[ Fanfic ]▪︎BNHA/My Hero Academia :▪︎Why does that girl sleep all the time. [Todoroki x Oc]

ลำดับตอนที่ #1 : Why does that girl sleep all the time?

●รถไฟขบวนที่1●

ท่ามกลางผู้คนมากมายที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความวุ่นวายยังคงมีหญิงสาวคนหนึ่งในชุดเครื่องแบบนักเรียนที่กำลัง…หลับอยู่?

แม้จะมีเสียงรบกวนดังผ่านไปผ่านมาบริเวณรอบตัวเธอแต่เสียงเหล่านั้นก็ไม่สามารถสร้างความรำคาญให้หญิงสาวเลยแม้แต่น้อย

ใบหน้าที่เรียบเฉยกับแว่นกันแดดสีดำขนาดใหญ่ที่ถูกสวมเพื่อปกปิดใบหน้าบวกกับท่านั่งกอดอก ทำให้ลุคของเธอดูไม่ค่อยเป็นมิตรนัก

ทำให้ผู้คนที่เดินหาที่นั่งบริเวณรถไฟฟ้าเดินผ่านไปมาโดยไม่มีใครหยุดนั่งข้างๆเธอสักคน 

นั่นจึงเป็นสาเหตุที่ทำให้ที่นั่งข้างๆเธอในทุกๆเช้าของการเดินทางนั้นว่างอยู่เสมอ

 แต่ถ้าถามว่าเธอแคร์หรือใส่ใจกับเรื่องนี้ไหม? แน่นอนไม่เธอไม่แคร์หรอกเธอจะเอาเวลาจากไหนบนรถไฟฟ้ามานั่งสนใจเรื่องแบบนี้กันในเมื่อเธอหลับ

ตึก. ตึก. 

และแล้วเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น!?

เสียงฝีเท้าของบุคคลบุคคลหนึ่งเดินมาหยุดข้างหน้าเธอหลังจากผ่านมานานนับ10นาทีได้ 

แรงจากการทิ้งน้ำหนักเพื่อนั่งลงด้านข้างเองก็ยังไม่มากพอที่จะสามารถปลุกหญิงสาวให้ตื่นขึ้นมาจากการหลับไหลได้

หางตาของชายหนุ่มเจ้าของผมสองสีที่จัดได้ว่าหน้าตาหล่อเหลาเอาการเหลือบมองคนข้างๆเล็กน้อยก่อนจะก้มลงไปมองโทรศัพท์มือถือต่อ

ภายในโทรศัพท์มือถือปรากฏเป็นข้อความของชายผู้เป็นพ่อที่รัวข้อความมาตั้งแต่เช้า 

เด็กหนุ่มก้มลงอ่านข้อความเหล่านั้นสักพักหนึ่งก่อนจะตัดสินใจปิดการแจ้งเตือนข้อความเหล่านั้นแทนที่จะตอบกลับ ก่อนจะเหลือบหันไปมองบุคคลด้านข้างอีกหนึ่งรอบ

เมื่อหันไปมองอีกทีศีรษะของอีกฝ่ายก็ค่อยๆเอนลงมาทางเขาเรื่อยๆซะแล้ว โทโดโรกิ โชโตะ แสร้งทำเป็นไม่เห็นการกระทำของอีกฝ่ายก่อนจะเบนหน้าหนีและก้มลงมองโทรศัพท์มือถือภายในมืออีกครั้ง

มือเลื่อนถูไถหน้าจอโทรศัพท์ไปมาทั้งๆที่ยังไม่ได้กดเข้าแอพพลิเคชั่นในมือถือเลยสักแอพ

 ภายในใจเองก็นับเลขวกวนไปมา แม้ในใจของเขาจะวุ่นวายสักแค่ไหนแต่ใบหน้าก็ยังคงความเรียบเฉยเอาไว้อยู่

หลังจากนับเวลาถอยหลังที่รอคอยอะไรบางอย่างได้สักพักสิ่งที่เขารอคอยในทุกๆเช้าของวันก็ได้เกิดขึ้น

ฟุบ!

แรงจากการทิ้งน้ำหนักของศีรษะอีกฝ่ายลงบนหัวไหล่ของเขา ไม่ได้สร้างความแตกตื่นให้โทโดโรกิ โชโตะเลยแม้แต่น้อยเขาทำเพียงแค่เหลือบหางตาไปมองอีกฝ่ายเพียงแค่นั้น

ภาพตรงหน้าสร้างความพอใจให้เจ้าของดวงตาสองสีไม่มากก็น้อย

 ถึงแม้ใบหน้าจะยังคงความเรียบไว้แต่รังสีความพึงพอใจกลับถูกฉายออกมาทางแววตาและการกระทำแทน

ใบหน้าที่ดูเรียบเฉยตลอดการหลับไหลกับบุคลิกท่าทางที่ดูดึงดูดรวมไปถึงสีผมสีบลอนด์ชมพูนั่นอีก

ทั้งหมดที่กล่าวมานั้นล้วนเป็นสิ่งที่สามารถดึงดูดความสนใจของโทโดโรกิ โชโตะได้เป็นอย่างดี

เขามักจะเคยชินกับการเห็นเธอหลับอยู่ตรงที่นั่งที่เดิมในเวลาเดิมของทุกๆวัน ที่นั่งข้างๆเธอมักจะถูกว่างไว้เสมอราวกับกำลังรอให้ใครสักคนมาจับจองเป็นที่นั่งของตนเอง

เป็นเวลานานเท่าไหร่แล้วโชโตะเองก็ไม่ทราบรู้ตัวอีกทีที่นั่งตรงนั้นตรงข้างๆเธอก็ถูกเขาจับจองเป็นที่นั่งประจำไปเสียแล้ว

การกระทำที่ถูกทำมาเป็นเวลานานล้วนค่อยๆสร้างความเคยชินให้แก่ตัวผู้กระทำมากขึ้นเรื่อยๆ

ยอมรับเลย เขามักจะเคยชินกับการนั่งที่ตรงนี้ข้างๆเธอเพื่อไปโรงเรียนในทุกๆเช้าและเขามักจะเคยชินกับการที่เห็นเธอหลับในทุกๆเช้า

ที่สำคัญเขาเองก็เริ่มชินกับการเป็นหมอนชั่วคราวให้เธอในทุกๆเช้าแล้วเหมือนกัน

การกระที่ติดกันในทุกๆวันของเขาเองก็มักจะก่อให้เกิดความรู้สึกตุ้มๆต่อมอยู่ในอกข้างซ้ายอยู่เป็นพักๆ เขาไม่แน่ใจว่าความรู้สึกนั้นคืออะไรแต่มันเองก็ไม่ได้แย่

ไม่ว่าจะเป็นความรู้สึกที่แปลกใหม่การที่มีเธอมานอนซบไหล่ในทุกๆเช้าทุกอย่างที่เป็นเธอ...มันเองก็ไม่ได้แย่ 

บางทีเขาอาจจะเคยชินกับสิ่งเหล่านั้นจนเกิดเป็นความชอบไปแล้วก็ได้

 ถ้าหากถามว่าความรู้สึกเหล่านี้ก่อตัวขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่นั่นก็คงต้องย้อนไปถึงเมื่อ.... 1-2เดือนก่อน

••••

•

เช้าของวันนั้นเป็นเช้าอีกวันที่ดูปกติทั่วไปผู้คนมากมายต่างใช้ชีวิตวนลูปเหมือนกับทุกๆวันที่ผ่านมา

อันที่จริงเช้าของวันนั้นดูน่าเบื่อมากกว่าเช้าของวันไหนๆซะด้วยซ้ำเป็นอีกวันที่โทโดโรกิ โชโตะในช่วงปลายเทอมของการศึกษาในชั้นมัธยมต้นต้องตื่นแต่เช้าเพื่อขึ้นรถไฟฟ้าเพื่อไปที่โรงเรียน

ผู้คนบนรถไฟฟ้ายังคงมีมากมายจนดูแออัดเหมือนกับทุกๆวันเนื่องจากบนรถไฟฟ้ามีผู้คนมากมายจึงทำให้ที่นั่งบริเวณเก้าอี้ถูกจับจองไปหมดแล้ว

แต่นั่นไม่ใช่ปัญหาโชโตะไม่ได้สนใจกับการหาที่นั่งตอนขึ้นรถไฟฟ้าในตอนเช้ามากนัก 

ในเมื่อไม่มีที่นั่งเขาจึงเลือกที่จะยืนเกาะบริเวณราวที่จับแทน

เวลาในตอนนั้นดำเนินผ่านไปราวๆ 10-15นาทีได้เหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น

บนรถไฟฟ้าในตอนนั้นได้เกิดเหตุการณ์ล้วงกระเป๋าเกิดขึ้น

ในช่วงเวลานั้นเกิดเหตุการณ์ชุลมุนเต็มไปหมดรู้ตัวอีกทีช่วงหนึ่งในจังหวะชุลมุนนั้นเขาก็ถูกฝูงชนเบียดเสียดจนต้องหาราวจากบริเวณอื่นมาเกาะไว้เพื่อทรงตัวแทน

ในท่ามกลางความวุ่นวายดวงตาสองสีก็ไปสบเข้ากับหญิงสาวผมสีบลอนด์ชมพูที่กำลังนั่งกอดอกราวกับไม่ทุกข์ร้อนกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเลยแม้แต่น้อย

ผู้คนบนขบวนรถไฟฟ้าดูแตกตื่นกับเหตุการณ์ลักทรัพย์มีทั้งเสียงกรี๊ดของผู้เสียหายและยังรวมไปถึงเสียงของผู้คนอื่นๆบนขบวนรถไฟฟ้าอีก

แต่เสียงเหล่านั้นกับไม่ได้สร้างความทุกข์ร้อนหรือความรำคาญให้แก่หญิงสาวตรงหน้าเขาเลยแม้แต่น้อยเธอเพียงแค่นั่งกอดอกพร้อมถือแก้วกาแฟอยู่อย่างนั้น

การกระทำเหล่านั้นของหญิงสาวสร้างความประหลาดใจให้โชโตะไม่มากก็น้อยในช่วงที่เกิดเหตุการณ์ชุลมุนโชโตะก็ไม่อาจละสายตาจากหญิงสาวออกได้

เขาอยากจะเห็นปฏิกิริยาอื่นของเธอบ้างนอกจากนั่งกอดอกอยู่นิ่งๆดูบ้าง

ในตอนนั้นโทโดโรกิ โชโตะก็ไม่อาจรู้ได้ว่าเขาได้จ้องมองเธอไปเป็นเวลานานเท่าไหร่แล้ว

แต่มันก็นานมากพอที่ฮีโร่จะมาจับคุมคนร้ายที่ก่อความวุ่นวายบนรถไฟฟ้าในครั้งนี้จนเสร็จ 

เหตุการณ์บนขบวนรถไฟฟ้าเริ่มกลับมาเป็นปกติสุขอีกครั้งเสียงรอบตัวค่อยๆเบาลงจนเกิดเป็นความเงียบในระยะหนึ่ง

ใบหน้าของหญิงสาวข้างหน้าเขายังคงนิ่งเหมือนคราแรกที่เขาเห็นเธอนั่งกอดอกล็อกท่าราวกับเป็นรูปปั้นที่ไม่สามารถขยับไปไหนมาไหนได้

และแล้วในที่สุดร่างเล็กๆนั่นก็เริ่มขยับบ้างแล้วศีรษะของเธอค่อยๆเอนไปทางด้านข้างมากขึ้นมากขึ้นจนกลัวว่าหัวจะไปโขกกับเก้าอี้ได้

หลังจากที่หญิงสาวสัปหงกได้อยู่นานสองนานจากที่ศีรษะแค่ขยับไปมาก็กลายเป็นว่ากำลังร่วงลงไปยังเบาะนั่งข้างๆแทน

ดวงตาสองสีเบิกกว้างในช่วงเวลานั้นราวกับสัญชาตญาณฮีโร่กำลังก่อตัวขึ้นภายในใจ

 ไวกว่าความคิดมือหนาก็รีบไปประคองรับน้ำหนักของศีรษะอีกฝ่ายแทบจะทันที

ภาพตรงหน้ายิ่งทำให้โชโตะรู้สึกประหลาดใจขึ้นไปอีกใบหน้าของอีกฝ่ายยังคงค้างอยู่ที่มือเขาอยู่อย่างนั้นราวกับว่าอีกฝ่ายกำลัง...หลับ?

หลังจากที่ความจริงของหญิงสาวข้างหน้าเขาปรากฎขึ้นนั่นก็ยิ่งสร้างความประหลาดใจให้โชโตะมากขึ้นไปอีก

โชโตะได้แต่ยืนนิ่งค้างโดยที่มืออีกข้างกำลังประคองใบหน้าของอีกฝ่ายให้ไม่ตกลงไปอยู่อย่างนั้น

โชโตะพยายามปล่อยมือจากใบหน้าของอีกฝ่ายโดยการพยายามตั้งศีรษะของเธอกลับมาให้ตรงอยู่หลายรอบ

และแล้วความพยายามของเขาก็เกิดผลสำเร็จเพราะตอนนี้เขาสามารถประคองใบหน้าของเธอให้กลับมาตรงในรูปแบบเดิมได้แล้ว

"เห้อ.."

 ความพยายามที่ทำอยู่นานสองนานก็ทำให้เขาเผลอถอนหายใจด้วยความเหนื่อยใจแบบไม่รู้ตัว มือหนาผละออกจากใบหน้าของอีกฝ่ายอย่างระมัดระวัง

ก่อนที่จะหันไปสังเกตเห็นที่นั่งข้างๆที่ยังว่างอยู่มาตั้งแต่เมื่อกี้เขาไม่ได้คิดอะไรมากมายถ้าหากยืนไปนานๆเองก็คงเมื่อยที่นั่งเองก็ยังว่างอยู่

โชโตะตัดสินใจทิ้งน้ำหนักลงบนเก้าอี้ข้างๆเธอทันที

เขาไม่ได้สนใจอะไรกับหญิงสาวข้างๆนักเพียงแค่เหลือบมองเป็นพักๆก็แค่นั้น 

จากมุมนี้ทำให้เขาสามารถมองเห็นดวงตาที่ปิดสนิทของเธอผ่านแว่นกันแดดได้ถึงแม้มันจะไม่ชัดมากแต่เขาก็พอมองเห็นรอยคล้ำจางๆใต้ของตานั้นได้

โชโตะค่อนข้างเข้าใจในความยากลำบากของการอดหลับอดนอนได้เป็นอย่างดีจึงไม่ได้สนใจอะไรต่อเขาทำเพียงแค่นั่งนิ่งๆจนกว่าจะถึงสถานีที่เขาจะลงเพียงแค่นั้น

ฟุบ!

เป็นอีกครั้งที่โชโตะต้องเบิกตากว้างเพราะเมื่อสักครู่เขาพึ่งจะรู้สึกได้ถึงน้ำหนักฝั่งทางหัวไหล่ด้านซ้าย 

เมื่อหันไปมองก็พบเป็นใบหน้าของหญิงสาวเมื่อสักครู่ที่กำลังหลับและอาศัยหัวไหล่ด้านซ้ายของเขาเป็นหมอนอยู่

โทโดโรกิ โชโตะไม่ได้แสดงสีหน้าท่าทางอะไรออกมามากนักเขายังคงทำสีหน้าเรียบเฉย

 ในคราแรกเขาเองก็กะจะปลุกเธอให้ตื่นแล้วแต่ว่าพอได้เห็นเธอหลับอยู่อย่างสบายแบบนั้นเขาเองก็ไม่อยากจะกวน

 บวกกับเมื่อได้เห็นรอยคล้ำใต้ตาที่คล้ำราวกับผ่านศึกสงครามมาอย่างยาวนานนั้นอีกนั่นยิ่งทำให้เขาไม่อยากจะกวนเข้าไปกันใหญ่

โชโตะได้แต่นั่งนิ่งๆเป็นหมอนชั่วคราวให้กับอีกฝ่ายจนรถไฟฟ้าเดินทางมาหยุดที่สถานีสถานีหนึ่ง

เขายังคงนั่งนิ่งๆไม่ขยับไม่ลุกเพราะจุดหมายของเขาน่ะอยู่อีกหนึ่งสถานีถัดไปนี้ต่างหาก

“เรียนผู้โดยสารทุกท่านโปรดทราบตอนนี้เราถึงที่สถานี-” 

ทันที่จะได้โฟกัสกับเสียงประกาศบนขบวนรถไฟฟ้าความคิดความคิดหนึ่งก็ดันเข้ามาแทรกแซงจุดโฟกัสของเขาซะก่อนดวงตาสองสีเหลือบหันไปมองหญิงสาวอีกหนึ่งรอบ

แล้วเธอ…ลงสถานีไหนกันล่ะเนี่ย ความวิตกกังวลเริ่มเข้ามาครอบงำความคิดของเขาอีกครั้งหรือว่าบางที…เขาควรจะปลุกเธอ?

หลังจากตีกับความคิดอยู่ได้พักหนึ่งโชโตะจึงตัดสินใจจะสะกิดอีกฝ่ายเพื่อเป็นการปลุก

 แต่ทันที่จะได้ลงมือทำร่างเล็กๆของเธอก็ดันสะดุ้งพรวดขึ้นมาในกลางคันซะก่อน

 เธอรีบสะดุุ้งออกจากไหล่ของเขาก่อนที่จะทำท่าทีลุกลุนไปมาใบหน้าเริ่มหันไปมารอบๆขบวนรถไฟฟ้าก่อนที่ใบหน้าเล็กๆนั่งจะหันมาหยุดอยู่ที่…เขา?

“เอ่อคือว่า…ไม่ทราบว่านี่ถึงสถานีไหนแล้วงั้นหรอคะ?” เธอเอ่ยถามเขาด้วยเสียงใสที่ปนแหบเล็กน้อยเนื่องจากพึ่งตื่นนอน

โชโตะประมวลผลกับคำถามของอีกฝ่ายอยู่ครู่หนึ่ง

“อ่อ…ตอนนี้ถึง-” 

ยังไม่ทันที่เขาจะได้ตอบกลับอีกฝ่ายไปจนจบประโยคเสียงของเขาก็ได้ถูกตัดด้วยเสียงประกาศของขบวนรถไฟฟ้าซะก่อน

ไม่รู้ว่าเป็นโชคดีหรือโชคร้ายที่เสียงของขบวนรถไฟดันมาประกาศชื่อของสถานีก่อนที่เขาจะได้ตอบออกไปซะก่อน

 เจ้าของแว่นกันแดดสีดำมีท่าทีเร่งรีบเล็กน้อยเมื่อได้ยินถึงชื่อของสถานีนี้

 เธอรีบหอบสัมภาระของตัวเองบริเวณที่นั่งให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ก่อนจะรีบวิ่งออกไปทางประตูของขบวนรถไฟในทันที

หลังจากผ่านพ้นเหตุการณ์ของวันนั้นมาโชโตะเองก็ไม่ได้ใส่ใจหรือนึกถึงเรื่องของหญิงสาวมากนัก

 ในวันถัดมาเขาได้ขึ้นรถไฟฟ้าเหมือนๆกับทุกๆวัน ใบหน้าหันไปมาเพื่อหาที่นั่งเหมือนกับทุกๆวันราวกับพระเจ้าของเรื่องนี้กำลังเล่นตลก

ในวันนี้ดวงตาสองสีของเขาดันไปสบเข้ากับหญิงสาวผมบลอนด์ชมพูอีกครั้ง

และเหมือนเดิมแน่นอน…เธอกำลังหลับอยู่?อีกแล้ว?และนี่ก็เป็นอีกครั้งที่ที่นั่งข้างๆของเธอกำลังว่างอยู่ราวกับกำลังเชิญชวนให้ลงมานั่ง

 โชโตะเองก็ไม่มีทางเลือกนักที่นั่งตรงอื่นเองก็ไม่ว่างแถมถ้าให้เลือกระหว่างนั่งเก้าอี้กับยืนในระหว่างทางไปโรงเรียนแน่นอนเขาเลือกที่จะนั่ง 

เป็นอีกครั้งที่เขาตัดสินใจทิ้งน้ำหนักเพื่อนั่งลงด้านข้างของเธอ 

ดวงตาสองสีเหลือบหันไปสังเกตุคนด้านข้างเล็กน้อย ตรงบริเวณหน้าอีกด้านขวาบนเสื้อนักเรียนของเธอมีเข็มกัดที่สลักชื่อติดไว้อยู่

โอโตเมะ อากิ? เดาได้ไม่อยากนั่นคงเป็นชื่อของเจ้าของป้ายชื่อที่กำลังนั่งหลับอยู่ด้านข้างเขาเป็นแน่ 

โชโตะเลือกที่จะจดจำชื่อของเธอไว้ก่อนจะหันไปสนใจอย่างอื่นต่อ 

เวลาผ่านไปนับราว10นาทีได้ เป็นไปตามคาดศีรษะของเธอได้ฟุบลงกับไหล่ของเขาอีกรอบเหมือนกับเมื่อวานก่อน 

แต่วันนี้ดวงตาสองสีไม่ได้เบิกกว้างเหมือนกับเมื่อวานก่อนแล้วเขาเพียงแค่ทำหน้านิ่งให้เธอใช้เขาเป็นหมอนไปเพียงเท่านั้น

ทุกๆอย่างดำเนินไปเหมือนกับเมื่อวานราวกับเป็นเดจาวูเธอสะดุ้งตื่นอีกครั้งในเวลาเดิมก่อนที่จะลงจากขบวนรถไฟฟ้า และเธอก็ยังคงหันมาถามเขาด้วยประโยคเดิม

โทโดโรกิ โชโตะไม่ได้คิดอะไรมากเขาคิดเพียงแค่ว่าอาจจะเป็นเรื่องบังเอิญเฉยๆที่เขาได้นั่งข้างเธออีกรอบ

แต่เขาคิดว่าพรุ่งนี้ก็คงไม่บังเอิญเจอกันอีก จึงไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก

…

..

แต่..เชื่อไหม?

ทั้งหมดมันกลับ..ผิดคาด? ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาเวลาขึ้นรถไฟฟ้าในตอนเช้าโทโดโรกิ โชโตะมักจะเจอเธอที่กำลังนั่งหลับอยู่ตรงที่เดิมในเวลาเดิมของทุกๆเช้า

ตั้งแต่เมื่อไหร่เขาเองก็ไม่ทราบแต่รู้ตัวอีกทีเขาก็เผลอนั่งลงข้างๆเธอจนที่ตรงนั้นจากที่ไม่มีใครจับจองเป็นที่นั่งก็ได้กลายเป็นที่นั่งประจำของเขาโดยเรียบร้อย

ในคราแรกโทโดโรกิ โชโตะคิดว่าอีกฝ่ายเป็นคนที่แปลกดีแต่ความแปลกในตอนนั้นเองก็สามารถแปรเปลี่ยนเป็นความน่าสนใจได้เหมือนกัน

ในตอนแรกเขาเองมีความก็รู้สึกนับถือเธอที่สามารถหลับได้ในทุกสถานการณ์ขึ้นมาเหมือนกัน

แถมเธอยังดูเท่มากๆอีกด้วยเวลาที่หลับอยู่ภายใต้แว่นกันแดดสีดำอันนั้น

□■□■□■□■□■□■□■□■□■

คัต คัต คัต 

ขอขอบคุณทุกๆคนที่เข้ามาสนใจฟิคเรื่องนี้นะคะ ตอนนี้ไรท์ตั้งใจแต่งมากๆเลยหวังว่าจะถูกใจคุณผู้อ่านทุกท่านนะคะยังไงก็ตามไรท์ของฝากฟิคน้อยๆเรื่องนี้ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจของทุกๆคนด้วยนะคะ♡