ลำดับตอนที่ #14
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : ตอนที่ 13 ความเสียใจ +ความจริง+ใคร?
เช้า~
อนยูเช็ดตัวให้มินโฮ
และร้องเพลงต่างๆนาๆไปด้วยตามสัญญาที่เค้าให้ไว้กับมินโฮ
อนยูเช็ดตัวมินโฮและแต่งตัวให้มินโฮใหม่
แต่พอหันหลังจะเอาเสื้อผ้ากลับไปใส่ตะกร้าเพื่อซักอนยูก็เจอกับกล่องเค้กบราวนี่ของคีย์
อนยูวางเสื้อผ้าลงแล้วค่อยๆหยิบมันขึ้นมา
อนยูหันไปมองมินโฮแล้วเดินเข้าไปมินโฮ
"มินโฮ นายอยากกินเค้กไม๊ ชั้นจะป้อน...."อนยูพูดแล้วนั่งลงอย่างไม่รอคำตอบ
อนยูตักเค้กเข้าปากตัวเองก่อนที่จะก้มลงไปประกบปากมินโฮอย่างไม่รังเกียจและใช้ลิ้นส่งเค้กเข้าปากมินโฮ
อนยูถอนริมฝีปากออกมาและจับปากมินโฮให้ขยับเพื่อเคี้ยวเค้กบราวนี่ของคีย์
"อร่อยไหม๊ ชั้นชอบกินมากๆเลยนะบราวนี่น่ะ นายชอบไหม๊ ถ้าชอบชั้นจะทำให้ทุกวันเลยนะ"
ทั้งๆที่ไม่เคยคิดจะทำอาหารหรือทำขนม แต่ทำไมตอนนี้ถึงอยากจะทำขนมให้คนตรงหน้ากินจังนะ....
"ชั้นรู้ว่านายชอบ ใช่ไม๊ล่ะ เดี๋ยวชั้นป้อนอีกนะ.."อนยูยิ้มและพูดก่อนที่ป้อนบราวนี่มินโฮเหมือนเดิม
นายยิ้ม.....
อนยูพูดเล่าเรื่องราวอะไรต่างๆและหัวเราะหรือยิ้มกับมินโฮที่นอนหลับตาอยู่ฟังเหมือนอนยูพูดคนเดียว
แต่อนยูรู้สึกได้ว่ามินโฮฟังเค้าอยู่...
"มินโฮ......ได้โปรด....... ตื่นขึ้นมาได้ไหม๊......"อนยูก้มลงร้องไห้อีกแล้ว
อนยู.....นายร้องไห้เพื่ออะไร...... นายอยากทรมาณชั้นต่ออย่างนั้นหรอ...
"มินโฮ ตื่นซะที.....ฮึก......."อนยูก้มลงเอามือมินโฮทาบแก้มตัวเองและร้องไห้
"พี่อนยู..... พี่รักเค้ามากขนาดนั้นเลยหรอ"คีย์ที่ยืนมองอยู่นานแล้วพูดขึ้นนอกประตูเบาๆแล้วเดินจากไป
ขณะเดียวกัน~
จงฮยอนได้แต่นั่งนิ่งอยู่ทั้งวัน ไม่มีท่าทีร่างเริง ไม่จบผู้หญิง ไม่จีบคีย์ หรือ แทมิน หรือใครทั้งสิ้น
จงฮญอนตัดสินใจแล้ว ว่าจะไม่จีบแทมินเพื่อเชื่อมโยงไปทางคีย์อีกแล้ว จงฮยอนรู้สึกไม่ดีขึ้นมาวูบหนึ่ง
ทำให้เค้านึกถึงชายคนหนึ่ง
พี่แท้ๆของเค้า...... หรือฝาแฝดของเค้า
ลี จงฮยอน!! (ไรเตอร์แต่งเองนะ)
และเพื่อนสนิทพี่ชายเค้า....
ลี มินโฮ!! หรือฝาแฝดมินโฮ
จงฮยอนไม่อยากทำร้ายคนอื่นเหมือนพี่เค้า
จงฮยอนรู้สึกได้ถึงความเสียใจแล้ว
โดยปกติ เค้าเป็นคนที่ไม่เคยเสียใจไม่ว่าจะกับเรื่องอะไรก็แล้วแต่
พี่ลีจงฮยอนก็เสียตั้งแต่เค้าเด็กจึงไม่ได้รับความเสียใจมากนัก
คราวนี้เพื่อนของเค้าเองที่ไม่อยู่กับเค้า
รู้สึกแล้ว....
ความเสียใจ....
มันเป็นอย่างนี้นี่เอง....
เจ็บปวด....
ทรมาน....
เพราะฉะนั้นจงฮยอนจึงไม่อยากทำให้ใครเสียใจอีก เพราะพิษมัน...หนักหนาเหลือเกิน...
พี่ลีมินโฮและพี่ลีจงฮยอนทำให้ผู้หญิงที่ชื่อลีเฮียวริต้องตาย
ทำให้ครอบครัวของคนที่ชื่อลีฮียวริต้องเสียใจ....
~!~!~!~!~!~!~!~!~!~!~!~!~!~!~!
.....................UP
เวลาผ่านไป 2 เดือน
"มินโฮ...... นี่มันก็ 2 เดือนแล้วนะ ทำไมนายไม่ฟื้นซะที รู้บ้างหรือเปล่า.....ว่าการรอคอย....มันทรมาณนะมินโฮ"อนยูยังคงเฝ้ามินโฮอยู่ไม่ไปไหนแม้เวลาจะผ่านล่วงเลยไปเท่าไหร่ก็ตาม
แล้วนายรู้บ้างหรือเปล่าว่าชั้นก็รอนายอยู่เหมือนกัน....... ชั้นรอให้นายรักชั้น...... ชั้นก็ทรมาณ.......... ชั้นก็ทรมาณไม่แพ้นายเลยนะอนยู.......
"เมื่อไหร่.......เมื่อไหร่นายจะตื่นซะที มินโฮ......."อนยูก้มหน้าร้องไห้ลงเหมือนทุกๆวันที่เฝ้ารอมินโฮ
หลายครั้งที่อนยูท้อ หลายครั้งที่อนยูอดทนไม่ไหว
แต่หัวใจมันก็บังคับ....ว่าให้รอมินโฮต่อไป ไม่ว่าจะนานแค่ไหนอนยูก็จะรอ ขอแค่มินโฮจะต้องตื่นขึ้นมาก็พอ
"ออ-เจด-บัม กุม-ซก-เก นี-กา แน-เก ทา-กา-วา
ในความฝันเมื่อคืน คุณเขยิบเข้ามาใกล้ผม
ซก-ซัก-กิน คือ มัล-รี แน ออล-กุล มัน-จี-ดอน คือ มอ-ริด-กยอล-รี
คุณกระซิบบอกคำนั้น และเส้นผมนั้นก็สัมผัสกับใบหน้าของผม
กุม-เม-ซอ แก-โบ-นี นอ-มู-นา-โด ซอน-มยอง-ฮัน-เด
เมื่อผมตื่นจากความฝัน แม้ว่ามันชัดเจนมากก็ตาม
นี-กา อิน-นึน เก กุม-มี-ออด-ดัน กอล แน นุน-กา-เอ โก-ยอ-จิน นุน-มุล-รี มัล-แฮ-จวอด-ซอ
แต่น้ำตาที่ไหลมาจากดวงตาของผมได้บอกกับผมว่าคุณอยู่แค่ในความฝันเท่านั้น
อัน-ดแว-โย อัน-ดแว-โย คือ-รอ(ด)-เค กา-จี-มา-โย
ไม่ได้นะ ไม่ได้นะครับ อย่าจากผมไปแบบนั้น
เช-บัล ฮัน บอน-มัน ฮัน บอน-มัน นัล ดา-ชี อัน-นอ-จวอ-โย
ได้โปรด กอดผมอีกสักครั้ง อีกแค่ครั้งเดียวเท่านั้น
ทา-ชี นุน-กัม-มา นอล โบ-รอ กา-มยอน คือ ชา-รี-เอ มอม-ชุน นา-รึล อัน-นา-จวอ-โย
ถ้าผมหลับตาลงก็จะได้ไปพบคุณอีกครั้ง ผมหยุดยืนอยู่ที่นั่น ได้โปรดกอดผม
นุน-นึล ตอ โบ-วา-โด นี โม-ซึม-มัน ซอน-มยอง-ฮัน-เด
ผมลืมตาและนึกถึงภาพที่ชัดเจนของคุณ
นี-กา อิน-นึน-เก กุม-มี-ออด-ดัน กอล แน นุน-มุล-เร บี-ชวอ-จิน ซึล-พึม-มี มัล-แฮ-จวอด-ซอ
แต่คุณอยู่แค่ในความฝัน ความเศร้าจากน้ำตาของผมบอกอย่างนั้น
อัน-ดแว-โย อัน-ดแว-โย คือ-รอ(ด)-เค กา-จี-มา-โย
ไม่ได้นะ ไม่ได้นะครับ อย่าจากผมไปแบบนั้น
เช-บัล ฮัน บอน-มัน ฮัน บอน-มัน นัล ดา-ชี อัน-นอ-จวอ-โย
ได้โปรด กอดผมอีกสักครั้ง อีกแค่ครั้งเดียวเท่านั้น
ทา-ชี นุน-กัม-มา นอล โบ-เก ดเว-มยอน คือ ชา-รี-เอ มอม-ชุน นา-รึล อัน-นา-จวอ-โย
ถ้าผมหลับตาลงก็จะได้เห็นคุณอีกครั้ง ผมหยุดยืนอยู่ที่นั่น ได้โปรดกอดผม
แอ-รึล ซอ แอ-รึล ซอ-โด เต-รึล ซอ เต-รึล ซอ ทา-ชี ทล-รา-วา
ถึงแม้ว่าฉันจะใช้ความพยายามทั้งหมดเท่าที่มีแล้ว มันก้ทำไม่ได้ ขอให้เธอกลับมาหาฉันอีกครั้งนึง
อัน-ดแว-โย อัน-ดแว-โย คือ-รอ(ด)-เค กา-จี-มา-โย
ไม่ได้นะ ไม่ได้นะครับ อย่าจากผมไปแบบนั้น
เช-บัล ฮัน บอน-มัน ฮัน บอน-มัน นัล ดา-ชี อัน-นอ-จวอ-โย
ได้โปรด กอดผมอีกสักครั้ง อีกแค่ครั้งเดียวเท่านั้น
อัน-ดแว-โย อัน-ดแว-โย คือ-รอ(ด)-เค กา-จี-มา-โย
ไม่ได้นะ ไม่ได้นะครับ อย่าจากผมไปแบบนั้น
เช-บัล ฮัน บอน-มัน ฮัน บอน-มัน นัล ดา-ชี อัน-นอ-จวอ-โย
ได้โปรด กอดผมอีกสักครั้ง อีกแค่ครั้งเดียวเท่านั้น
ทา-ชี นุน-กัม-มา นอล โบ-รอ กา-มยอน คือ ชา-รี-เอ มอม-ชุน นา-รึล อัน-นา-จวอ-โย"
ถ้าผมหลับตาลงก็จะได้ไปพบคุณอีกครั้ง ผมหยุดยืนอยู่ที่นั่น ได้โปรดกอดผม ........
อนยูร้องเพลงเดิมที่เคยร้องให้มินโฮฟังทุกวันขึ้นเมื่อจบแล้วอนยูก็พูดกับมินโฮ
"มินโฮ........ วันนี้ไม่มีใครมาเยี่ยมนายเลย........ แต่นายอย่าเสียใจเลยนะ....... พวกเค้าเรียนกันหนักน่ะมินโฮ ยังไงชั้นก็ยังอยู่ข้างๆนายนะ"อนยูพูกแล้วลูบหัวมินโฮเบาๆ
"ชั้นไม่รู้........ว่านายอยากให้ชั้นรอนายตื่น หรืออยากให้ชั้นอยู่ข้างๆนายหรือเปล่า....... นายอาจจะไม่อยากเจอชั้นก็ได้....จริงไม๊มินโฮ"อนยูพูดด้วยความเสียใจกับตัวเอง
"วันนี้ชั้นจะขอบอกนายตรงๆเลยนะมินโฮ ว่าที่ชั้นรอ ชั้นอยู่ข้างๆนาย ก็เพราะชั้น......"
อนยูกำลังจะพูดต่อแต่จู่ๆมินโฮก็ขยับนิ้วเล็กน้อยและกำผ้าปูที่นอนแน่น หลังมินโฮก็แอ่นขึ้นมาจนไม่ติดที่นอน
มินโฮชัก!!!!!!!
อนยูไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเพราะมินโฮไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน
อนยูรีบกดกริ่งเรียกพยาบาลทันที
พยาบาลและคุณหมอจึงรีบวิ่งมาที่ห้องมินโฮและพามินโฮออกจากห้องพิเศษ
..................
"มินโฮ~!!!!!!!! มินโฮ!!!!!! อย่าเป็นอะไรไปนะ!!!!!!!"อนยูพูดและร้องไห้ในขณะที่ช่วยพยาบาลเข็นเตียงมินโฮไปห้องฉุกเฉินอยู่
จนถึงห้องฉุกเฉิน หมอ พยาบาล และร่างมินโฮบนเตียงก็หายลับเข้าไป
.............
"ฮือ....... มินโฮ นายอย่าเป็นอะไรไปนะ ชั้นยังไม่ได้บอกนายเลย.......ฮึก....."อนยูทรุดตัวลงนั่งกับพื้นหน้าห้องฉุกเฉินทันทีและร้องไห้ไปด้วย
ตอนนี้วิญญาณของมินโฮเดินออกมาจากห้องฉุกเฉินและตรงมาทางอนยู
มินโฮเดินมานั่งที่ตรงหน้าอนยู ใช้มือนั้นลูบที่หน้าอนยูเบาๆและน้ำตาไหลลงมา
ชั้นไปก่อนนะอนยู ชั้นไม่อยากทุกข์ทรมาณต่อไปอีกแล้ว ชั้นรักนาย..... มินโฮพูดกับอนยูทั้งที่อนยูไม่ได้ยินและมินโฮก็กอดอนยูเป็นครั้งสุดท้ายเนิ่นนานก่อนที่ลุกขึ้นแล้วหันหลังให้อนยูแต่ก็หยุดชะงักเมื่อ.......
"มินโฮ...... ชั้นรักนาย...... ฮือ~!!!!!!!!!!"อนนยูร้องไห้ออกมาอย่างดังทำให้วิญญาณมินโฮยิ้มออกมาเล็กน้อยและหันหลังกลับไป
ชั้นดีใจนะอนยู ที่นายบอกรักชั้น แม้มันจะเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายของชั้นก็ตาม
ชั้นจะจำนายไม่มีวันลืมอย่างแน่นอน
ชั้นรักนาย........
เป็นครั้งแรกเสียงคำพูดของมินโฮของอีกโลกหนึ่งจะมากระทบเข้าหูอนยู
เสีงกระซิบดุจดังสายลมพูดได้เป็นคำพูดของมินโฮไหลเข้าหูของอนยูเป็นประโยคได้ใจความ
อนยูได้แต่นั่งอึ้งและน้ำตาไหลอยู่
อนยูเชื่อว่าต้องเป็นมินโฮแน่นอนที่พูดกับเค้า
......................................
ร่างวิญญาณของมินโฮค่อยๆเดินจากและค่อยๆหายไปโดยที่อนยูไม่เห็นอะไรทั้งนั้น
"มินโฮ..........กลับมา......... ฮือ~......... อยู่กับชั้น.......ฮือ~!!!!!!!!!!!!!!!"อนยูร้องไห้ออกมาอย่างกับคนไร้สติ
จนกระทั่ง..........
ปึ้ง!!!!!!!!!!!!!
เสียงประตูห้องฉุกเฉินเปิดออกมา
อนยูหันไปมองและลุกขึ้นยืนทันที
"ยินดีด้วยนะครับ คนไข้ฟื้นแล้วครับ"คุณหมอร่างใหญ่เดินมาจับมือกับมินโอและพาเตียงมินโฮไปยังห้องพักคนไข้
ตอนนี้อนยูงงกับทุกอย่างรอบตัวไปหมดแต่ก็เดินตามหมอออไปด้วยความดีใจแต่ก็ยังมึนอยู่
.......................................
ในห้องพยาบาล~
"อะ อือ~..........."มินโฮขยับตัวเล็กน้อยและ
"มินโฮ!!!!!!! มินโฮฟื้นแล้ว!!!!!! มินโฮ!!!!!!"อนยูดีใจเป็นอย่างมากและร้องเรียกให้จงฮยอนที่พึ่งมาถึงมาดูมินโฮ ทำให้จงฮยอนวิ่งมาทันที
"ไอ้โฮ เป็นไงมั่งวะ!!"จงฮยอนรีบพูดกับเพื่อนทันที
แต่มินโฮไม่ได้ตอบได้แต่หยีตาเพราะความแสบตาจากแสงไฟในห้องนั้นอย่างเดียง
มินโฮมองอะไรไม่ค่อยชัด
แต่แค่แป๊บเดียว ภาพทุกอย่างก็กลับมาชัดดังเดิม
มินโฮมองขึ้นไปบนเพดา
มิงซ้ายที่เป็นอนยูยืนมองเค้าอยู่
และมองขวา ที่เป็นจงฮยอน แทมิน และ คีย์ ยืนอยู่
แต่คำแรกที่ทุกคนได้ยินก็คือ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"พวกคุณเป็นใครกันหรอครับ?"
100%
อนยูเช็ดตัวให้มินโฮ
และร้องเพลงต่างๆนาๆไปด้วยตามสัญญาที่เค้าให้ไว้กับมินโฮ
อนยูเช็ดตัวมินโฮและแต่งตัวให้มินโฮใหม่
แต่พอหันหลังจะเอาเสื้อผ้ากลับไปใส่ตะกร้าเพื่อซักอนยูก็เจอกับกล่องเค้กบราวนี่ของคีย์
อนยูวางเสื้อผ้าลงแล้วค่อยๆหยิบมันขึ้นมา
อนยูหันไปมองมินโฮแล้วเดินเข้าไปมินโฮ
"มินโฮ นายอยากกินเค้กไม๊ ชั้นจะป้อน...."อนยูพูดแล้วนั่งลงอย่างไม่รอคำตอบ
อนยูตักเค้กเข้าปากตัวเองก่อนที่จะก้มลงไปประกบปากมินโฮอย่างไม่รังเกียจและใช้ลิ้นส่งเค้กเข้าปากมินโฮ
อนยูถอนริมฝีปากออกมาและจับปากมินโฮให้ขยับเพื่อเคี้ยวเค้กบราวนี่ของคีย์
"อร่อยไหม๊ ชั้นชอบกินมากๆเลยนะบราวนี่น่ะ นายชอบไหม๊ ถ้าชอบชั้นจะทำให้ทุกวันเลยนะ"
ทั้งๆที่ไม่เคยคิดจะทำอาหารหรือทำขนม แต่ทำไมตอนนี้ถึงอยากจะทำขนมให้คนตรงหน้ากินจังนะ....
"ชั้นรู้ว่านายชอบ ใช่ไม๊ล่ะ เดี๋ยวชั้นป้อนอีกนะ.."อนยูยิ้มและพูดก่อนที่ป้อนบราวนี่มินโฮเหมือนเดิม
นายยิ้ม.....
อนยูพูดเล่าเรื่องราวอะไรต่างๆและหัวเราะหรือยิ้มกับมินโฮที่นอนหลับตาอยู่ฟังเหมือนอนยูพูดคนเดียว
แต่อนยูรู้สึกได้ว่ามินโฮฟังเค้าอยู่...
"มินโฮ......ได้โปรด....... ตื่นขึ้นมาได้ไหม๊......"อนยูก้มลงร้องไห้อีกแล้ว
อนยู.....นายร้องไห้เพื่ออะไร...... นายอยากทรมาณชั้นต่ออย่างนั้นหรอ...
"มินโฮ ตื่นซะที.....ฮึก......."อนยูก้มลงเอามือมินโฮทาบแก้มตัวเองและร้องไห้
"พี่อนยู..... พี่รักเค้ามากขนาดนั้นเลยหรอ"คีย์ที่ยืนมองอยู่นานแล้วพูดขึ้นนอกประตูเบาๆแล้วเดินจากไป
ขณะเดียวกัน~
จงฮยอนได้แต่นั่งนิ่งอยู่ทั้งวัน ไม่มีท่าทีร่างเริง ไม่จบผู้หญิง ไม่จีบคีย์ หรือ แทมิน หรือใครทั้งสิ้น
จงฮญอนตัดสินใจแล้ว ว่าจะไม่จีบแทมินเพื่อเชื่อมโยงไปทางคีย์อีกแล้ว จงฮยอนรู้สึกไม่ดีขึ้นมาวูบหนึ่ง
ทำให้เค้านึกถึงชายคนหนึ่ง
พี่แท้ๆของเค้า...... หรือฝาแฝดของเค้า
ลี จงฮยอน!! (ไรเตอร์แต่งเองนะ)
และเพื่อนสนิทพี่ชายเค้า....
ลี มินโฮ!! หรือฝาแฝดมินโฮ
จงฮยอนไม่อยากทำร้ายคนอื่นเหมือนพี่เค้า
จงฮยอนรู้สึกได้ถึงความเสียใจแล้ว
โดยปกติ เค้าเป็นคนที่ไม่เคยเสียใจไม่ว่าจะกับเรื่องอะไรก็แล้วแต่
พี่ลีจงฮยอนก็เสียตั้งแต่เค้าเด็กจึงไม่ได้รับความเสียใจมากนัก
คราวนี้เพื่อนของเค้าเองที่ไม่อยู่กับเค้า
รู้สึกแล้ว....
ความเสียใจ....
มันเป็นอย่างนี้นี่เอง....
เจ็บปวด....
ทรมาน....
เพราะฉะนั้นจงฮยอนจึงไม่อยากทำให้ใครเสียใจอีก เพราะพิษมัน...หนักหนาเหลือเกิน...
พี่ลีมินโฮและพี่ลีจงฮยอนทำให้ผู้หญิงที่ชื่อลีเฮียวริต้องตาย
ทำให้ครอบครัวของคนที่ชื่อลีฮียวริต้องเสียใจ....
~!~!~!~!~!~!~!~!~!~!~!~!~!~!~!
.....................UP
เวลาผ่านไป 2 เดือน
"มินโฮ...... นี่มันก็ 2 เดือนแล้วนะ ทำไมนายไม่ฟื้นซะที รู้บ้างหรือเปล่า.....ว่าการรอคอย....มันทรมาณนะมินโฮ"อนยูยังคงเฝ้ามินโฮอยู่ไม่ไปไหนแม้เวลาจะผ่านล่วงเลยไปเท่าไหร่ก็ตาม
แล้วนายรู้บ้างหรือเปล่าว่าชั้นก็รอนายอยู่เหมือนกัน....... ชั้นรอให้นายรักชั้น...... ชั้นก็ทรมาณ.......... ชั้นก็ทรมาณไม่แพ้นายเลยนะอนยู.......
"เมื่อไหร่.......เมื่อไหร่นายจะตื่นซะที มินโฮ......."อนยูก้มหน้าร้องไห้ลงเหมือนทุกๆวันที่เฝ้ารอมินโฮ
หลายครั้งที่อนยูท้อ หลายครั้งที่อนยูอดทนไม่ไหว
แต่หัวใจมันก็บังคับ....ว่าให้รอมินโฮต่อไป ไม่ว่าจะนานแค่ไหนอนยูก็จะรอ ขอแค่มินโฮจะต้องตื่นขึ้นมาก็พอ
"ออ-เจด-บัม กุม-ซก-เก นี-กา แน-เก ทา-กา-วา
ในความฝันเมื่อคืน คุณเขยิบเข้ามาใกล้ผม
ซก-ซัก-กิน คือ มัล-รี แน ออล-กุล มัน-จี-ดอน คือ มอ-ริด-กยอล-รี
คุณกระซิบบอกคำนั้น และเส้นผมนั้นก็สัมผัสกับใบหน้าของผม
กุม-เม-ซอ แก-โบ-นี นอ-มู-นา-โด ซอน-มยอง-ฮัน-เด
เมื่อผมตื่นจากความฝัน แม้ว่ามันชัดเจนมากก็ตาม
นี-กา อิน-นึน เก กุม-มี-ออด-ดัน กอล แน นุน-กา-เอ โก-ยอ-จิน นุน-มุล-รี มัล-แฮ-จวอด-ซอ
แต่น้ำตาที่ไหลมาจากดวงตาของผมได้บอกกับผมว่าคุณอยู่แค่ในความฝันเท่านั้น
อัน-ดแว-โย อัน-ดแว-โย คือ-รอ(ด)-เค กา-จี-มา-โย
ไม่ได้นะ ไม่ได้นะครับ อย่าจากผมไปแบบนั้น
เช-บัล ฮัน บอน-มัน ฮัน บอน-มัน นัล ดา-ชี อัน-นอ-จวอ-โย
ได้โปรด กอดผมอีกสักครั้ง อีกแค่ครั้งเดียวเท่านั้น
ทา-ชี นุน-กัม-มา นอล โบ-รอ กา-มยอน คือ ชา-รี-เอ มอม-ชุน นา-รึล อัน-นา-จวอ-โย
ถ้าผมหลับตาลงก็จะได้ไปพบคุณอีกครั้ง ผมหยุดยืนอยู่ที่นั่น ได้โปรดกอดผม
นุน-นึล ตอ โบ-วา-โด นี โม-ซึม-มัน ซอน-มยอง-ฮัน-เด
ผมลืมตาและนึกถึงภาพที่ชัดเจนของคุณ
นี-กา อิน-นึน-เก กุม-มี-ออด-ดัน กอล แน นุน-มุล-เร บี-ชวอ-จิน ซึล-พึม-มี มัล-แฮ-จวอด-ซอ
แต่คุณอยู่แค่ในความฝัน ความเศร้าจากน้ำตาของผมบอกอย่างนั้น
อัน-ดแว-โย อัน-ดแว-โย คือ-รอ(ด)-เค กา-จี-มา-โย
ไม่ได้นะ ไม่ได้นะครับ อย่าจากผมไปแบบนั้น
เช-บัล ฮัน บอน-มัน ฮัน บอน-มัน นัล ดา-ชี อัน-นอ-จวอ-โย
ได้โปรด กอดผมอีกสักครั้ง อีกแค่ครั้งเดียวเท่านั้น
ทา-ชี นุน-กัม-มา นอล โบ-เก ดเว-มยอน คือ ชา-รี-เอ มอม-ชุน นา-รึล อัน-นา-จวอ-โย
ถ้าผมหลับตาลงก็จะได้เห็นคุณอีกครั้ง ผมหยุดยืนอยู่ที่นั่น ได้โปรดกอดผม
แอ-รึล ซอ แอ-รึล ซอ-โด เต-รึล ซอ เต-รึล ซอ ทา-ชี ทล-รา-วา
ถึงแม้ว่าฉันจะใช้ความพยายามทั้งหมดเท่าที่มีแล้ว มันก้ทำไม่ได้ ขอให้เธอกลับมาหาฉันอีกครั้งนึง
อัน-ดแว-โย อัน-ดแว-โย คือ-รอ(ด)-เค กา-จี-มา-โย
ไม่ได้นะ ไม่ได้นะครับ อย่าจากผมไปแบบนั้น
เช-บัล ฮัน บอน-มัน ฮัน บอน-มัน นัล ดา-ชี อัน-นอ-จวอ-โย
ได้โปรด กอดผมอีกสักครั้ง อีกแค่ครั้งเดียวเท่านั้น
อัน-ดแว-โย อัน-ดแว-โย คือ-รอ(ด)-เค กา-จี-มา-โย
ไม่ได้นะ ไม่ได้นะครับ อย่าจากผมไปแบบนั้น
เช-บัล ฮัน บอน-มัน ฮัน บอน-มัน นัล ดา-ชี อัน-นอ-จวอ-โย
ได้โปรด กอดผมอีกสักครั้ง อีกแค่ครั้งเดียวเท่านั้น
ทา-ชี นุน-กัม-มา นอล โบ-รอ กา-มยอน คือ ชา-รี-เอ มอม-ชุน นา-รึล อัน-นา-จวอ-โย"
ถ้าผมหลับตาลงก็จะได้ไปพบคุณอีกครั้ง ผมหยุดยืนอยู่ที่นั่น ได้โปรดกอดผม ........
อนยูร้องเพลงเดิมที่เคยร้องให้มินโฮฟังทุกวันขึ้นเมื่อจบแล้วอนยูก็พูดกับมินโฮ
"มินโฮ........ วันนี้ไม่มีใครมาเยี่ยมนายเลย........ แต่นายอย่าเสียใจเลยนะ....... พวกเค้าเรียนกันหนักน่ะมินโฮ ยังไงชั้นก็ยังอยู่ข้างๆนายนะ"อนยูพูกแล้วลูบหัวมินโฮเบาๆ
"ชั้นไม่รู้........ว่านายอยากให้ชั้นรอนายตื่น หรืออยากให้ชั้นอยู่ข้างๆนายหรือเปล่า....... นายอาจจะไม่อยากเจอชั้นก็ได้....จริงไม๊มินโฮ"อนยูพูดด้วยความเสียใจกับตัวเอง
"วันนี้ชั้นจะขอบอกนายตรงๆเลยนะมินโฮ ว่าที่ชั้นรอ ชั้นอยู่ข้างๆนาย ก็เพราะชั้น......"
อนยูกำลังจะพูดต่อแต่จู่ๆมินโฮก็ขยับนิ้วเล็กน้อยและกำผ้าปูที่นอนแน่น หลังมินโฮก็แอ่นขึ้นมาจนไม่ติดที่นอน
มินโฮชัก!!!!!!!
อนยูไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเพราะมินโฮไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน
อนยูรีบกดกริ่งเรียกพยาบาลทันที
พยาบาลและคุณหมอจึงรีบวิ่งมาที่ห้องมินโฮและพามินโฮออกจากห้องพิเศษ
..................
"มินโฮ~!!!!!!!! มินโฮ!!!!!! อย่าเป็นอะไรไปนะ!!!!!!!"อนยูพูดและร้องไห้ในขณะที่ช่วยพยาบาลเข็นเตียงมินโฮไปห้องฉุกเฉินอยู่
จนถึงห้องฉุกเฉิน หมอ พยาบาล และร่างมินโฮบนเตียงก็หายลับเข้าไป
.............
"ฮือ....... มินโฮ นายอย่าเป็นอะไรไปนะ ชั้นยังไม่ได้บอกนายเลย.......ฮึก....."อนยูทรุดตัวลงนั่งกับพื้นหน้าห้องฉุกเฉินทันทีและร้องไห้ไปด้วย
ตอนนี้วิญญาณของมินโฮเดินออกมาจากห้องฉุกเฉินและตรงมาทางอนยู
มินโฮเดินมานั่งที่ตรงหน้าอนยู ใช้มือนั้นลูบที่หน้าอนยูเบาๆและน้ำตาไหลลงมา
ชั้นไปก่อนนะอนยู ชั้นไม่อยากทุกข์ทรมาณต่อไปอีกแล้ว ชั้นรักนาย..... มินโฮพูดกับอนยูทั้งที่อนยูไม่ได้ยินและมินโฮก็กอดอนยูเป็นครั้งสุดท้ายเนิ่นนานก่อนที่ลุกขึ้นแล้วหันหลังให้อนยูแต่ก็หยุดชะงักเมื่อ.......
"มินโฮ...... ชั้นรักนาย...... ฮือ~!!!!!!!!!!"อนนยูร้องไห้ออกมาอย่างดังทำให้วิญญาณมินโฮยิ้มออกมาเล็กน้อยและหันหลังกลับไป
ชั้นดีใจนะอนยู ที่นายบอกรักชั้น แม้มันจะเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายของชั้นก็ตาม
ชั้นจะจำนายไม่มีวันลืมอย่างแน่นอน
ชั้นรักนาย........
เป็นครั้งแรกเสียงคำพูดของมินโฮของอีกโลกหนึ่งจะมากระทบเข้าหูอนยู
เสีงกระซิบดุจดังสายลมพูดได้เป็นคำพูดของมินโฮไหลเข้าหูของอนยูเป็นประโยคได้ใจความ
อนยูได้แต่นั่งอึ้งและน้ำตาไหลอยู่
อนยูเชื่อว่าต้องเป็นมินโฮแน่นอนที่พูดกับเค้า
......................................
ร่างวิญญาณของมินโฮค่อยๆเดินจากและค่อยๆหายไปโดยที่อนยูไม่เห็นอะไรทั้งนั้น
"มินโฮ..........กลับมา......... ฮือ~......... อยู่กับชั้น.......ฮือ~!!!!!!!!!!!!!!!"อนยูร้องไห้ออกมาอย่างกับคนไร้สติ
จนกระทั่ง..........
ปึ้ง!!!!!!!!!!!!!
เสียงประตูห้องฉุกเฉินเปิดออกมา
อนยูหันไปมองและลุกขึ้นยืนทันที
"ยินดีด้วยนะครับ คนไข้ฟื้นแล้วครับ"คุณหมอร่างใหญ่เดินมาจับมือกับมินโอและพาเตียงมินโฮไปยังห้องพักคนไข้
ตอนนี้อนยูงงกับทุกอย่างรอบตัวไปหมดแต่ก็เดินตามหมอออไปด้วยความดีใจแต่ก็ยังมึนอยู่
.......................................
ในห้องพยาบาล~
"อะ อือ~..........."มินโฮขยับตัวเล็กน้อยและ
"มินโฮ!!!!!!! มินโฮฟื้นแล้ว!!!!!! มินโฮ!!!!!!"อนยูดีใจเป็นอย่างมากและร้องเรียกให้จงฮยอนที่พึ่งมาถึงมาดูมินโฮ ทำให้จงฮยอนวิ่งมาทันที
"ไอ้โฮ เป็นไงมั่งวะ!!"จงฮยอนรีบพูดกับเพื่อนทันที
แต่มินโฮไม่ได้ตอบได้แต่หยีตาเพราะความแสบตาจากแสงไฟในห้องนั้นอย่างเดียง
มินโฮมองอะไรไม่ค่อยชัด
แต่แค่แป๊บเดียว ภาพทุกอย่างก็กลับมาชัดดังเดิม
มินโฮมองขึ้นไปบนเพดา
มิงซ้ายที่เป็นอนยูยืนมองเค้าอยู่
และมองขวา ที่เป็นจงฮยอน แทมิน และ คีย์ ยืนอยู่
แต่คำแรกที่ทุกคนได้ยินก็คือ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"พวกคุณเป็นใครกันหรอครับ?"
100%
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น