ท่านอ๋องเจ้าขา..ข้ามาเข้าฝันท่านอีกแล้ว!

ลำดับตอนที่ #10 : 10. ทำสัญญากันสักหน่อยดีหรือไม่?(1)

"ก่อนอื่น..เราควรต้องหาวิธีทำให้ท่านเคลื่อนไหวในความฝันนี้ได้เสียก่อน บอกตรงๆว่าข้าไม่ค่อยถนัดนักถ้าต้องมาพูดคุยอยู่กับหุ่นไม้หน้าดุอย่างนี้ทุกวัน"

"เจ้า!"

"แต่คิดๆดูแล้ว..ข้าว่าสิ่งแรกที่ท่านควรทำก็คือหยุดเรียกข้าว่า เจ้า!เจ้า!เจ้า! เสียก่อนจะดีกว่านะ" เมิ่งเจี๋ยน้อยตวัดตาค้อนใส่พลางยู่ปากอย่างไม่พอใจ "ข้าก็มีชื่อเหมือนกัน! รู้มั้ยเล่า?"

"แล้วเราควรเรียกเจ้าเยี่ยงไรดี?" เฉินหงหมิงพยายามข่มกลั้นอารมณ์ขันเล็กๆกับท่าทางถลึงตาปากยื่นนั่นก่อนจะถามด้วยสีหน้าเรียบเฉย หากภายในใจกลับตื่นเต้นขึ้นมาอย่างแปลกๆ แต่ทว่า...

"อืม..เรียกข้าว่าแมวน้อยดีหรือไม่?" สาวน้อยเมิ่งทำท่าคิดอย่างเอาจริงเอาจัง คิดอย่างถี่ถ้วน..คิดแล้วคิดอีก..ก่อนจะยอมบอกออกมาด้วยรอยยิ้มเต็มใบหน้า

"แมวน้อย?"

"ใช่! ในเมื่อเรากำลังจะหาวิธีแก้ไขเรื่องในฝันนี้ แสดงว่าไม่นานก็ต้องแยกจากกันอยู่แล้ว จะรู้หรือไม่รู้ชื่อจริงก็คงไม่แปลกอันใดมิใช่หรือ?" จ้าวเมิ่งเจี๋ยยิ้มกว้างให้กับความฉลาดของตัวเอง นางเคยดึงหน้าเขา เคยหยิกแก้มเขา แถมยังเคยด่าทอเขาว่ามีสุนัขอยู่ในปากตั้งแต่วันแรกที่พบหน้า ถ้าวันใดเขาเกิดสืบรู้ที่มาของนางแล้วนึกอยากเอาเรื่องขึ้นมาแล้วนางจะทำอย่างไรได้ นี่ยังไม่นับเรื่องที่นางเป็นอิสตรีอีก ชินอ๋องผู้มีชื่อเสียงว่าเกลียดสตรีเข้าไส้เช่นเขาอาจจะทำอะไรสักอย่างที่รุนแรงเพื่อแก้แค้นนางก็ได้นี่นะ! เพราะฉะนั้น..นางจะให้เขารู้ชื่อจริงไม่ได้เป็นอันขาด!

"ทำไมเราต้องเรียกเจ้าอย่างนั้นด้วย? เจ้าไม่มีชื่ออื่นหรือไร?" เฉินหงหมิงเลิกคิ้วอย่างไม่สบอารมณ์ ความขุ่นเคืองพลุ่งพล่านขึ้นโดยไม่รู้สาเหตุ

"ย่อมมีอยู่แล้ว! แถมยังไพเราะเพราะพริ้งเสียด้วย!" สาวน้อยเมิ่งแย้มยิ้มราวจะอวด "แต่ในฐานะที่เรายังไม่สนิทกัน เรียกอย่างนี้ก็เข้าทีดีแล้วล่ะน่า ท่านเรียกข้าว่าแมวน้อย..ส่วนข้าก็จะเรียกท่านว่าเสือใหญ่ เป็นไร? ดีหรือไม่?"

"เฮอะ!" ชินอ๋องแค่นเสียงอย่างมีโทสะ ดวงตาเป็นประกายเมื่อครู่ก่อนกลับดำมืดลงด้วยความไม่พอใจอีกครั้งเมื่อได้ยินถ้อยคำว่า 'ไม่สนิทกัน' นั่น แต่สาวน้อยตรงหน้าก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะใส่ใจแม้สักนิด "เหตุใดเปิ่นหวางจึงรู้สึกว่าตนเองเป็นฝ่ายเสียเปรียบเจ้าอยู่เสมอ เจ้าเข้ามาถึงตำหนักในนี่ได้ เจ้าขยับตัวในฝันได้ถึงขั้นกล้าทำร้ายเปิ่นหวาง ทั้งยังรู้ว่าเปิ่นหวางเป็นใคร แต่เปิ่นหวางกลับไม่รู้จักเจ้าเลยแม้แต่น้อย แล้วยังต้องถูกเจ้าเรียกด้วยนามอันน่าเกลียดเช่นนั้นอีกรึ?"

"หา?" มาอีกแล้ว! เปิ่นหวางอย่างนั้น!เปิ่นหวางอย่างนี้! ท่าทางบ้ายศศักดิ์และดวงตาเย็นเยียบเช่นที่พี่จิ้นเจี๋ยเคยเล่าไว้หลุดออกมาเป็นชุดๆจนสาวน้อยเมิ่งเกือบอ้าปากหวอ แต่โชคดีที่แม่นางน้อยมีภูมิต้านทานที่ค่อนข้างแข็งแกร่งจากการถูกพะเน้าพะนอเอาใจด้วยเป็นบุตรสาวคนเดียวของคหบดีจ้าวผู้มั่งคั่งมาก่อนเช่นกัน ประกอบกับตอนนี้ท่านอ๋องที่ใครๆกลัวเกรงก็ทำได้เพียงขยับส่วนใบหน้าเท่านั้น คิดไปคิดมาอย่างถี่ถ้วนแล้วเสี่ยวเมิ่งเจี๋ยผู้ซุกซนแห่งตระกูลจ้าวที่นั่งอึ้งอยู่ครู่หนึ่งก็ผุดลุกขึ้นแล้วย่อตัวลงถวายการคำนับพระอนุชาหนุ่มหน้าบึ้งของฮ่องเต้ด้วยท่าทีอ่อนช้อย ใบหน้าหวานแลดูสงบเสงี่ยมเจียมตัวผิดปกติขณะค่อยๆกล่าววาจาอย่างระมัดระวัง

"เรียนท่านอ๋องผู้ยิ่งใหญ่.. ท่านอ๋องเสือใหญ่.. ข้าแมวน้อยขอคารวะพระองค์ด้วยความเคารพและถือเป็นเกียรติอันสูงสุดที่จะได้หารือเรื่องสำคัญกับพระองค์ แต่ก่อนอื่น.. ท่านอ๋องเสือใหญ่ได้โปรดวางยศถาอันน่าหนักใจนั้นไว้ก่อนได้หรือไม่? แมวน้อยว่า.. เรามาทำสัญญากันสักหน่อยดีหรือไม่? ว่าไงล่ะเพคะ?"

_____________________________

มีมายั่วอีกแล้วจ้า!