โชคชะตาที่ถักทอขึ้นใหม่(The fate that is woven again)

ในยามค่ำคืนของเมืองหลวงที่เต็มไปด้วยแสงสีและเสียงผู้คนที่พลุกพล่านการจราจรที่ติดขัดยาวกว่า5กิโลเมตรและนั้นก็ทำให้รู้ได้ทันทีว่าที่นี้คือที่ไหน

ประเทศที่มีการจราจรที่ติดขัดมากที่สุดในโลกประเทศไทยชายคนหนึ่งเดินประปนรวมไปฝูงชนเขาใส่เสื้อกันหนาวสีดำและใช้ฮู้ดคลุมหัว

เขาเดินตามทางไปเลื่อยๆก่อนที่จะมาหยุดหลังอาคารล้างหลังหนึ่งเขาเดินเข้าไปข้างในนั้นอย่างไรก็ตามบรรยากาศที่นั่นก็หนาวและวังเวงเป็นอย่างมาก

เขาเดินขึ้นไปยังชั้นที่55ซึ่งเป็นชั้นสูงที่สุดของตึกข้างบนนั้นเขาพบกับกล้องสี่เหลี่ยมผืนผ้าขนาดใหญ่ที่ดูเหมือนกล้องใส่เคลื่อนดนตรี

ก่อนที่เขาจะเดินไปเปิดมันออกข้างในนั้นมีสไนเปอร์ไรเฟิลM24-E1ชายคนนั้นถอดฮู้ดของเขาออกเผยให้เห็นใบหน้าอมทุขค์

เด็กหนุ่มในตอนนี้นั้นมีความสงบนิ่งและเยือกเย็นเป็นอย่างมากเขาหยิบปืนสไนเปอร์และปืนพกในกระเป๋าออกมาก่อนที่จะใส่ปลอกเก็บเสียงให้กับปืน

เด็กหนุ่มนั้นนอนลาบไปกับพื้นเขาหลับตาข้างซ้ายของเขาลงในขณะที่ตาข้างขวานั้นกำลังมองผ่านลำกล้องปืนไปยังขบวนรสสีดำ

"ระยะทาง1,000เมตรความสูง220เมตร ยืนยันเป้าหมาย"เด็กหนุ่มนั้นพูดขึ้นอย่างเยือกเย็นก่อนที่เสียงของหญิงสาวนั้นจะดังขึ้นจากหูฟัง

"เสียดายจังนะที่นี้จะเป็นงานสุดท้ายที่เราจะได้ทำด้วยกันแล้ว"ปลายสายนั้นตอบกลับมาอย่างหยอกล่อ

“งั้นหรอแต่ยังไงซะวันนี้ฉันเองก็ต้องกลับญี่ปุ่นแล้วละ”เด็กหนุ่นมันมองผ่านลำกล้องของสไนเปอร์ของเขาไปยังเป้าหมายที่อยู่ห่างออกไป1,000เมตร

ตึก!!!

เสียงที่แผล่วเบานั้นดังขึ้นในขณะที่เด็กหนุ่มนั้นลั่นไกลและลูกกระสุนนั้นกำลังวิ่งออกจากปากกระบอกไปยังร่างของเป้าหมายลูกกระสุดเจาะกระนั้นพุ่งตรงออกจากกระบอกปืนอย่างรวดเร็วเพียงหนึ่งวินาทีกระสุนก็ได้พุ่งทะลุกระจกรถและปิดชีพเป้าหมายในทันที

“ภาระกิจเสร็จสิ้น”เด็กหนุ่มนั้นกล่าวขึ้นอยางเย็นชาก่อนที่เขาจะมองไปข้างล่างตึกและพบว่ามีชายชุดดำที่มีอาวุธครบมือกำลัววิ่งขึ้นตึกมา

“มันหมายความว่าไง”เด็กหนุ่มนั้นถามกับหญิงสาวที่อยู่ปลายสายด้วยน้ำเสียงต่ำเขามองไปข้างล้างตึกด้วยใบหน้าที่บึงตึง

“ขอโทษนะ ยามิ แต่นายรู้มากเกินไปพวกเราไม่สามารถปล่อยนายไปได้นี้คือคำสั่งของเหล่าสภาสูงฉันเองก็ขัดไม่ได้หรอกนะ”หญิงสาวที่อยู่ปลายสายนั้นตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงที่แผล่วเบาที่แฝงได้ด้วยความรู้สึกที่มุ่งร้าย

“ถ้าสภาสูงอยากเป็นศัตรูกับฉันก็ได้แล้วพวกเราจะได้เห็นดีกัน”เด็กหนุ่มนั้นตอบด้วยน้ำเสียงที่ดูเย็นชาและโกรธเขาหยิบปืนพกสองกระบอกขึ้นมาและเหน็บมันเอาไว้ที่กางเกง

เหล่าคนชุดนั้นต่างเดินให้เงียบที่สุดเท่าที่จะทำได้ในตอนนี้พวกเขาอยู่ที่ช้้น16

“ทุกหน่วยแยกย้ายได้หาตัวเขาและกำจัดทิ้งซะแต่อย่างประหมาดเด็ดขาดยังไงซะเขาก็เป็นถึงนักฆ่าที่เก่งที่สุดในองค์กร”หนึ่งในคนชุดดำนั้นกล่าวขึ้นอย่างหนักแน่นแต่ในขณะนั้นเองเสียงที่แผล่วเบานั้นได้ดังขึ้น

ตึก…ตึก…ตึก!

เสียงของปืนที่ใส่ปลอกเก็บเสียงนั้นดังขึ้นในขณะที่ร่างของชายชุดดำสามคนนั้นตายลงในทันทีบนร่างของพวกเขาปรากฏรอยกระสุนเจาะไปบนศีรสะของเขาทั้งสาม

“ไม่ต้องตามหาให้เสียเวลาหรอก”เสียงของเด็กหนุ่มดังขึ้นมาจากความมืดก่อนที่เสียงปืนจะดังขึ้นอีกครั้งพร้อมกับร่างของชายชุดดำอีก5คนที่นอนตายลงบนพื้น

“เพราะฉันจะเข้าไปฆ่าพวกแกเอง”สิ้นสุดคำพูดที่เยือกเย็นนั้นกระสุนนับสิบนักพุ่งตรงไปยังพวกชายชุดดำและเจาะทะลุศีรษะของพวกเขาไม่มีแท้เสลาให้ตอบโต้แต่ยังเหลือชายชุดดำอยู่อีกคนที่ยังเหลือรอด

ชายคนนั้นกลาดยินปืนในมืออย่างบ้าคลั่งประกายแสงจากการยิงปืนนั้นสว่างวาบและตกกระทบบนใบมีดสีเงินของเด็กหนุ่มในชั่วพริบตาเขาก็มาประชิดตัวชายคนนั้นก่อนที่จะใช้มีดในมือของเขาแทงลงไปที่คอของชายคนนั้น

ร่างของชายคนนั้นล้มลงกับพื้นในทันทีชายคนนั้นได้ใช้แรงเฮือกสุดท้ายกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่แผล่วเบาและฟันไม่ชัดเจน"สมแล้ว…ที่เป็น…ถึงนักฆ่าอันดับ1"

และชายคนนั้นก็ได้สิ้นใจลงในทันทีเด็กหนุ่มนั้นเหยียบลงไปบนร่างที่ไร้วิญญาณของชายคนนั้นก่อนที่เขาจะเดินออกไปอย่างสงบราวกับว่าไม่เคยเกิดเรื่องอะไรขึ้น

แต่ในขณะนั้นเอง ตูมมมม!!! เสียงระเบิดได้ดังขึ้นในขณะที่ตึกทั้งตึงเริ่มที่จะถลมลงมาเด็กหนุ่มพยายามที่จะวิ่งหนีออกจากอาคารแต่นั้นก็ไม่ทันแล้วตึกเริ่มที่จะซุดตัวลงทำให้เขาเสียงหลังล้มเด็กชายนั้นพยายามที่ยันตัวขึ้นเพื่นที่จะวิ่งหนีแต่โชคชะตานั้นเล่นตลก

ท้อเหล็กนั้นสิบนั้นล่วงลงมาอย่างรวดเร็วเด็กหนุ่มนั้นหลบท่อเหล็กได้สี่ท้อแต่เขาก็ได้โดนท้อเหล็กท้อหนึ่งหล่นใส่หัวอย่างแรงและเขาก็ได้สลบไป

นี้ฉัน…มาได้แค่นี้หรอถ้าเป็นไปได้ฉันเองก็อยากจะกลับไปเป็นเด็กอีกครั้งเหมือนกันนะ

เด็กหนุ่มนั้นคิดขึ้นในใจก่อนที่ภาพที่เขาเห็นจะมืดลง