หวนคืนสู่ราชัน

ท่ามกลางราตรีที่มืดมิดเพลิงสีแดงฉานอาบไปทั่วตัวเมื่องกลุ่มควัญสีดำทมึนปกคลุมไปทั่วท้องฟ้าไม่มีแม่แสงของจันทาหรือดาราสักดวงเสียงอาวุธปะทะกันดังกึกกองไปทั่วซากศพของทหารนับร้อยที่ถูกฆ่านอนกองอยู่บนพื้น

กลุ่มอัศวินที่ใส่ชุดเกราะของศาสนจักรแห่งแสงนับ100วิ่งผ่านกองซากศพตรงไปณ ปราสาทที่อยู่เบื่องหน้า

ภายในปราสาท

แง่~แง่~

เสียงดังน้อยร้องลั่นดังไปทั่วปราสาทเพราะตกใจเสียงดังวุ่นวายจากข้างรอก

"โอ้ๆ อย่าร้องไปเลย อาทัส เดี๋ยวแม่จะเล่านิทานเรื่องนึงให้ฟังนะ"

หญิงสาวคนนึงอุ่มทารกน้อยขึ้นมาพร้อมปลอบโยนอย่างสบายใจในขณะที่เธออุ่มทารกไว้ในอ้อมแขนข้างนึงนั้นมืออีกข้างเธอก็ได้ถือหนังสือนิทานเล่มนึงไว้

"กาลครั้งนึง มีเจ้าชายตัวน้อย เขามีรู้โฉมที่งดงาม และ...อืม แข็งแกร่ง เขาเป็นคนที่พิเศษกว่าเด็กคนไหนๆแต่เพราะเหตุนั้นทุกคนหวาดกลัวเขาและลังแกเขา"

หญิงสาวนั้นพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลพลันหยอกล่อและยิ้มให้กับเด็กชายผ่านไปสักพักเด็กชายก็เงียบลงและเริ่มจะง่วง

"แต่ในสุดท้ายเจ้าชายตัวน้อยก็เติบใหญ่เข้ากลางเป็นผู้ที่ยิ่งใหญ่และใช้พลังของเขาปกป้องประชาชนและทำลายความอยุติธรรมให้หมดไปในตอนสุดท้ายเขาได้ขึ้นเป็นราชาและทุกคนก็มีแต่ความสุข..."

เมื่อเล่าจบหญิงสาวก็ปิดหนังสือในมือและว่างทารกลงบนตะกร้าที่อยู่บนแผ่นหินที่มีอักขระและวงเวทย์เขียนไว้

ปั่ง!!!

เหล่าอัศวินแห่งศาสนจักรไปพังประตูเข้ามาในห้องโถงใตดินพร้อมพูดขึ้นอย่างเดือดดานว่า

"หมดเวลาของเจ้าแล้วนังแม่มดวันนี้ดวงวิญญาณของเจ้าจะถูกพิพากษาโดยดาบแห่งศาสนจักรอันศักดิ์สิทธิ์"

หญิงคนนั้นยิ้มเย็นอย่างเวทนาดวงตาที่เนิ่นหนั่นจ้องมองไปยังกลุ่มอัศวินตรงหน้าและพูดขึ้นว่า

"ศาสนจักรอันศักดิ์สิทธิ์นี่นับวันยิ่งจะดูโสโครกขึ้นทุกวันๆเลยนะหึหึ"

"หุปปากเน่าๆของเจ้าเสียงก่อนที่ข้าจะใช้ดาบนี้ตัดลิ้นของเจ้า"อัศวินคนหนึ่งตะหวาดอย่างโกรธเกรี้ยว

"แล้วข้าพูดผิดตรงไหนบุตรชายข้ามีพรที่สามารถสั่นคลอนทั้ง3โลกได้แต่เพียงแต่เพียงเพราะคำทำนายโง่ๆของพวกแกทำให้ชีวิตของบุตรข้าต้องพินาศ"

หญิงสาวพูดอย่างโกรธเคืองในขณะที่พื้นรอบเริ่มสั่นไหวและแตกออกปรากฎมังกรโครงกระดูกและโครงกระดูกเกราะดำอีกนับ10ตัว

"ในที่สุดแกก็เผยท่าแท้ออกมาแล้วสินะ"

อัศวินพูดขึ้นพลันกระชับดาบในมือและออร่าสีทองก็ปรากฎบนใบดาบ

อัศวินคนหนึ่งกระโจนเข้าไปหมายจะเอาชีวิตเธอในขณะที่คนอื่นๆก็ต่อสู้กับโครงกระดูกเกราะดำ

ในขณะที่อัศวินกำลังเข้าไปไกลเธอเพียงชัวร์อึดใจฝ่าเท้าของมังกรโครงกระดูดก็กระทืบลงมาบดขยี้อัศวินนั้นจนแหลกเป็นชิ้นๆโลหิตสีแดงไหลเอ่อนองออกมาจากร่างในขณะที่คนอื่นๆก็เริ่มเสียท่าให้กับเหล่าโครงกระดูกทันใดนั้นลำแสงสีทองก็ปรากฎลงมากจากฟ้า

ร่างของทูตสวรรค์6ปีกค่อยปรากฎดวงตาสีทองสว่างจับจ้องมายังหญิงสาวและพูดขึ้นพร้อมชี้ดาบในมือใส่เธอ

"ครั้งนึงเจ้าเคยเป็นวีรสตรีที่ข้านับถือแต่ในวันนี้เจ้ากลับดำดิ่งสู่ความมืดใช้เวทย์มนต์ที่น่ารังเกียจเช่นนี้หรือ"

หญิงสาวกลั่นน้ำตาไม่อยู่้้พราะใจนึงก็รู้ว่าสิ่งที่ทำอยู่นี่ก็ผิดนางตะหวาดขึ้นพร้อมกับน้ำเสียงที่สะอื้นว่า

"แล้วจะให้ข้าทำยังไงกาเบรียลวันนี้ทุกคนชี้ดาบมาที่บุตรข้าและบอกว่าเค้าคือหายนะทั้งที่เขาเป็นแค่เด็ก4เดือน"

ทูตสวรรค์นิ่งไปสักพักก่อนจะลดดาบลงและเริ่มพูดกับเธอด้วยน้ำเสียที่นุ่มนวลขึ้น

"ข้าเข้าใจแต่เด็กคนนั้นมีชตากรรมที่จะพาจุดจบมาสู่ทั้ง3โลกโปรดส่งตัวเขามาแล้วข้าจะช่วยชำระล้างศาสตร์มืดให้เจ้าและทำเหมือนไม่เคยเกิดอะไรขึ้น"

หญิงสาวหยุดสะอื้นและพูดขึ้นด้วยใบหน้าที่เย็นชาอีกครั้ง

"สุดท้ายแม้แต่ท่านเองก็ไม่เข้าใจข้างั้นคงไปต้องเสียเวลาอีก"

ทันใดนั้นวงเวทย์สีดำก็เปล่งแสงขึ้นมาไอความตายจำนวนมหาศาลก็พวยพุ่งออกมาจากศพทั่วอาณาจักรและร่างของโครงกระดูกก็ล้มแม้แต่ร่างของมังกรโครงกระดูกก็พังทะลายไอดำจำ

"สร้างวิญญาณนิรันดร์?!นี่เจ้าคิดจะทำไร"

"หากที่นี่ไม่ต้อนรับบุตรข้าข้าก็จะส่งเค้าไปยังโลกอื่น"

"หยุดมันซะสิ่งที่เจ้าทำไม่ได้ต่างจากการมอบจุดจบให้กับจักรวาลอื่นเลย"

กาเบรียลพุ่งตรงเข้าไปหมายจะเอาดาบแทงค์ทารกแต่หญิงสาวก็นำตัวมารับดาบนั้นไว้แทน

ในขณะที่มิติเริ่มบิดเบี้ยวและลำแสงดำมึนสาดลงมาที่ตัวทารกหญิงสาวนั้นพูดขึ้นมาด้วยแรงสุดท้าย

"แม่รักเจ้านะอาทัส"

ทันใดนั้นร่างของเด็กชายก็หายไปพร้อมกับหซิงสาวที่สิ้นใจคาคมมีดของกาเบรียล