล่ะแกตายแน่ ….-__-“
“นี่มันบ้านใครเหรอซองฮุน แล้วเค้ามีงานอะไรกันเหรอ” …..OoO””
แล้วซองฮุนก็ลากฉันเข้าไปในบ้านหลังหนึ่ง คุณขาขอบอกว่าฉันเพิ่งจะเข้าใจคำว่าสังคมไฮโซก็คราวนี้แหละ เพราะในบ้านเนื้อที่ประมาณ หลายเอเคอร์ (สะเดาะใช้คำอังกฤษ แล้วไอ้เอเคอร์นี่มันกี่ตารางวาล่ะฉันชักสับสนกับตัวเอง) แล้วยังมีสระว่ายน้ำด้วย บ้านหลังนี้เต็มไปด้วยเหล่าผู้คนซึ่งนับๆดูก็ไม่น่าจะเกิน 20 คนมั้ง แต่ใน 20 คนเนี่ยมันแต่งตัวกันซะยังกับจะไปเดินแบบบนแมวเดิน (แคทวอล์ค)ยังไงยังงั้นเลยบางคนยังกับหลุดมาจากนิตยาสารโวคเล่มล่าสุดเลยทีเดียว สงสัยฉันคงกลายเป็นนังแจ๋วของซองฮุนแน่งานนี้ (อ้อแล้วคุณๆอย่าคิดนะค่ะว่าไอ้หมอนั่นมันจะมีน้ำใจพาฉันไปซื้อชุดมาแปลงโฉมให้ฉันเหมือนซินเดอเรล่าอย่างในการ์ตูนที่พระเอกมักทำเวลาพานางเอกไปออกงาน เพราะหมอนั่นไม่ใช่พระเอกของฉันแน่ๆ แถมมันยังทำท่าสะใจด้วยที่ฉันกลายเป็นนังแจ๋วโลโซโดดเด่นอยู่ในงาน ..….-__-“”
(((ไงซองฮุนทำไมมาช้านักวะยองชินเค้ารอแกตั้งนานงอนไปแล้วสงสัยแกต้องไปง้อเขาหน่อยแล้วมั้ง แล้วนั่นใครทำไมไม่แนะนำให้รู้จักบ้าง))) .....^o^’
(((อ๋อเด็กข้างบ้านน่ะแกอย่าไปสนใจเลยว่าแต่ยองชินอยู่ไหนล่ะ))) …..“
(((อยู่ริมสระน้ำโน่นไงฉันว่าแกรีบเดินไปเถอะเดี๋ยวทางนี้ฉันดูแลให้เอง))) …...^o^’
คุยกันเสร็จซองฮุนก็เดินไปทางสระน้ำว่าแต่จะไปไหนล่ะนั้น เฮ้ยแล้วฉันล่ะ
(((ไงครับคุณชื่ออะไรครับ ผมคิมโอซุงครับ))) …. ^o^’
ฮะ.......นายว่าอะไรนะ นี่ฉันฟังไม่ออกหรอกอย่ามาคุยกับฉันเลย คิดได้ดังนั้นฉันก็รีบเดินแจ้นหนีหมอนั่นแทบไม่ทัน โดยที่ไม่พูดไม่จาอะไรสักคำแต่หมอนั่นก็ตามไม่เลิก หน้ามึนจริงๆ ….. -__-“
(((นี่คุณจะไม่พูดกับผมสักคำเลยเหรอครับ หรือว่าคุณเป็นใบ้กันเอ่ย))) …..^o^’’’
ไอ้นี่ท่าจะติ๊งต๊อง ไม่เต็มบาทอยู่ๆก็มาทำท่าล้อเลียนฉัน ความจริงฉันเองก็อยากจะคุยด้วยล่ะนะแต่ว่าแม่ฉันสอนว่าอย่าคุยกับคนหน้าแปลก(ย้ำคนหน้าแปลก) ให้ตายสิ...ฉันมักจะเป็นงี้เสมอชอบมีเสน่ห์กับพวกผู้ชายประหลาดๆ (อุ๊ยปากคอเลาะร้าย) คราวที่แล้วก็ไอ้เอ๋อห้องทับหก มันบอกว่าฉันเท่ห์มีเสน่ห์มาดแมนท่าทางคุ้มครองมันได้ ฉันเลยจัดการตบกระโหลกสั่งสอนมันไปซะให้มันรู้ซะเลยว่าแมนสมคำล่ำลือแค่ไหน หลังจากนั้นก็ยังมีพวกชอบลองของมาอยู่เป็นเนืองๆ ฉันตัดสินใจว่าพอฉันย้ายมาอยู่เกาหลีฉันจะเปลี่ยน
ลุคใหม่เป็น Lady ให้หนุ่มๆเกาหลีลุ่มหลงให้ดู ถ้าไม่เชื่อพวกคุณก็คอยดูสิ ….. -__-“”
“แบะๆๆ....แบ๊ะๆ..” ….. ^--^”
“........” …..O_o””
ฮ่าๆๆ....โอ๊ยขำเปิดแทบไม่ทันเจอมุกคนใบ้เข้าไป นี่มันคงนึกว่าฉันเป็นใบ้จริงๆแน่เลย และระหว่างที่ฉันตั้งท่าจะเดินไปหาซองฮุนฉันก็ป๊ะเข้ากับคนคนหนึ่ง โอ๊ยๆๆ....ทำไมแสบตาจังวะ …(OoO)..... ฉันเพิ่งเคยจะเห็นมนุษย์ที่เจิดจ้าส่องสว่างเป็นครั้งแรกนั่นใครน่ะทำไมๆๆ โอ๊ยตับทรุดอย่างแรง (กรุณาออกเสียงคนใต้) นังตะวันนังอีฟพวกแกต้องอิจฉาฉันจนตาละลายแน่... >O<”... ที่ได้มาเจอกับมนุษย์ผู้ชายที่น่ารักขนาดนี้
คุณๆขาขอบอกว่าน่ารักกว่าผู้ชายคนไหนที่ฉันเคยเห็นมาเลยแหละ (ถึงจะหล่อน้อยกว่าพี่ติ๊ก เจษฎาภรณ์หน่อยแต่เรื่องน่ารักนี่กินขาดค่ะ) เค้าเป็นใครนะค่ะวู้ เค้าเป็นใครนะค่ะ (บ้าไปแล้วร้องเป็นเพลงไปแล้ว) ดูสิทุกคนในงานพากันมองเขาเป็นตาเดียวเลย โดยเฉพาะสาวๆ นั่นนั่นยัยชุดเขียวน้ำลายหกแล้วนั่น
“นี่เธอมองอะไรอยู่ได้ทำอย่างกับพวกบ้านนอกเข้ากรุงอย่างนั้นแหละแล้วปากน่ะหุบได้แล้วแมลงวันบินเข้าไปแล้ว” ……(OoO)”
“ซองฮุน นั่นไผ บอกข้อยแน คือมาหล่อคักๆแท้” ……>O<”
“หา เธอพูดอะไรน่ะ ภาษาอะไรของเธอ” ……?_?”
“โทษทีๆเวลาตื่นเต้นฉันมักจะเผลอหลุดภาษาอีสานออกมาน่ะ
(สมัยเด็กพี่เลี้ยงเป็นคนอีสานเลยพูดได้ไฟแล๊บ)”… >,<”
“อ้ออย่างนั้นหรอกเหรอ แล้วเธอถามว่าอะไรล่ะ” ….- -“
“ผู้ชายที่เดินเข้าไปเมื่อกี้นี้ใครเหรอคนที่สูงๆผอมๆน่ะ” …. >,<”
ฉันระมัดระวังไม่ให้ซองฮุนรู้ว่าฉันกรี๊ดผู้ชายคนนั้นแค่ไหน ไม่ได้ไม่งั้นเดี๋ยวนายนี่หาเรื่องแกล้งฉันล่ะก็แย่เลย
“คนไหนฉันไม่เห็น “ ……?_?””
“ก็คนที่เดินเข้าไปในบ้านเมื่อกี้นี้ไง” ……-O- “
“ไม่เห็นหรอกฉันเพิ่งเดินมาจากทางหลังบ้าน แล้วเธอจะสนใจไปทำไมว่าใคร” ….-__-‘
“ปละ....เปล่าฉันแค่เห็นคนพากันมองเค้าทั้งงานฉันเลยสงสัยว่าเขาเป็นใครก็เท่านั้นเอง” …..“
“อืม เรากลับกันได้แล้วฉันจะพาเธอไปส่งบ้าน” ……- - “
ระหว่างที่เรากำลังจะเดินไปที่รถนั้นก็มีผู้หญิงโผล่มาเกาะแขนซองฮุนไว้
(((พี่ซองฮุนจะกลับแล้วเหรอ ฉันรอพี่ตั้งนานพี่มาแป๊บเดียวจะกลับแล้วเหรอนี่งานวันเกิดฉันทั้งทีนะ)))
(((อืมฉันต้องพายัยนี่ไปส่งที่บ้านน่ะ))) …..- -“
(((ใครกันน่ะ ผู้หญิงคนนี้เป็นใครกันทำไมพี่ต้องไปส่งด้วย))) ….-- .--“
คุยกันอยู่ดีๆผู้หญิงคนนั้นก็ส่งสายตามุ่งร้ายหันมาพิฆาตฉันทันที แต่เรื่องอะไรฉันจะกลัว ฉันไม่ได้ขอข้าวยัยนี่กินนี่นา
“อะไรยะมองหน้าหาเรื่องรึไงหรืออยากโดนตบฉลองศักราชใหม่” พูดพลางถลกแขนเสื้อขึ้น ....--.,=
((( นี่เธอจะบ้ารึไงฮะ (หันมาดุฉัน) .. ยัยนี่ เป็นลูกพี่ลูกน้องฉันเองน่ะ))) …..- o – “
(((อ้อเหรอ ลูกพี่ลูกน้องเธอเองเหรอ งั้นก็อย่าเพิ่งกลับเลยนะนี่ลูกพี่ลูกน้องก็เพิ่งมาเหมือนกันเราน่าจะเข้าไปทำความรู้จักกันก่อนนะ))) …..>o<”
อยู่ๆสายตาเจ้าหล่อนก็เปลี่ยนเป็นมิตรขึ้นมากระทันหัน สงสัยยัยนี่ประจำเดือนมาไม่ปกติเลยมาเที่ยวมาระบายกับคนแปลกหน้า จะว่าไปก็สวยดีหรอกนะถ้าไม่ทำหน้ายิ่งจองหองตลอดเวลา
(((ไม่ล่ะเอาไว้โอกาสหน้าล่ะกันเพราะถ้าฉันพายัยนี่กลับบ้านช้าฉันต้องโดนคุณย่าเล็กดุเอาแน่ๆ)))...- -‘
หลังจากนั้นพวกเราก็ได้กลับบ้านกันสักทีตอนอยู่บนรถฉันเลยตัดสินใจถามซองฮุนเรื่องผู้หญิงคนเมื่อกี้
“แฟนนายเหรอ สวยดีนี่ แต่ทำไมชอบทำหน้าเหมือนเหม็นอะไรอยู่ตลอดเวลาเลยล่ะ ถ้ายิ้มคงดูดีกว่านี้นะ” –Oปรากฏตัวต่อหน้าฉัน ชั่ววินาทีนั้นฉันรู้เลยว่าฉันเกิดอาการที่เขาเรียกว่า รักแรกพบเข้าแล้ว... >o<”.. (ฉันรู้ ฉันรู้ น่าว่ามันเกิดขึ้นจริงๆแค่ 1ในล้าน แต่ของฉันมันอาจจะเป็นเรื่องจริงก็ได้ใครจะไปรู้ ฉันรู้สึกแตกต่างออกไปจริงๆนะ) แล้วฉันจะมีโอกาสได้เจอเค้าอีกไหมนะ ....>O<\'\"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น