[Fic (S).8018] ณ ห้วงเวลาของเรา ( The Our Time)

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

(อันเนื่องมากจากบทความที่แล้วขี้เกียจอัพ =w= จึงมาลงเป็น ตอนเดียวจบเพื่อง่ายแก่การไม่ดอง (เกี่ยวมั้ย) =A=;;;;
บทความนี้ก็จะรวบรัดขึ้นกว่าเดิมนะฮับ !

เนื้อเรื่อง

กระแสของการเวลานั้น หมุนผ่านไปไม่เคยหยุด และกาลเวลาก็ทำให้คนหลายคนเปลี่ยนแปลงไป แต่ก็ยังคงมีคนอีกหลายคนเช่นเดียวกัน ที่ยังคงเป็นเหมือนเดิม.....ไม่เคยเปลี่ยนแปลง
...............................................................................................................................................................................

"ตึก....ตึก " เสียงฝีเท้าของบุคลที่ได้ชื่อว่า[ แข็งแกร่งที่ในสุดวองโกเล่ ] กำลังก้าวตรงไปข้างหน้าอย่างสม่ำเสมอ
สถานที่นี้ถูกปกคลุมไปด้วยเนินดินที่นูนออกมาจากพื้นดินมากมายนับไม่ถ้วน ซึ่งผู้คนต่างเรียกสถานที่แห่งนี้ว่า สุสาน
"พรึ่บ ! " ร่างบอบบางราวอิสตรีก้มลงคุกเข่าต่อหน้าหลุมศพหลุมหนึ่ง ซึ่งหน้าหลุ่มศพได้เขียนเอาไว้ว่า

'ยามาโมโตะ ทาเคชิ

ชาตะ 24 เมษายน ปี XXXX

มรณะ 5 พฤษภาคม ปี XXXX '

" อยู่ที่นี่สบายดีมั้ย ? " ฮิบาริ เคียวยะ เอ่ยถามบุคลที่นอนอยู่ภายใต้หลุ่มศพนั้นอย่างเหม่อลอย แขนทั้งสองข้างที่เคยยกขึ้นมาจับรูปหน้าศพเอาไว้ ตอนนี้กลับตกลงมาอยู่ข้างลำตัวอย่างไร้กำลัง

"คิดถึงแกจัง เจ้าบ้าเอ๊ย ไหนเคยสัญญาว่าจะไม่ทิ้งกันไปไหนไงล่ะ ? แล้วทำไมแกดันชิ่งฉันไปก่อนล่ะ ยามาโมโตะ ทาเคชิ" เสียงที่เอ่ยออกมาราวกับคนที่กกำลังตกอยู่ในภวังค์ ทั้ง ๆ ที่เขาทั้งสองคนเคยสัญญาว่าจะอยู่ด้วยกันไปจนวันตาย แต่วันนี้มันกลับเปลี่ยนไป

ร่างบางล้มตัวนอนลงบนผื้นหญ้าหน้าหลุมศพของคนที่ตนรักพร้อมกับพ่นลมหายใจออกมาเบา ๆ
"ถ้าเลือกได้ ฉันอยากตามไปอยู่กับแกเดี๋ยวนี้จัง"

"ฮ่ะ ๆ ๆ อยากอยู่กับฉันขนาดนั้นเลยหรอ ฮิบาริ ^______^;;;" สุ้มเสียงที่คุ้นเคยทำให้ฮิบาริที่กำลังจะพล่อยหลับไปสะดุ้งตื่นแล้วลุกขึ้นนั่งมองบุคลที่อยู่ข้างหน้าอย่างตกใจ

ยา.....ยามาโมโตะ ทาเคชิ !!!!!!!!!!!
.....................................................................................................................................................................................

" รุ่นที่สิบครับ !!!!!! " ผู้พิทักษ์แห่งวายุของวองโกเล่ก้าวเข้ามาพร้อม ๆ กับข่าวที่สึนะ หรือ รุ่นที่สิบคนปัจจุบัน ได้ให้ไปสืบมา " เรื่องที่รุ่นที่สิบให้ผมไปหามา ผมลองไปถามชาวบ้านแถว ๆ นั้นดูมาแ้ล้วครับ"
"แล้วไง ได้เรื่องอะไรบ้างมั้ยโกคุเทระคุง " เสียงของสึนะเอ่ยขึ้นอย่างร้อนใจ
" ได้ครับ แต่....." เสียงที่แผ่วเบาลงของคนรักของตนทำให้สึนะนั้นรู้สึกใจหาย
"แต่ ทำไมล่ะโกคุเทระ มีอะไรก็ว่ามาสิ"
"กะ....ก็ ชาวบ้านแถวนั้นบอกว่าเจอศพของเจ้านั้นนอนอยู่ข้าง ๆ หลุ่มศพของ ***** น่ะสิครับ "
"ในที่สุดก็ถึงวันนี้สินะ "สึนะเอ่ยออกมาเบา ๆ ราวกับกำลังภาวนาให้บุคลทั้งสองคนที่ตัวเองกำลังคิดถึงอยู่นั้นจะได้อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขเสียที
......................................................................................................................................................................................

"ฮะ ๆ ขอโทษนะที่ให้นายรอนานน่ะ ฮิบาริ "
"ฉันก็ต้องขอโทษแกเหมือนกัน ที่ทำให้แกรอนาน"
"นั่นสินะ เราทั้งสองต่างก็ผิดด้วยกันทั้งนั้น ต่อไปนี้จะไม่มีอะไรมาพรากเราไปแล้วนะ"
"อึ้ม ต่อไปนี้พวกเราจะต้องอยู่ด้วยกันตลอดไป ใครหน้าไหนที่มันมาพรากแกไปจากฉันอีก ฉันจะขย้ำมันแน่ !"
*************************************************************************************************************
......จบ........... โฮก !!!! ขี้เกียจมากมาย -w-