[Anime]ชีวิตประจำวันของเทพแห่งเกมส์

ลำดับตอนที่ #1 : โอ๊ะ~ ลัคกี้?!!

- คาเฟ่ สตีเล่ -

ภายในคาเฟ่แห่งนี้เต็มไปด้วยเหล่าชายหนุ่มที่เป็นโอตาคุทั้งหลายที่มารวมตัวกันเพื่อชื่นชมกับสิ่งที่ดีย์ต่อใจ 

นั่นก็คือเหล่าหญิงสาวในชุดเมดที่มีคาแรคเตอร์แตกต่างกันไป 

ซึ่งเมดเหล่านั้นเองที่เป็นจุดขายของคาเฟ่

“ฮึ! เอาไป! รีบกินแล้วกลับไปซะ ฉันไม่อยากเห็นหน้านายแล้ว!!” 

เด็กสาวผมบลอนด์ในชุดเมดสีฟ้ากระแทกจานข้าวออมเลตลงบนโต๊ะเบาๆแล้วสะบัดหน้าหนีด้วยท่าทางซึนๆ

“แล้วซอสล่ะคาโฮะจัง?” ชายหนุ่มผมสีบลอนด์นัยน์ตาสีเหลืองอำพันกล่าวถาม

เพราะเมื่อมองไปยังจานออมเลตที่ด้านบนมันกลับไม่มีซอส

“ฮื่มมม ซอสสินะ เอานี่! แล้วก็นี่! นี่!.." คาโฮะเหลือบสายตามามองก่อนจะนำซอสมาบีบขีดๆเขียนๆแบบไม่ตั้งใจนักบนออมเลต

"เอ้า! กินเข้าไปซะไม่ต้องเลือกเยอะ ฮึ!” 

จากนั้นเธอก็ส่งเสียงฮึมอัมแล้วหันหลังเดินออกไปเพื่อไปบริการโต๊ะอื่นต่อ

ชายหนุ่มไม่ได้สนใจท่าทีของอีกฝ่ายเพราะรู้ว่านี่เป็นบริการรูปแบบหนึ่งของคาเฟ่แห่งนี้ 

เขาก้มหน้าลงไปมองออมเลตตรงหน้าแล้วหมุนจานกลับมาเพื่อดูว่าเด็กสาวเขียนไว้ว่าอะไร

“ฮ่ะฮ่ะ สมกับเป็นคาโฮะจัง..” เขาจ้องมองไปยังตัวอักษรที่ขีดเขียนแบบเละๆแต่ก็อ่านได้ใจความว่า

‘เจ้าบ้าา!!(Baka!!)’

เขาไม่ได้สนใจนักก่อนจะเริ่มกินอย่างเชื่องช้าไม่เร่งรีบ พลางเลื่อนสายตาไปมองทีวีที่เปิดทิ้งไว้ด้วยเสียงที่ไม่ดังนักภายในร้าน

ในเวลานี้ไม่ว่าจะช่องไหนๆก็มีข่าวเรื่องเดียวกันทั้งหมด เนื่องจากสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นนั้นเรียกได้ว่าเป็นการพลิกผันของยุคสมัยใหม่แห่งอุสาหกรรมเทคโลโนยีเลยทีเดียว

[ …ตอนนี้ทางประธานบริษัท Electronic Art หรือที่รู้จักกันในชื่อ EA คุณคิริว เซ็นโตะ ผู้บุกเบิกยุคสมัยใหม่แห่งวงการเทคโนโลยีได้ออกมาแล้วค่ะ! ]

Electronic Art หรือ EA เป็นบริษัทขนาดยักษ์ระดับโลกที่มีอำนาจในทุกวงการ 

ไม่ว่าจะทางการแพทย์ เทคโนโลยี วงการบันเทิง ทุกสิ่งที่เกี่ยวข้องกับความก้าวหน้าของโลกบริษัทEAมีส่วนร่วมหมดในทุกๆอย่าง 

กระทั่งเป็นแกนนำและแกนหลักในการพัฒนาเทคโนโลยีด้านฟิสิกส์และเคมี

แต่มีเพียงสิ่งเดียวที่บริษัทEAไม่เคยมีส่วนร่วมเลยนั่นก็คือเทคโนโลยีด้านอาวุธ 

ถึงจะมีความสามารถในการพัฒนาแต่ตัวของคิริว เซ็นโตะ ผู้เป็นประธานก็ได้ปฏิเสธในทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับการพัฒนาอาวุธ

และเมื่อหกเดือนก่อน บริษัทยักษ์ใหญ่นั้นก็ได้ออกประกาศเปิดเผยสิ่งประดิษฐ์ที่ทำให้ทั้งโลกต้องสั่นสะเทือน 

นั่นก็คือระบบฟูลไดรฟ์(Full Drive) 

ระบบVRที่จะทำให้ผู้ใช้สามารถเข้าสู่โลกเสมือนจริงได้ด้วยการส่งสัญญาณประสาทสัมผัสปลอมที่ถูกออกแบบมาไปยังสมอง

และชื่อของตัวเขาเองที่อยู่ในคาเฟ่และกำลังกินออมเลตพลางมองดูข่าวในทีวีตอนนี้ก็คือ 

'โอคุดะ เท็ตสึกิ(Okuda Tetsuki)’

เด็กหนุ่มโอตาคุธรรมดาคนหนึ่งที่ไม่มีอะไรโดดเด่นยกเว้นสีผมและสีของดวงตา 

อายุ 18 ปีเพิ่งเรียนจบมัธยมปลายไปเมื่อเดือนก่อนและยังไม่มีความคิดจะเข้าเรียนต่อในตอนนี้

“เที่ยงของวันนี้แล้วสินะที่เกมส์ที่EAออกแบบจะเปิดตัวเบต้า เทสต์(Beta Test)” 

ขณะที่เท็ตสึกำลังนั่งกินออมเลตพลางดูทีวีไปด้วย เสียงที่คุ้นเคยก็ดังขึ้นข้างๆทำให้เขาต้องชำเลืองมองนิดหน่อย

“เอ๋~ คาโฮะจังคุยกับฉันเหรอ?” เท็ตสึเอ่ยทักขำๆเมื่อเห็นเด็กสาวในขุดเมดสีฟ้ากำลังยืนดูทีวีอยู่ใกล้ๆกับโต๊ะของเขา

“อ..อะไรนะ ใครคุยกับนายกัน ฉันพูดกับตัวเองต่างหาก!” เด็กสาวเหมือนกับเพิ่งนึกได้ 

เธอกลับสู่คาแรคเตอร์สาวซึนเดเระอีกครั้งด้วยการกอดอกและสะบัดหน้าหนีไปอีกทาง

“งั้นเหรอๆ แล้ววันนี้มาฟุยุจังไม่มาเหรอ?”

“คุณมาฟุยุวันนี้ไม่มาหรอก” คาโฮะมองดูข่าวในทีวีอย่างตั้งใจขณะที่ตอบกลับคำถามของเขา

“อืมม คาโฮะจังฉันกินเสร็จแล้วล่ะช่วยจัดการบิลให้หน่อยสิ” เท็ตสึกล่าวกับเด็กสาวที่อายุน้อยกว่าเขาหนึ่งปีด้วยรอยยิ้มเล็กๆบนใบหน้า

“ได้ รอแปปนึง~” คาโฮะละสายตาแล้วเดินไปที่เคาน์เตอร์และกลับมาพร้อมกับกระดาษในมือ

“เอาล่ะขอบคุณสำหรับอาหารนะ ถ้าเธอได้เป็นเบต้าเทสเตอร์ด้วยหวังว่าคงจะได้เจอกันนะคาโฮะจัง” 

เท็ตสึลุกขึ้นจากที่นั่งหลังจากทำการจ่ายเงินอะไรเสร็จหมดแล้ว ในระหว่างเดินออกจากร้านก็ไม่ลืมที่จะพูดกับเด็กสาวที่เดินมาส่งที่ทางเข้าร้าน

“มั่นใจจังเลยนะว่าตัวเองจะได้รับโค๊ดน่ะ” คาโฮะอดไม่ได้ที่จะพูดด้วยน้ำเสียงประชดประชัน 

แต่เธอก็ว่าอะไรเขามากไม่ได้ เพราะในเมื่ออีกฝ่ายนั้นเป็นคนที่โชคดีมาตลอดอยู่แล้วตั้งแต่รู้จักกันมา

“ฉันกลับก่อนล่ะนะ ไว้จะมาใหม่”

“ลาก่อนค่ะนายท่าน ไปแล้วไปลับอย่ากลับมาอีกนะคะ!!” 

เท็ตสึโบกมือลาไปด้านหลังโดยไม่คิดจะหันไปตอบกลับการพูดประชดของเด็กสาวด้านหลัง

“เฮ้ออ.. ถ้าโชคดีได้เล่นด้วยก็ดีสิ” เด็กสาวส่ายหัวเบาๆ

ก่อนจะประกบแก้มตนเองด้วยสองมือเพื่อเรียกสติแล้วจึงหันหลังกลับไปทำงานต่อ

……….

- ณ คอนโดหรูใจกลางเมือง -

“กลับมาแล้ว~” หลังจากเดินเข้ามาภายในคอนโดของเขาแล้วเท็ตสึก็ตะโกนเข้าไปอย่างเอื่อยเฉื่อย

คอนโดหรูที่มีเฟอร์นิเจอร์และของตกแต่งอย่างหรูหราและเรียบง่ายโมเดิร์นผสมเข้าด้วยกันอย่างลงตัว 

มาพร้อมห้องครัวห้องนั่งเล่น และห้องนอนถึงสามห้อง 

ห้องนอนสองห้องถูกจับจองในขณะที่ห้องที่เหลือนั้นโดนดัดแปลงกลายเป็นห้องเกมมิ่งไปแล้ว

โดยสมาชิกอีกคนที่อยู่อาศัยร่วมกันกับเขาภายในคอนโดแห่งนี้

“บิลด์เกียร์(BuildGear)วางอยู่บนโต๊ะ” เสียงเฉยชาของผู้หญิงดังมาจากห้องเกมมิ่งตอบรับเสียงของเท็ตสึกลับมา

“โอ้ว~” เท็ตสึเดินตามที่เสียงนั้นบอก

ก็เจอกับกล้องกระดาษขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่ที่มีลวดลายคล้ายฟันเฟืองแบบขาดคลึ่งสองอันสีแดงและน้ำเงิน 

เท็ตสึอุ้มกล่องนั้นกลับเข้าห้องนอนของตัวเองไป ก่อนจะเริ่มแกะออกเพื่อดูของด้านใน

โฟมและถุงถูกครอบไว้เพื่อป้องกันอุปกรณ์ภายในอย่างดี 

ส่วนตัวอุปกรณ์นั้นมีรูปลักษณ์คล้ายหมวกกันน็อคมอเตอร์ไซค์สีดำเทามีสัญลักษณ์ของบิลด์เกียร์และโลโก้ตัวอักษรEAภายในสัญลักษณ์อีกที

เท็ตสึหยิบอุปกรณ์ขึ้นมาวางไว้บนเตียงก่อนเพื่อจะหาคู่มือการใช้งาน 

แต่เขากลับพบแผ่นโปรชัวร์หรือโปสเตอร์ขนาดพอดีมือที่มีสีขาวและแดงแบ่งครึ่งบนล่างด้วยเส้นสีดำ พร้อมรูปวงกลมตรงกลางอีกที

[ ขอแสดงความยินดี คุณเป็น 1 ในผู้เล่น 1,000 คนที่ได้รับสิทธิ์เข้าเล่นโคลสเบต้าสำหรับเกมส์โปเกม่อน เวิร์ล(Pokemon World) ]

“โอ๊ะ?! ลัคกี้~!! โชคดีจริงๆแฮะเราเนี่ย”

TBC~>

..........

หลายอย่างปะปนกันไป หวังว่าคงจะชอบกันนะ~ 

จะพยายามไม่บรรยายเยอะเหมือนเรื่องก่อนๆเพื่อให้เนื้อเรื่องไปเร็วขึ้น