ฮูหยินใบ้

ลำดับตอนที่ #3 : 3. "นี่คงเป็นวิธีเรียกร้องความสนใจจากข้าสินะ!"

"ไม่รู้! รู้แต่ว่าทั้งเกลียด! ทั้งชัง! ทั้งขยะแขยงจนไม่อยากมองหน้าเลยด้วยซ้ำ!"

"เจ้า!" เกาเทียนฉีที่มีท่าทางสงบนิ่งมาตลอดถลึงตาดุขึ้นทันใด ไอเยียบเย็นแผ่ซ่านไปทั่วก่อนที่จะค่อยๆสงบลงเมื่อคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ แววตาล้ำลึกจับจ้องมองใบหน้าสะคราญของสตรีตรงหน้าด้วยท่าทีครุ่นคิดกว่าเดิมก่อนจะเอ่ยวาจาถัดมา

"นี่คงเป็นวิธีเรียกร้องความสนใจจากข้าสินะ!" แม่ทัพใหญ่แห่งแคว้นจ้าวเอ่ยด้วยน้ำเสียงเยาะหยัน "คุณหนูเจิ้งคงเคยได้ยินมาแล้วว่าข้าไม่ชอบสตรีที่ดีแต่หน้าตา ทั้งไม่สนใจเรื่องวงศ์ตระกูลสูงส่งใดๆ ยิ่งไม่ต้องการคุณสมบัติโดดเด่นด้านดนตรี บทกวี หรือศิลปะอะไรอย่างที่ใครเขานิยมกันนั่น... คุณหนูถึงต้องใช้วิธี 'จะจับแต่แสร้งปล่อย' เช่นนี้ออกมา!"

เอ่ยแกมประชดอย่างยืดยาวจบ แม่ทัพหนุ่มก็เฝ้ารอดูท่าทีตอบโต้จากสตรีตรงหน้าด้วยสายตาเดียดฉันท์อีกครั้ง แต่เปล่าเลย! แทนที่จะตีโพยตีพายส่ายหน้าปฏิเสธหรือบีบน้ำตาร้องไห้ตามบทถนัดเช่นสตรีทั่วไป คู่หมายตั้งแต่เด็กของเขากลับเลิกคิ้วเรียวโค้งนั้นขึ้นนิดหนึ่งราวจะขบขันก่อนจะเริ่มเขียนข้อความลงไปบนกระดาษแผ่นแล้วแผ่นเล่าแล้ววางลงตรงหน้าเขาด้วยท่าทางที่ดูสบายอารมณ์กว่าเดิม

"ดีใจนักที่ความเกลียดชังของเราตรงกันเช่นนี้!"

"นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าเพิ่งรู้ว่าท่านก็มีดีอยู่บ้างเหมือนกัน ก็คือเข้าใจอะไรได้ง่ายๆ"

"อย่าว่าแต่ท่านจะไม่ชอบกุลสตรีตามแบบฉบับยอดนิยมเหล่านั้นเลย..เพราะข้าเองก็ไม่ชอบเหมือนกัน! และไม่คิดจะทำเช่นนั้นด้วย!"

" 'จะจับแต่แสร้งปล่อย' น่ะหรือ? สำหรับท่านแล้วข้าไม่เคยคิดจะจับเลยสักนิด! มีแต่อยากจะปล่อยไปไม่ต้องเจอกันทุกชาติทุกภพเลยจะดีกว่า!"