ท่านอ๋องเจ้าขา..ข้ามาเข้าฝันท่านอีกแล้ว!

ลำดับตอนที่ #13 : 13. นี่เป็นความลับของสองเราเท่านั้น!(2)

"แมวน้อย! เจ้าแมวน้อย! พี่ชิงเอ๋อร์... เห็นเจ้าแมวน้อยของข้าหรือไม่เจ้าคะ!?" เสียงหวานใสของสาวน้อยวัยเพิ่งปักปิ่นดังขึ้นไม่ไกล แต่ก็ทำให้จ้าวลี่ชิงหันไปส่งยิ้มให้ในทันใด

"เสี่ยวเจี๋ย ตื่นเช้าได้เหมือนกันหรือนี่?"

"ไม่อยากตื่นหรอกเจ้าค่ะ แต่ได้ยินเสียงดังมาจากในครัว..ได้กลิ่นหอมๆด้วย! พยาธิในท้องก็เลยออกมาเต้นระบำจนต้องรีบตื่นนี่สิเจ้าคะ!"

จ้าวเมิ่งเจี๋ยเล่าเรื่องปดไปด้วยท่าทีสบายๆทั้งที่กำลังปวดเมื่อยแขนขาและเกือบทั่วทั้งตัวเป็นที่สุด จะให้บอกได้อย่างไรว่านางเหน็ดเหนื่อยราวกับเดินทางมาสักพันลี้ทุกครั้งที่กลับมาจากฝันของท่านอ๋องนั่น และที่สำคัญ..ดูเหมือนฝันครั้งหลังนี่จะกินเวลานานกว่าคราวแรกเสียด้วยสิ!

"คงได้กลิ่นขนมที่พี่ทำล่ะสิจึงได้มาถึงนี่..แล้วแกล้งบอกว่ามาตามเจ้าแมวน้อยน่ะ"

จ้าวลี่ชิงส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ นางเป็นญาติข้างบิดาของเมิ่งเจี๋ยน้อยที่ตระกูลจ้าวรับเลี้ยงดู หลังจากต้องเป็นกำพร้าด้วยเหตุธรณีพิบัติภัยคราเดินทางไปเยี่ยมญาติที่เมืองหลวงตั้งแต่ครั้งยังมีอายุได้เพียงเก้าขวบ ด้วยความที่อายุไล่เลี่ยกันและถูกเลี้ยงดูมาด้วยกันดุจพี่น้อง ความสัมพันธ์ของทั้งสองจึงจัดได้ว่าสนิทสนมกันยิ่งนัก

"แหม..ก็ขนมฝีมือพี่ชิงเอ๋อร์อร่อยมากนี่เจ้าคะ" สาวน้อยเมิ่งพูดด้วยท่าทีประจบ นางชอบเรียกญาติผู้พี่คนนี้ว่าชิงเอ๋อร์ตามบิดามารดาจนติดปาก จนโตขึ้นมาก็ยังอดเรียกเป็นพี่ชิงเอ๋อร์ต่อไม่ได้ และทุกคนในครอบครัวรวมทั้งบ่าวไพร่ต่างรู้ดีว่าทั้งคู่สนิทสนมรักใคร่กันดุจพี่น้องร่วมสายเลือดมาตั้งแต่ยังเด็ก

"ว่าแต่..เมิ่งเมิ่งหายไปจริงๆนะเจ้าคะ.. น้องเรียกอยู่ตั้งนานแล้วยังไม่ออกมาเลย"

จ้าวเมิ่งเจี๋ยพูดถึงแมวน้อยที่ตนเลี้ยงดูด้วยท่าทีกลัดกลุ้ม เมิ่งเมิ่งเป็นแมวตัวผู้ที่บิดาเก็บได้ข้างทางครั้งไปเจรจาทางการค้ากับญาติที่ต่างเมือง ต่อมาแมวตัวนั้นก็ถูกยกให้เมิ่งเจี๋ยน้อยเลี้ยงดูด้วยต้องการฝึกให้คุณหนูคนเดียวของตระกูลจ้าวมีความรับผิดชอบมากขึ้น แต่วันนี้..เจ้าแมวน้อยเมิ่งเมิ่งกลับหายไปเสียแล้ว!

-------------------------------------------------

"นี่หรือสิ่งที่เจ้าสืบค้นได้!" เฉินหงหมิงตวัดสายตามองแมวสีน้ำตาลตัวอ้วนกลมที่กำลังนอนเลียแข้งเลียขาอยู่บนพื้นห้องด้วยอารมณ์กรุ่น

"ทูลท่านอ๋อง ในละแวกเมืองโดยรอบเมืองหลวงมีบ้านที่เลี้ยงแมวไว้หลายร้อยหลังพ่ะย่ะค่ะ" สี่เย่เอ่ยรายงาน

"ใช่แล้วพ่ะย่ะค่ะ แต่ในบรรดาเหล่านั้นมีบ้านที่มีบุตรสาวอยู่ราว 195 หลัง และในทั้ง 195 นั้น บ้านที่บุตรสาวยังไม่ออกเรือนมีเพียง 18 หลัง แต่มีบ้านคหบดีจ้าวแห่งเว่ยอันเท่านั้นที่สายของเราเคยได้ยินว่ามีผู้เรียกชื่อ 'แมวน้อย' พ่ะย่ะค่ะ" จื้อส่วนกล่าวเสริม

"งั้นหรอกรึ..?" ชินอ๋องเหลียวมองเจ้าแมวตุ๊ต๊ะอีกแวบหนึ่งก่อนจะออกคำสั่ง "เอามันไปเลี้ยงให้ดี แล้วก็..ให้เตรียมคนและรถม้าไว้ พรุ่งนี้เราจะไปเยือนจวนของคหบดีจ้าวเสียหน่อย"

"พ่ะย่ะค่ะ"

-------------------------------------------------

กลางดึกคืนนั้น...

"เจ้ามาแล้วรึ?" พริบตาที่สาวน้อยเมิ่งปรากฏตัว บุรุษหน้าตาหล่อเหลาบนเตียงก็เอ่ยทักด้วยท่าทางเย็นชา เขารอนางมาค่อนคืนจนตอนนี้เริ่มไม่แน่ใจเสียแล้วว่าตนกำลังหลับหรือตื่นอยู่กันแน่?

"ฮื่อ.." เมิ่งเจี๋ยน้อยตอบสั้นๆด้วยท่าทางเหงาๆ แต่ก็ยังอ้าปากหาวออกมานิดๆ

"เป็นสาวเป็นนาง..เจ้าควรสำรวมให้มากกว่านี้หน่อย!"