ฎีการักจากพระชายาบ้านนอก

ลำดับตอนที่ #4 : 4. ความงามของสตรีนางนั้นที่ทำให้เจ้าถึงกับ...

"คุณหนู! นั่น..ท่านมีแผลนี่เจ้าคะ!?"

"ไม่เป็นไรหรอก.. รีบไปทำตามที่ข้าบอกเถอะ.."

"เหตุใดท่านจึงต้องทนเจ็บปวดอยู่เช่นนี้ด้วยเล่าเจ้าคะ?" จูชุนลี่พูดไปก็หลั่งน้ำตาไปด้วยความเจ็บปวดแทนนายสาว

"อย่าดังไปสิ.. ข้าหิวแล้วล่ะ.. เรารีบทำความสะอาดตรงนี้แล้วไปหาอะไรกินกันดีกว่านะ"

หวางเย่หลิงที่ตอนนี้กำลังอดทนต่อความปวดแสบปวดร้อนที่หลังมือซึ่งถูกน้ำร้อนลวกใส่เอ่ยราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น จะมีก็แต่ดวงตาคู่งามคู่นั้นที่หากใครได้สังเกตบ้าง..ก็คงเห็นถึงความหม่นหมองที่ฉายชัดอยู่ภายในได้ไม่ยาก

"ไม่ให้ดังได้อย่างไรเจ้าคะ? อยากแต่งก็ส่งคนไปขอคุณหนูมา..พอแต่งแล้วก็ไม่เคยดูดำดูดี..เยี่ยงนี้แล้วจะแต่งท่านเข้ามาทำไม? หนำซ้ำเมื่อกี้ยังจะส่งท่านไปให้.. "

"ลี่เอ๋อร์..."

เสียงเครือของนายหญิงตัวน้อยดังขึ้น และความอ่อนแอจากน้ำเสียงที่หลุดออกมาก็ทำให้บ่าวสาวผู้ภักดีต้องกล้ำกลืนวาจาที่เตรียมจะเอ่ยของตนลงไปอีกครั้ง

"ขอบใจเจ้ามาก" หวางเย่หลิงเอ่ยด้วยรอยยิ้มเศร้าๆ "อย่างน้อยข้าก็ยังมีเจ้าอยู่ไม่ใช่หรือ?"

----------------------------------------------------

"อะไรที่ว่ายังมีบ่าวผู้นั้นอยู่!? ไร้ความคิดจริงๆ! แต่งเข้ามาเป็นชายาของเราแล้วยังจะหวังพึ่งบ่าวรับใช้อะไรกัน!? ช่างสมกับเป็นหญิงบ้านนอกแท้ๆ!" จ้าวฝูหมิงบ่นด้วยเสียงดังก่อนจะหันไปทาง 'สาย' ที่ตนวางไว้สืบข่าวในเรือนแห่งนั้น "แล้วเจ้าเห็นสีหน้านางหรือไม่? นางทำหน้าเช่นไรบ้าง? อวดดี? หรือกระหยิ่มยิ้มย่องมากแค่ไหน?"

"เอ่อ..คือ..."

"ว่าอย่างไรเล่า? ไม่ใช่หรือ?"

ท่านอ๋องพระองค์เดียวของแคว้นเขม้นมองหนึ่งในองครักษ์ส่วนตัวที่เพิ่งเข้ามาแจ้งข่าวด้วยสีหน้าสงสัยในทีแรก ก่อนจะค่อยๆเปลี่ยนเป็นความมืดทะมึนด้วยโทสะอันคุกรุ่นขึ้นแทนเมื่อเห็นริ้วแดงสายเล็กๆบนใบหน้าที่มักจะยิ้มยากนั่น

"หรือเจ้ามีเรื่องอื่นจะรายงานเราอีก?" คราวนี้ความเยียบเย็นที่น่ากลัวอย่างประหลาดแผ่เข้าปกคลุมจนองครักษ์หนุ่มเสียวหลังวาบ "อย่างเช่น..ความงามของสตรีนางนั้นที่ทำให้เจ้าถึงกับพูดไม่ออกเช่นนี้..."