โหรร้าย หวงรัก

ลำดับตอนที่ #3 : 3. "Can my fingers tell about my future?"นิ้วมือบอกอนาคตได้หรือคะ?

"นี่ตาภู ไหนบอกแม่ว่าจะมาเจอเพื่อนๆแม่ล่ะ? เร็วหน่อยสิลูก..กำลังคุยกันสนุกอยู่เลย แล้วก็..แม่มีสาวสวยจะแนะนำให้รู้จักด้วยนะลูก"

"สาวสวย? อีกแล้วหรือครับแม่?" ภูดิศเอ่ยท้วงไปตามสายขณะถลึงตาข้นใส่แก็งค์เพื่อนหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างๆซึ่งตอนนี้หันมามองเขาด้วยสายตาขำๆไปตามๆกันแล้ว "ก็ได้ครับ เดี๋ยวผมจะแวะไปแล้วกัน"

"ว่าไง..คุณป้ามีสาวสวยมาจับคู่ให้ลูกชายอีกแล้วหรือ?"

"อย่าพูดมั่วน่า คุณแม่ก็ทำไปอย่างนั้นเองแหละ" ภูดิศโต้กลับด้วยสีหน้าไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไรนัก

"ใช่! เจ้าดิศมันพูดถูก ต่อให้คุณป้าจะจับคู่สาวสวยให้สักกี่คนก็ไม่มีประโยชน์หรอก" ประวิทย์พูดเสริมพลางตบบ่าเพื่อนหนุ่ม "เพราะชาตินี้ทั้งชาติเจ้าดิศมันคงหนีคุณเมย์ไปไหนไม่ได้แล้ว"

"จริงด้วยว่ะ แต่ฉันยังแปลกใจนะ..คุณเมย์ก็ออกจะสวยเลิศเลอขนาดนั้นแล้วทำไมแกถึงยังพยายามหนีหน้าคุณเธออีกล่ะ?"

"นั่นสิ เห็นว่าบริษัทเอ็มอัญมณีของคุณเมย์น่ะกำลังมาแรงเลยนะเว้ย! แล้ววันนี้เธอก็มางานนี้ด้วยไม่ใช่เหรอ?"

"ไม่รู้สิ มาหรือไม่ก็ไม่เห็นจะเกี่ยวกับฉันเลยนี่" ภูดิศยังตอบด้วยท่าทางเซ็งๆ

"ไม่เกี่ยวด้วยคงจะไม่ได้แล้วล่ะเจ้าดิศ ไม่เห็นหรือไงว่าคุณเมย์กำลังเดินมาหาแกนั่นแล้ว"

"ดิศคะ..ไม่เห็นไปรับเมย์ที่บ้านบ้างเลย" หญิงสาวในเดรสสีดำเปิดไหล่สวยเดินเข้ามาในหมู่ชายหนุ่มอย่างมาดมั่น

"แขนผมยังเจ็บอยู่คุณก็รู้ไม่ใช่หรือ?" ภูดิศบอกพลางมุ่นคิ้วมองมือหญิงสาวที่คล้องแขนข้างหนึ่งของเขาไว้อย่างเริ่มไม่พอใจนิดๆ สวยน่ะสวยอยู่หรอก..แต่ที่เธอชอบทำตัวเป็นเจ้าของอย่างประเจิดประเจ้อต่อหน้าเพื่อนๆเขานี่สิ!

"ก็ใช้คนขับรถได้นี่คะ เมย์เห็นที่บ้านดิศเลี้ยงคนว่างงานเอาไว้ตั้งมากมาย..แต่ละคนไม่เห็นจะทำอะไรให้เป็นประโยชน์เลยสักนิด คอยดูนะคะ..ถ้าเมย์ได้เข้าไปจัดการที่นั่นเมื่อไหร่ล่ะก็เมย์จะจัดระเบียบใหม่ให้หมดเลย!"

หนุ่มๆทั้งโต๊ะนิ่งอึ้งกันไปตามๆกันในขณะที่ภูดิศยิ่งหน้าตายับยุ่งกว่าเดิมเสียอีก

"แล้วนี่โต๊ะนี้กำลังคุยอะไรกันอยู่หรือคะ? ท่าทางสนุกเชียว..เกี่ยวกับเมย์บ้างหรือเปล่าเอ่ย?"

"ก็เรื่อง..."

"ใช่ เกี่ยวกับคุณนั่นแหละ" ภูดิศพูดแทรกเพื่อนหนุ่มที่กำลังจะอ้าปากอย่างกะทันหัน "คุณกำลังจะจ้างทำโฆษณาใหม่ของบริษัทไม่ใช่หรือ? เจ้านพมันสนใจนะ..คุณลองคุยเรื่องนี้กับมันสิ เผื่อจะได้ส่วนลดพิเศษ"

"จริงหรือคะคุณนพ?" เมนีรีบปล่อยแขนภูดิศแล้วหันมาทางอีกหนุ่มอย่างดีใจ

"คือ..."

นพดลพูดไม่ออกไปในฉับพลันขณะที่ภูดิศกลับลุกยืนขึ้น

"ถ้าไงพวกนายก็คุยกันไปก่อนแล้วกัน เมื่อกี้คุณแม่โทรเรียกแล้ว..ฉันไปก่อนดีกว่า"

"เดี๋ยวสิคะดิศ..แล้วเมย์...?"

"คุณก็คุยเรื่องโฆษณาตัวใหม่กับเจ้านพไปสิ คุณเคยอยากให้ผมแนะนำเพื่อนที่ทำงานสายนี้ให้ไม่ใช่หรือ?" ภูดิศบอกจบก็ก้าวเดินจากไปอย่างรวดเร็วทันที

--------------------------------------------------

"Can my fingers tell about my future?"*

"Yes, your fingers can tell a lot ,the same as your nose or your mouth.

เสียงคุ้นหูที่ได้ยินลอยมาแต่ไกลทำให้ภูดิศถึงกับหยุดชะงัก 'นิ้วมือบอกอะไรได้หลายอย่างเหมือนจมูกกับปากอย่างนั้นหรือ?' ชายหนุ่มพูดทวนความหมายของประโยคที่เพิ่งได้ยินกับตัวเองก่อนจะรีบก้าวเดินตรงไปตามเสียงนั้นด้วยหัวใจที่เต้นถี่ขึ้นอย่างแปลกๆ

"Oh! Incredible. And now can you prove to me that it's true?"

"ได้สิ..ต้องพิสูจน์ได้อยู่แล้ว จริงไหมคะคุณพี่? คุณพี่เองก็อยากเห็นเหมือนกันใช่ไหมคะ?"

"ใช่จ้ะ นั่นไงตาดิศเพิ่งมาถึงพอดี หนูนิพ..ลองดูลักษณะของภูดิศให้หน่อยสิลูก แล้วเดี๋ยวป้าจะบอกอังเดรให้ว่าถูกหรือเปล่า?"

นิพาดาเงยหน้าขึ้นมองร่างสูงที่เดินเข้ามายืนตรงหน้าเธอด้วยสีหน้าประหลาดใจ แน่นอนว่าเธอจำผู้ชายคนนี้ได้..แต่เขาล่ะ? แล้วที่จ้องเธออย่างนั้นน่ะ..อย่าบอกนะว่าเขาจำผู้หญิงที่เขาด่าว่ากระเซอะกระเซิงวันนั้นได้ ทั้งที่วันนี้คุณน้ารวีจับเธอแต่งตัวเสียจนจะกลายเป็นลิเกหลงโรงอยู่แล้วอย่างนี้?

"Miss...?"

. "หนูนิพ..มิสซิสอังเดรกำลังถามหนูอยู่นะจ๊ะ" คุณป้าท่านหนึ่งเอ่ยขึ้น

"Oh. Yes, but... คือ..หนูต้องดูลักษณะของคุณคนนี้จริงๆหรือคะ?" นิพาดาถามอย่างไม่สบายใจ