คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ยุคสมัยแห่งโจรสลัด
ความมั่งคั่ง!
ชื่อเสียง!!
และอำนาจ!!!
ผู้ที่ครอบครองทุกอย่างบนโลกใบนี้ก็คือ
[ ราชาโจรสลัด โกลด์ โรเจอร๋!! ]
คำๆนึงที่เขาพูดเอาไว้ก่อนตายทำให้ผู้คนมุ่งสู่ท้องทะเล
“สมบัติของฉันน่ะเหรอ?”
“อยากได้ก็เอาไปสิ“
”ไปหาเอาเลย“
”ฉันเอาทุกอย่างบนโลกไปไว้ที่นั่นหมดแล้ว!!!”
แล้วชายหนุ่มทั้งหลายก็มุ่งหน้าสู่แกรนด์ไลน์เพื่อไล่ตามความฝัน
โลกได้เข้าสู่ยุคสมัยของโจรสลัดแล้ว!!!
………
- เกาะแห่งหนึ่งในแกรนด์ไลน์ -
“โจรสลัดบุก!!!“
”หนีเร็วเข้า!!“
”ฮ่าๆๆๆ ฆ่าทุกคนและปล้นมันทุกอย่าง!!!“
”อ้ากกกก!!!!“
”ช่วยด้วยยย!“
”ใครขัดขืนฆ่าให้หมดซะ!!“
เสียงกรีดร้องอย่างหวาดกลัวดังขึ้นท่ามกลางความโกลาหลเมื่อยามค่ำคืนอันสงบสุขของหมู่บ้านจู่ๆก็โดนโจรสลัดบุกโจมตีอย่างกระทันหัน
เหล่าโจรสลัดนับร้อยเข้าปล้นและเข่นฆ่าผู้คนอย่างโหดเหี้ยมไม่เว้นแม้แต่เด็ก หรือคนแก่ ขอแค่มีทีท่าว่าจะหนีหรือขัดขืนไม่ว่าใครก็จะมีจุดจบเหมือนกันหมดทุกคน
ขณะที่คฤหาสน์หลังเดียวที่อยู่บนเกาะแห่งนี้ก็ไม่มีข้อยกเว้น
ซึ่งอันที่จริงมันดูเหมือนจะเป็นเป้าหมายหลักของโจรสลัดชั่วร้ายเหล่านี้ด้วยซ้ำ เพราะสมาชิกหลักของโจรสลัดกลุ่มนี้นั้นมุ่งหน้ามายังคฤหาสน์อย่างเจาะจง
เหล่าคนรับใช้ เมดและพ่อบ้าน หรือแม้แต่คนที่ทำหน้าที่เป็นยามและองครักษ์ของครอบครัว ทุกคนที่พยายามขัดขืนต่างก็ถูกฆ่าตายอย่างโหดเหี้ยมและไร้ความปราณี
“เอล่า!! พาซิคหนีไปก่อน! ไปกับเรือที่ท้ายเกาะ ฉันจะพยายามต่อรองยื้อเวลาพวกมันเอาไว้ให้!“
เสียงของชายหนุ่มวัยสามสิบต้นๆพูดอย่างวิตกกังวลขณะที่พยายามผลักดันให้ภรรยาและลูกชายตัวน้อยของตัวเองหนีออกไปจากคฤหาสน์ที่มีโจรสลัดมากมายป้วนเปี้ยนด้วยเส้นทางหลบหนีลับ
”ต-แต่ว่าแบบนั้นมัน!?!!“
”เราไม่มีเวลาแล้ว!! รีบพาลูกหนีไปซะเร็วเข้า!!!“ คนเป็นสามีไม่เสียเวลามากไปกว่านี้เมื่อได้ยินเสียงที่ดังเข้ามาใกล้ห้องที่พวกเขาอยู่มากขึ้น
เขาทำการผลักภรรยาที่อุ้มเด็กชายวัย5ปีลงไปในเส้นทางลับและทำการปิดมันทันทีเพื่อไม่ให้ภรรยาของเขาย้อนกลับขึ้นมา จากนั้นเขาก็ทำการกลบเกลื่อนร่องรอยทั้งหมดและเอากุญแจล็อคเส้นทางลับนั้นเก็บไว้ในกระเป๋ากางเกง
โดยที่เด็กชายไม่ได้พูดอะไรตั้งแต่ต้น เขาทำเพียงเฝ้ามองเหตุการณ์ทั้งหมดด้วยท่าทีสับสนและหวาดกลัวเท่านั้น จนกระทั่งตอนนี้ที่รู้ตัวว่าพ่อของเขาจะเสียสละตัวเองเด็กชายถึงได้มีท่าทีที่เปลี่ยนไป
“นี่!! แม่ครับ!!! เราต้องพาพ่อไปด้วยนะ พ่อกำลังจะเสียสละตัวเองนะ!! ทำไมล่ะ ทำไมคุณพ่อไม่ไปกับพวกเราล่ะ!!!”
เขาเริ่มโวยวายและดิ้นเพื่อที่จะไปช่วยผู้เป็นพ่อ แต่ทว่าเอล่ารู้ว่าไม่มีทางที่จะย้อนกลับไปได้ทันเวลาอีก
“ไม่ได้!! เรากลับไปไม่ได้อีกแล้ว เราต้องไปต่อนะ!” เธอทำได้เพียงจำใจกอดร่างเด็กชายและวิ่งตรงไปตามเส้นทางด้วยน้ำตา ท่ามกลางความเสียใจและความสิ้นหวังพร้อมเสียงร้องของเด็กชายที่พยายามจะไปช่วยพ่อของเขา
“คุณพ่อครับ!!!”
…….
ภายในห้องทำงานซึ่งผู้เป็นเจ้าของคฤหาสน์กำลังนั่งด้วยท่าทีกังวลแต่ก็พยายามเก็บอาการประหม่าพร้อมกับที่เสียงฝีเท้าหนักๆหลายคู่เริ่มเดินเข้ามาใกล้มากขึ้น
*ตึงง!!!*
จนกระทั่งประตูหนาถูกถีบกระเด็นและมีช่ายร่างใหญ่ที่มีแผลเป็นอยู่บนร่างหลายคนเดินเข้ามาภายในห้องด้วยท่าทีดุร้าย
“โฮ่!! มาหลบอยู่นี่เองเรอะ! ถึงว่าหาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ“ ชายผู้นำหน้าเดินไปหยุดที่กลางห้องห่างจากเจ้าของคฤหาสน์เพียงสามเมตร
”พวกเราพอจะเจรจากันได้มั้ย เช่นปล่อยฉันไปแล้วฉันจะยกทรัพย์สินทั้งหมดให้เลย“
ฝ่ามือที่กำลังเกาะกุมอยู่ระงับอาการสั่นและยืนตรงเพื่อพูดโดยแสร้งทำเป็นสงบขณะที่สายตาแอบเหลือบไปมองที่เท้าของกัปตันโจรสลัดคนนั้น
”แล้วทำไมพวกเราต้องตกลงด้วยล่ะ หืมม??” กัปตันร่างใหญ่เอ่ยถามด้วยท่าทีดุร้ายและแสดงความสนใจกับการแสดงออกของคนตรงหน้า
“พวกนายยังไม่เจอสมบัติของมีค่าในบ้านหลังนี้ใช่มั้ยล่ะ ฉันจะบอกที่อยู่ของมันให้ แค่นายยอมปล่อยฉั-.”
*ปังง!!*
”อักก..อ้ากกก!!!“
ไม่ทันทีจะพูดจบเสียงดังลั่นของปืนก็สะท้อนไปทั่วทั้งคฤหาสน์ ก่อนจะตามมาด้วยเสียงกรีดร้องอย่างเจ็บปวดของเจ้าของคฤหาสน์
ร่างสูงทรุดตัวลงไปบนโซฟาโดยที่ขาข้างขวานั้นมีเลือดอาบท่วมจากการถูกยิง สีหน้าแสดงความเจ็บปวดปรากฏขึ้นพร้อมกับสองมือที่เกาะกุมขาพยายามระงับความเจ็บปวด
”เฮ่..พวก!! พวกเราเป็นโจรสลัดนะเจ้าโง่ แค่ทรมานแกแล้วเอาสมบัติมาหลังจากนั้นก็ได้ ไม่เห็นจำเป็นต้องปล่อยแกไปเลย อีกอย่างทรมานเพื่อล้วงข้อมูลสนุกกว่าตั้งเยอะ ใช่มั้ยพวกเรา ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!!!!“
”ใช่แล้วกัปตันฮ่าฮ่าฮ่า!!“
”กัปตันพูดถูกที่สุด!!!“
”กัปตันครั้งนี้ข้าขอเป็นคนล้วงความลับเอง แค่สามนาทีก็เกินพอ ฮ่าฮ่า!!“
เจ้าของคฤหาสน์ก้มหน้ากัดฟันใช้แขนกดแผลไว้เพื่อระงับความเจ็บปวด แต่ก็ดูจะไม่ช่วย เม็ดเหงื่อเม็ดโตหลั่งไหลชโลมใบหน้า แต่รอยยิ้มแสยะตรงมุมปากของเขานั้นก็ถูกปกปิดไว้อย่างดี
ขณะที่เสียงฝีเท้าเข้ามาใกล้ เขาก็เงยหน้าขึ้นพร้อมกับมือที่ชูกุญแจสีเหลืองทองพวงหนึ่งให้โจรสลัดทั้งห้องได้เห็น
”อะไรเนี่ย ไม่ทันได้ทรมานก็เอากุญแจมาให้เลยเหรอ!“
”น่าเบื่อชะมัด!!“
“อยากได้เหรอ งั้นก็ไปเอาสิเจ้าโง่!!!” เขายิ้มเยาะแล้วหันหลังขว้างกุญแจพวกนั้นออกไปนอกหน้าต่างสุดแรงท่ามกลางสายตาโกรธเคืองของโจรสลัดทั้งหลาย
“ไอ้บ้าเอ้ย!! แกนะแก!!!”
“ฉันจะทรมานแกจนกว่าจะตายเลย!!!”
เขาไม่สะทกสะท้านกับคำขู่ ขณะที่กัปตันคนนั้นหันไปสั่งลูกน้องทั้งหลายของตัวเองให้รีบไปตามหาพวงกุญแจนั้น
และเมื่อหันกลับมาที่เจ้าของคฤหาสน์เพื่อเตรียมที่จะทรมานอีกฝ่ายอย่างโหดเหี้ยม แต่กลับพบกับภาพที่ไม่น่าเชื่อแทน
ปืนสั้นมาตรฐานกระบอกหนึ่งอยู่ในมือของอีกฝ่ายและกำลังใช้มันจ่ออยู่ที่ใต้คางของตัวเองด้วยสีหน้าโล่งอกและเสียใจผสมปนเปกันไป
“เอล่า.. ซิค.. ลาก่อนนะ”
*ปัง!!*
TBC~>>>
.........
เริ่มมาก็จะดิบๆเถื่อนๆหน่อยนะ
ความคิดเห็น