[SHINee Fiction] : My Toy นายเป็นของเล่นของฉัน

ลำดับตอนที่ #12 : ตอนที่ 11 แผนการ ของมินโฮ?

กลางคืน~

วันนี้มินโฮอาบน้ำกลางคืนคนเดียวเพราะไม้กล้าพูดกับอนยู

ก็เจ้าตัวอาบซะก่อนใครแล้วก็นอนคลุมโปงอยู่คนเดียวนี่นา - -*



~ที่ห้อง~

มินโฮเดินเข้ามาที่เตียงนอนแล้วนั่งลงฝั่งตัวเอง

"อนยู อนยูครับ"มินโฮเรียกอนยูเบาๆแต่อนยูเฉย

"ชั้นมีเรื่องจะพูดกับอนยูนะ อนยูฟังชั้นหน่อยได้ไม๊"มินโฮพูดอ่อนโยนตามที่เพื่อนเป็ดมันบอก

อนยูแปลกใจเล็กน้อยจึงยอมบุกขึ้นมาแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรและไม่ได้มองมินโฮด้วย

"อนยูฟังชั้นนะ วันนี้ที่ชั้นอยู่กับคีย์น่ะ คือชั้นไปเอาของให้อนยู แล้วชั้นเจอคีย์นั่งหงอยอยู่คนเดียวไง ชั้นเลยชวนคีย์คุย แล้วชั้นก็....."มินโฮไม่กล้าพูดต่อ

"ลืม นายลืมชั้น"อนยูพูดออกมาแทนมินโฮและน้ำตาไหลลงมาด้วย

"อนยู ฟังชั้นนะชั้นไม่ได้ตั้งใจ... ชั้นสงสารคีย์เค้าไม่มีคนคู่ด้วย เราเลยคุยกันเล็กน้อยเอง ชั้นขอโทษที่ปล่อยให้นายอยู่คนเดียวตามลำพังนะอนยู"มินโฮพูดจบแล้วก็กอดอนยูทันทีและอนยูก้ไม่ได้ต่อต้านใดๆ

"เชื่อชั้นนะอนยู....."มินโฮพูดด้วยเสียงแผ่วเบาอนยูพยักหน้าเล็กน้อยและก้มหน้าลงซบไหล่มินโฮที่กอดเค้าอยู่

"ชั้นรักอนยูนะ อนยูเป็นแฟนกับชั้นได้ไม๊"มินโฮถอนกอดออกและมองตาอนยูทำให้อนยูใจเต้นรัวเหมือนรู้ว่ามินโฮกำลังจะทำอะไร

"อนยูรักชั้นบ้างไม๊?"มินโฮถามแล้วมองลึกลงไปในดวงตาอนยู

อนยูไม่มีคำตอบออกมาจากปากได้แต่มองกลับไปที่ดวงตาของมินโฮ

"แล้วนายเห็นว่าในตาชั้นมันตอบว่าอะไรล่ะ?"อนยูเอ่ยถามมินโฮเหมือนจะเป็นคำตอบทำให้มินโฮยิ้มออกมา

"เราเป็นแฟนกันแล้วนะ"มินโฮพูดแล้วยิ้มให้อนยู

มินโฮกอดอนยูแน่นแล้วถอนออกอีกครั้ง

"อนยู นายเป็นของชั้นคนเดียวได้ไหม๊"มินโฮพูดออกไปและมองหน้าอนยูที่เหมือนตกใจอยู่

อนยูก้มหน้าลงต่ำแล้วพูดว่า

"นายสัญญากับชั้นได้ไม๊ ว่านายจะไม่ทิ้งชั้นไปไหนอีก นายจะม่โกหกชั้น นายจะไม่ทำร้ายชั้น นายจะไม่ใช้กำลังกับชั้น และนาย.....ต้องรัดชั้นคนเดียว......"อนยูพูดแล้วมองที่ตามินโฮ

มินโฮพยักหน้าเบาๆ

อนยูจึงก้มหน้าเล็กน้อยและพยักหน้าเบาๆเช่นกันอย่างเขินอาย.......



เป็นคำตอบว่า.....





คืนนี้.....





ต้องมีคนไม่ได้นอนแน่นอน ^^~....



10%



..............UP


(ลบฉาก nc แล้ว)

.......

มินโฮนอนทับลงมาที่หน้าอกอนยูและหอบเล็กน้อยก่อนที่เปลือกตาจะปิดลง

เพราะความเหนื่อย บวกกับนี่ก็ดึกแล้วจึงทำให้หลับได้ง่ายๆทั้งที่ยังคาท่อนอยู่

อนยูนอนหอบและมองเพดานอยู่พักหนึ่งก่อนที่จะมองมินโฮที่เอาหน้าซุกหน้าอกเค้าอยู่แล้วยิ้มออกมาอย่างน่ากลัว

"เริ่มแล้วสินะ หึ"อนยูพูดคนเดียวในขณะที่มินโฮหลับอยู่ก่อนที่ตัวเองจะหลับตามไปด้วยโดยที่ลืมไปเลยว่า...

ลืมเอาออก - -*

จึงตื่นขึ้นมาก่อนและดึงแท่งนั้นออกด้วยความเจ็บเล็กน้อยจนสำเร็จ

อนยูเดินไปหยิบห่อสีขาวจากกระเป๋าของเค้าออกมาก่อนที่จะมองมันแล้วยิ้มออกมา

อนยูเดินมาทางมินโฮและจับคางมินโฮให้มินโฮอ้าปากและเทผงสีขาวที่อยู่ในห่อใส่ปากมินโฮ จนมินโฮจำเป็นต้องกลืนมันไปหมด

อนยูยิ้มน่ากลัวอีกครั้งก่อนที่จะจับหน้ามินโฮแล้วพูด

"ในที่สุด นายก็ติดกับชั้น นายจะต้องชดใช้ ในสิ่งทีนายเคยทำ!!!"อนยูพูดแล้วสะบัดมือออกจากหน้ามินโฮก่อนที่จะเดินไปอีกทางและนอนหลับบ้าง





เช้า~

"อืม~"มินโฮขยับตัวเล็กน้อยก็พบว่าหันได้แต่หน้า

ส่วนมือและเท้าขยับไม่ได้เลยมินโฮตกใจเล็กน้อยจึงลืมตาขึ้นมาดูก็พบว่าตัวเองโดนมัดด้วยโซ่อพลาสติก (เค้าเรียกอะไรไรเตอร์ไม่รู้จัก ที่มันเหมือนที่ล็อคจักรยานอ่านะ ^^~ แหะๆ) และกุญแกล็อคอยู่แน่นอยู่บนเตียงซะแล้ว

มินโฮมองไปรอบๆ

นี่มัน.....ไม่ใช่ค่ายทัศศึกษานี่

มันไม่ใช่บ้านเค้า....

แล้ว.....บ้านใคร.....

มินโฮมองไปรอบๆก็เห็นอนยูยืนกอดอกอยู่ข้างประตู พิงประตูอยู่และมองเค้าด้วยสายตาเรียบนิ่ง

"อนยู เล่นอะไรน่ะ ปล่อยชั้นนะ"มินโฮพูดเชิงเล่นเชิงจริงเพราะอ่านสายตาไม่ออกเลยว่าอนยูคิดอะไรอยู่

อนยูจึงยิ้มให้และเดินเข้ามาไกล้ๆ

มินโฮจึงยิ้มให้อนยูเล็กน้อย แต่อนยูไม่ได้เดินมาแกะโซ่...

อนยูเดินมาหยิบรีโมตข้างเตียงแล้วกดหนึ่งครั้ง

ทันใดนั้น!!!!!!

โซ่ที่มีพลาสติกหุ้มไว้ กลับมีลวดเป็นหนามซี่ใหญ่งอกออกมาและทิ่มเข้าข้อมือมินโฮอย่างทันที

"อ๊ากกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!! อนยู!! นะ....นาย ทำ....อะไรน่ะ!!!! อึก......."มินโฮสะกัดกั้นเสียงเอไว้บางส่วน

เลือดก็ไหลลงมาอาบแขนอย่างรวดเร็วเพราะลวดนั้นแหลมมาก (แบบว่า บ้านอนยูรวยอ่านะคะ มีของที่เราคาดไม่ถึงอ่านะ ^^* แหะๆ แล้วไอ้ลวดนี่ก็แบบที่อยู่ข้างๆบ้านอ่า มันชื่ออะไรไม่รู้เหมือนกัน - -*)

"ชั้นไม่มีอะไรทำเลยเอานายมาฆ่าเวลาเล่นไงล่ะ!!!!!!"อนยูพูดแล้วมองตามินโฮด้วยสายตาที่ไม่เคยใช้กับมินโฮมาก่อน

สายตาอันร้อนแรงนั้นทำให้มินโฮใจหายวูบทันที

ตอนนี้ลวดที่มีเหล็กโผล่ออกมา มันทิ่มเข้าไปเรื่อยๆอย่างช้าๆ

อนยูยืนมองมินโฮด้วยแววตาเย็นชา ยืนมองมินโฮทรมาณอย่างช้าๆแล้วยิ้มให้

กึก~!!!!!!!!! ลวดนั้นหยุดการทิ่มลง

เพราะอนยูกดรีโมตปิดมัน

ทำให้มินโฮหยุดเกร็งตัวและนอนหอบหายใจแรงอยู่

มินโฮน้ำตาไหลลงมาอาบแก้มเพราะความเจ็บปนความเสียใจ

"ทำไมอนยู.....ฮึก ทำไมนายต้องทำอย่างนี้กับชั้น...."มินโฮพูดด้วยเสียงเบาทั้งที่ยังร้องไห้อยู่

"นายจำไม่ได้หรอ!!!!!!!!!!!! ว่านายเคยทำอย่างนี้ใครเอาไว้!!!!!!!!!!!!"อนยูพูดตะคอกใส่หน้ามินโฮทำให้มินโฮสะดุ้งเล็กน้อย

และภาพทุกภาพ ฉากทุกฉากก็ปรากฏขึ้นมาในตามินโฮเหมือนอนยูสะกดจิต

.
.
.
.
.




ย้อนอดีต (ย่อๆ)

"ปล่อยชั้นนะ!!!!! บอกว่าปล่อย~!!!!!"เสียงเด็กวัยรุ้นผู้หญิง อายุราวๆ17-18 คนหนึ่งดังขึ้นเพราะถูกมินโฮและจงฮญอนจับตัวมา

พลั่กกกกกกกกกก!!!!!!!! จงฮยอนชกเข้าที่ท้องเด็กหญิงคนนั้นอย่างแรงเพราะเด็กผู้หญิงคนนั้นส่งเสียงดัง

เด็กผู้หญิงคนนั้นทนความเจ็บไม่ไหวจึงสลบไป

เมื่อตื่นขึ้นมาก็พบว่านอนเปลือยเปล่าอยู่และถูกลวดหนามมัดที่ข้อมือ

เด็กหญิงคนนั้นหนีไปไหนไม่ได้เพราะลวดมันทิ่มเข้าเนื้อจนเลือดไหลออกมา

แต่ก็ยังทุรนทุรายดิ้นหวังเพียงแต่จะหลุดพ้นไปได้แต่ก็ไม่เป็นผลเลย

จนมินโฮเดินเข้ามาแล้วยิ้มให้

"อย่าพะยายามหนีเลย เฮียวริ ยังไงเธอก็ไม่รอด"มินโฮพูดก่อนที่คร่อมลงไปบนตัวลีเฮียวริ

"ปล่อยชั้นเถอะนะ ชั้นขอร้อง ชั้นต้องกลับบ้าน ฮือ~"เฮียวริร้องขอความเมตตาจากมินโฮและร้องไห้ไปด้วยในขณะที่มินโฮกำลังซุกไซร้คอเฮียวริอยู่

"อย่าพูดมาได้ไม๊!!!!!!!!"มินโฮเงยหน้าขึ้นมาพูดเสียงดังแล้วก้มลงไปไซร้คอเฮียวริต่อ

"ปล่อยชั้นเถอะน ฮือ~!!!!!!!"เฮียวริเริ่มร้องไห้ออกมาเสียงดัง

ทำให้มินโฮโมโหจึงเงยหน้าขึ้นมาแล้วหยิบลวดหนามอีกเส้นหนึ่งขึ้นมาจากใต้เตียงแล้วฟาดลงที่ปากเฮียวริอย่างแรงก่อนที่จะกดมันเข้าปากเฮียงริ หนามอันแหลมและใหญ่นั่นทิ่มแทงปากเฮียงรอจนเลือดไหลไม่หยุด

เฮียวริร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด

ร้องขอเท่าไหร่มินโฮก็ไม่ยอมเอามันออก

และในที่สุดมินโฮก็ข่มขืนเฮียวริจนได้และยังไม่เอาลวดหนามออกจากปากเฮียวริ

จนจงฮญอนเข้ามาแล้วเดินไปทางเฮียงริก่อนที่จะใช้มือบีบที่หน้าอกเฮียวริแรงๆจงเฮียวริสะดุ้ง

"หึ ชั้นอยากจะจับของเธอมานานแล้ว!! แต่เธอ!! มันหยิ่ง!! วันนี้ชั้นขอจนพอใจล่ะ"จงฮยอนพูดแล้วบีบแรงๆอีกครั้งก่อนที่จะปล่อยแล้วคร่อมเฮียวริ

ทำร้ายร่างกายต่างๆเพราะเฮียวริไม่ยอมอ้าขา

"ชั้นว่า ของเธอมันเล็กไปหน่อยนะเฮียวริ ชั้นเข้าไม่ค่อยถนัดอ่ะ ชั้นขอเพิ่มทางหน่อยได้ไม๊"จงฮญอนพูโล้วหยิบคัตเตอร์ขึ้นมา เลื่อนมันขึ้นมาจนเห็นใบมีดอันแหลมคม

"ไอ้จง อย่านะเว้ย!!!!!!!!"มินโฮร้องห้ามจงฮญอนแต่จงฮยอนก็ไม่ได้สนใจ

จงฮญอนลดใบมีดลงมาและจ่อที่ทางเข้าเฮียวริก่อนที่จะค่อยๆขยับมันเข้าไป

"อื้อออออออออออออออ~!!!!!!!!!!!!!!!!!!"เฮียวริรีบร้องห้ามอย่างเร็วทำให้จงฮญอน

เฮียวริส่ายหน้าอย่างแรง

จงฮยอนจึงยิ้มและพูดต่อ

"ถ้างั้นก็อ้าขา เร็วๆ!!!!!!!!"จงฮญอนพูดเสียงดังและเก็บคัตเตอร์

เฮียวริจึงยอมอ้าขา

และก็โดนจงฮยอนข่มขืนอีกคน


.
.
.
.

"พลั่กกกกกกกกกกกกกกก~!!!!!!!!!!!!"ร่างเปลือยของเฮียวริโดนโยนลงมาข้างถนนทั้งที่ยังไม่ได้ใส่เสื้อผ้า

ไม่ใช่ใครที่ไหน

จงฮญอนนั่นเองที่โยนเฮียงริลงมาจากรถในขณะที่ขับด้วยซ้ำ

ร่างของเฮียงริ กลิ้งไปหลายตลบก่อนที่จะหยุดนิ่ง

"ไอ้จง ชั้นว่าแกทำมากไปว่ะ!!"มินโฮพูดว่าเพื่อนตัวเอง

จงฮยอนไม่สนใจและขับรถกลับทันที ทำให้มินโฮส่ายหัวเพราะความกลุ้มใจกับเพื่อนตัวเอง
.
.
.
.

จนกระทั่ง........













เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดด~!!!!!!!!!!!!! เสียงล้อรถเบรกกะทันหัน

ไม่ใช่รถมินโฮกับจงฮญฐอนแต่เป็นรถของ.....

แม่ของเฮียวริ อนยูและแทมิน

"เฮียวริ!!!!!!!"ผู้เป็นแม่วิ่งลงมาหาลูกที่นอนสลบอยู่ทันที

"พี่เฮียวววววววววววว~!!!!!!!!!!!"อนยูและแทมินวิ่งลงตามมาดูเฮียวริกัน

"แฮ่ก.กกกก.กกกก แม่... แม่จริงๆด้วย...."เฮียวริฟื้นขึ้นมาและเรียกหาแม่

เมื่อคุณลีแม่ของเฮียวริ อนยูและแทมิน เห็นเฮียวริฟื้นจึงพาไปโรงพยาบาล

และเมื่อไปเฮียวริก็ได้รับการรักษาเป็นอย่างดี

ผู้เป็นแม่ให้ตำรวจตามหามินโฮและจงฮญอนจนพบแต่ทั้งคู่ก็หนี

จนกระทั่งจงฮญอนจับเฮียวริได้จึงจับเฮียวริไว้ในบ้าน

เมื่อตำรวจบุกเข้ามา จงฮญอนจึงยิงเฮียวริทันที!!!!!

ส่วนมินโฮได้แต่ยืนนิ่งเพราะอึ้งกับสิ่งที่เกิด

ทำไมจงยองถึงได้เป็นแบบนี้

จนตำรวจได้จับกุมทั้งสองไว้ส่วนเฮียวริตำรวจก็นำส่งโรงพยาบาล

แต่ก็ไม่ทัน........

ก่อนที่เฮียวริจะสิ้นลม

เฮียวริได้เล่าทุกอย่างให้ทั้งแม่และน้องฟัง

ผู้เป็นแม่ถึงกับน้ำตาตก

แต่ผู้เป็นน้อง......... ยืนอาฆาตมินโฮอยู่

จนกระทั่งเฮียวริ หมดลมหายใจ

อนยูได้แต่คิดว่า.....

ชาตินี้!! ถ้าพระอาทิตย์ยังขึ้นฝั่งตะวันตกอยู่ละก็.....

จะต้องเอาคืนให้พี่เฮียวริให้ได้!!!!!

อนยูคิดแค้นในใจ

ส่วนแทมินรู้ดีว่าพี่ตนคิดอะไรแต่ก็ไม่ได้ห้ามอนยู

อนยูจึงตามหามินโฮ จนพบ

และจนถึงวันนี้.........
.
.
.
.











.
.
.
.
.
.

"ชะ ชั้น ชั้น....."มินโฮพูดอะไรไม่ออกน้ำตาคลอไปด้วย

"รู้หรือยัง ว่าความเจ็บปวดมันเป็นแบบไหน"อนยูพูดและน้ำตาคลออีกคน

"ทำไม ทำไมชั้นพึ่งรู้เรื่องนี้ล่ะ"มินโฮพูดแต่เพียงเบาๆ

"พึ่งรู้หรอ!!!!! เพิ่งรู้ใช่ไม๊!!!!!!"อนยูพูดแล้วเดินไปหยิบลวดหนามมาฟาดที่ตามลำตัวมินโฮอย่างแรงจนมินโฮเลือดไหลออกมา

"ชั้นไม่ได้ทำนะ...."มินโฮพยายามพูด

"นายยังเป็นลูกผู้ชายอยู่หรือเปล่า!!!! พูดออกมาได้ยังไงกันว่าไม่ได้ทำ!!!!"อนยูพูดดังกว่าเก่าและฟาดเล่นลวดลงหนักกว่าเก่า

"ฮึก...อนยู พอแล้ว.....ได้โปรด...ชั้นเจ็บ..... ฮึก~"มินโฮร้องไห้และร้องขออนยูที่ฟาดเค้าไม่หยุด

"ดี!!!! ร้องขอเข้าไป นายจะได้รู้ ว่าความทรมาณมันเป็นยังไง!!!!!!!!!!"อนยูพูดแล้วเดินไปหยิบมีดคัตเตอร์มา

อนยูวางมันลงที่หน้าท้องมินโฮอย่างเบาๆ

"ไม่....ไม่นะอนยู!!!!!"มินโฮส่ายหน้าและขอร้องอย่างพัลวัน

"หึ"อนยูหัวเราะออกมาก่อนที่จะกรีดคัตเตอร์ลงที่หน้าท้องมินโฮอย่างแรง

"โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยย~!!!!!!!!!!!!"มินโฮร้องออกมาเสียงดังเพราะความเจ็บ

"นี่สำหรับพี่เฮียวริ!!!!"

"โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยย~!!!!!!!!!!!!"มินโฮร้องออกมาอีกครั้งเมื่ออนยูกรีดต่ำลงมาเล็กน้อยที่หน้าท้องอีกแผลหนึ่ง แผลใหญ่ๆ

"นี่สำหรับความแคนที่สะสมของชั้น!!!!!"อนยูพูดแล้ววางคัตเตอร์ลงบนท้องมินโฮอีกครั้งหนึ่ง

"อนยู.....นายไม่รักชั้นแล้วหรอ ฮึก...... ชั้นเจ็บ....."มินโฮพูดไปร้องไห้ไปอย่างน่าสงสาร

"รักหรอ!!! ชั้นเคยพูดไม๊ ว่ารัก!!!!!! ชั้นเคยบอกไม๊ ว่าชั้นรักนายน่ะ ฮะ!!!!!!!!!!!!"อนยูพูดใส่มินโฮอย่างดัง

ทำให้มินโฮเจ็บที่หัวใจจนสุดขั้ว

ทำไม...... นายไม่เคยรักชั้นเลยหรอ

ที่นายทำไปทั้งหมด....

ก็เพราะจะแก้แค้นชั้นหรอ........

มินโฮน้ำตาไหลลงมาอาบสองแก้มอย่างน่าสงสาร

"ชั้นจะบอกให้นะ ครั้งแรก ที่จักรยายชั้นเบรกแตกชั้นไม่ได้ตั้งใจหรอก แต่พอชั้นขึ้นห้องเรียน ชั้นก็รู้ทันทีเลย ว่านาย!! คือมินโฮ!!!!! เพราะนายบอกชั้นเอง!!!!! นายรนหาที่เอง!!!!!!"อนยูพูดทำเอามินโฮเหมื่อลอยไปเลย

ไม่เคยรัก......ชั้นเลยหรอ............

"แล้วที่นายบอกชื่อชั้น ในใจ... ชั้นคิดดีใจมากเลยนะ ที่ชั้นเจอนายซักที!!!!!"

"จากนั้นมา.....ชั้นก็พยายามทำตัว ให้นายชอบ ชั้นพยายามทำให้นายมาอยู่ มาติดกับชั้นให้ได้!!!"อนยูเดินแล้วพูดให้มินโฮฟัง

มินโฮเจ็บเจียนจะตาย ไม่ใช่แผลที่ร่างกาย

แต่เป็นแผลที่อนยูทำร้ายจิตใจเค้าต่างหาก

"จนวันนั้น ชั้นก็พยายามยั่วนาย พยายามทำให้นายจูบ ทำนายรัก ทำให้นายหลงชั้น ชั้นปล่อยให้ทุกคนมองรอยที่คอของชั้น ให้คนอื่นเค้ารู้ว่าชั้นเป็นของนาย ชั้นทำทุกอย่าง เพื่อให้ได้แก้เเค้นนาย หึ!!"อนยูพูดจบแล้วก็หันมามองมินโฮ

"ชั้นไม่นึกเลยว่าจะเร็วขนาดนี้ นายแอบจูบชั้น นายเริ่มหลงชั้น ในวันที่นายให้ชั้นไปห้องพยาบาล อย่าคิดว่าชั้นไม่รู้นะ ที่ชั้นไปก็เพราะว่าชั้นจะให้นายหลงไหลชั้น ได้ยินไม๊มินโฮ!!!"อนยูพูดอย่างกับไม่ใช่อนยูคนก่อน

"ในที่สุด...... นายก็บอกรักชั้น!!!! หึ นายรู้ไม๊ว่าชั้นดีใจแค่ไหนที่จะได้ล้างแค้นนายซะที!!! หึ นายรู้ไม๊ ชั้นบอกกับพระจันทร์ ชั้นภาวนานะ ให้นายพูดจริง ในที่สุดมันก็เป็นจริง!!!!!"มินโฮก้มหน้าต่ำลง น้ำตาอันแสนเจ็บปวดมันไหลลงมาไม่มีท่าทีว่าจะหยุดง่ายๆเลย....

"แล้วรู้ไม๊ ว่าวันนั้นชั้นรำคาญนายแค่ไหน ชั้นจะอยู่กับคีย์!!! ชั้นอยากอยู่กับคีย์ ทำไมนายต้องมาขัด ทำไมนายต้องมายุ่งเรื่องของชั้น รู้ไม๊ชั้นรำคาญ ได้ยินไม๊ว่าชั้นรำคาญ!!!!!!"อนยูพูดเสียงดังมากจนหน้าแดงเถือก

"ตอนแรกชั้นว่าจะไม่นอนห้องเดียวกับนายแล้วล่ะ แต่ไปๆมาๆน่ะนะ นอนห้องเดียวกับนายก็ดี อะไรๆมันจะได้สะดวกขึ้น ชั้นจะได้ทำแผนให้เสร็จเร็วๆ"

มินโฮเงยหน้าขึ้นมา

"อนยู....ชั้นขอร้อง...หยุดเถอะ.....ได้โปรด ชั้นทนฟังมันไม่ไหวอีกแล้ว ฮึก........"มินโฮขอร้องอนยูให้หยุดพูด

"ทำไม!!!! ชั้นจะพูด นายฟังชั้นให้ดีๆนะ!!"อนยูเข้ามาบีบหน้ามินโฮอย่างแรง

"แล้ว นาย ก็  เป็น ของชั้น"อนยูพูดเน้นทีละคำ

"ชั้นจะทำอะไรกับนายก็ได้ ในสิ่งที่ชั้นอยากจะทำ!!!"

มินโฮหลับตาลงและน้ำตาไหลออกมาไม่ขาดสายแทบจะเป็นสายเลือดเลยทีเดียว.........

"อนยู... ถึงนายจะโกรธจะเกลียดชั้นยังไงก็ตาม..... ชั้น....ยังรักนายเสมอนะ..ฮึก....."มินโฮพูดและฝืนยิ้มออกมาเหมือนครั้งเก่าๆที่เคยยิ้มให้จนสายตาอันแรงกล้าของอนยูหดลงไปเลย

'ถึงขนาดนี้แล้ว... นายยังบอกว่ารัก..... รักชั้นได้อีกหรอมินโฮ.... นายยังรักชั้นอยู่อีกหรอ'อนยูคิดในใจแบะสายตากับใบหน้าก็เริ่มลดลงมากลายเป็นคนเศร้าธรรมดาที่จ้องตามินโฮอยู่

"อนยู..... ถ้า...นาย..... ฮึก...  ทำชั้นแล้วนายสบายใจ และมันสามารถล้างแค้นให้นายได้ ชั้นยอม...... ขอให้นายมีความสุขก็พอ....."มินโฮพูดแล้วยิ้มอีกครั้ง

อนรยูน้ำตาไหลลงมาในที่สุดและเริ่มสับสนตัวเอง

อนยูมองตามินโฮด้วยสายตาไม่เข้าใจ ไม่ใช่สายตาอันน่ากลัวอีกแล้ว

อนยูค่อยๆถอยหลังและส่ายหัวไปทีละก้าวๆและวิ่งออกจากห้องไปในที่สุด

มินโฮร้องไห้ออกมาอย่างหนักเมื่ออนยูออกไปแล้ว.........

100%