ท่านอ๋องเจ้าขา..ข้ามาเข้าฝันท่านอีกแล้ว!

ลำดับตอนที่ #29 : 29. เมื่อจู่ๆแมวน้อยก็หายไป(1)

"เรื่องนั้น..ที่เราเคยส่งสตรีเจ้ามารยาเหล่านั้นไปเป็น..ไปยังกองทัพ..เจ้าไปรู้มาจากที่ใด!?" เฉินหงหมิงเกือบจะหลุดคำที่ไม่เหมาะสมบางคำออกไปแล้วหากไม่หันมาเห็นใบหน้ามอมแมมของสตรีตรงหน้าเสียก่อน นางยังอายุน้อยนัก ไม่ควรต้องมาสนทนากันด้วยเรื่องนี้เลยด้วยซ้ำ แถมเรื่องเช่นนี้.. กุลสตรีในห้องหอจะไปล่วงรู้มาจากที่ใดได้อย่างไร? นอกเสียจากนางจะได้ยินได้ฟังมาจากผู้อื่น ซึ่งเขาจะต้องรู้ให้ได้ว่าเป็นใคร!?

"ก็พี่จิ้น..คือ...เรื่องนี้..มันเป็นความลับด้วยหรือเจ้าคะ?" แมวน้อยช่างจินตนาการเกือบหลุดปากไปเช่นกันขณะเริ่มวาดภาพภาคต่อของการลงทัณฑ์จากการรู้เรื่องราววงในของบุรุษตรงหน้าด้วยใจตุ้มๆต่อมๆ.. จะบอกไปได้หรือไม่ว่าพี่จิ้นเจี๋ยได้ฟังมาจากสหายเก่าแล้วนำมาเล่าต่อให้นางรู้อีกที? แล้วนี่..นางจะถูกโบยหรือไม่นะ!?

"ถ้าบอกไปแล้ว..ท่านจะ..ไม่สั่งโบยข้าได้หรือไม่เจ้าคะ? ถึงจะขยับตัวไม่ได้..แต่ข้าก็คงจะเจ็บมากอยู่ดี.." เสียงอ่อยๆบอกมาคล้ายจะขอร้อง ดวงตาที่ยังแดงก่ำกะพริบถี่ๆคล้ายจะขอความเห็นใจจากท่านอ๋องผู้นี้

"........"

"ท่านจะ..อ๊ะ! ท่านจะทำอะไรน่ะ?"

"หยุดส่งเสียงลั่นเยี่ยงนั้นเสียที! ข้าแค่อยากรู้เหมือนเจ้าตอนนั้นไงเล่าว่าที่แท้แล้ว เจ้าแอบสวมหน้ากากอยู่หรือไม่? แล้วเจ้ามีกี่หน้ากี่ความคิดชั่วร้ายอยู่กันแน่!?"

เฉินหงหมิงเอ่ยอย่างโมโหขณะเข้ามาแกล้งจับใบหน้าเล็กมอมแมมนั้นพลิกดูซ้ายขวาไปมาเช่นที่นางเคยปฏิบัติกับเขาในคราวก่อน มีอย่างรึ! เขาเพิ่งจะยอมปล่อยเพราะเห็นแก่ที่นางร้องไห้มาได้ไม่นาน แต่เพียงครู่เดียวสตรีนางนี้ก็เริ่มกล่าวหาว่าร้ายเขาอีกแล้ว!

"โอ๊ย! เจ็บนะ! ท่านเสือใหญ่! ป่าเถื่อนที่สุด! ท่านหยุดมือเดี๋ยวนี้เลยนะ!" สาวน้อยเมิ่งที่มีท่าทางขลาดกลัวคนเมื่อครู่ครั้นรู้สึกเจ็บขึ้นด้วยโดนจับพลิกใบหน้าดึงไปมาก็เริ่มปากกล้าขึ้นอีกครั้ง "คอยดูนะ! ถ้าข้าขยับตัวได้เมื่อไรล่ะก็..."

"หืม?" เฉินหงหมิงหยุดชะงักในทันใด! ดวงตาข้นชำเลืองมาอย่างดุๆกับวาจาที่เพิ่งได้ยิน แต่มือหนึ่งยังหนีบแก้มป่องๆข้างหนึ่งของสาวน้อยไว้แน่น ขณะที่มืออีกข้างขยับเลื่อนไปกุมที่ลำคอเล็กด้วยท่าทีคุกคาม "เมื่อกี้เจ้าว่าอย่างไรนะ!?"

"ข้า..ข้า..ข้ายอมแพ้แล้วเจ้าค่ะ ยอมแพ้จริงๆ..เจ็บไปหมดแล้ว..ท่านอย่าทำอะไรข้าอีกเลยนะเจ้าคะ.."

เมิ่งเจี๋ยน้อยรู้ตัวดีว่าตนเผลอเอ่ยคำกระตุ้นต่อมโทสะพระอนุชาผู้ทรงอำนาจไปอีกแล้วจึงได้แกล้งกระแอมไอพลางส่งทั้งวาจาและสายตาอ้อนวอนอีกครั้ง แต่เสียงสั่นๆเจือออดอ้อนที่นางเคยใช้ได้ผลยามอยู่ต่อหน้าท่านพ่อท่านแม่นั้น..ยามนี้กลับทำให้ท่านอ๋องเฉินเริ่มคิดอะไรแปลกๆแวบขึ้นมาจนใบหน้าหล่อเหลาเกิดริ้วแดงขึ้นอีกจนได้

"หุบปาก! แล้วอย่าได้กล่าวอะไรมั่วๆอีก! เราไปทำอะไรเจ้าที่ไหนเมื่อไรกัน!?" เฉินหงหมิงรีบปล่อยมือจากผิวนุ่มนั้นอย่างรวดเร็วราวกับถูกน้ำร้อนลวก

"อ้าว! ก็เมื่อครู่นี้..."

"ทูลท่านอ๋อง ตอนนี้ปลายยามเฉิน*แล้วพ่ะย่ะค่ะ"

น้ำเสียงแปร่งๆคล้ายจะเกร็งอย่างประหลาดขององครักษ์ผู้หนึ่งดังแทรกเข้ามา เฉินหงหมิงจึงได้โอกาสลุกขึ้นจากตัวการที่สร้างความหวั่นไหวในใจตนได้เสียที

"รู้แล้ว!" เสียงห้วนๆตะโกนบอกสองผู้ติดตามที่เฝ้าอยู่หน้าห้องก่อนจะหันมาบอกแมวน้อยปากดีที่ยังตีหน้ามึนอยู่บนเตียงด้วยสายตาเข้มงวด "เราต้องคุยธุระกับเจ้าเมืองในช่วงต้นยามซื่อ* เจ้าก็อยู่ที่นี่ให้ดีล่ะ เราจะ..ให้คนมาคอยเฝ้าไว้ด้านหน้า"

"เดี๋ยวเจ้าค่ะ!" จ้าวเมิ่งเจี๋ยรีบเรียกไว้ก่อนเมื่อเห็นบุรุษหน้าดุกำลังจะออกไปจากห้อง

"ยังมีอะไรอีกรึ!?" คิ้วเข้มๆเลิกขึ้นสูงตามอารมณ์ที่ดูเหมือนจะเริ่มร้อนขึ้นอย่างรวดเร็วด้วยนึกฉิวที่ตนออกปากนัดเจ้าเมืองเว่ยอันไว้ตั้งแต่วันแรกที่มาเยือน ทว่าตอนนี้..กลับไม่นึกอยากออกไปไหนเสียแล้ว!

"แมวน้อย..กระ..กระหายน้ำนักเจ้าค่ะ.." พูดไปเบาๆจบ แววตาเว้าวอนก็ถูกส่งมาทันใด "ขอน้ำดื่มสักหน่อยได้หรือไม่เจ้าคะ..?"

สาวน้อยขยับลิ้นเลียปากให้เห็นว่าตนมิได้กล่าวเท็จ ส่วนที่ว่าปากแดงๆกับลิ้นเล็กๆจะทำให้ใจใครที่มองมาปั่นป่วนไปอย่างไรนั้นหาใช่เรื่องที่นางต้องรู้หรือรับผิดชอบไม่!

เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนที่บุรุษหน้าตาบึ้งตึงจะเดินเข้ามาใกล้อีกครั้ง และไม่นานถ้วยน้ำชาเย็นเฉียบก็ถูกยื่นมาให้ตรงหน้าด้วยท่าทางที่ติดจะกระแทกกระทั้นอยู่ไม่น้อย "จำไว้..ว่านี่จะเป็นครั้งเดียว ครั้งแรกและครั้งสุดท้ายที่เราจะทำเช่นนี้ ต่อไปอย่าได้คิดจะมาสั่งให้เราทำนั่นทำนี่ให้อีก!"

ตึง!

เสียงคล้ายโลหะบางอย่างหลุดร่วงลงพื้นที่ด้านนอกกะทันหัน ก่อนที่เสียงแหบแปลกๆของสององครักษ์จะดังขึ้น "ขออภัยพ่ะย่ะค่ะ พวกกระหม่อมไม่ทันระวังจนเผลอทำกระบี่ตก..."

"เฮอะ!" เฉินหงหมิงแค่นเสียงรับคำหนึ่ง รู้ว่าทั้งสองคนด้านนอกต้องได้ยินทุกถ้อยสนทนาระหว่างตนกับแมวน้อยตัวนี้แน่ๆถึงได้ออกอาการเช่นนั้น ก็ชินอ๋องอย่างเขาเคยต้องยกน้ำชาให้ใครที่ไหนด้วยเล่า? อย่าว่าแต่นี่ยังเป็นเพียงสตรีแปลกหน้านางหนึ่งเท่านั้น!

___________________________

ยามเฉิน* คือเวลา 7.00-8.59น.

ยามซื่อ* คือเวลา 9.00-10.59 น.