คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 2 กุลสตรีศรีสยาม (50%)
บทที่ 2
ุลสรีศรีสยาม
ลอระยะเวลาสามเือนที่ผ่านมา อลินาถูนมอุ่นฝึฝนอย่าหนั เพี่อที่ะให้เ้าหล่อนลายเป็นุลสรีศรีสยาม ที่ามเพียบพร้อมะเป็นุผู้หิแห่วัภัีวัรุลามวามประส์อหม่อมลลิา
และหิสาว็ไม่ไ้ทำให้หม่อมท่านและนมอุ่นผิหวั เธอเรียนรู้ทุอย่าไ้รวเร็วมา แถมรสมือในารทำอาหารและนมาวหวานอเธอ็ไม่ไ้แพ้นมอุ่นเลยสันิ เพราะนาพร่ำสอนหล่อน้วยวามเ้มว ะที่เธอ็เรียนรู้ทุอย่าที่นมอุ่นสอนอย่าั้อั้ใ
“็เหลือแ่วามแ่นแ้ว วามทโมนนี่ละนะที่ัไม่ไ้เลย” หม่อมลลิาเปรยึ้นะมออลินาทำนม่อม่วไว้รอ้อนรับารลับมาอหม่อมราว์น่านนที
“เธอว่าายน่านะรัหนูลินาไหมอุ่น”
“อนนี้ยัหรอ่ะหม่อม”
“ทั้ที่หนูลินาสวยไม่แพ้หินิเลยนี่นะ หรือะให้ีสวยว่าหินิเป็นไหน ๆ”
“มันไม่ใ่เพราะวามสวยหรอ่ะ แ่มันเป็นเพราะหัวใอุายอนนี้มีใหุ้หินิ่าหาละะ”
“นั่นสินะ แล้วเราะทำยัไายน่านถึะหันมามออลินาบ้า” พูออไป้วยวามหนัใ
“็ทำามที่หม่อมิเอาไว้นั่นแหละะ ว่าแ่หนูลินาอเราะไหวไหมะ เพราะอนเป็นเ็ุาย็แสออัเนว่าไม่อบหนูลินา” นมอุ่นบอผู้เป็นนาย้วยวามหนัใ
“นั่น็อนเป็นเ็ โึ้นายน่านอาเปลี่ยนนิสัยแล้ว็ไ้” บอนสนิทอย่าเ้า้าัวเอ และท่าน็หวัให้เป็นเ่นนั้นริ ๆ
“นม่อม่วเสร็หรือยั๊ะหนูลินา” หม่อมลลิาเอ่ยถามว่าที่หลานสะใภ้้วยน้ำเสียที่อ่อนโยนระหว่าเินไปูวามเรียบร้อยในห้อเรื่อ
“เรียบร้อยแล้ว่ะหม่อม”
“แล้วน้ำอันัละ๊ะ”
“เสร็แล้วเหมือนัน่ะ” อบหม่อมลลิา้วยใบหน้าระบายยิ้ม แม้ว่าะรู้สึหวาหวั่นไม่น้อย ับารที่ะไ้เอหน้าหม่อมราว์น่านนที หลัาที่ไม่ไ้เอันมานานมา เพราะเธอไม่อาเาวามรู้สึออีฝ่ายไ้เลยว่าะรู้สึเ่นไรเมื่อเอเธอ
“หม่อมาุายมาถึแล้ว่ะ” น้ำหวานวิ่ระหืระหอบมาบอหม่อมลลิา้วยวามื่นเ้นระนีใ
“ริเหรอน้ำหวาน ายน่านมาถึแล้วริ ๆ เหรอ” หม่อมลลิาถามน้ำหวาน้วยวามื่นเ้น เพราะนานหลายปีเหลือเินที่หม่อมท่านแทบไม่ไ้เอหน้าหลานายเลย
“ริ่ะหม่อมแม่ ายน่านมาถึแล้ว่ะ” หม่อมวราลีอบมาราอผู้เป็นสามี ่อนะประอท่านไปที่ห้อรับแอวั
“ไป่ะ ไปรับุายัน พวเอ็อยู่ในนี้็เรียมน้ำเรียมนมให้เรียบร้อยนะ” นมอุ่นเอ่ยวนอลินา ่อนะหันไปสั่านนอื่น ๆ และับูมืออเ้าหล่อนเินามหม่อมลลิาไปิ ๆ
“าย ายอย่า”
หม่อมลลิาเินเ้าไปหาและโอบอร่าแร่อหลานายสุที่รัเอาไว้แน่น้วยวามิถึ พร้อมับมูลแ้มสาทั้สอ้า้วยรัสุหัวใ
“โห ยิ่โยิ่หล่อ หล่อแบบไม่มีที่ิเลย” อลินานึื่นมหม่อมราว์น่านนทีในใ ไม่ล้าเอ่ยออมาให้เาไ้ยิน ่อนที่เธอะหลุบสายาลมอ่ำ เมื่อเห็นว่าอีฝ่ายหันมามอเธอ
“ลินา๊ะไปสั่นพวนั้นยอว่ามาให้พี่เาหน่อยสิลู” หม่อมลลิาเอ่ยบอหิสาว้วยน้ำเสียที่อ่อนโยน
“่ะหม่อม” อบรับำอหม่อมลลิา ่อนะเินลับไปยัห้อรัว และลับมาที่ห้อรับแอีรั้ พร้อมับเหล่า้าทาสบริวารที่ยนม่อม่ว และน้ำอัันเย็น ๆ มาให้เ้านายทุนในห้อนี้
“อืม ฝีมือนมอุ่นยัอร่อยเหมือนเิมเลยนะรับ” รานิุลหนุ่มเอ่ยมนมอุ่น เพราะิว่านมสุโปรที่เพิ่ทานและน้ำอัันเย็น ๆ ที่เพิ่มื่มนั้นเป็นฝีมืออนที่นิ
“ไม่ใ่ฝีมือนมหรอ่ะ” นมอุ่นอบเ้านายหนุ่มพร้อมับหันไปมอหน้าอลินา
“อ้าว หาไม่ใ่ฝีมือนมแล้วเป็นฝีมือใรล่ะรับ” ถาม้วยวามุนสสัย เพราะในวัแห่นี้ไม่มีใรอีแล้วที่ะทำอาหาราวหวานไ้เทียบเท่านมอุ่นอเา
“เป็นฝีมืออหนูลินา่ะ นมสอนเธอ้วยัวเอเลยนะะ”
“เหรอรับ ั้นผม็อพูามวามริแบบไม่รัษาน้ำในะรับ ็ั้น ๆ ินไม่ล” อบ้วยน้ำเสียแ็ระ้า ่อนะวา้อนที่ิ้มนมเรียมะเอาเ้าปาลบนานามเิม
“ายน่านเสียมารยาท” หม่อมวราลีปรามผู้เป็นบุราย ่อนะหันไปมอว่าที่ลูสะใภ้อย่าอโทษอโพย
“็มันรินี่รับหม่อมแม่”
“แ่พ่อิว่าฝีมือหนูลินา ็ไม่ไ้่าไปานมอุ่นเลยนะ เพราะในวันี้็มีแ่เธอที่สามารถทำแทนนมอุ่นไ้”
“แ่....” ยัไม่ทันที่หม่อมราว์น่านนทีะไ้เอ่ยอะไร หม่อมลลิา็พูแทรึ้น เพื่อเป็นารห้ามทัพ
“เอาล่ะ ย่าว่าายลับมาเหนื่อย ๆ ไปพัผ่อน่อนเถอะลู แล้วอนเย็น็ลมาทาน้าวับย่านะ” บอหลานาย้วยน้ำเสียที่อ่อนโยน ่อนที่หม่อมราว์น่านนทีะลุึ้นาโฟาัวหรู และเินไปนอลินาอย่าในเธอแทบะหายหลั
“ายริายน่าน ทำไมทำัวแบบนี้” หม่อมวราลีว่าไล่หลับุรายออไปเสียุ ่อนะเินเ้าไปอปลอบอลินา้วยวามอ่อนโยน
สัปาห์่อมา ภายในอาาเบริเวสนามห้า้านหน้าอวัภัีวัรุล ถูแ่ประับประาไป้วยไฟแฟนีหลาสี และไม้อไม้ประับนานานิ เพื่อใ้เป็นสถานที่ในารัเลี้ย้อนรับารลับมาอหม่อมราว์น่านนที ามวามประส์อหม่อมลลิา
“ไม่น่าลำบาัานให่โแบบนี้เลยนะรับหม่อมย่า” เอ่ยบอับผู้เป็นย่าะวาสายามอไปรอบ ๆ บริเวาน
“ไ้ยัไ หลานายนเียวอย่าลับมาทั้ที ย่า็้ออวทุนเสียหน่อย อีอย่าวันนี้ย่า็มี่าวีที่ะประาศให้ทุนไ้รับรู้้วย” พูออไปพร้อมับยยิ้มที่มุมปา ่อนะปรายสายาไปมอหม่อมราว์นีราที่ำลัเินรมาหาหลานายอนเอ
“สวัสี่ะหม่อมย่า”
“ใรเป็นย่าเธอมิทราบ เพราะเท่าที่ันำไ้ันมีหลานายแ่นเียว” อบเ้าหล่อนออไปอย่าไม่รัษาน้ำใ ทำให้รานิุลหิหน้าเื่อนไปเสียสนิท
“หม่อมย่า” หม่อมราว์น่านนทีอุทานเรียผู้เป็นย่า หลัาไ้ยินำพูอท่านที่มี่อหินรั ่อนะวัสายาไปมออลินา้วยวามุ่นเือในหัวใเมื่อไ้ยินประโยที่ท่านเอ่ยวนหิสาวและทำเป็นไม่สนใ่อแฟนสาวอน
“ลินา๊ะ พาันไปนั่รนั้นที” บอับว่าที่หลานสะใภ้ ่อนะับมือเ้าหล่อนและเินไปยัโ๊ะ้านหน้าเวที
“ูเหมือนุย่าอุะไม่่อยพอใในัวหิเลยนะะ” หม่อมราว์นิราเอ่ยับแฟนหนุ่ม้วยน้ำเสียระเ้าระอ
“ให้เวลาท่านหน่อยนะรับหินิ ไอุ้ายมันเป็นหลานายนเียว หม่อมทานหวมาไปหน่อย” วรรลภเอ่ยบอหิสาวอย่าปลอบวั
“แ่หิไม่ิแบบนั้น่ะ” อบลับอีฝ่าย พร้อมับมอไปยัโ๊ะที่หม่อมลลิานั่อยู่ ึ่้า ๆ ท่าน็มีหิสาวอีนอยอยู่้าายไม่ห่า
“หิรับใเย็น่อนนะ เี๋ยวหิรออยู่รนี้สัรู่นะรับ ผมไปหาหม่อมย่า่อน” หม่อมราว์น่านนที เอ่ยบอับแฟนสาว ่อนะหันไปเอ่ยฝาให้วรรลภูแลเ้าหล่อนรอเา
“ใรให้เิผู้หินนั้นมาาน ย่าไม่ไ้บอายหรอเหรอว่าย่าไม่้อนรับนอวัรัิยาภร์” เอ่ยับหลานายออไปเสียเ้ม เมื่อเห็นเามาหย่อนายนั่ลเีย้าน
“หม่อมย่ารับ ผม็บอหม่อมย่าไปแล้วหลายรั้นะรับ ว่าผมับหินิเรารััน” หม่อมราว์หนุ่มพยายามอธิบายให้ับผู้เป็นย่าไ้ฟัและเ้าใ
“ไม่รู้ล่ะ ยัไย่า็ไม่ยอม เ้าใไหมท่านายว่าแม่ไม่ยอมรับผู้หินนั้นมาเป็นหลานสะใภ้” บอผู้เป็นหลานาย ่อนะหันไปพูับหม่อมเ้าันภ
“รับหม่อมแม่ ผมไม่เยลืมหรอรับว่านอวันั้นทำอะไรับเราเอาไว้” หม่อมเ้าัภอบรับำอผู้เป็นมารา้วยน้ำเสียที่หนัแน่น
“แล้วมันเรื่ออะไรันละรับท่านพ่อ ทำไมทุนไม่บอผม” ถามออไป้วยวามอยารู้
“แม่ว่าายลับไปหาเพื่อน ๆ เถอะลู ส่วนเรื่อนี้เรา่อยุยันวันหลั” หม่อมวราลีเอ่ยบอับผู้เป็นบุราย เพราะท่านไม่อยาทำให้บรรยาาศอานในวันนี้เสียเพราะเรื่อราวไม่ีในอี
“รับหม่อมแม่” อบรับำอผู้เป็นมารา ่อนะเินหน้าหอยลับไปหาลุ่มเพื่อนอน
บอไ้ไหมว่ายัรั By:นลิน
ความคิดเห็น