Bites of the wit..es! บดขยี้หัวใจสายพันธุ์ร้ายเกินต้านทาน!

Bites of the wit..es! 

มีคนเคยกล่าวกับฉันไว้ว่ามนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่อ่อนแอ ร้องไห้ยามเมื่อทุกข์ ดีใจเมื่อได้สิ่งที่ตนเองปราถนา และเสียใจที่สูญเสียสิ่งๆนั้นไป แต่เวลาแค่เพียงคืนเดียวฉันกลับรู้สึกถึงทั้งหมดนี้ได้พร้อมกันๆ มันน่าแปลกมากใช่มั้ยล่ะ



:PHAP-FUN:

ฉันเป็นคนไม่สวย ไม่มีเสน่ห์ จืดชืด และไร้ชีวิตจิตใจ แถมยังไม่ชอบสุงสิงกับใคร เป็นพวกชอบเก็บตัวก็ว่าได้ เพื่อนที่โรงเรียนจึงตั้งฉายาให้ฉันว่า'ศพหน้าเดียว' แต่ฉันก็ไม่โกรธพวกเขาหรอกนะมันเป็นเรื่องธรรมดาที่เด็กของกิลเดอร์ตันจะดูถูกนักเรียนทุน และฉันก็ชินมันเสียแล้ว จนกระทั่งทุกอย่างเปลี่ยนไปเมื่อคนพวกนั้นมาถึง...





Prologue

นับหลายพันปีก่อนที่มนุษย์จะครองโลก สายพันธุ์อมตะสี่สายพันธุ์ประกอบด้วย อสูร, ทรีปเปอร์,คนทรงผู้ใช้เวท และพวกเลือดร้อนอย่างไลแคน สี่เผ่าพันธุ์ไม่ถูกกันเสียทีเดียว ต่างฝ่ายต่างต้องการความเป็นใหญ่ พวกเขากระหายถึงอำนาจและชัยชนะ
ใครที่เป็นผู้ชนะสงคราม ก็จะได้ขึ้นแท่นเป็นผู้นำทั้งสี่เผ่า  ทุกคนต้องปฏิบัติตามคำสั่งของผู้นำ ใครขัดคำสั่งถือว่าเป็นกบฎและต้องโดนทรมาณจนกว่าจะตาย!




 

I remember the day you first told me that 
I was the man that had your heart 
From that day forth I knew that nothing would 
Ever come and tear us apart 

ผมจำได้วันที่คุณได้บอกผมครั้งแรกว่า

ผมเป็นผู้ชายที่ได้หัวใจของคุณไป

จากนั้นต่อมาผมรู้ว่าไม่มีอะไร

ที่จะเข้ามาและแยกเราสองคนออกจากกัน

So then people try to warn me about you 
Said that I should never trust you 
But so stupid so me I didn't listen then 
I let myself go fall in love with you

จากนั้นก็มีคนพยายามจะเตือนผมเกี่ยวกับคุณ

บอกว่าผมจะไม่สามารถเชื่อใจคุณได้

แต่ว่าผมมันโง่ที่ไม่ฟังเสียงพวกนั้น

ผมปล่อยตัวเองให้ตกหลุมรักคุณ
 

________________________________________________________________________________________
 

“นายพาฉันมาที่นี้ทำไม!” ฉันตวาดเสียงเกรี้ยวเมื่อพบว่าตัวเองอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่ปลอดภัยเอาเสียแล้ว

“ดูก็น่าจะรู้แล้วไม่ใช่เหรอ” ไม่ว่าเปล่าร่างสูงยังพยายามปลดกระดุมเสื้อของตัวเองพร้อมหันหน้ามาทางฉันอย่างมาดร้าย รอยยิ้มของเขาทำให้ฉันขนลุก เหมือนล่วงรู้ว่าเขาคิดจะทำอะไรฉันเลยถอยหลังหนีด้วยความหวาดกลัว “อย่าเข้ามานะ...”

ยิ่งฉันพูดด้วยท่าทางแบบนั้นเขาก็ยิ่งได้ใจ สาวเท้าก้าวเข้ามาใกล้ฉันมากขึ้น กลับกันฉันก็ถอยร่นเพื่อเว้นระยะให้ห่างจากผู้ชายอันตรายอย่างเขา สมองสับสนและมึนงงไปหมดเพราะฉันจำได้ว่าตอนนั้นตัวเองไม่ได้แตะเหล้าสักขวดแถมยังมีสติครบถ้วนดีด้วย อีกอย่างฉันไม่ไว้ใจถึงขนาดให้ผู้ชายพากลับบ้านหรอกนะยิ่งเป็นคนอย่างเขายิ่งแล้วใหญ่

นี่มันกลับตาลปัตรไปหมดแล้ว!

“จะเล่นตัวทำไม ไม่ช้าหรือเร็วยังไงเธอก็ต้องเป็นของฉัน”

“ฉันไม่ใช่ของๆของนาย และไม่มีวันเป็นด้วย!” ฉันทำใจกล้าสู้ดวงตาคมด้วยความโกรธ  แวบหนึ่งที่ฉันเห็นดวงตาสีน้ำเงินวูบไหวกับคำพูดของฉันแต่แค่เพียงแค่ชั่วครู่เดียว มันก็กลับมาร้ายกาจและน่าหมันไส้เหมือนเดิม

“ถึงตอนนี้จะไม่ใช่ แต่ก็ไม่ใช่ว่าในอดีตเธอจะไม่เคยเป็นนี่”

ดวงตาสีน้ำเงินเข้มสงบลงอย่างน่ากลัวคล้ายกับกำลังเกิดคลื่นใต้น้ำลูกใหญ่ พัดพาฉันให้จมอยู่ในห้วงปริศนาที่ฉันเองก็อธิบายไม่ถูก  ทันใดนั้นวิญญาณของฉันเหมือนถูกดึงออกจากร่างตัวเองและพระเจ้า! ฉันกำลังเห็นตัวเองกอดจูบกับผู้ชายที่ฉันเกลียดมากที่สุดในชีวิต!
 

THANK FOR THEME :)