คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : ตอนที่ 12 ทำไม? 100% (+ ไรเตอร์กลับมาแว้ววววววว~)
'ทำไม.......ทำไมนายถึงต้องทำแบบนี้'
'นายพูดออกมาได้ยังไงว่ายังรักชั้น....'
'นายพูดได้ยังไงว่ายอมให้ชั้นทำเพื่อความสุขของชั้น...'
'รักชั้น.......จริงๆหรอ.....'อนยูมีแต่คำถามพวกนี้วนเวียนอยู่เต็มไปหมดภายในหัวอนยู
"แค่ก..แค่กๆๆๆๆ.... ฮึก... แค่กกกๆๆๆ"จู่ๆมินโฮก็ไอขึ้นมา อนยูจึงเดินไปแอบดูอยู่ข้างประตู
มินโฮไอออกมาเป็นเลือด!!!!!
อนยูเบิกตาโพลงเพราะตกใจที่มินโฮไอออกมาเป็นเลือด.....
"แค่กกกกกก...... แค่ก............. แฮ่กก......�� ............................"มินโฮหอบเล็กน้อย ในที่สุดหัวของมินโฮค่อยๆผงกลง เรื่อยๆ จนสลบไปในที่สุด..........
"มินโฮ!!!!!!"อนยูวิ่งออกจากข้างประตูและวิ่งเข้าไปหามินโฮทันที
อนยูพยายามเรียกมินโฮเท่าไหร่มินโฮก็ไม่ตื่น
นอกจากเลือดจะไหลลงจากปากแล้วยังมีทางจมูกอีกด้วย
อนยูตัดสินใจกดปลดลวดหนามที่เจาะมือมินโฮอยู่ออกและรีบโทรแจ้งรถพยาบาลทันที
.......
ที่โรงพยาบาล~
"โชคดีนะครับ ที่มาส่งโรงพยาบาลทัน เพราะค้นไข้แพ้ยานอนหลับถึงขั้นรุนแรงนะครับ อาจจะเสียชีวิตได้ถ้าส่งโรงพยาบาลไม่ทัน หมอขอตัวนะครับ"คุณหมออธิบายและออกไปทันที
"เฮ้ออออออออ......"อนยูถอนหายใจและมานั่งข้างเตียงมินโฮ
"ชั้นขอโทษ...."อนยูมองที่หน้ามินโฮอย่างรู้สึกผิด
'ไม่ได้!!! ชั้นจะขอโทษและอภัยให้กับนายไม่ได้'อนยูใจแข็งขึ้นมาอีกแล้ว
และเดินออกจากห้องไปทันที
แต่พออนยูปิดประตูห้องก็ได้ยินเสียงมินโฮทันที
"อะ อน.....ยู อนยู....."มินโฮใช้มือควานหาอนยูไปทั่วในขณะที่หลับอยู่
"ชั้นไม่ได้ทำนะ.... ชั้นเปล่า....."มินโฮพูดโฮย่างน่าสงสาร
อนยูถอนหายใจแรงๆทีหนึ่งแล้วเดินจากไปทันที
"อนยู.... ชะ ชั้น.... ไม่ใช่พี่ลี.....มินโฮ............"คำพูดประโยคสุดท้ายที่บ่งบอกถึงความถูกต้องไม่ได้เข้าหูอนยูซักนิดเดียว
"อน...ยู.... ทำไม.....อย่าทำกับชั้นอย่างนี้.....ฮือ............~ ชั้นรักนาย...."มินโฮหร้องไห้ทั้งๆที่หลับอยู่อย่างน่าสงสาร.....
.......... 5%
ไรเตอร์มาแย้ววววววววววว~
อิ๊อิ๊~ ดีใจกันบ้างป่าวเอ่ย (คนอ่าน : ไม่�- -�/ ไรเตอร์ : TvT)
เอาเปนว่ากำลังอัพจ๊ะ แล้วก็..
ขอบคุณมากๆเลยนะทุกคนที่มาเม้นให้ ^^~
และก็คนเม้นเพิ่มด้วยจ้า เราขอบคุณมากๆเลยนะ
ดีใจมากๆเลยที่มีคนเม้นเพื่ม
............UP..........
ตอนเที่ยง~
พยาบาลสาวสวยคนหนึ่งเดินเข้าห้องของมินโฮมาพร้อมกับอาหาร 2-3 จาน
อนยูที่อ่านหนังสืออยู่เงยหน้าขึ้นมามองพยาบาลสาวแล้วยิ้มให้อย่างอ่อนโยนเล็กน้อยก่อนที่จะลุกขึ้น
"เดี๋ยวผมช่วยป้อนเค้าเองดีกว่านะครับ"อนยูเดินมายิ้มให้และให้ความช่วยเหลือ
พยาบาลสาวพยักหน้าก่อนที่จะวางจานข้าวและกับข้าวลงที่โต๊ะข้างเตียงมินโฮแล้วเดินออกจากห้องไป
อนยูจึงจับที่วางอาหารข้างเตียงขึ้นมาตั้งและวางข้าวต้มรอนๆลงบนนั้นและกับข้าวต่างๆ
"มินโฮ มินโฮ...."อนยูเขย่าตัวมินโฮเบาๆสองสามทีเพราะมินโฮหลับอยู่
"อือ~......"มินโฮขยับตัวเล็กน้อยแต่ก็ไม่ตื่น
"มินโฮ........"อนยูก็ยังพยายามเรียกมินโฮอยู่
มินโฮค่อยๆขยับตัวอีกครั้งแต่คราวนี้มินโฮวาดมือขึ้นมาไปด้วยทำให้มือไปโดนชามข้าวต้มร้อนๆหกลงมาใส่มืออนยูเป็นจำนวนมาก
"โอ๊ยยยยยยยยย~!!!!!!!!!!!"อนยูสะดุ้งและจับมือตัวเองทันทีเพราะรู้สึกร้อน
เมื่อมินโฮได้ยินเสียงอนยูเสียงดกังจึงรีบลุกขึ้นทันที กลัวว่าอนยูจะเป็นอะไร
"อะ อนยู!!! นายเป็นอะไรน่ะ!!!"มินโฮรีบคว้ามืออนยูมาดูทันทีแต่อนยูกลับกัดฟันและสะบัดมือออก
"ยังมีหน้ามาถามอีก!!! นายแกล้วชั้นใช่ไม๊!!!!"อนยูพูดเสียงดังใส่มินโฮที่นั่งงงอยู่
อนยูหยิบชามข้าวต้ม� ที่หกอยู่ขึ้นมา ภายในนั่นมีข้ามต้มที่ร้อยๆยังเหลืออยู่ประมาณค่อนจาน
อนยูจับข้อมือมินโฮที่เป็นแผลอยู่ขึ้นมาและบีบอย่างแรง
"โอ๊ยยย!! อนยู นายจะทำอะไรน่ะ ชั้นเจ็บ!!"มินโฮรู้จึกเจ็บที่ข้อมืออย่างรุนแรงจึงร้องขึ้น น้ำตาก็พาลจะไหลเพราะความเจ็บ
อนยูไม่ตอบอะไรและเทข้ามต้มร้อนๆลงที่ข้อมือตรงแผลมินโฮ
"โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!"มินโฮร้อนอย่างรุนแรงแต่ก็สะบัดข้อมือออกจากมืออนยูไม่สำเร็จ
เมื่อเทหมดอนยูก็สะบัดมือมินโฮออกแล้วเดินไปนั่งลงที่เก่าที่เค้าอ่านหนังสือและหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านเหมือนเดิม
มินโฮกัดฟันตัวเอง ไม่ใช่ความเจ็บใจหรือเจ็บตัวที่โฌดนทำอย่างนี้แต่เค้าเสียใจต่างหาก
มินโฮใช้มืออีกข้างลูบที่แผลตัวเองที่เหวอะหวะอยู่ น้ำตาก็ไหลลงมาไม่ขาดสาย
มินโฮกกมหน้าลงต่ำแล้วนอนเอาผ้าห่มคลุมเหมือนเดิม
ส่วนอนยูนั่งลดหนังสือลงต่ำเพื่อมองมินโฮ
'ชั้นไม่ได้ตั้งใจนะมินโฮ ชั้นขอโทษ'อนยูคิดในใจและน้ำตาไหลลงมาอีกคน
อนยูรู้ดีว่ามินโฮไม่ได้ตั้งใจทำเเค้แถมยังไม่รู้เรื่องและเป็นห่วงเค้าอีก แต่ที่ทำไปเพราะความแค้นที่ยังอยู่และความไม่มีสติ
อนยูก็ได้แต่นั่งเสียใจกับการกระทำตัวเองอย่างเดียว
เย็น~
มินโฮนอนหลับตาอยู่แต่ก็ไม่ได้หลับ
พยาบาลคนเดิมเข้าห้องมาและมาพร้อมอาหารแบบเดิมเข้าห้องมินโฮมาก็พบว่ามีชามข้าวตกอยู่และมีข้าวต้มหกเลอะเทอะ
"อ้าว~ คุณไม่ได้ทานขช้าวกลางวันหรอคะ"พยาบาลวางอาหารที่เดิมและถามมินโฮที่นอนอยู่
"คุณไม่ได้ป้อนเค้าหรอกหรอคะ เค้าเจ็บมือนะคะคุณ แล้วเค้าก็เป็นคนป่วยอยู่ด้วยนะคะ"พยาบาลฉุน และพูดไปทางอนยูที่นั่งอ่านหนังสืออยู่เหมือนเดิม�(แกจะฉุนทำไม - -*)
"อะ เอ่อ... คุณพยาบาลครับ คือ..... ผมไม่ทานแล้วอาลาวาดเองครับ อย่าไปว่าเค้าเลยนะครับ"มินโฮพูดแก้ตัวแทนอนยูทำให้อนยูหันมามองมินโฮ
พยาบาลจึงถอนหายใจเล็กน้อย
"งั้นดิฉันขอโทษนะคะ พอดีว่าคนไข้รายนี้ถ้าไม่ทานข้าวเค้าอาจจะเสียชีวิตได้เลยถายในเวลาไม่ถึงวันค่ะ เพราะยานอนหลับทีมายเข้าไปมันเป็นชนิดแรงมาก และตอนนี้พิษของมันก็ซึมซับเข้ากระเพาะคนไข้อยู่ ถ้าไม่มีอาหารตกถึงท้องก็จะทำให้เสียงชีวิตเพราะพิษมันได้ค่ะ"ยาบาลกล่าวขอโทษและอธิบายยาวให้อนยูฟัง ทำให้อนยูหันมามองมินโฮอิกครั้ง
"ดิฉันขอทำอณุญาติล้างแผลที่มือให้คุณนะคะ"พยาบาลพูดแล้วจับมือมินโฮขึ้นมาทันที
เมื่อแกะผ้าพันแผล พยาบาลก็ต้องตกใจกับเเผลมินโฮที่มีสภาพเหวอะหวะ และเนื้อเปื่อยออกมามากมาย
พยาบาลหันไปมองหน้ามินโฮที่นั่งก้มหน้าอย่างกับคนทำผิดอยู่
"อ่า....เอ่อ..... ผม....ผม.... ผมไม่ทันระวังน่ะครับ ข้ามตัมมันเลยหกมาใส่มือผมน่ะครับ"อีกครั้งที่มินโฮโกหกเพื่อปกป้องอนยู
พยาบาลถอนหายใจอีกครั้งก่อนที่จะทำแผลให้มินโฮ เมื่อทำเสร็จพยาบาลก็หยิบกันข้าวเก่าและทำความสะอาดห้องให้แล้วโค้งให้เล็กน้อยก่อนที่จะเดินออกจากประตูไป
เมื่อพยาบาลออกไปอนยูก็หันมามองมินโฮและลุกขึ้นทันที
ทำให้มินโฮกลัวจึงรีบนอนและเอาผ้าห่มคลุมทันที
อนยูเดินมานั่งที่เตียงข้างๆมินโฮก่อนที่จะใช้มือจับผ้าห่มมินโฮเปิดขึ้น
มินโฮตกใจอนยูเล็กน้อยและพยาบาลขยับตัวออกห่างอนยู
"มินโฮ..... ชั้นขอโทษนะ"อนยูพูดแล้วเอามือลูบหน้ามินโฮเบาๆ ทำให้มินโฮสะดุ้งเล็กน้อย
มินโฮอึ้งอยู่พักใหญ่พักหนึ่งก่อนที่จะพยักหน้าให้อนยูแล้วเอาผ้าคลุมต่อ
"กินข้าวสิ"อนยูพูดแล้วจัดแจงเอากับข้าวให่ขึ้นมาตั้งที่วางอาหารก่อนที่จะจับผาห่มมินโฮออกอีกครั้ง
ซึ่งมินโฮก็ไม่กล้าขัดอะไรอนยูจึงลุกขึ้นมาตามอนยูบอกแล้วมองอนยู
อนยูตักข้าวต้มขึ้นมาแล้วเป่าให้มินโฮก่อนที่เอาไปจ่อปากมินโฮ ทำให้มินโฮต้องอ้าปากรับข้าวต้มจากอนยูแล้วกินเข้าไป
อนยูป้อนข้าวมินโฮจนหมดชามแล้วส่งน้ำให้มินโฮดื่มพร้อมยาหลังอาหาร
ตอนที่มินโฮกำลังกินยาจู่ๆโทรศัพท์อนยูก็ดังขึ้นทำให้อนยูลุกขึ้นไปรับโทรศัพท์
"คีย์หรอ ว่าไงครับ..."เมื่อเห็นชื่อคนโทรมาอนยูก็รับทันทีและพูดลงไปในโทรศัพท์
"พี่อนยูฮะ พี่อยู่ไหนอ่ะ"คีย์กรอกเสียงอ้อนๆลงใส่โทรศัพท์
"พี่อยู่โรงพยาบาล"อนยูดอย่างอ่อนโยนแลฃะยิ้มไปด้วยเมื่อได้ยินเสียงคีย์
"หา~!!! พี่อนยูเป็นอะไรฮะ~!!!"คีย์รีบถามด้วยความตกใจทันที
"พี่ไม่ได้เป็นไรคร๊าบ~"อนยูพูดแล้วยิ้มพลางเดินไปนั่งที่โซฟาปล่อยมินโฮให้นั่งมองเค้าไปเรื่อยๆ
"แล้วใครเป็นอะไรอ่ะ"เสียงโล่งอกของคีย์ตอบกลับมา
"มินโฮน่ะ"อนยูพูดแล้วหันไปมองมินโฮ ทำให้มินโฮเลิกมองอนยูทันทีแล้วหลบสายตาก้มลงต่ำก่อนที่จะนอนลงไปแล้วมองออกหน้าต่าง
"อ๋อ...... แฟนพี่ใช่ไม๊ล่ะ"คีย์ทำน้ำเสียงงอนใส่อนยู
"ไม่ใช่นะคีย์~......."อนยูพูดง้อกลับไป
"พี่วางสายเถอะฮะ ไปดูแลแฟนพี่เถอะ แค่นี้นะฮะ"คีย์งอนแล้วจะวางสาย
"เดี๋ยวๆๆๆๆๆ คีย์~ อย่างอนพี่ดิ ไม่ใช่จริงๆครับ แล้วคีย์โทรมามีอะไรหรอ"อนยูพูดแล้วยิ้มให้กับความน่ารักของคีย์
"ก็คีย์ทำบราวนี่ให้พี่อนยูอ่ะ แต่พอมาดูที่บ้านพี่ก็ไม่อยู่เลยโทรมาถามนี่แหละฮะ ถ้าคีย์รู้ว่าพะอยู่กับแฟนคีย์ก็จะไม่ทำให้เปลืองแรงหรอก อุส่าห์ตั้งใจทำ ฮึ.... ไม่มีใครกินก็ไม่เป็นไร เดี๋ยวคีย์ให้หมาก็ได้"คีย์ยังงอนอยู่เหมือนเดิม
"โอ๋~ อย่างอนพี่เลยน้า ถ้าพี่รู้ว่าคีย์ทำบราวนี่ให้พี่พี่กห็ไม่มาเฝ้าไข้มินโฮหรอก พี่จะอยู่กินนะครับ เดี๋ยวพี่รีบขับรถไปหาคีย์เลยน้า"คำพูดของอนยูทำให้มินโฮเม้มปากเล็กน้อยและน้ำตาไหลลงมาอีกครั้ง
'ชั้นมันไร้ค่าขนาดนั้นเลยเลยหรออนยู'
"จริงนะฮะ คีย์จะรอนะ มาเร็วๆนะฮะ คีย์ทำไว้เยอะแยะเลยด้วยแหละ ^^"คีย์พูดอย่างดีใจ
"คร๊าบ~ พี่จะไปเดี๋ยวนี้แหละ ^^~ แค่นี้นะครับ จุ๊บ~!!"อนยูจุ๊บลงโทรศัพท์ด้วยท่าทางน่ารัก มินโฮเห็นก็ยังยิ้มได้ทั้งน้ำตา
'แค่เห็นนายร่าเริง ดีใจ ชั้นก็มีความสุขแล้วล่ะ ต่อให้ชั้นต้องเจ็บ ชั้น....ก็ยอม.......'มินโฮคิดและมองินยูไปด้วย
"ฮะ จุ๊บ~!!"คีย์จุ๊บบ้างและวางสายไป
อนยูยิ้มบางๆและเอาโทรศัพท์ออกจากหู
"ชั้นจะไปข้างนอก อย่าคิดหนีล่ะ"อนยูหันมาพูดกับมินโฮด้วยสีหน้าเรียบนิ่งแล้วหันหลังจะเดินไป
แต่เมื่อถึงหน้าประตูเมื่อบิดลูกประตูอนยูก็ต้องหยุดชะงักลง
ออ-เจด-บัม กุม-ซก-เก นี-กา แน-เก ทา-กา-วา
ในความฝันเมื่อคืน คุณเขยิบเข้ามาใกล้ผม
ซก-ซัก-กิน คือ มัล-รี แน ออล-กุล มัน-จี-ดอน คือ มอ-ริด-กยอล-รี
คุณกระซิบบอกคำนั้น และเส้นผมนั้นก็สัมผัสกับใบหน้าของผม
กุม-เม-ซอ แก-โบ-นี นอ-มู-นา-โด ซอน-มยอง-ฮัน-เด
เมื่อผมตื่นจากความฝัน แม้ว่ามันชัดเจนมากก็ตาม
นี-กา อิน-นึน เก กุม-มี-ออด-ดัน กอล แน นุน-กา-เอ โก-ยอ-จิน นุน-มุล-รี มัล-แฮ-จวอด-ซอ
แต่น้ำตาที่ไหลมาจากดวงตาของผมได้บอกกับผมว่าคุณอยู่แค่ในความฝันเท่านั้น
อัน-ดแว-โย อัน-ดแว-โย คือ-รอ(ด)-เค กา-จี-มา-โย
ไม่ได้นะ ไม่ได้นะครับ อย่าจากผมไปแบบนั้น
เช-บัล ฮัน บอน-มัน ฮัน บอน-มัน นัล ดา-ชี อัน-นอ-จวอ-โย
ได้โปรด กอดผมอีกสักครั้ง อีกแค่ครั้งเดียวเท่านั้น�
ทา-ชี นุน-กัม-มา นอล โบ-รอ กา-มยอน คือ ชา-รี-เอ มอม-ชุน นา-รึล อัน-นา-จวอ-โย
ถ้าผมหลับตาลงก็จะได้ไปพบคุณอีกครั้ง ผมหยุดยืนอยู่ที่นั่น ได้โปรดกอดผม
นุน-นึล ตอ โบ-วา-โด นี โม-ซึม-มัน ซอน-มยอง-ฮัน-เด
ผมลืมตาและนึกถึงภาพที่ชัดเจนของคุณ
นี-กา อิน-นึน-เก กุม-มี-ออด-ดัน กอล แน นุน-มุล-เร บี-ชวอ-จิน ซึล-พึม-มี มัล-แฮ-จวอด-ซอ
แต่คุณอยู่แค่ในความฝัน ความเศร้าจากน้ำตาของผมบอกอย่างนั้น
อัน-ดแว-โย อัน-ดแว-โย คือ-รอ(ด)-เค กา-จี-มา-โย
ไม่ได้นะ ไม่ได้นะครับ อย่าจากผมไปแบบนั้น
เช-บัล ฮัน บอน-มัน ฮัน บอน-มัน นัล ดา-ชี อัน-นอ-จวอ-โย
ได้โปรด กอดผมอีกสักครั้ง อีกแค่ครั้งเดียวเท่านั้น
ทา-ชี นุน-กัม-มา นอล โบ-เก ดเว-มยอน คือ ชา-รี-เอ มอม-ชุน นา-รึล อัน-นา-จวอ-โย
ถ้าผมหลับตาลงก็จะได้เห็นคุณอีกครั้ง ผมหยุดยืนอยู่ที่นั่น ได้โปรดกอดผม
แอ-รึล ซอ แอ-รึล ซอ-โด เต-รึล ซอ เต-รึล ซอ ทา-ชี ทล-รา-วา
ถึงแม้ว่าฉันจะใช้ความพยายามทั้งหมดเท่าที่มีแล้ว มันก้ทำไม่ได้ ขอให้เธอกลับมาหาฉันอีกครั้งนึง
อัน-ดแว-โย อัน-ดแว-โย คือ-รอ(ด)-เค กา-จี-มา-โย
ไม่ได้นะ ไม่ได้นะครับ อย่าจากผมไปแบบนั้น
เช-บัล ฮัน บอน-มัน ฮัน บอน-มัน นัล ดา-ชี อัน-นอ-จวอ-โย
ได้โปรด กอดผมอีกสักครั้ง อีกแค่ครั้งเดียวเท่านั้น
อัน-ดแว-โย อัน-ดแว-โย คือ-รอ(ด)-เค กา-จี-มา-โย
ไม่ได้นะ ไม่ได้นะครับ อย่าจากผมไปแบบนั้น
เช-บัล ฮัน บอน-มัน ฮัน บอน-มัน นัล ดา-ชี อัน-นอ-จวอ-โย
ได้โปรด กอดผมอีกสักครั้ง อีกแค่ครั้งเดียวเท่านั้น
ทา-ชี นุน-กัม-มา นอล โบ-รอ กา-มยอน คือ ชา-รี-เอ มอม-ชุน นา-รึล อัน-นา-จวอ-โย
ถ้าผมหลับตาลงก็จะได้ไปพบคุณอีกครั้ง ผมหยุดยืนอยู่ที่นั่น ได้โปรดกอดผม ........
......
มินโฮหลับตาร้องเพลง please don't go ออกมาเพราะนึกว่าอนยูออกจากห้องไปแล้ว
มินโฮร้องออกมาทั้งน้ำตาที่ไหลอยู่
ทำเอาอนยูน้ำตาไหลลงมา อนยูใช้มืออีกข้างหนึ่งขึ้นมาปิดปากตัวเองไม่ให้เสียงสะอื้นดังออกมา
เมื่อร้องจบมินโฮก็ลืมตาขึ้นมา
อัน-ดแว-โย อัน-ดแว-โย คือ-รอ(ด)-เค กา-จี-มา-โย
ไม่ได้นะ ไม่ได้นะครับ อย่าจากผมไปแบบนั้น
เช-บัล ฮัน บอน-มัน ฮัน บอน-มัน นัล ดา-ชี อัน-นอ-จวอ-โย
ได้โปรด กอดผมอีกสักครั้ง อีกแค่ครั้งเดียวเท่านั้น
อัน-ดแว-โย อัน-ดแว-โย คือ-รอ(ด)-เค กา-จี-มา-โย
ไม่ได้นะ ไม่ได้นะครับ อย่าจากผมไปแบบนั้น
เช-บัล ฮัน บอน-มัน ฮัน บอน-มัน นัล ดา-ชี อัน-นอ-จวอ-โย
ได้โปรด กอดผมอีกสักครั้ง อีกแค่ครั้งเดียวเท่านั้น
ทา-ชี นุน-กัม-มา นอล โบ-รอ กา-มยอน คือ ชา-รี-เอ มอม-ชุน นา-รึล อัน-นา-จวอ-โย
ถ้าผมหลับตาลงก็จะได้ไปพบคุณอีกครั้ง ผมหยุดยืนอยู่ที่นั่น ได้โปรดกอดผม ........
มินโฮร้อนท่อนฮุกออกมาอีกครั้งก่อนที่จะยิ้มออกมาอีกครั้ง
แล้วมินโฮก็ค่ออยๆหลับตาลงช้าๆก่อนที่หัวมินโฮจะค่อยๆตะแคงลงเรื่อยๆจนตกลงมาจนใบหน้าขวาโดนหมอน (ตอนมินโฮลืมตาเค้าหน้าตรงนะ)
"มินโฮ..... มินโฮ!!!!"อนยูรีบเดินมาทางมินโฮเพราะมินโฮดูเหมือนจะผิดปกติ
ท่าทางการหลับของมินโฮเหมือนคนกำลังจะสิ้นใจ
อนยูเดินมาเรียกและเขย่าตัวมินโฮอย่างแรงแต่มินโฮก็ไม่ยอมตื่น อนยูจึงรีบกดปุ่มข้างเตียงเพื่อเรียกพยาบาล
เมื่อพยาบาลได้รับเสียงอนยูจึงรีบมาที่ห้องอนยูกันหลายคนรวมทั้งหมอ
ทุกคนช่วยกันเข็นเตียงมินโฮไปที่ห้องฉุกเฉิน อนยูก็เช่นเดียวกัน
ตอนนี้มินโฮเข้าห้องฉุกเฉินไปเรียบร้อยแล้วส่วนอนยูก็นั่วอยู่หน้าห้องไอซีอยู่
"มินโฮ.....ฮึก.... นายยอ่าเป็นอะไรนะ ฮือ.........~"อนยูนั่งกุมตาตัวเองและร้องไห้ไปด้วย
เวลาผ่านไป
คุณหมอร่างใหญ่เดินออกมาจากห้องฉุกเฉินและมองซ้ายขวาไปมาเพื่อหาอนยู
เมื่ออนยูเห็นหมอจึงเดินไปหาหมออย่างรวดเร็ว
"เป็นยังไงบ้างครับ!!!"อนยูรีบถามคุณหมออย่างรวดเร็งว
คุณหมอจึงจับไหล่อนยูก่อนที่ตจะส่ายหน้าเล็กน้อยแล้วพูดว่า
"เสียใจด้วยนะครับ พิษยานอนหลับที่ยังหลงเหลือมันส่งผมให้คนไข้ ต้องหลับไปตลอดกาลครับ"คุณหมอพูดแล้วตบที่บ่าอนยูเป็นเชิงให้กำลังใจ
อนยูหยุดนิ่งและน้ำต่าไหลลงมา
"หมอ....... มันหมายความว่าสยังไงครับ มินโฮจะตายหรอหมอ มินโฮไม่ตายใช่ไม๊!!!!!!"อนยูเขย่าตัวหมอถามและร้องไห้ไปด้วย
"ครับๆ คนไข้ไม่ได้เสียชีวิต แต่จะเป็นเจ้าชายนิทราครับ"คุณหมอพูดและจับตัวอนยูไปด้วย
แต่อนยูก็ยังช็อคอยู่ดีเพราะเหตการณ์ที่ยังตั้งตัวไม่ทันที่เกหิดดขึ้นข้างหน้าเค้า
"ที่เหลือก็ได้แต่รอปาฏิหาริย์เท่านั้นแหละครับ โฌรคแบบนี้ไม่ได้ขึ้นอยู่กับพิษยาอย่างเดียว เกี่ยวกับจิตใจคนไข้ด้วยว่าคนไข้อยากจะตื่นขึ้นมาหรือไม่นะครับ เพราะฉะนั้น กำลังใจดีที่สุดนะครับ ถึงเค้าจะหลับตาแต่เค้าก็รับรู้สิ่งรอบตัวนะครับ"คุณหมอพูดแล้วเดินจากไป
อนยูนั่งลงคุกเข่าแล้วร้องไห้ออกมาอย่างหนักอยู่คนเดียว......
ในห้องพิเศษ~
อนยู จงฮยอน แทมิน และคีย์มายืนล้อมรอบเตียงมินโฮที่หลับตาพริ้มอยู่
"ไอ้โฮ...ฮึก.... แกมาทิ้งชั้นอย่างนี้ได้ยังไงกันวะ...... ไหนแกเคยบอกชั้นว่าเราเป็นเพื่อตายกันไม่ใช่หรอวะ เป็นอะไรเราจะเป็นด้วยกัน ถ้าเราตายเราจะตายด้วยกันไช่หรอวะ"จงฮญอนพูดทั้งน้ำตากับมินโฮที่ไม่มีคำตอบให้จงฮยอน
ชั้นขอโทษ
"พี่มินโฮ ผมขอโทษนะที่ผมคิดอิจฉาพี่อยู่เสมอว่าพี่ได้เป็นแฟนพี่อนยู ผมขอโทษนะครับ"คีย์ก็พูดตามมา ถึงเค้าจะไม่ได้ร้องไห้แต่ก็เสียใจอยู่เหมือนกัน
ไม่เป็นไร พี่ต่างหากที่ต้องอิจฉาคีย์
"พี่มินโฮฮะ ตท่นขึ้นมาเร็วๆนะฮะ พี่อนยูเค้ารอพี่อยู่นะ"แทมินพูดไปถึงอนยู
นายรอชั้นจริงๆหรอ....
ส่วนอนยูไม่ได้พูดอะไรได้แต่มองใบหน้ามินโฮที่หลับอยู่
"อนยู นี่มันก็ดึกมากแล้วน่ะ พวกชั้นขอกลับก่อนนะ"จงฮยอนพูดพร้อมปาดน้ำตา
อนยูพยักหน้าดเเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้มองมินโฮ
ส่วนคีย์ไม่ได้พูดอะไร คีย์ส่งกล่องบราวนี่กล่องใหญ่ให้อนยูแล้วเดินออกไป
เมื่อทุกคนเดินออกจากห้องไปอนยูก็นั่งลงที่เก้าอี้และจับมือมินโฮขึ้นมาทาบแก้มตัวเอง
"ชั้นขอโทษนะมินโฮ นายจะเอาคืนเท่าไหร่ยังไงก็ได้นะ แต่ชั้นขอร้อง.... นายตื่นขึ้นมาได้ไหม๊"อนยูพูดอย่างน่าสงสารและก้มหน้าร้องไห้ลงบนมือมินโฮ
ชั้นขอโทษอนยู ถ้าชั้นตื่นขึ้นไปแล้วชั้นจะต้องเจอกับเรื่องแบบนั้นอีก ชั้นขอไม่ตื่นขึ้นมาอีกแล้วดีกว่า แค่นายไม่รักชั้นชั้นก็เจ็บมากพอแล้ว แต่ใครจะไปทนไหว....อนยู.... นายเหยีบย่ำความรู้สึกชั้นขนาดนั้น ชั้นทนไม่ไหว..... มินโฮไม่ได้โกรธอนยูแต่เค้าคงทนมามากพอแล้ว
"เพลงที่นายร้อง....ชั้นคงต้องร้องเองแล้วล่ะมินโฮ...."
ออ-เจด-บัม กุม-ซก-เก นี-กา แน-เก ทา-กา-วา
ในความฝันเมื่อคืน คุณเขยิบเข้ามาใกล้ผม
ซก-ซัก-กิน คือ มัล-รี แน ออล-กุล มัน-จี-ดอน คือ มอ-ริด-กยอล-รี
คุณกระซิบบอกคำนั้น และเส้นผมนั้นก็สัมผัสกับใบหน้าของผม
กุม-เม-ซอ แก-โบ-นี นอ-มู-นา-โด ซอน-มยอง-ฮัน-เด
เมื่อผมตื่นจากความฝัน แม้ว่ามันชัดเจนมากก็ตาม
นี-กา อิน-นึน เก กุม-มี-ออด-ดัน กอล แน นุน-กา-เอ โก-ยอ-จิน นุน-มุล-รี มัล-แฮ-จวอด-ซอ
แต่น้ำตาที่ไหลมาจากดวงตาของผมได้บอกกับผมว่าคุณอยู่แค่ในความฝันเท่านั้น
อัน-ดแว-โย อัน-ดแว-โย คือ-รอ(ด)-เค กา-จี-มา-โย
ไม่ได้นะ ไม่ได้นะครับ อย่าจากผมไปแบบนั้น
เช-บัล ฮัน บอน-มัน ฮัน บอน-มัน นัล ดา-ชี อัน-นอ-จวอ-โย
ได้โปรด กอดผมอีกสักครั้ง อีกแค่ครั้งเดียวเท่านั้น�
ทา-ชี นุน-กัม-มา นอล โบ-รอ กา-มยอน คือ ชา-รี-เอ มอม-ชุน นา-รึล อัน-นา-จวอ-โย
ถ้าผมหลับตาลงก็จะได้ไปพบคุณอีกครั้ง ผมหยุดยืนอยู่ที่นั่น ได้โปรดกอดผม
นุน-นึล ตอ โบ-วา-โด นี โม-ซึม-มัน ซอน-มยอง-ฮัน-เด
ผมลืมตาและนึกถึงภาพที่ชัดเจนของคุณ
นี-กา อิน-นึน-เก กุม-มี-ออด-ดัน กอล แน นุน-มุล-เร บี-ชวอ-จิน ซึล-พึม-มี มัล-แฮ-จวอด-ซอ
แต่คุณอยู่แค่ในความฝัน ความเศร้าจากน้ำตาของผมบอกอย่างนั้น
อัน-ดแว-โย อัน-ดแว-โย คือ-รอ(ด)-เค กา-จี-มา-โย
ไม่ได้นะ ไม่ได้นะครับ อย่าจากผมไปแบบนั้น
เช-บัล ฮัน บอน-มัน ฮัน บอน-มัน นัล ดา-ชี อัน-นอ-จวอ-โย
ได้โปรด กอดผมอีกสักครั้ง อีกแค่ครั้งเดียวเท่านั้น
ทา-ชี นุน-กัม-มา นอล โบ-เก ดเว-มยอน คือ ชา-รี-เอ มอม-ชุน นา-รึล อัน-นา-จวอ-โย
ถ้าผมหลับตาลงก็จะได้เห็นคุณอีกครั้ง ผมหยุดยืนอยู่ที่นั่น ได้โปรดกอดผม
แอ-รึล ซอ แอ-รึล ซอ-โด เต-รึล ซอ เต-รึล ซอ ทา-ชี ทล-รา-วา
ถึงแม้ว่าฉันจะใช้ความพยายามทั้งหมดเท่าที่มีแล้ว มันก้ทำไม่ได้ ขอให้เธอกลับมาหาฉันอีกครั้งนึง
อัน-ดแว-โย อัน-ดแว-โย คือ-รอ(ด)-เค กา-จี-มา-โย
ไม่ได้นะ ไม่ได้นะครับ อย่าจากผมไปแบบนั้น
เช-บัล ฮัน บอน-มัน ฮัน บอน-มัน นัล ดา-ชี อัน-นอ-จวอ-โย
ได้โปรด กอดผมอีกสักครั้ง อีกแค่ครั้งเดียวเท่านั้น
อัน-ดแว-โย อัน-ดแว-โย คือ-รอ(ด)-เค กา-จี-มา-โย
ไม่ได้นะ ไม่ได้นะครับ อย่าจากผมไปแบบนั้น
เช-บัล ฮัน บอน-มัน ฮัน บอน-มัน นัล ดา-ชี อัน-นอ-จวอ-โย
ได้โปรด กอดผมอีกสักครั้ง อีกแค่ครั้งเดียวเท่านั้น
ทา-ชี นุน-กัม-มา นอล โบ-รอ กา-มยอน คือ ชา-รี-เอ มอม-ชุน นา-รึล อัน-นา-จวอ-โย
ถ้าผมหลับตาลงก็จะได้ไปพบคุณอีกครั้ง ผมหยุดยืนอยู่ที่นั่น ได้โปรดกอดผม ........
อนยูร้องเพลงที่มินโฮร้องออกมาแล้วร้องไห้ต่อไปอย่างสงสาร......
"ถ้าหลับตา.... ชั้นจะได้เจอนายอีกไม๊มินโฮ"
"ถ้าชั้นรอนายอยู่ นายจะตื่นขึ้นมากอดชั้นไม๊มินโฮ"อนยูพูด
ฉากเก่าๆ ยังจำไว้ในใจ
เคยรักเธอยังไง รักเธอดังเดิม
ภาพทุกภาพยังตามติดอยู่ไม่หายไป
เสียงหัวเราะบนความอ่อนไหว
เจ็บปวดรู้ไหม ไม่อยากเคลื่อนไหว
ไม่อยากทำร้ายใคร
มันยังไม่พร้อมมีใครใช่ไหม
จะขอรอเธออย่างเดิม
เธออยากกลับมาไหม
อยู่ตัวคนเดียวไม่เหลือใคร
เหงาเกินไปบ้างไหมเธอ
รออยู่ไม่ไปไหน ปล่อยให้เวลาผ่านฉันไป
เพราะลืมเธอไม่ไหวไม่ได้อยู่ดี
สิ่งใหม่ๆ ไม่เคยให้เข้ามา
คนไม่มีเวลา แม้นานยังไง
แค่พรุ่งนี้วันเดียวที่ตื่นมาหายใจ
และเพื่อพร้อมรอเธอต่อไป
เหน็ดเหนื่อยรู้ไหม ไม่อยากเคลื่อนไหว
ไม่อยากจะรักใคร
มันยังไม่พร้อมมีใครใช่ไหม
จะขอรักเธออย่างเดิม
เธออยากกลับมาไหม
อยู่ตัวคนเดียวไม่เหลือใคร
เหงาเกินไปบ้างไหมเธอ
รออยู่ไม่ไปไหน ปล่อยให้เวลาผ่านฉันไป
เพราะลืมเธอไม่ไหวไม่ได้อยู่ดี
ความทรงจำที่ดีฉันขอให้มันไม่หายไป
แต่เธอคงจะลืมเมื่อเธอมีใคร
กาลเวลาอาจมีเงื่อนไข
แต่แตกต่างจากใจของฉัน
ที่จะรอเพียงเธอเหมือนเดิม
ยังรออยู่ไม่ไปไหน
ปล่อยให้เวลาผ่านฉันไป
ฉันลืมเธอไม่ไหวไม่ได้อยู่ดี
อนยูร้องเพลงออกมาอีกเพลง
"ชั้นสัญญษว่าจะร้องเพลงให้นายฟังทุกวันนะ แต่นายล่ะนายสัญญากับชั้นได้ไม๊ว่าจะตื่นขึ้นมาฟังชั้นร้องเพลงให้ได้ มินโฮ....."อนยูพูดแล้วมองหน้ามินโฮเพื่อรอคำตอบ......
ความคิดเห็น