ท่านอ๋องเจ้าขา..ข้ามาเข้าฝันท่านอีกแล้ว!

ลำดับตอนที่ #4 : 4. เราฝันไปอย่างนั้นหรือ?(1)

"หยุดนะ! บังอาจลอบเข้ามาเล่นลิ้นถึงที่นี่แล้วคิดจะหลบหนีไปได้ง่ายๆอย่างนั้นรึ? ทหาร!จับนางไว้!" เฉินหงหมิงตวาดดังก้อง แต่ร่างเล็กยังลอยห่างออกไปเรื่อยๆ.. และแวบหนึ่งก่อนที่ร่างนั้นจะพ้นไปจากสายตา ท่านอ๋องผู้กำลังมีโทสะก็ได้เห็นแม่นางน้อยผู้นั้นหันมาแลบลิ้นใส่เขาด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม!

"เจ้า!"

-------------------------------

"เจ้า!" เฉินหงหมิงตะโกนขึ้นมาอีกครั้งก่อนจะลุกพรวดขึ้นนั่งด้วยใบหน้าที่ยังไม่หายกราดเกรี้ยวขณะมองทหารองครักษ์สองนายที่เพิ่งกระโดดเข้ามาถวายการคำนับด้วยสีหน้าเหี้ยมเกรียม

"จับได้หรือไม่!?"

"พ่ะ..พ่ะย่ะค่ะ?" องครักษ์ทั้งสองชำเลืองมองกันและกันด้วยความงุนงง

"เราถามว่าจับสตรีผู้นั้นได้หรือไม่!? อย่าบอกนะว่าพวกเจ้าปล่อยนางไปแล้ว!" พระสุรเสียงเยียบเย็นบอกให้รู้ว่าความอดกลั้นที่มีกำลังจะหมดลงทุกขณะ ดังนั้น แม้จะรู้สึกพรั่นพรึงเจือไปด้วยความสงสัยเพียงใด หนึ่งในสององครักษ์เงาก็ยังคงต้องพูดออกมา

"พระ..พระองค์หมายถึงผู้ใดหรือพ่ะย่ะค่ะ..?"

"หรือว่าเจ้าไม่ได้ยินอันใดเลย ทั้งที่เราสั่งไปตั้งไม่รู้กี่ครั้งให้จับนางไว้!" รังสีสังหารแผ่ออกมาจนสองชายฉกรรจ์แทบเข่าอ่อน เหงื่อกาฬเย็นเยียบผุดขึ้นเต็มใบหน้า ..นี่พวกตนจะต้องตายโดยไม่รู้สาเหตุอย่างนั้นหรือ?

"เรียนท่านอ๋อง พวก..พวกกระหม่อมไม่เห็นใครแม้แต่ผู้เดียวเลย.."

"และไม่ได้ยินรับสั่งอันใดเลยพ่ะย่ะค่ะ นอกจาก..."

"พูด!"

"นอกจากเสียงละเมอของพระองค์พ่ะย่ะค่ะ!"