ท่านอ๋องเจ้าขา..ข้ามาเข้าฝันท่านอีกแล้ว!

ลำดับตอนที่ #90 : 90. โรคร้ายของแมวน้อย(2)

"สี่เย่! ไปตามพวกหมอหลวงมาที่นี่ให้หมด! เดี๋ยวนี้!"

เฉินหงหมิงออกคำสั่งดังลั่นขณะอุ้มร่างบางขึ้นมาอีกครั้ง

"ท่านอ๋อง..ไม่..."

"ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น!" ท่านอ๋องผู้ยิ่งใหญ่ตรัสด้วยเสียงกริ้วระหว่างอุ้มร่างบางไปวางบนเตียงที่นางเพิ่งฟื้นขึ้นมาได้ไม่นาน แต่เพียงวางลงไปครู่เดียว..มือเล็กที่จับยึดแขนเขาไว้ด้วยกลัวจะตกลงมาเมื่อครู่ก็พลันบีบแน่น

"อื้ม..."

"เป็นไร? ปวดมากหรือ?" ได้ยินเสียงครางหลุดรอดทั้งที่เห็นอยู่ว่าแมวน้อยเม้มปากเล็กเสียแนบแน่นเช่นนั้น ความกังวลก็ยิ่งทบทวีขึ้นอีก "สี่เย่!"

"จื้อส่วนออกไปตามแล้วพ่ะย่ะค่ะ" เสียงองครักษ์มือหนึ่งทูลตอบกลับมาอย่างรวดเร็ว แต่ดูเหมือนว่าจะยังไม่ทันพระทัยของท่านอ๋องเฉินอยู่ดี

"เจ้าออกไปเร่งให้เร็วขึ้นอีก! บอกพวกเขาว่าถ้ายังขืนอ้อยอิ่งชักช้าก็ให้บอกลาชีวิตชาตินี้ไปได้เลย!" เฉินหงหมิงสั่งการอย่างหัวเสียก่อนจะหันมาหาร่างเล็กของสาวน้อยที่กำลังนอนขดตัวงอราวกับกุ้งอยู่บนเตียงด้วยแววตากลัดกลุ้ม

"เจี๋ยเอ๋อร์... เป็นอย่างไรบ้าง?"

"........."

"เจ้าอย่าเงียบไปเช่นนี้สิ... เห็นเจ้าเป็นอย่างนี้เราก็ยิ่งกลุ้มใจรู้หรือไม่?" เฉินหงหมิงบอกด้วยสีหน้าหนักใจ "แล้วถ้าเจ้าเจ็บนักก็ร้องออกมาเถอะ... หรือจะบีบมือเราแรงๆ..จะกัดด้วยก็ยังได้นะ..หืม?"

"........"

"เจี๋ยเอ๋อร์..."

"หม่อมฉัน..ปวด..ปวดมากเพคะ..." สาวน้อยเมิ่งลืมตาขึ้นมองบุรุษตรงหน้าก่อนจะตอบด้วยเสียงแผ่ว ได้ยินเขาพูดอะไรมากมาย..กระทั่งจะลงโทษผู้อื่นเพราะห่วงใยตนเองเช่นนั้นก็ยิ่งตื้นตัน อดไม่ได้ต้องข่มกลั้นความเจ็บปวดแล้วบอกออกมาเพื่อมิให้เขาต้องกังวลไปนัก แต่ว่า..นี่นางเป็นอะไรกันแน่นะ? ทำไมถึงได้ปวดท้องเช่นนี้เล่า...?

"อ๊ะ!" แล้วจู่ๆเสียงร้องอุทานก็ดังออกมาจากร่างบางตรงหน้าอย่างกะทันหันจนเฉินหงหมิงยิ่งเครียดหนัก ขณะที่สาวน้อยเมิ่งนั้นพลันตัวชาวาบไปเสียแล้ว

"เจี๋ยเอ๋อร์...?"

"ท่าน..ข้า..." สาวน้อยเมิ่งตกใจกับความร้อนวูบบางอย่างที่เกิดขึ้นกับตนจนเผลอใช้ถ้อยคำแบบเดิมออกมาโดยไม่รู้ตัว

"ทำไม!? เจ้าเป็นอะไร!? เจ็บที่ไหนอีกงั้นหรือ!? แล้วทำไมถึงได้หน้าแดงขนาดนี้เล่า!?" เฉินหงหมิงปล่อยคำถามรัวเร็วออกมาด้วยสีหน้าเคร่งเครียด โดยเฉพาะเมื่อเห็นใบหน้าสาวน้อยแดงจัดเสียปานนั้น

แต่จ้าวเมิ่งเจี๋ยจะบอกออกไปได้อย่างไรกัน!? ในเมื่อตอนนี้นางเพียงแต่คาดเดาอาการของตนตามที่เคยได้ยินท่านแม่บอกเอาไว้เท่านั้น...

"เจี๋ยเอ๋อร์..อย่าทำให้เราตกใจนะ!? เจ้าคงมิได้จะหายตัวไปอีกใช่หรือไม่!?" เพราะเคยมีประสบการณ์ที่สาวน้อยตรงหน้าหายตัวไปเฉยๆมาแล้วถึงสองครั้งสองครา เฉินหงหมิงจึงยิ่งกลุ้มใจมากขึ้นอีก แต่ไม่ว่าเขาจะเพียรถามอย่างไร..แมวสาวตัวน้อยก็ยังคงนิ่งงันอยู่อย่างนั้น "เจี๋ยเอ๋อร์?"

"ข้า..ไม่..." สาวน้อยเมิ่งเม้มริมฝีปากเล็กแน่น..ใบหน้าแดงก่ำขณะค่อยๆฝืนขยับตัวลุกขึ้นนั่งอย่างช้าๆด้วยท่าทางเกร็งๆแกมด้วยความกระดากอายอย่างแปลกๆ นางจะบอกเขาอย่างไร!? จะทำอย่างไรดีนะ!?

แต่ยังไม่ทันที่แม่นางน้อยจะได้แก้ไขเหตุการณ์ เสียงรายงานจากด้านนอกก็ดังขึ้น

"เรียนท่านอ๋อง หมอหลวงหลิว..หมอหลวงจู..และหมอคนอื่นๆมาถึงแล้วขอรับ"

"ให้พวกเขาเข้ามาให้หมด!"

"ท่านอ๋อง..ไม่ได้นะเจ้าคะ!" จ้าวเมิ่งเจี๋ยรีบเอ่ยห้ามด้วยน้ำเสียงร้อนรน จะให้คนพวกนั้นเข้ามาอีกได้อย่างไรกัน!? ลำพังแค่ท่านอ๋องเสือใหญ่ผู้เดียวนี่นางก็ไม่รู้จะอธิบายอย่างไรดีแล้ว!

แต่ทว่า...

"เร็วเข้า!" ยิ่งสาวน้อยข้างกายทักท้วงก็ดูเหมือนเฉินหงหมิงจะยิ่งส่งเสียงดังขึ้นอีก ก็แมวน้อยของเขากำลังไข้ขึ้นจนหน้าแดงจัดถึงเพียงนี้แล้ว..จะมัวชักช้าอยู่ได้อย่างไร!?

"ท่านอ๋อง..." จ้าวเมิ่งเจี๋ยเรียกพลางยึดชายฉลองพระองค์ด้านหนึ่งของท่านอ๋องผู้ไม่สนใจฟังใครด้วยสีหน้าราวจะร้องไห้ นางยังปวดท้องอยู่จริงๆนะ แต่ตอนนี้นางทั้งกลัวทั้งอายมากกว่านี่นา!

"พวกเขาเป็นบุรุษนะเจ้าคะ..." สาวน้อยเอ่ยความนัยออกมานิดหนึ่ง "แล้วท่านยังจะให้พวกเขาเข้ามา..."

"หืม!?" เฉินหงหมิงที่มองจ้องใบหน้าเล็กสลับกับประตูถึงกับชะงัก เห็นเงาของร่างทั้งสูงทั้งต่ำหลายร่างกำลังก้มศีรษะเดินใกล้จะผ่านประตูเข้ามาก็พลันตวาดออกไปในทันใด "เดี๋ยว! พวกเจ้าถอยออกไปก่อน!"

ใบหน้าหล่อเหลาที่เครียดเคร่งหันกลับมามองแก้มเรื่อแดงของสาวน้อยข้างกายด้วยสีหน้าสงสัย "เจ้าหมายความว่าอย่างไร? เราไม่ชอบให้บุรุษใดเข้าใกล้เจ้านั่นก็จริงอยู่ แต่ว่าตอนนี้เจ้ากำลัง..."

"ข้าไม่ได้ไม่สบายนะเจ้าคะ..." ปากเล็กถูกเม้มกัดจนแดงจัดอีกครั้งระหว่างที่สาวน้อยเมิ่งพยายามอธิบาย "คือ..ข้าไม่ได้ต้องการหมอคนไหนๆ... แค่อยากขอพบพี่นางกำนัลสักคนแทนได้หรือไม่เจ้าคะ...? หรือไม่ก็เหอมามาที่ท่านเคยให้เขาช่วยดูแลข้าผู้นั้นก็ได้..."

"ไม่ได้ป่วย..แต่เจ้าหน้าแดงถึงเพียงนี้ แถมยังปวดท้องจนแทบยืนไม่อยู่อย่างเมื่อครู่นี้อีก! ให้พบนางกำนัลกับมามานั่นแล้วพวกนางจะทำอะไรได้! เราสิพร้อมจะช่วยเจ้าทุกอย่าง!" เสียงกรุ่นอย่างไม่พอใจดังขึ้นก่อนที่เฉินหงหมิงจะฉวยคว้ามือเล็กของสาวน้อยที่ขยับตัวถอยห่างเขาอย่างทันควัน "แล้วนี่เจ้าจะไปไหนอีก!?"

"ข้า..."

"บอกเรามาก่อนสิว่าเจ้าเป็นอะไร? แล้วทำไมต้องพบสตรีพวกนั้นด้วย!? ถ้าเจ้ามีเหตุผลเพียงพอเราก็จะอนุญาต!" เสียงข้นกล่าวอย่างจริงจัง คิ้วเข้มขมวดแน่นขึ้นกว่าเก่าด้วยความไม่พอใจเมื่อคิดว่าแมวน้อยบังอาจมีความลับกับตนทั้งที่เรื่องก่อนหน้านี้ก็ยังมิได้สะสางเลยแท้ๆ!

ส่วนสาวน้อยเมิ่งน่ะหรือ ยิ่งนานไปนางก็ยิ่งรู้สึกไม่สบายตัวมากขึ้นทุกที แถมตรงนี้ก็มิใช่สถานที่ที่นางจะมาทำอะไรเลอะเทอะเปรอะเปรื้อนได้เสียด้วย! สาวน้อยบางคนคิดกลับไปกลับมามิรู้กี่ตลบก่อนจะตัดสินใจข่มความอายแล้วยื่นหน้าเข้าไปกระซิบข้างหูของบุรุษข้างกายในทันที

"เหตุผลก็คือข้า..."

"ว่า..ว่าอย่างไรนะ...? นี่เจ้า..." ได้ฟังความแล้วใบหูของเฉินหงหมิงก็แดงก่ำขึ้นในฉับพลัน ก่อนที่ริ้วสีแดงเข้มจะลามไปทั่วใบหน้าหล่อเหลาของเขาและลับหายลงไปตามแนวคางและคอที่เรื่อสีขึ้นไม่ต่างกัน! "เจ้าหมายความว่าที่ปวดท้องและหน้าแดงจัดขนาดนี้มิใช่เพราะเป็นโรคร้ายอะไร..แต่เป็นเพราะเจ้ากำลัง..."

"อื้อ!" ใบหน้าปลั่งสีของสาวน้อยส่ายไปมาพร้อมส่งเสียงห้ามอย่างขัดใจขณะที่มือเล็กรีบยกขึ้นปิดปากของท่านอ๋องเสือใหญ่เอาไว้แน่น "ข้าแค่เดาเอาน่ะเจ้าค่ะ..."

"หืม?"

"ข้า..เพิ่งเคยเป็นเช่นนี้..เป็นครั้งแรก..." จ้าวเมิ่งเจี๋ยเอ่ยอย่าง อายๆ "แต่ว่า..ท่านห้ามพูดดังไปนะเจ้าคะ" เสียงหวานกล่าวกำชับก่อนจะปล่อยมือที่ปิดปากใครบางคนลงพลางหลบดวงตาแวววับที่มองจ้องมาด้วยความขัดเขิน

"แน่นอน" เสียงทุ้มรับปากอย่างหนักแน่น ใบหน้าหล่อเหลายังเป็นสีเข้มไม่หายแต่ในหัวใจกลับเปี่ยมไปด้วยความยินดี

'แมวน้อยของเรา..ในที่สุดเจ้าก็โตเป็นสาวจริงๆแล้วสินะ...'

------------------------------------------------------------------------------------

"สี่เย่..เจ้าว่า..."

"ข้าไม่รู้จริงๆ ต่อให้เจ้าถามอีกกี่ครั้ง..คำตอบก็ยังเหมือนเดิมนั่นล่ะ"

"นั่นสินะ..." จื้อส่วนมองบานประตูสลักลายกิเลนและมังกรของห้องบรรทมที่ปิดแน่นอยู่ด้วยสีหน้าสับสน "แปลกจริงๆ... ท่านอ๋องรับสั่งให้เราไปตามหมอหลวงมาเพราะแม่นางแมวน้อยไม่สบาย..แต่หมอมาถึงยังไม่ทันได้เข้าตรวจก็รับสั่งให้กลับไปแล้ว... แถมยังทรงให้เหอมามาเข้าพบแทนเสียอีก... แล้วไม่นานมามานั่นก็เดินทำท่าประหลาดๆกลับไป..ส่วนพระองค์ก็..กลับวังมาอย่างนี้..."

"แล้วเจ้าอยากรู้อีกหรือไม่ล่ะว่าเพราะอะไร?" สี่เย่ถามขึ้นเบาๆ

"ก็ต้องอยากรู้สิ... แต่ว่า..เจ้าไม่ต้องมายุให้ข้าเข้าไปเลยนะ! ถึงอยากรู้ข้าก็ไม่มีวันเดินเข้าไปถามท่านอ๋องตรงๆแน่! อย่างนั้นน่ะเท่ากับรนหาที่ตายชัดๆ!"

"อืม..เจ้าก็ไม่โง่แล้วนี่นะ..."

"สี่เย่!"

----------------------------------------------------------------------------------

"ท่านอ๋องเจ้าขา..ท่านอย่าโกรธข้าเลยนะเจ้าคะ..." สาวน้อยเมิ่งเอ่ยคำอีกครั้งเมื่อบุรุษตรงหน้ายังมีท่าทางปั้นปึ่งไม่หยุด แต่ว่า..นี่มันอะไรกัน!? หลังจากที่นางอุตส่าห์ข่มความอายบอกเขาเรื่องที่ตัวเองมาระดูครั้งแรก เขาก็ออกคำสั่งเรียกเหอมามามาให้คำแนะนำกับนางแล้วรีบพานางกลับมาที่วังอ๋องแห่งนี้ แต่หลังจากนั้นเล่า? "ข้าคงอารมณ์แปรปรวนอย่างที่มามาผู้นั้นบอกจริงๆก็เลย..."

"เจ้าก็เลยเอ่ยว่าต่อไปจะไม่พบหน้าเราอีกอย่างนั้นหรือ!?" เฉินหงหมิงแสร้งส่งเสียงขุ่นขณะนึกครื้มอกครื้มใจกับบทบาทยามนี้ของตนนัก ได้รู้ว่าที่แมวน้อยทำตัวป่วนปั่นน้ำหูน้ำตาไหลจนผิดวิสัยไปเช่นนั้นก็เพราะ..เอ่อ..เพราะเลือดลมของนางกำลังแปรปรวนตามประสาสตรีทั่วไปดังที่เหอมามาบอก... แต่ตอนนี้อารมณ์ของนางกลับคืนสู่สภาพปกติแล้ว..เขาเลยอดไม่ได้ต้องเอาคืนใครบางคนที่ทำให้ตนทั้งกลุ้มทั้งเสียใจและตกใจเมื่อครู่เสียหน่อย!

"ก็ท่านบอกว่าจะส่งข้ากลับบ้านเองนี่นา... แถมยังบอกให้ข้าไปเข้าคัดเลือกเป็นไท่จื่อเฟยอะไรนั่นด้วย..." สาวน้อยท้วงกลับด้วยแก้มป่องๆอย่างไม่พอใจ แต่เมื่อเห็นท่าทางบึ้งตึงยิ่งกว่าของบุรุษตรงหน้าก็รู้สึกไม่สบายใจขึ้นมาเสียอีก ก็เมื่อกี้เขาอุตส่าห์ใจดีกับนางถึงเพียงนั้นนี่นะ เอาเถอะ! ถ้าเขาอยากให้นางง้องอน..นางก็จะลองทำดูก็แล้วกัน!

"ฮึ!"

"ถ้าท่านไม่พอใจ..ก็ตีข้าก็ได้นี่นา..แต่อย่าโกรธข้าเลยนะเจ้าคะ..." สาวน้อยบางคนทำหน้าเศร้าขณะยื่นแขนเล็กไปตรงหน้าเขาราวกับต้องการยืนยันคำพูดของตน แต่ก็ยังไม่มีการตอบรับใดๆกลับมาเช่นเดิม

"แล้วข้าก็ไม่ได้คิดอะไรกับพี่..เอ่อ..กับนายกองธงห้าวเสียหน่อย..."

"........."

"ท่านอ๋อง..."

"........."

"ต่อไปข้าจะไม่ทำอย่างนั้นอีกแล้ว.. จริงๆนะเจ้าคะ ท่านยกโทษให้ข้าเถอะเจ้าค่ะ ข้าขอ..อ๊ะ! อื๊อ!"

ยังไม่ทันจะเอ่ยคำขอโทษ..แขนเล็กที่ยื่นไปก็ถูกรั้งเข้าหาร่างสูง จากนั้นจุมพิตลงทัณฑ์ก็ประทับลงมาอย่างรวดเร็ว ใบหน้าเล็กถูกเชยขึ้นเพื่อรับจุมพิตได้อย่างถนัดถนี่ขณะที่ริมฝีปากของทั้งสองทาบทับกันจนสนิทแนบ ยิ่งนาน..ลมหายใจของเฉินหงหมิงก็ยิ่งหนักอึ้งขึ้นเรื่อยๆขณะที่จ้าวเมิ่งเจี๋ยรู้สึกราวกับตัวเองกำลังจะจมน้ำ... นางหายใจแทบมิได้เลย..สมองก็มึนงงจนแทบไม่รับรู้อะไรอีก เพียงแต่ไม่รู้ทำไม..หัวใจจึงได้เต้นรัวเร็วถึงขนาดนี้!