ฮูหยินใบ้

ลำดับตอนที่ #4 : 4. "เจ้าเกลียดชังข้าจริงๆ...?"

" 'จะจับแต่แสร้งปล่อย' น่ะหรือ? สำหรับท่านแล้วข้าไม่เคยคิดจะจับเลยสักนิด! มีแต่อยากจะปล่อยไปไม่ต้องเจอกันทุกชาติทุกภพเลยจะดีกว่า!"

"เจ้า!"

"งั้นก็เป็นอันตกลงตามนี้ ท่านแจ้งกับผู้ใหญ่ของทั้งสองตระกูลไปได้เลยว่าต้องการยุติสัญญาหมั้นหมาย..." เจิ้งหว่านถงยังคงเขียนสารยื่นส่งมาเรื่อยๆราวกับไม่รับรู้ถึงไฟโทสะของอีกฝ่ายเลยแม้แต่น้อย

"ส่วนที่ว่าจะใช้เหตุผลใดก็ตามแต่ใจของท่านแล้วกัน... จะบอกว่าข้าเป็นหญิงพิการ..สร้างความอับอายให้แม่ทัพใหญ่อย่างท่านจนไม่อยากเสวนาด้วย... หรือว่าเพราะท่านมีหญิงในดวงใจอยู่แล้วก็ได้ทั้งนั้น"

"เราไม่ได้อับอายที่เจ้าพิการ!" สีหน้าของเกาเทียนฉีทะมึนมืดอีกครั้งเมื่ออ่านถึงข้อความนั้น "และยังไม่เคยมีหญิงในดวงใจอย่างที่เจ้าว่า!"

"ถ้าเช่นนั้นก็กุขึ้นมาสักเรื่องสิ! อะไรก็ได้!" 'เจ้าถนัดเรื่องอย่างนี้อยู่แล้วมิใช่หรือไร!' เจิ้งหว่านถงเอ่ยขึ้นในใจขณะส่งกระดาษข้อความให้อีกแผ่นพลางมองดูบุรุษรูปงามตรงหน้าด้วยท่าทางยิ้มแย้มที่หาได้ปิดบังความเกลียดชังในดวงตาไม่ ใช่! นางเกลียดเขาจริงๆ! ชิงชังอย่างถึงที่สุดเลยก็ว่าได้! ก็มิใช่เพราะเขาหรอกหรือ..นางถึงต้องตรอมใจจนตายไปในภพก่อนนั่น!

"เจ้าเกลียดชังข้าจริงๆ...?" แม่ทัพหนุ่มเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงประหลาดใจเมื่อเห็นแววตาเคียดแค้นชิงชังในดวงตาคู่สวยนั้นชัดเจน แต่ทว่า..เขาเคยไปทำอะไรนางเมื่อไรกัน!?

"ในเมื่อเข้าใจตรงกันแล้วก็ดี งั้นข้ากลับก่อนล่ะ" เจิ้งหว่านถงยื่นกระดาษแผ่นสุดท้ายที่เพิ่งเขียนเสร็จมาตรงหน้าก่อนจะเก็บเครื่องมือต่างๆลงห่อผ้าอย่างเรียบร้อยแล้วลุกขึ้นเดิน

"อย่าเพิ่งไป!" เกาเทียนฉีเรียกขึ้นด้วยเสียงต่ำก่อนจะเอ่ยขึ้นอีกประโยค "ข้าไม่คิดจะยกเลิกสัญญานี้อีกแล้ว"