ฎีการักจากพระชายาบ้านนอก

ลำดับตอนที่ #55 : 55. "ฉานเหยา..แล้วเหตุใดเจ้าจึงมานั่งตรงนี้เล่า!?"

"จิ้งหยี่เป็นคนของเรา..." หลิวฉานเหยาเอ่ยพลางเลิกคิ้วขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์

"เพคะ..หม่อมฉันทราบดี เพียงแต่ที่นางพูดมานั้นออกจะเกินเลยไปหน่อย..." หม่าชิงอี๋ยังพยายามอธิบาย "ถึงอย่างไรสหายของหม่อมฉันก็มาจากตระกูลขุนนางชั้นสูงทั้งสิ้น..หม่อมฉันเองก็เป็นถึงพระชายาของท่านอ๋อง..นางก็ควรจะปฏิบัติต่อหม่อมฉันอย่างเคารพมิใช่หรือเพคะ?"

"อ้อ! แล้วนางมิเคารพเจ้าตรงไหนล่ะ?"

เหยาไท่จื่อเฟยพลันประทับตัวตรงแล้วเริ่มกวาดพระเนตรมายังบรรดาสตรีที่ยืนอยู่ข้างหม่าชิงอี๋อย่างสำรวจทีละคนๆจนคุณหนูทั้งหลายที่ยังยืนหน้าซีดหน้าเซียวอยู่ยิ่งหน้าเสียเข้าไปใหญ่ ต่างคนต่างพากัน 'เจ้ามองหน้าข้า ข้ามองหน้าเจ้า' พลางบิดผ้าเช็ดหน้าในมือไปมาด้วยความอึดอัดและหวั่นหวาด ขณะเดียวกัน..หม่าชิงอี๋ก็เริ่มออกอาการเกร็งขึ้นมาบ้างแล้วด้วยรู้ดีไม่น้อยไปกว่าใครว่าไท่จื่อเฟยผู้นี้มิใช่ผู้ที่ยอมใครง่ายๆ อย่าว่าแต่นางเป็นถึงพระชายาขององค์รัชทายาท.. เบื้องหลังก็ยังมีบิดาที่เป็นมหาเสนาบดีคอยค้ำจุนอยู่อีกคน แล้วนี่ตนจะทำอย่างไรดี? จะยืนกรานคำเดิมต่อไปก่อนหรือว่า...

"เรื่องนี้คงต้องไว้ว่ากันคราวหน้าต่อแล้วล่ะ พวกเจ้าก็รีบกลับไปที่นั่งของตนเถอะ"

ยังมิทันที่หม่าชิงอี๋จะเอ่ยคำใดๆต่อ องค์ไท่จื่อจ้าวจื่อหานก็รับสั่งขึ้นเสียก่อน คนอื่นๆจึงได้สังเกตเห็นว่าขบวนเสด็จขององค์ฮ่องเต้และฮองเฮาเริ่มเคลื่อนเข้ามายังบริเวณที่จัดพิธีนั้นแล้ว ตามมาด้วยเสียงประกาศก้องของขันทีคนสนิทถึงการมานั้น... และที่สำคัญอีกประการหนึ่งก็คือ..อ๋องเจ็ดจ้าวฝูหมิงก็ร่วมขบวนเสด็จนั้นมาด้วย

"ไท่จื่อเฟยเพคะ..หม่อมฉัน..."

หม่าชิงอี๋ยิ่งลนลานขึ้นกว่าเดิม ต่อหน้าพระพักตร์ของฝ่าบาทและฮองเฮา..ไหนจะท่านอ๋องอีกเล่า... งานพิธีกำลังจะเริ่มด้วยองค์เหนือหัวเสด็จมาถึงแล้ว..แต่นางกับเหล่าคุณหนูทั้งหลายยังคงยืนเก้ๆกังๆอยู่ตรงนี้...

"ได้ยินที่ 'เสด็จพี่ไท่จื่อของเรา' ตรัสแล้วมิใช่หรือไร... รีบให้สหายของเจ้ากลับไปเสียสิ! แต่ขอบอกไว้ก่อนนะว่าเราเป็นคนช่างจดช่างจำ..." หลิวฉานเหยาเอ่ยขึ้นก่อนจะหันไปกุมมือหวางเย่หลิงที่นั่งเงียบอยู่ด้านข้าง "ใครที่คิดจะรังแกน้องสาวของเราคงต้องเตรียมตัวเตรียมใจให้มากหน่อย.. เพราะถึงจะมาจากตระกูลขุนนางยิ่งใหญ่แค่ไหน... เราก็ไม่คิดจะละเว้น!"

ได้ยินถึงเพียงนั้นแล้วมีหรือที่บรรดาคุณหนูทั้งหลายจะมิหน้าเผือดสีไปในพริบตาขณะรีบกุลีกุจอย่อตัวลงถวายคำนับก่อนจะเร่งเดินจากไปอย่างรวดเร็ว เหลือไว้แต่เพียงผู้ชักนำพวกนางมาอย่างหม่าชิงอี๋ที่เริ่มปั้นยิ้มหยดย้อยต้อนรับบุรุษผู้หนึ่งซึ่งกำลังเดินใกล้เข้ามาเท่านั้น

"ตรงนี้มีเรื่องอะไรกันหรือพ่ะย่ะค่ะ?"

จ้าวฝูหมิงหันไปถามพระเชษฐาหลังพยักหน้าให้พระชายารองของตนนิดหนึ่ง ก่อนจะทอดสายตาไปยังสตรีอีกคนที่ตั้งแต่เขาเดินเข้ามา... นอกจากลุกขึ้นคำนับแล้ว..นางก็ยังมิได้เงยหน้าขึ้นมองเขาเลยสักครั้ง!

"ไม่มีอะไรหรอก..เจ้าก็รีบมานั่งเถอะ" จ้าวจื่อหานเอ่ยบอกพระอนุชาอย่างใจเย็น เพียงแต่ว่า...

"ฉานเหยา..แล้วเหตุใดเจ้าจึงมานั่งตรงนี้เล่า!?" จ้าวฝูหมิงถามขึ้นอีกครั้งด้วยสีหน้าไม่พอใจเมื่อตำแหน่งที่นั่งของตนข้างหวางเย่หลิงถูกจับจองไปก่อนหน้า

"ก็เพราะ 'ไม่พอใจ' และก็เพราะ 'พอใจ' ไงเล่า!" เหยาไท่จื่อเฟยรับสั่งตอบพลางตวัดสายพระเนตรขุ่นเขียวไปยังพระสวามีโทษฐานที่ทรงเอ่ยตัดบทตนเมื่อครู่ ก่อนจะหันกลับมามองคนงามข้างตัวด้วยแววตาอ่อนโยนระคนสงสาร "เจ้าต้องเข้มแข็งและรู้จักต่อสู้เพื่อตัวเองมากกว่านี้นะเย่หลิง อย่าปล่อยให้คนพาลที่ไหนมาระรานเอาได้ง่ายๆ"

"เจ้าหมายถึงใคร!?"

เสียงห้วนของจ้าวฝูหมิงดังขึ้นก่อนที่หวางเย่หลิงจะทันได้เอ่ยตอบ และก็เป็นอีกครั้งที่จ้าวจื่อหานรีบกล่าวแทรกด้วยเกรงว่าท่านอ๋องผู้ดุดันตรงหน้าจะกริ้วจนเสียงานใหญ่ไปเสียก่อน

"เรื่องนั้นเอาไว้ก่อนเถอะ เสด็จพ่อกับเสด็จแม่ทอดพระเนตรมาแล้วมิเห็นหรือไร"

นั่นเอง..จ้าวฝูหมิงจึงได้ยอมเก็บกลั้นความสงสัยเอาไว้ หากก็ยังมิวายขยับเข้าไปใกล้ที่นั่งตามตำแหน่งเดิมของตนพลางมองสหายแต่วัยเยาว์ด้วยสายตาขุ่นข้นยิ่งขึ้น

"ท่านอ๋องเพคะ..ประทับข้างหม่อมฉันตรงนี้เถิดเพคะ..." หม่าชิงอี๋ออดอ้อนด้วยเสียงหวานและนัยน์ตาฉ่ำ ที่นั่งของนางอยู่ถัดจากหวางเย่หลิงไปอีกด้าน..ทั้งยังมีโต๊ะเล็กคั่นกลาง หากท่านอ๋องจ้าวประทับตรงนั้นก็จะอยู่ข้างกายนางพอดี แต่ทว่า...

"เฮ้อ! อยู่ตรงนี้รู้สึกมิใคร่สบายตัวเลย..." หลิวฉานเหยาขยับลุกขึ้นไปนั่งยังตำแหน่งเดิมของตนที่อยู่ติดจ้าวจื่อหานพลางตวัดค้อนใส่อีกฝ่ายที่ส่งยิ้มงอนง้อมาให้ก่อนจะกวักมือเรียกคนงาม "เย่หลิง..เจ้าก็มานั่งข้างพี่สาวตรงนี้เถอะ เอ๊ะ!"

"อาหารตรงหน้ามากมายยังไม่พออุดปากเจ้าอีกหรือไง!?" จ้าวฝูหมิงที่ทรุดนั่งลงแทนทันทีที่อีกฝ่ายลุกไปส่งเสียงขุ่น แต่ที่ทำให้เขาเคืองเสียยิ่งกว่าสหายเก่าอย่างหลิวฉานเหยาก็คือสตรีในชุดกระโปรงสีเหลืองที่นั่งอยู่ข้างๆนี่ต่างหาก!

"แล้วเจ้าเล่า! วันนี้ก็มิได้พาปากมาอีกแล้วหรือไรถึงได้เงียบเป็นหุ่นไม้ไปเช่นนี้!? น่าเบื่อนัก!"