ฎีการักจากพระชายาบ้านนอก

ลำดับตอนที่ #88 : 88. "ท่านอ๋อง..หม่อมฉันก็แค่นึกสงสารพี่หญิงน่ะเพคะ"

"เจ้าว่าไงนะ!?"

"หม่าจือฉินเริ่มส่งสารนัดคนกลุ่มนั้นอีกครั้งแล้วพ่ะย่ะค่ะ ท่านกุนซือซือหม่าให้คนส่งข่าวมาว่าคราวนี้จะใช้แผนล่อเสือออก..."

"ไม่ใช่! เราหมายถึงเมื่อกี้ที่เจ้าบอกว่าหม่าชิงอี๋จะทำอะไรต่างหาก!" จ้าวฝูหมิงส่งเสียงห้วนเมื่อองครักษ์คนสนิทมัวแต่เล่าเรื่องอื่นที่ตนรู้ดีอยู่แล้ว

"พ่ะย่ะค่ะ นางกำนัลรับใช้ที่เป็นคนของเราแจ้งว่าพระชายา..เอ่อ..ว่าหม่าชิงอี๋กำลังเตรียมตัวจะไปที่วังตะวันออกพ่ะย่ะค่ะ" หลี่อี้รีบรายงานในทันใด

"ไปทำไมกัน!?"

ไม่รอให้อีกฝ่ายได้พักหายใจ คำถามห้วนๆครั้งใหม่ก็ตามมาอีก ก็เขากำลังจะหาเวลาปลีกตัวไปดูเหตุการณ์ทางเย่หลิงอยู่พอดี แล้วหม่าชิงอี๋ผู้นั้นยังจะตามไปขัดแข้งขัดขาเขาอีกอย่างนั้นหรือ!?

"เห็นว่าจะ..."

"เรียนท่านอ๋อง... พระชายาหม่าเสด็จมาขอพบพ่ะย่ะค่ะ"

ยังไม่ทันที่หลี่อี้จะกล่าวจบ เสียงเอ่ยรายงานจากทหารที่เฝ้าอยู่ด้านนอกของห้องทรงงานแห่งนี้ก็ดังขึ้น หลี่อี้ชะงักงัน..ปากอ้าค้างขณะมองใบหน้าที่บึ้งตึงขึ้นของผู้เป็นนายด้วยความเห็นใจ ในขณะเดียวกัน..จ้าวฝูหมิงก็เม้มปากแน่นระหว่างพยายามข่มอารมณ์โกรธที่กำลังทวีขึ้นอย่างรวดเร็วก่อนจะเอ่ยอนุญาตออกไป

"ให้เข้ามาได้!"

ไม่นาน..ร่างในชุดแต่งกายเต็มยศตามแบบสตรีชั้นสูงในวังหลวงของหม่าชิงอี๋ก็เดินเยื้องกรายเข้ามาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

"ท่านอ๋องเพคะ..."

"อืม" จ้าวฝูหมิงพยักหน้าให้พลางส่งเสียงรับไปคำหนึ่ง "วันนี้ชายารักมาหาเราถึงที่นี่..มีอะไรอย่างนั้นหรือ?"

"เพคะ หม่อมฉันมาขอให้ทรงประทานอนุญาตให้หม่อมฉันไปร่วมงานเลี้ยงที่วังตะวันออกเพคะ"

ไม่ผิดจากที่คิดไว้! นางมาขอไปที่นั่นจริงๆ! แต่ว่า..หม่าชิงอี๋ผู้นี้ต้องการจะทำอะไรกันแน่นะ!?

"ไปวังตะวันออกอย่างนั้นหรือ?" จ้าวฝูหมิงเลิกคิ้วพลางแสร้งเอ่ยถามด้วยสีหน้ากังวล "เจ้ากำลังตั้งครรภ์อยู่..จะไปที่นั่นให้เหนื่อยทำไมกัน?"

"ท่านอ๋อง..ไม่เป็นไรหรอกเพคะ"

หม่าชิงอี๋แย้มยิ้มด้วยสีหน้าปลาบปลื้มกับความห่วงใยที่อีกฝ่ายมีให้พลางเดินเข้าไปเกาะแขนของพระสวามีด้วยท่าทีออดอ้อน รู้สึกได้ว่าร่างนั้นเกร็งตัวแข็งขึ้นในทันใดก็คิดไปว่าคงทรงขัดเขินเพราะมีคนอื่นยืนอยู่ด้วย นางจึงถลึงตาข้นใส่หลี่อี้ที่กำลังอึ้งกับภาพตรงหน้าไปคราหนึ่ง..ก็พอดีกับร่างสูงใหญ่ของพระสวามีขยับถอยห่างออกไปเสียก่อน

"ท่านอ๋อง...?"

"ที่นั่นมีอะไรที่วังของเราไม่มีอย่างนั้นหรือ..เจ้าถึงได้อยากไปนัก!?"

จ้าวฝูหมิงที่เพิ่งหนีจากการเกาะกุมไปได้พลันเอ่ยขึ้นด้วยเสียงดุดันราวกับกำลังอิจฉาที่หม่าชิงอี๋สนใจสิ่งอื่นมากกว่า ทั้งที่แท้จริงแล้วเขากำลังพยายามอดทนอย่างหนักที่จะไม่บีบคอใครบางคนตรงหน้าให้ตายไปเสียก่อนที่งานใหญ่จะสำเร็จต่างหาก!

"ท่านอ๋อง..หม่อมฉันก็แค่นึกสงสารพี่หญิงน่ะเพคะ" หม่าชิงอี๋จีบปากจีบคอเอ่ยคำด้วยสีหน้าเห็นอกเห็นใจ แต่ดวงตากลับวาวโรจน์ไปด้วยความสาสมเสียจนแทบปิดไม่มิด "จู่ๆก็ต้องมาพบปะกับบุรุษแปลกหน้าพร้อมๆกันตั้งสามคน..ทั้งที่ตัวเองก็พูดน้อยเสียขนาดนั้น พี่หญิงอาจไม่ทราบว่าจะวางตัวอย่างไรดี อย่างน้อย..ถ้าหม่อมฉันอยู่ด้วยก็อาจจะทำให้ทรงคลายกังวลไปได้บ้างนะเพคะ"

'เรากลัวแต่เจ้าจะยิ่งผลักไสเย่หลิงของเราไปให้เจ้าพวกนั้นน่ะสิ!' จ้าวฝูหมิงคิดในใจด้วยความขุ่นเคือง แต่มุมปากกลับยกยิ้มขึ้นมาคล้ายเอ็นดูนักหนา

"ถ้าเสด็จพี่กับฉานเหยารู้ว่าเจ้ามีน้ำใจถึงขนาดนี้ก็คงดีใจมาก เอาสิ! ถ้าเจ้าอยากจะไปก็ได้..เราจะไปเป็นเพื่อนเอง"

"เพคะ?" หม่าชิงอี๋หน้าเสียไปนิดหนึ่งเมื่อได้ยินประโยคท้ายนั่น "ท่านอ๋องกำลังทรงงานยุ่งอยู่มิใช่หรือเพคะ? หม่อมฉันไปกับรุ่ยเสียก็พอแล้วล่ะเพคะ"

"ไม่เป็นไรหรอก..นานๆทีเราจะได้ไปไหนมาไหนพร้อมกันกับเจ้าสักครั้งนี่นะ" 'และถ้าเจ้าไม่มามัวพูดพล่ามอยู่ตรงนี้..เราก็คงจะไปถึงวังตะวันออกนั่นตั้งนานแล้วด้วยซ้ำ! ป่านนี้เย่หลิงของเราจะเป็นอย่างไรบ้างก็ไม่รู้!?'

"แต่ว่า..."

"ไม่มีแต่หรอก!" จ้าวฝูหมิงเริ่มเสียงห้วนเมื่อนึกถึงว่าบุรุษทั้งสามนั้นได้พบหน้าเย่หลิงของตนแล้วจะแสดงท่าทีอะไรออกมาบ้าง? เช่นนี้แล้วเขาจะยังมามัวเสียเวลาอยู่ตรงนี้อีกได้อย่างไรกัน!? "เจ้าออกไปรอเราที่ห้องด้านนอกก่อนเถอะ..เราเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเดี๋ยวเดียว"

"แต่ฉลองพระองค์ชุดนี้ก็งาม..."

"เจ้าแต่งตัวสวยออกขนาดนี้แล้วเราที่เป็นสวามีจะน้อยหน้าเจ้าได้อย่างไรกัน!?" จ้าวฝูหมิงแสร้งเอ่ยอีกครั้งพลางรีบโบกมือตัดบทก่อนจะเดินหายเข้าไปด้านในอย่างรวดเร็ว

"ท่านอ๋อง..."

"พระชายา..เชิญเสด็จพ่ะย่ะค่ะ" หลี่อี้รีบเข้าไปขวางทันทีเมื่อเห็นหม่าชิงอี๋ทำท่าจะตามนายของตนเข้าไป

"ถอยไปนะ! เราจะเข้าไปปรนนิบัติท่านอ๋องเปลี่ยนชุดก็ไม่ได้หรือไง!?"

"ต้องขออภัยพ่ะย่ะค่ะ ห้องด้านในนี้มีเอกสารลับเก็บอยู่มากมาย ถ้าไม่มีคำสั่งอนุญาตจากท่านอ๋อง..ใครก็ไม่สามารถเข้าไปได้พ่ะย่ะค่ะ" หลี่อี้กุเรื่องขึ้นสดๆร้อนๆ ก็ลองเขาปล่อยให้สตรีผู้นี้เข้าไปได้สิ..เขานี่ล่ะที่จะดับดิ้นสิ้นชื่อเสียเอง!

"ฮึ! เราไปรอข้างนอกก็แล้วกัน!" หม่าชิงอี๋บอกเสียงห้วนก่อนจะเดินกระแทกเท้าออกไปด้วยสีหน้าบูดบึ้ง

ครู่ต่อมา...

"หลี่อี้!"

"พ่ะย่ะค่ะ!"

"ให้คนมาเก็บกวาดทำความสะอาดห้องข้างในกับตรงนี้ใหม่ทั้งหมด..อย่าให้เหลือร่องรอยนางได้เด็ดขาด!" จ้าวฝูหมิงที่ก้าวออกมาด้วยชุดใหม่สั่งการด้วยสีหน้าบึ้งตึง "แล้วชุดที่อยู่ด้านในนั่นก็เอาไปเผาทิ้งเสียด้วย! เราไม่อยากเห็นมันอีก!"

"พ่ะย่ะค่ะ" รับคำเสร็จหัวหน้าองครักษ์หนุ่มก็เริ่มขยับกาย แต่ผู้เป็นนายกลับเรียกไว้เสียก่อน

"เดี๋ยว! เจ้าให้คนจัดเกี้ยวไปส่งนางด้วย! บอกว่าเราได้ล่วงหน้าไปคุยกับเสด็จพี่ก่อนแล้ว เข้าใจหรือไม่?"

"แต่ว่า..."

"หรือเจ้าจะให้เราร่วมเกี้ยวไปกับสตรีผู้นั้นอีก! รีบไปเดี๋ยวนี้!"

"พ่ะย่ะค่ะ"

-----------------------------------------------------

ตำหนักริมน้ำ วังตะวันออก

"เอาล่ะทุกคน..เชิญนั่งตามสบายเถิด" หลิวฉานเหยาส่งเสียงกระแอมไอออกมานิดหนึ่งก่อนจะกล่าวเชิญให้สามคนที่ยังยืนตะลึงอยู่ตรงหน้านั่งลงพร้อมๆกัน ก็แน่ล่ะ! น้องสาวของตนงดงามออกขนาดนี้..ทั้งๆที่แทบจะมิได้แต่งองค์ทรงเครื่องใดๆมากมายเลยด้วยซ้ำ "เย่หลิง..เจ้าก็นั่งลงด้วยเถิด"

"ขอบพระทัยเพคะ"

"ขอบใจพวกท่านทั้งสามมากที่ตอบรับคำเชิญของเราในวันนี้ แถมยังขนเอาของขวัญอะไรต่อมิอะไรตั้งมากมายมาให้อีก" หลิวฉานเหยาเอ่ยต่อด้วยสีหน้ายิ้มแย้มเมื่อเห็นสายตาจับจ้องคนงามข้างกายตนของบรรดาคุณชายทั้งสาม อยากให้เจ้าทึ่มนั่นได้มาเห็นภาพนี้เสียจริง! "ถ้าเราจะขอยกของเหล่านั้นให้กับเย่หลิงน้องสาวของเรา.. ไม่ทราบว่าพวกท่านจะว่าอย่างไร?"

"ไท่จื่อเฟยเพคะ..หม่อมฉันไม่..."

"พวกกระหม่อมยินดีเป็นอย่างยิ่งพ่ะย่ะค่ะ" โม่อี้เซียวกล่าวแทนทุกคนขึ้นเป็นเสียงแรก ก่อนจะจงใจเอ่ยกับหวางเย่หลิงตรงๆในประโยคถัดมา "เพียงแต่ไม่ทราบว่าพระชายาหวางโปรดปรานสิ่งใดเป็นพิเศษ..จึงมิแน่ใจว่าของที่นำมาจะถูกพระทัยหรือไม่? ถ้าอย่างไรกระหม่อมขอเชิญเสด็จไปที่หอศิลปะเหม่ยเฟิงสักครั้งเพื่อทรงเลือกของที่ต้องพระทัยด้วยตัวเอง..ดีหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ"

"........"

"คุณชายโม่เอ่ยเช่นนั้นทำให้พวกเรารู้สึกมิใคร่สบายใจจริงๆ..."

จางเว่ยผู้ยึดครองทั้งตำแหน่งอันดับหนึ่งและสองของการสอบจอหงวนปีนี้เอ่ยขึ้นบ้าง ดวงตาทั้งสองยังมิได้ละไปจากใบหน้าเล็กของหวางเย่หลิงเลยสักนิด เขาเคยได้ยินมาบ้างเหมือนกันว่าพระชายาเอกของท่านอ๋องจ้าวนั้นงามนัก..แต่นึกไม่ถึงเลยว่าจะงามได้ถึงเพียงนี้

"นั่นสิ..ใครๆต่างก็รู้ว่าคุณชายโม่สืบเชื้อสายมาจากราชสกุลเก่าก่อน อันที่จริงก็คือองค์ชายอีกพระองค์หนึ่งนี่เอง หากต้องเปรียบเทียบสิ่งของที่มีอยู่ในครอบครองกันจริงๆ..ใครเลยจะเทียบท่านได้"

โจวฉีหมิงเอ่ยสนับสนุนขณะมองใบหน้าสะคราญของผู้ที่กำลังจะได้ชื่อว่าเป็นอดีตชายาเอกแห่งท่านอ๋องเจ็ดด้วยแววตาลุ่มหลง

"กระหม่อมเห็นว่าควรลองถามพระชายาดูก่อนว่าทรงสนพระทัยเรื่องใดเป็นพิเศษ... หากเป็นภาพวาดหรือโคลงกลอนของกวีแต่โบราณแล้วล่ะก็..ของเหล่านี้ในจวนของบิดากระหม่อมก็มีอยู่มิใช่น้อยเลยพ่ะย่ะค่ะ"

อีกด้านหนึ่ง...

"ดูเหมือนว่าเย่หลิงของเจ้าจะเป็นที่สนใจของคุณชายทั้งสามคนนั่นมากทีเดียวเลยนะหมิงเอ๋อร์น้องรัก หรือเจ้าว่าอย่างไร?"