คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : บทที่ 7 เราคงต้องเป็นแฟนกัน (100%)
่อบทที่ 7
หลัาาเรียวเล็ทั้สออนลินรัน์้าวเ้ามาในห้อทำานอเา
ารัน์็ัารรวบเอวบาเ้ามาอแนบอ
มืออี้าปิล๊อประูทันที้วยวามรวเร็ว
ทำให้นลินรัน์นในหน้าีและมอเาอย่าหวาหวั่น
“นะ....นายบิ๊ะทำอะไระ”
ถามออไป้วยน้ำเสียะุะั
และพยายามเอามือันแผอแร่อเาไม่ให้ิับอนุ่มนิ่มอเธอ
“็ุยานไ
วามลับ้วย” พูและ้อมอริมฝีปาบาอหิสาว้วยวามหิวระหาย
เพราะอนนี้มัน่ายั่วยวนให้เาสัมผัสเพื่อลิ้มรสวามหวานอมันะเหลือเิน
“ปล่อยลินแล้ว็นัุ่ยันสิะ”
บอ้วยวามหวาหวั่นและไม่มั่นใในวามปลอภัยอัวเอ
“ุยที่โฟาแล้วันนะ”
พูบารัน์็้อนอุ้มร่าบาอนลินรัน์ึ้น
ทำให้เธอร้อออมา้วยวามใพร้อมับใ้สอแนเรียวเล็โอบรอบลำอแร่อเาโยอัโนมัิ
ารัน์วาร่าบาอันหอมรุ่นลบนโฟาหรู
และามึ้นมาทาบทับ้วยร่าายำยำอเา
มือสา้าหนึ่รวบมือบาทั้สอ้าอเธอเอาไว้และยมันึ้นไปเหนือศีรษะ
ส่วนมืออี้า็ับล็อปลายามนไว้ไม่ให้เบือนหน้าหนี
“นะ..นายบิ๊ะทำอะไระ” ถาม้วยน้ำเสียที่ื่นระหน
อีทั้อนุ่มอเธอ็ระเพื่อมึ้นลแร ๆ ้วยวามใับารระทำอผู้เป็นนาย
“ผมแ่ะุยานับุ
ไม่ไ้ทำอะไระหน่อย“ อบหิสาว้วยน้ำเสียที่แหบพร่า
หาแ่แววาและารระทำอเามัน่าทำให้เธอหวาหวั่นไ้ไม่น้อย
ารัน์่อย ๆ
โน้มใบหน้าอเาลมาหาริมฝีปาบาอเธอหลัาที่อบำถามเธอเสร็
นลินรัน์เม้มริมฝีปาไว้แน่นและเบือนหน้าหนีแ่ไม่สำเร็เพราะถูมืออี้าอเาับปลายาอเธอเอาไว้ไม่ให้หนี
ารัน์พยายามสอลิ้นสาเ้าไปวานหาวามหวานาปาบาอเธอ
่อนที่เาะราเสีย่ำออมาในลำอ้วยวามพึพอใ เมื่อนลินรัน์ยอมเผยอริมฝีปารับรสูบาเาานั้นึเลื่อนปาหยัไ้รูปลมาูบรออระหอย่าแรและฝารอยรัเอาไว้บนลำอาวเนียน
“อ๊ะ”
หิสาวร้อออมา้วยวามเ็บี๊ แ่็แ่แป๊บเียวเท่านั้นเพราะารัน์่อย ๆ
ลาไล้มูอเาึ้นมาสัมผัสแ้มาวเนียนอเธอ และมาหยุรริมฝีปาบาอีรั้
หิสาวเม้มริมฝีปาเอาไว้แน่นไม่ยอมให้เาโมยูบเธอไ้่าย ๆ อีแ่็ไม่สำเร็
ร่าายอเธออนนี้อ่อนระทวยเหมือนี้ผึ้รนไฟ
ารัน์ใ้มือสาลูบไล้ไปามร่าบาและสอเ้ามาภายใ้เสื้อเิ๊อเธอและุมวามนุ่มหยุ่นอออวบู่าม
ทำให้ผู้เป็นเ้าออบัวูมทั้สอถึับเบิาว้า้วยวามใ่อนที่เธอะั้สิไ้และบอให้เาหยุ
“นายบิ๊อย่า...อื้ม”
ารัน์ไม่ยอมฟัำทัทานอเธอและใ้วามเหนือั้นว่าุมเมนทำให้นที่อ่อนประสบาร์ที่ัืนใน่วแรถึับอ่อนระทวนไปับสัมผัสที่เามอบให้
“พี่บิ๊เ้าไปไ้ไหมรับ”
เสียเรียอนุูลเหมือนระัมา่วยีวิอนลินรัน์เอาไว้
่อนที่ทัู้่ะผละออาันและมอสำรววามเรียบร้อยอัวเอ
“มีอะไร”
ถามออไป้วยน้ำเสียที่ิะไม่พอใหลัาที่เปิประูให้นุูลเ้ามาในห้อทำานอน
“เอ่อมีเรื่ออะไรันหรือเปล่ารับ”
นุูลไม่อบำถามอาิผู้พี่
แ่เาลับถามารัน์พร้อมับมอหน้านลินรัน์้วยวามเป็นห่ว
เพราะหลัาที่เินเ้ามาในออฟฟิศและไ้ยินพนัานพูุยัน
เา็รีบมาเาะประูเรียทันที ่อนที่สายาแร่อเาะเห็นร่อรอยอะไรบาอย่าอยู่บนลำอาวนวลอหิสาว
“็แุ่ยเรื่อานนิหน่อย
เี่ยวับารเินอไร่”
อบออไปหน้าาเยพร้อมับเินไปนั่ที่เ้าอี้ทำานอเา
“ุยเสร็แล้วใ่ไหมรับ”
นุูลมานั่ลรโฟา้า ๆ นลินรัน์พร้อมับวาแนแร่โอบไหล่บาอหิสาวเอาไว้
เพราะอยาเห็นปิิริยาอารัน์
“อืม”
อบออไปอย่าไม่่อยะพอใเท่าไหร่ และมอนถาม้วยแววาุ่นเือเมื่อเห็นอีฝ่ายโอบไหล่บาอนลินรัน์เอาไว้
“ถ้าั้น็ให้ลินลับห้อไปทำานไ้แล้วใ่ไหมรับ”
ถามพร้อมับ้อหน้าาิผู้พี่ ทำให้หิสาวที่นั่้า ๆ
ถึับยิ้มออมา้วยวามีใหลัาที่เห็นผู้เป็นนายพยัหน้ารับ
นลินรัน์รีบวิ่ออมาาห้อผู้เป็นนายทันทีที่มีโอาส
่อนะถอนหายใออมา้วยวามโล่อ เพราะเมื่อสัรู่ที่ผ่านมา
หานุูลไม่เาะประูเรียเาระหว่าเธอับเาไม่รู้ะเินเลยไปถึไหน่อไหน
“พี่ลินรับาแฟไหมะ”
ภานุพษ์เินามหิสาวเ้าไปในห้อทำานอเธอพร้อมับเอ่ยถาม่อนะเินลับออมาเพื่อาแฟให้อีฝ่ายเมื่อเห็นเธอพยัหน้ารับ
“พี่ลินอไปโนอะไรมาะเป็น้ำแเลย”
ภานุพษ์วาถ้วยาแฟลบนโ๊ะทำานอผู้เป็นหัวหน้าและเอ่ยถามออมาอย่าใที่เห็นรอยแบนลำอาวเนียนอเธอ
“อ๋อ
พี่โนมัอนเ้าไปุยานที่ห้อนายบิ๊๊ะ”
อบลูน้ออัวเอออไป้วยน้ำเสียะุะั และใบหน้าแ่ำ
่อนะยมือเรียวึ้นมาลูบเบา ๆ บริเวที่ารัน์ไ้ฝารอยเอาไว้ให้เธอไ้อาย
“มัวให่น่าูเลยเนอะ”
มัวให่เอ่ยถามออไปเสียเ้ม
ทำให้นลินรัน์ถึับสะุ้โหยหลัาที่ไ้ยินเสียอเา
“แมีอะไร็ไปทำันไม่่าปาอลูพี่แหรอไม่้อห่ว”
ารัน์บอภานุพษ์ออไปเสียุ
่อนที่เาะไ้ยินเสียเรียอันหวานหยย้อยอใรบานที่ำลัเินรเ้ามาหาเา้วยวามิถึ
“บิุ๊ไปไหนมาะ”
เอมิาพาร่าบาเินรีรายเ้ามาหาเาโยไม่แร์สายาอใร
ๆ เลย และลืมไปเสียสนิทว่าเาและเธอบันไปแล้ว และห้ามมายุ่วุ่นวายับเาอี
“ุมาอยู่ที่นี่ไ้ยัไ”
ถามออไปเสียุทำให้ผู้ถูถามนึึ้นมาไ้ว่าัวเอำลัะล้ำเส้นเา
และอาเสียอนโสุหรูที่เามอบให้ไป
“นุ่นมีเรื่อะุยับุ่ะ”
บอออไปเสียเรียบ ่อนะพาร่าบาอเธอเินามหลัเอาออไปาออฟฟิศ
“มีอะไรว่ามา”
เอ่ยถามออไปเสียเ้มหลัาที่เ้ามาอยู่ในห้อทำานส่วนัวภายในบ้านหลัให่เพียลำพั
“ุะใร้ายับนุ่นไ้ลอเหรอะ”
ถามออไป้วยน้ำเสียที่ัพ้อ
“แล้วุยั้อารอะไรอี
ผมบอุแล้วใ่ไหมว่าอย่าล้ำเส้นแุ่็ยัทำ”
บอออไปเสียุ่อนะนั่ลบนโฟาหรูภายในห้อ้วยอารม์รุ่นโรธ
“ุิว่าให้แ่อนโนุ่นแล้วเรื่อมันะบเหรอะ
ที่....” ยัไม่ทันที่เอมิาะไ้พูอะไร่อ
ารัน์ึยมือึ้นเป็นารห้ามเ้าหล่อนเาไว้
่อนที่เาะเินไปหยิบเ็ออมาาู้เฟและเียนำนวนเินที่ถือว่ามาโลไปในนั้นและยื่นให้ับอีฝ่าย
“หวัว่าเินำนวนนีุ้พอใและะไม่มายุ่ับผมอี”
ยื่นเ็ให้ับหิสาวและบอออไปเสียุ
“ลับไปแล้ว็ำไว้อย่านะ
หาุยัวุ่นวายับผมไม่เลิอย่าหาว่าผมใร้ายเพราะุไ้าผมไปเยอะแล้วเหมือนัน”
เอมิารู้สึหนาว
ๆ ร้อน ๆ เมื่อไ้เห็นสายาอันแ็ร้าวอารัน์
เพราะเธอรู้ว่าเาไม่มีวันพูเล่นอย่าแน่นอน
่อนะรับปาเาและเินไปึ้นรถอย่าว่า่าย
เพราะำนวนเินที่อยู่ในเ็็ทำให้เธอสบายไปไ้หลายปีหารู้ัใ้อย่าประหยั
หลัาัารลับเอมิาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
ารัน์ึเินลับเ้าไปในออฟฟิศอีรั้
่อนที่เาะเห็นนลินรัน์เินเ้ามาหาอย่าหน้าาื่น
“มีอะไร”
น้ำเสียที่ถามออไป่าเ็มไป้วยวามห่วใยที่มีให้ับเธอ พร้อมับเินเ้าไปหา
“มีผู้ายสอนมาอพบนายบิ๊่ะ
หน้าาไม่น่าไว้วาใเลย” บอเ้านายหนุ่มออไป้วยวามหวั่นวิ
่อนะเินามเาเ้าไปในออฟฟิศ
“มาันแล้วเหรอ”
ารัน์เอ่ยถามลูน้อนสนิททั้สอที่เพิ่เินทาลับมาา่าประเทศามำสั่อเา
“รับนาย”
สุสัน์รับำผู้เป็นนาย่อนะเหลือบสายามอวหน้าหวานอนลินรัน์้วยวามสสัย
“น้อาย
น้อสะใภ้และ็หลานันเป็นยัไบ้า”
“ทั้สามนสบายีรับ
ุหนูบัเอร์็ำลัน่ารัประมาลาเือนหน้าทั้สามน็ะเินทาลับมาเมือไทยแล้วรับ”
ศัิ์าล่าวรายานผู้เป็นเ้านายเสียบเรียบ
“ว่าแ่นายเรียเราสอนมามีอะไรให้รับใ้หรือเปล่ารับ”
สุสัน์ถามออไป้วยวามสสัย เพราะหาารัน์ไม่มีาน่วนผู้เป็นนายไม่เรียเาลับมาแน่
เพราะหน้าที่อทั้สอืออยูแลและุ้มรอน้อาย
น้อสะใภ้และ็หลานอเาอยู่ที่ลอนอน
“ามสืบเรื่อ่ายให้ที”
บอลูน้อทั้สอออไปเสียเรียบ
“รับนาย”
ทั้สอรับำผู้เป็นนายพร้อมัน และไม่มีใรเอ่ยถามว่าทำไมและเพราะอะไร หาแ่ำพูอเาลับทำให้ใรบานที่อยู่แถวนั้นรู้สึเ็บปวที่อ้า้ายเหลือเิน
ไม่ว่าอย่าไรเา็ไม่เยลืมผู้หิใร้ายนนั้นสินะ
แม้ว่าเธอนนั้นะทำให้เาเ็บ้ำมามายเพียใแ่วามรัที่เามีให้เธอ็ไม่เยาหายไปเ่นัน
เมื่อิไ้ันั้นนลินรัน์ึเินพาหัวใอันบอบ้ำอเธอเ้าไปในห้อทำานอน
และปล่อยให้น้ำใส ๆ ไหลหยลมาอาบสอแ้มเนียน
"ไออุ่นรั Warm Love" By:นลิน
 |
|
ความคิดเห็น