คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
“อีวามึงจะไปไหน” หญิงอายุราวๆ 35 ปี พูดขึ้น
“ปล่อยวาไปเถอะค่ะ วาจะหาเงินมาคืนทุกบาททุกสตางค์ ที่น้าหาเลี้ยงวามา” หญิงสาวอายุราวๆ 22 ปีพูด
วาริศา เอ่ยกับผู้เป็นน้าให้ปล่อยเธอไป พร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้มนวลทั้งสองข้างของเธอ
“หนอย เดี๋ยวนี้มึงชัดจะปีกกล้าขาแข็งกับกูแล้วหรอ กูส่งมึงเรียนจบปริญญาตรี ก็บุญแล้ว”
“ปล่อยวาไปเถอะนะคะน้านุช วาจะทำงานเก็บเงินมาใช้หนี้น้าให้หมด” หญิงสาวยกมือขึ้นประนมระหว่างอก
“กูไม่ปล่อยมึง ต้องไปรับแขกให้กู งานแค่เนี๋ย มึงทำไม่ได้แล้วมึงจะมีปัญญาที่ไหนไปทำงาน” น้า นุช หรือ
นุชนาถ ผู้ที่ได้นามว่า เป็นน้าพูดขึ้น ด้วยอารมณ์โกรธเกรี้ยว
“วา ทำไม่ได้ น้านุชจะให้วาขายร่างกายของวาให้พวกรุ่นราวคราวเดียวกับพ่อวาน่ะหรอ วาทำไม่ได้”
หญิงสาวยังยืนเถียงผู้เป็นน้าไม่ลดละ
“ทำไมจะทำไม่ได้ฮะอีวา ก็แค่ไปนอนเฉยๆแขกรู้ว่าแกเป็นเด็กใหม่เดี๋ยวแขกก็จัดการเองล่ะ” ผู้เป็นน้าพูดขึ้น
“วาไม่เหมือนน้านุชนะ ที่จะต้องไปนอนแบบนั้น” หญิงสาวเถียงกลับ
“หนอยอีวามึงเถียงกูหรอ” ผู้เป็นน้าเงื้อมือขึ้นแล้วฝาดไปที่หน้าผู้เป็นหลานสาวฉาดใหญ่
เพี๊ยะ!!!!
หญิงสาวกุมหน้าตัวเองน้ำตาอาบแก้ม และก้าวขาของเธอออกวิ่ง
“อีวามึงจะไปไหน มึงกลับมานี่นะอีวา” ผู้เป็นน้าได้แต่ตะโกนให้ผู้เป็นหลานกลับมา
หญิงสาวออกวิ่งสุดแรง เธอไม่รู้ว่าจะไปที่ใดแค่คิดว่าจะหนีที่แห่งนั้นได้อย่างเดียวก็พอ หญิงสาวเดินตากฝนเดิน
ไปตามถนนเรื่อยเปื่อย พลางคิด ทำไมชีวิตเธอต้องเป็นแบบนี้ ไม่มีชีวิตที่สุขสบาย ต้องมาทนลำบาก ครั้นคิด
น้ำตาก็พลานไหลออกมาบนแก้มนวล
ความคิดเห็น