[OS ]FIC Boxing love [HUNHAN ft. KaiDo]

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

ฟิคเรื่องนี้เป็น ชายxชาย ใครไม่ชอบ
กรุณากด X ออกไป
ฟิคเรื่องนี้เป็นฟิดแนวน่ารักสดใส สบายๆ
แต่งขึ้นเพื่อลดความเครียด

ปล.
ฟิคเรื่องนี้ เป็นฟิคเรื่องแรก ผิดพลาดประการใด ไรท์ต้องขออภัยด้วยนะคะ
อ่านให้สนุกนะคะ ^^ 

เนื้อเรื่อง

Title : Boxing Love

Rate : PG

Pairing : HUNHAN

Note : แต่งเพราะอารมณ์ชั่ววูบ ตอนนั้นบังเอิญเปิดไปช่องที่มวยกำลังฉายพอดี คิดถึงฮุนฮานเลยจับมาแต่งซะเลย -*- (ไรท์ป่วง!)

           


                      “ลู่หานลูก... ไปช่วยไอ้ชานยอล มันจับกระสอบทรายหน่อยสิ” เสียงของ ‘อาจารย์เสี่ยว’ ผู้เป็นพ่อของ ‘เสี่ยวลู่หาน’ ซึ่งเป็นถึงเจ้าของค่ายมวยชื่อดังในเกาหลี ซึ่งไม่ว่าจะขึ้นชกครั้งไหนก็ไม่มีแพ้ แต่ยกเว้นกับ ‘ค่ายมวยเพลน’ ค่ายมวยซึ่งเป็นศัตรูกันตั้งแต่ไหนแต่ไรมา ขึ้นชกด้วยกันครั้งใดก็ผลัดกันแพ้ผลัดกันชนะมาตลอด

            “ครับป๊า!!!” ลู่หานตะโกนเสียงดังให้ผู้เป็นพ่อได้ยิน ใบหน้าสวยหวานราวกับผู้หญิง ผิวขาวบอบบางน่าทะนุถนอม ดวงตากลมใส ใครที่ได้เห็นถึงกับไม่เชื่อว่า คนๆนี้เป็นคนที่ชกมวยเก่งที่สุดคนนึงเลยล่ะ

            ลู่หานเดินไปที่ชานยอลตามคำสั่งของผู้เป็นพ่อ ชานยอลเป็นเพื่อนสนิทที่สุดคนนึงของเขาเลยก็ว่าได้ ร่างบางเดินไปจับกระสอบทรายที่อยู่หน้าชานยอลและจับให้มั่นคง ก่อนจะรับแรงของชานยอลที่ใส่มาเต็มแรง

            “ตั้งใจซ้อมกันเข้าไว้ อีกแค่ 1 เดือนก็จะมีการแข่งขันระดับประเทศแล้ว เราจะแพ้ไม่ได้!!” เสียงของอาจารย์เสี่ยวเรียกความฮึกเหิมจากลูกทีมได้เป็นอย่างดี แต่สิ่งที่น่าแปลก ก็คือ ลู่หานไม่คิดจะลงแข่งครั้งนี้ ทั้งๆที่เป็นความฝันของเขา ตั้งแต่เด็กๆ ว่าอยากจะชนะระดับประเทศ

ไม่สิ เขาไม่คิดจะลงมวยครั้งไหนๆ ตั้งแต่ 3 ปีที่แล้ว ซึ่งสาเหตุ มีแค่คนสนิทเท่านั้นที่รู้

“เฮ้ย ! ไอ้ลู่ มึงไม่คิดจะลง จริงๆ หรอว่ะ ความฝันมึงไม่ใช่รึไง” ชานยอลหยุดเตะก่อนจะมองดูเพื่อนรักแล้วถาม

“ความฝันกูหายไปตั้งแต่ 3 ปีที่แล้ว แล้วว่ะ” ลู่หานพูดแค่นั้น ก่อนจะมองดูมือตัวเอง กำและแบออก ทำอยู่อย่างนั้นหลายครั้ง ชานยอลซึ่งยืนดูอยู่ ถึงกับถอนหายใจออกมาทันที

เมื่อ 3 ปีที่แล้ว ลู่หานได้ขึ้นชกรอบชิงชนะเลิศระดับภาค ซึ่งถ้าชนะรอบนี้ก็จะได้เข้าชกระดับประเทศ คู่แข่งในครั้งนั้นของลู่หานคือ ‘โอเซฮุน’ จากค่ายมวยฝั่งศัตรู ซึ่งพบกันเป็นครั้งแรก ในครั้งนั้นใครๆก็คิดว่าลู่หานจะชนะ เพราะลู่หานไม่เคยแพ้ในครั้งไหนๆเลย และเมื่อ สิบนาทีสุดท้ายลู่หานนำคะแนนเซฮุนมา 5 คะแนน ซึ่งมีโอกาสที่ลู่หานจะชนะอย่างแน่นอน แต่เมื่อเสียงระฆังดัง กลับเป็น เซฮุนที่ชนะคะแนนลู่หานมา 2 คะแนน สร้างความเสียใจให้กับลู่หานมาก จนทำให้ลู่หานไม่คิดจะขึ้นชกมวยตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา

ชานยอลคิดก่อนจะมองสำรวจเพื่อนรัก ที่ดูยังไงก็ไม่เหมือนเมื่อก่อน

แม่ง! เมื่อก่อนมันยังไม่น่ารักขนาดนี้นี่หว่า เมื่อก่อนมันยังดำ เกรียนและบึกบึนอยู่เลย ไปทำไรมาว่ะ อะไรจะเปลี่ยนได้ขนาดนั้น - -“

“ยังไงกูก็ยังอยากให้มึงลงอยู่นะเว้ย!!” ชานยอลพูดแค่นั้น ก่อนจะชกต่อ ลู่หานเงยหน้าขึ้นมาจากมือตัวเองก่อนจะพูด

“งั้น....ถ้ามีใครในทีม ไม่สามารถขึ้นชกได้ กูจะชกแทนคนนั้นเอง เอาป่ะ ฮ่าๆ” ลู่หานพูดติดตลก ทำให้ชานยอล ถึงกับถอนหายใจออกมาอีกครั้ง

ใครมันจะโง่...ให้ตัวเองขึ้นชกไม่ได้ว่ะ !!

ทางด้าน ค่ายมวยเพลน

”เฮ้ย! ไปเรียกไอ้เซฮุนมาดิ๊” อาจารย์เพลน พูดกับลูกศิษย์คนนึงให้ไปเรียกลูกศิษย์ที่ตนภูมิใจที่สุดมา

“มาแล้วครับ อาจารย์” เซฮุนวิ่งมาทันทีที่รู้ว่าอาจารย์เรียกตน ก่อนจะโค้งให้ครั้งนึง ก่อนจะถามต่อ “อาจารย์เรียกผมมา มีอะไร รึเปล่าครับ”

“เปล่าหรอก แค่จะบอกว่าครั้งนี้ กูจะให้มึงเป็นตัวเก็งของทีม หวังว่ามึงจะไม่ทำให้กูผิดหวังนะ” อาจารย์พูดพลางตบบ่าของเซฮุนไปด้วย

“แน่นอนครับ! ผมจะทำอย่างสุดความสามารถเลยล่ะ” เซฮุนตอบอย่างหนักแน่น

“ดีมากกก เออ! แต่ครั้งนี้มึงระวังพวกค่ายมวยเสี่ยวให้ดีนะ เพราะปีนี้ สามารถเปลี่ยนตัวนักมวยได้ เมื่อยังไม่ถึงวันแข่ง มันอาจจะเอาลูกมันมาชกก็ได้” อาจารย์พูด

“หึ! ผมอยากให้มันเอาลูกมันนั่นแหละครับขึ้นชก ผมจะได้ชำระแค้นเมื่อ 3 ปีที่แล้วกับมันซะที” เซฮุนพูดพลางคิดถึงเรื่องราวเมื่อ 3 ปีที่แล้ว

“ฮ่าๆ แต่มึงก็อย่าประมาทนะเว้ย มันอาจจะมีเรื่องที่ทำให้มึงต้องต้องน็อคก็ได้”

“ครับอาจารย์ ผมจะไม่มีวันน็อคให้มันแน่นอน!!” เซฮุนก้มหัวให้อาจารย์ครั้งนึง ก่อนจะวิ่งไปซ้อมต่อ

เสี่ยวลู่หาน แม้ว่าครั้งนี้นายจะได้ขึ้นชกหรือไม่ ฉันก็จะเอาชนะนายและค่ายมวยของนายให้ได้ จำเอาไว้ ไอ้ขี้เหร่ !! (อิติ๋ม!! แกไม่รู้อะไรก็อย่าพูด : Angle )

2 อาทิตย์ต่อมา

ค่ายมวยเสี่ยว

“อาจารย์ครับ อาจารย์เสี่ยวครับ อาจารย์!!!” เสียงลูกทีมคนหนึ่งตะโกนลั่นค่าย สามารถเรียกความสนใจทุกคนในค่ายได้เป็นอย่างดี รวมทั้ง 2 เพื่อนสนิทที่กำลังพูดคุยเรื่องรักๆของชานยอลอย่างเมามัน จะไม่ให้มันได้ไงล่ะ ก็ชานยอลดันไปปิ๊งเด็กนั่งดริ้งที่ผับแห่งหนึ่ง ชื่อแบคฮยอน ซึ่งพอพูดคุยกันแล้วดันถูกชะตา เลยลองคบกันดู เร็วสาสส

            “เออๆ กูอยู่นี่ มีเรื่องไรว่ะ ร้องซะลั่นเลย” อาจารย์เสี่ยวเดินออกมาจากหลังบ้าน ทันทีที่ได้ยินเสียงเรียก

“อาจารย์....เกิดเรื่องใหญ่แล้วครับ” เขาพูดแค่นั้นก่อนจะหยุดหายใจ ทำให้อาจารย์เสี่ยวที่รอฟังอยู่ ถึงกับเร่งเร้า

“เรื่องไรว่ะ เล่ามาเร็วๆดิ”

“ไอ้คริสครับ”

“อะไร ไอ้คริสมันทำไม!!” เขาเดี๋ยวเล่าเดี๋ยวหยุดทำให้อาจารย์เสี่ยวรำคาญ

“ไอ้คริสมันรถล้มครับ แขนหัก ตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาล!!”

“ห๊า!!!!!!!!” คนทั้งค่ายถึงกับร้องออกมาพร้อมกัน จะไม่ให้ร้องได้ไงล่ะ คริสน่ะ เป็นตัวเก็งของทีม ถ้าขาดคริสไปแล้วจะเอาอะไรไปชกกับเขา

“แล้วมันไปทำอีท่าไหนรถถึงล้มว่ะ!” อาจารย์เสี่ยวถามถึงเหตุการณ์ ลูกทีมคนนั้นหัวเราะเบาๆก่อนจะเล่า

“คือ...มันบอกผมว่า ตอนมันขับรถจะไปซื้อของ มันเห็นคนๆนึง...มันบอกว่าน่ารักมากกก ชื่ออี้...อี้อะไรสักอย่างนี่แหละ เดินสวนทางมา มันแอบชอบเขาอยู่ มันเลยมองตาม แต่มันไม่ได้ดูทาง เลยไม่รู้ว่ามีคนแก่เดินข้ามถนน พอมันหันมาอีกที มันก็ตกใจ เลยรีบหักรถหลบ แล้วรถมันเลยล้มตกลงข้างทาง เรื่องก็เป็นแบบนี้แหละครับ” ลูกทีมคนนั้น เล่าไปพลางหัวเราะไปกับเรื่องราวของคริสที่เขารับรู้มา

“แม่ง! โง่สัส!!” อาจารย์เสี่ยวสบถออกมาทันทีที่ได้ยิน

แม่ง! ตัวโตเท่าควาย ไม่คิดเลยว่ามันจะเหมือนควายจริงๆ - -“อาจารย์เสี่ยวคิดในใจ

อาจารย์เสี่ยวเดินมานั่งที่เก้าอี้ที่อยู่ไม่ไกลนัก พร้อมกุมขมับ เครียด! เครียด! เครียดดดดดดด!

“จะทำยังไงดีว่ะ เวลาก็เหลืออีกแค่ 2 อาทิตย์ แล้วกูจะเอาอะไรไปชกกับมัน” อาจารย์เสี่ยวถึงกับพูดออกมาอย่างกังวล

ชานยอลที่ยืนฟังอยู่ไม่ไกล เขาคิดอะไรออกก่อนจะยิ้มออกมา ลู่หานที่ยืนอยู่ข้างๆมองชานยอลอย่าง งงๆ

มันยิ้มอะไรของมันว่ะ คงไม่เกี่ยวกับกูนะ - -“

“อาจารย์ครับ ผมรู้แล้วครับว่าจะทำยังไง” ชานยอลพูดยิ้มๆ ทำให้อาจารย์เสี่ยวแปลกใจ

“ทำไงว่ะ”

“ก็หาคนมาชกแทนไอ้คริสสิครับ” คำพูดนั้นทำให้อาจารย์เสี่ยวยิ่งงงเข้าไปใหญ่

หาคนมาชกแทน แล้วกูจะหาใครว่ะ -*-

“มึงจะให้กูหาใครว่ะ มองไปทางไหนกูก็เห็นแต่เด็ก ถ้าเอาคนนอกเข้ามา แล้วจะฝึกมันทันได้ยังไง” อาจารย์เสี่ยวพูดไปตามที่ตัวเองคิด

“จะหาทำไมล่ะครับ ก็คนใกล้ตัวเรายังมีนี่” ชานยอลพูดจบ ก็ชี้มือไปทางคนที่ยืนอยู่ข้างๆทันที

ลู่หานรู้ชะตากรรมของตัวเองทันที ก่อนจะยกมือขึ้นชี้ตัวเอง

“กูหรอ!!”

“เออ มึงนั่นแหละ จำได้มั้ยมึงบอกอะไรกูไว้” ลู่หานคิดตาม

แม่งกูไม่น่าล้อเล่นกับมันไว้เลย ใครจะไปรู้ว่ะ ว่ามันจะเป็นจริงขึ้นมาจริงๆ - -“

ลู่หานหันไปมองผู้เป็นพ่อที่ตอนนี้มีความหวังขึ้นมาอีกครั้ง อาจารย์เสี่ยวเดินเข้ามาหาลูกชายคนเดียวของตัวเอง ก่อนจะพูด

            “ลู่...ช่วยป๊าหน่อยได้ไหมลูก แข่งครั้งนี้มันสำคัญมากจริงๆ และป๊าก็เชื่อว่าลูกก็อยากจะชกเหมือนกัน นะลูกนะ ช่วยป๊าสักครั้งเถอะ” อาจารย์เสี่ยวถึงกับอ้อนลูก ใครๆก็ไม่มีโอกาสได้เห็นถ้าไม่มาดูเหตุการณ์ในตอนนี้

            “แต่...”

            “ถ้าไม่ใช่ลูก คงจะไม่มีใครมาแทนได้อีกแล้ว แล้วเราคงจะแพ้ให้กับพวกค่ายเพลน แน่นอน” อาจารย์เสี่ยวให้ไม้เด็ดออกมาอ้อนลู่หาน เพราะเขารู้ดีว่าลู่หาน แค้นพวกค่ายนั้นมากแค่ไหน

            และมันได้ผล ทันทีที่ลู่หานได้ยินชื่อค่ายมวยนั้นเขาถึงกับตอบตกลงในทันที

            “ก็ได้ครับป๊า...”

            ถึงแม้ชกครั้งนี้ ฉันจะไม่เต็มใจเท่าไหร่นัก แต่ยังไงฉันก็จะเอาชนะนายให้ได้ ไอ้ตุ๊ดติ๋ม !!

เมื่อวันแข่งมาถึง....

          “ยินดีต้อนรับเข้าสู่การแข่งขัน Fighting Boxing ในปี 2013 การแข่งขันชกมวยระดับประเทศที่ไม่ว่าใครๆมาดูก็ต้องติดใจ!!!” พิธีกรกล่าวขึ้นทันทีที่พิธีเปิดจบแล้ว “ครับ!! เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา เรามาพบกับคู่แรกของเราในวันนี้กันดีกว่า ครับ ฝ่ายน้ำเงินนักมวยหน้าใหม่ ที่เรียกเสียงกรี๊ดให้กับเราได้เป็นอย่างดี ชเวมินโฮ ครับ!!” ทันทีที่ได้ยินเสียงเรียกหนุ่มหล่อนามว่ามินโฮ ก็กระโดด ขึ้นไปบนเวทีทันที “ครับ!! และมาพบกับฝ่ายแดงของเราดีกว่า หนุ่มน้อยคนนี้หายไปจากวงการมวยถึง 3 ปีเต็ม และตอนนี้เขากลับมาแล้วครับ กับลุคใหม่ที่ผมเชื่อว่าใครเห็นก็ต้องอึ้ง ขนาดผมยังอึ้งเลยครับ เขาเปลี่ยนไปมากเลยทีเดียว กับคนๆนี้ครับ เสี่ยวลู่หาน !!!!” ลู่หานเดินขึ้นไปบนเวทีมวยด้วยท่าทางสงบ ก่อนจะถอดเสื้อคลุมออกเรียกเสียงฮือฮาจากผู้ชมทั้งหญิงและชายได้เป็นอย่างดี

            “เฮ้ย! มึงดูดิ แม่งน่ารักว่ะ”

          “โคตรขาวเลยว่ะ สวยสุดๆ”

          “นักมวยอะไรว่ะ แม่งน่ารักสาส”

          “แม่ง กูอยากได้ว่ะมึง”

          “เธอๆ ดูคนนั้นสิ น่ารักมากเลยอ่ะ น่ารักกว่าเธออีกอ่ะ”

          “น่ารักกว่าเธอเหมือนกันแหละน่า ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเป็นนักมวย”

          “นั่นสิเนอะ”

ทุกคนถึงกับพูดเป็นเสียงเดียวกัน ว่านักมวยคนนี้ ‘น่ารักสุดๆ’

            “อ๊ะ! ลู่หานงั้นหรอ” มีคนนึงที่ได้ยินชื่อของลู่หานก็ต้องแปลกใจทันที

            “มีอะไรหรอไค” ร่างเล็กที่นั่งอยู่ข้างๆมองร่างสูงอย่างแปลกใจ ที่คนรักของตัวเองคนนี้ดันพูดอะไรบางอย่างออกมาทำให้ตนไม่เข้าใจ

            “ไม่มีไรหรอกดีโอ แค่แปลกใจที่ได้ยินชื่อนั้นน่ะ” ร่างสูงยิ้มให้กับร่างเล็กก่อนจะหันไปมองเวทีมวย ดีโอที่ยังไม่เข้าใจก็ถามขึ้นอีก

            “ลู่หานน่ะหรอ...ทำไมล่ะ” ดีโอเอียงคอน้อยๆให้กับร่างสูง ทำให้ร่างสูงยิ้มให้กับความน่ารักของคนรัก

            “ก็ลู่หานน่ะเคยเป็นคู่แข่งให้กับไอ้ฮุนเมื่อ 3 ปีที่แล้วน่ะ” ไคเป็นเพื่อนสนิทกับเซฮุน รู้จักกันมาตั้งแต่เด็กๆ รู้เรื่องทุกอย่างของเซฮุนหมด

            “แล้วไงต่ออ่ะ” ร่างเล็กถามด้วยความอยากรู้ ทำให้ร่างสูงต้องเล่าอย่างจำใจ เพราะเมื่อ 3 ปีที่แล้ว เขายังไม่รู้จักดีโอเลย ทำให้ร่างเล็กไม่รู้เรื่องนี้

            “เมื่อ 3 ปีที่แล้วไอ้ฮุนมันได้เข้าแข่งขันระดับภาค และเมื่อถึงรอบชิง คู่แข่งของมันก็คือลู่หาน ลู่หานน่ะชกเก่งมากเลย เขาไม่เคยแพ้เลยสักไฟท์ และเมื่อ 10 นาทีสุดท้ายลู่หานก็นำคะแนนมันมา 5 คะแนน ในครั้งนั้น ใครๆก็เชื่อว่าลู่หานต้องชนะอย่างแน่นอน แต่เมื่อจบการแข่งขัน กลับเป็นเซฮุนที่ชนะลู่หาน เพียงแค่ 2 คะแนน สร้างความแปลกใจให้ทุกคน” ไคหยุดเล่า ทำให้ดีโอมองอย่าง งงๆ ไคหัวเราะออกมาเบาๆให้กับความน่ารักของอีกคนก่อนจะเล่าต่อ

            “เพราะมันโกงน่ะสิ เมื่อ 5 นาทีสุดท้าย อาจารย์เพลนเจ้าของค่ายมวยของไอ้ฮุน รู้แน่นอนว่าเซฮุนต้องแพ้ให้กับลู่หาน แต่เขาไม่อยากแพ้ให้กับค่ายมวยซึ่งเป็นศัตรูกัน และโชคก็เข้าข้างเขา เพราะหนึ่งในกรรมการคือญาติคนสนิทของเขาเอง เขาจึงไปขอร้องญาติคนนั้น และได้ผล กรรมการคนนั้นยอมโกงคะแนนขึ้นให้เซฮุน จนทำให้มันชนะ ไอ้ฮุน มันเสียใจมากที่ไม่สามารถชนะได้ด้วย ความสามารถของตนเอง มันจึงขึ้นชกทุกไฟท์ เพราะว่าถ้ามีโอกาสมันจะสามารถแก้มือกับลู่หานได้ ส่วนลู่หาน ฉันคิดว่าเค้าก็คงจะเสียใจไม่แพ้กัน เพราะเขาไม่ยอมขึ้นชกอีกเลยตั้งแต่ครั้งนั้นมา จนมาถึงวันนี้นี่แหละ” ดีโอนั่งฟังคนรักเล่าอย่างตั้งใจ

            “น่าสงสารทั้งคู่เลยอ่ะ” ถึงแม้ดีโอจะไม่สนิทกับเซฮุนสักเท่าไหร่ และไม่รู้จักกับลู่หานเลย เขาก็รู้สึกเสียใจกับทั้งคู่เป็นอย่างมาก

            “ไม่เป็นไรหรอกน่า” ไคซึ่งรู้นิสัยของคนรักเป็นอย่างดี เขารู้ว่าดีโอเป็นคนขี้สงสาร เขาว่าพลางโอนกอดคนรักและดูมวยต่อ “แต่น่าแปลกนะ” ไคพูดแค่นั้น ทำให้ดีโอเงยหน้ามองอย่างงงๆ

            “ทำไมหรอ” สายตาของดีโอบ่งบอกความอยากรู้เป็นอย่างมาก

            “ก็...เมื่อ 3 ปีที่แล้ว ลู่หานเขาไม่ได้น่ารักขนาดนี้ และเท่าที่ดูลู่หานในตอนนี้ตรงกับสเป็กไอ้ฮุนเด๊ะๆเลยอ่ะ” ไคพูดพร้อมกับมองสำรวจลู่หานไปด้วย ดีโอยิ่งได้ฟังกลับยิ่งงงเลยถามต่อ

            “แล้วไงอ่ะ”

            “ฉันคิดว่ามันต้องมีเรื่องไรซักอย่างเกิดขึ้นกับไอ้ฮุนแน่ๆ” ไคพูดแค่นั้น ทำให้ดีโอไม่เข้าใจว่าร่างสูงที่นั่งอยู่ข้างเขาคนนี้พูดอะไร แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรต่อ

          ดูๆไปคงจะรู้เองแหละเนอะ...

            ห้องพักค่ายมวยเพลน

          “เฮ้ย! ไอ้ฮุน มึงได้ยินมั้ยว่ะ คู่กรรมคู่เก่ามึงนิ ได้เจอแล้วนี่หว่า” ทางค่ายเพลนซึ่งได้ยินประกาศทุกอย่าง ก็โห่ขึ้นทันทีที่ได้ยินเสียงประกาศชื่อลู่หาน

            “ได้ยินเว้ย! หึ! คราวนี้แหละกูจะเอาชนะมันให้ได้” เซฮุนตอบกลับไปอย่างมุ่งมั่น ทำให้เพื่อนๆในทีมหัวเราะกับท่าทางนั้น

            ฉันจะไม่ออกไปดูนาย จนกว่าเราจะได้ขึ้นชกด้วยกัน และครั้งนี้ฉันจะไม่มีวัน...แพ้นายแน่!!!

            และเมื่อรอบชิงมาถึง คู่แข่งในรอบสุดท้ายนี้ เป็นที่รู้ๆกันดีว่าคือใคร...

            “ครับ! มาถึงรอบชิงชนะเลิศของเราแล้ว อย่าเสียเวลาเลยครับ เรามาพบกับคู่ชิงชนะเลิศของ Fighting boxing ในปี 2013 กันเถอะครับ!!!!! ” พิธีกรหยุดพูดเพื่อเรียกเสียงเชียร์จากผู้ชมก่อนจะพูดต่อ“ครับ! ฝ่ายน้ำเงินผู้ที่ไม่เคยกลัวสนามใดๆ และเป็นที่คุ้นหน้าคุ้นตาของทุกคนเป็นอย่างดีกับคนๆนี้ครับ โอเซฮุน!!!! ” ทันทีที่ได้ยินเสียงเรียกเซฮุนก็กระโดดขึ้นไปบนเวทีมวยอย่างชำนาญก่อนจะยกมือทั้งสองข้างขึ้นเพื่อเรียกเสียงเชียร์กับผู้ชม และไม่คิดจะหันไปมองคู่แข่งของตนที่อยู่ล่างเวทีแม้แต่น้อย ทำไมน่ะหรอ...เพราะเขาไม่อยากเห็นคู่ต่อสู้ ก่อนเสียงระฆังจะดังน่ะสิ “ครับ! อย่ามัวเสียเวลากันเลยมาพบกับฝ่ายแดงของเราดีกว่า คนๆนี้ครับ เค้าหายไปจากวงการมวยถึง 3 ปีเต็ม ผมก็ไม่รู้ว่าทำไม แต่ตอนนี้เค้ากลับมาแล้วครับ กับมาดใหม่ที่ใครเห็นก็น็อคไปตามๆกัน เค้าเปลี่ยนไปมากเลยทีเดียว ครับกับคนๆนี้ เสี่ยวลู่หาน!!!!! ” ลู่หานเดินขึ้นเวทีด้วยความสงบเหมือนทุกครั้ง เขายังเรียกเสียงฮือฮาจากผู้ชมได้ดีไม่มีตก

[Sehun’s Part]

          แต๊ง!

            เสียงระฆังดังขึ้นเป็นสัญญาณว่าชกได้ ผมค่อยๆหันไปหาอีกฝ่ายช้าๆ เพื่อดูความเปลี่ยนแปลงของเขา

3 ปีที่ผ่านมาใครๆก็บอกว่าเขาเปลี่ยนไปมาก ผมไม่เชื่อหรอกครับ ถ้าผมไม่ได้เห็นด้วยตาของตัวเอง

            ผมหันไปเผชิญหน้ากับอีกฝ่าย

            อึก!

สะอึกเลยครับ ใบหน้าสวยราวกับผู้หญิง ดวงตากลมใสที่ใครเห็นต้องตกหลุมรักอย่างแน่นอน ร่างกายบอบบางหน้าทะนุถนอม ที่มองยังไงก็ไม่เหมือนเดิม ผิวขาวนวลสวย ผมที่สีดำสนิทถูกย้อมให้เป็นสีชมพูอ่อนและผมที่ซอยอย่างเข้าทรงซึ่งเหมาะกับเขามากๆ

นางฟ้าชัดๆ สวยอะไรขนาดนี้ >///<

ผมบอกได้เลยครับว่าผมตกหลุมรักคนตรงหน้าผมไปเรียบร้อยแล้ว ถึงจะไม่ใช่รักแรกพบเพราะผมเคยเจอเขามาแล้วแต่เขาก็เป็นรักแรกของผมเลยล่ะ

            ชนะไม่ชนะผมไม่สนแล้ว ผมแค่อยากรู้จักกับคนๆนี้ให้มากกว่านี้

            อาจารย์ครับผมขอโทษด้วยนะ แต่คนนี้...ผมอยากได้จริงๆ !

[Sehun’s End]

ทางด้านไค ทันทีที่เขาเห็นท่าทางนั้นของเพื่อนรัก เขาก็หัวเราะออกมาทันที

ดีโอมองไคอย่างงงๆ ที่อยู่ก็หัวเราะออกมา จนต้องถาม

“หัวเราะทำไมอ่ะไค”

            “ฮ่าๆ ฉันคิดว่าคราวนี้ไอ้ฮุนน็อคชัวร์” เขาพูดพร้อมกับหัวเราะไม่หยุด

            “ทำไมคิดแบบนั้นล่ะ” ไคได้ยินแต่ไม่พูดอะไร แต่ใช้มือชี้ไปที่เวทีมวยแทน ดีโอมองตามนิ้วของคนรัก ก่อนจะร้องอ๋อออกมาทันที

            เซฮุน! นายตกหลุมแล้วสินะ ฮ่าๆ ^^

[Luhan’s Part]

            ผมยืนงงอยู่กลางเวทีมาเกือบ 10 นาทีแล้วครับ จะไม่ให้งงได้ไงล่ะครับ เซฮุนคู่แข่งของผมคนนี้ ดันเอาแต่มองหน้าผมอยู่อย่างนั้นมาตั้งแต่เสียงระฆังดังจนถึงตอนนี้เขายังไม่ขยับไปไหนเลยล่ะครับ ผมเลยต้องยืนงงอยู่อย่างนี้ คนที่ผมชกด้วยมาทุกคนมีท่าทางคล้ายๆแบบนี้เกือบทุกคนเลยล่ะครับ แต่ดูท่าทางคนตรงหน้าผมคนนี้ จะอาการหนักกว่าทุกๆคนที่ผมเจอเลยล่ะ ผมก็ไม่รู้ว่าทำไม (ลู่..เพราะหนูสวยไงจ๊ะ : M-My Gift)

            ผมหันไปมองกรรมการเพื่อขอความช่วยเหลือ เขาบอกให้ผมชกได้เลย ผมก็ต้องทำตามที่เขาบอกเพราะ ถ้าไม่ทำแข่งวันนี้คงไม่จบแน่

            ผมค่อยๆยกมือขึ้นตั้งการ์ด และตั้งตัวอยู่ซักพัก เซฮุนเห็นผมทำแบบนั้น เขาก็ตั้งการ์ดขึ้นอย่างเหม่อๆแต่ยังไม่ขยับไปไหน

ผมค่อยๆเขยิบเข้าไปหาเขาช้าๆ ก่อนจะใช้หมัดเสยเข้าปลายคางของเขาอย่างแรง

ตึ้ง!!!!!..

            เท่านั้นแหละครับ! เซฮุนล้มลงทันที

ทีแรกผมคิดว่าเขาคงจะล้มเพราะยังไม่ได้ตั้งตัว แต่ไม่ใช่ เขาน็อคครับ! ส่วนผมก็งงเป็นไก่ตาแตกทันที แค่หมัดเดียวเนี่ยนะ ง่ายไปมั้ยเนี่ย!

            แต่ช่างเหอะ ผมทำความฝันของผมสำเร็จแล้ว ผมชนะแล้วครับ !!!

3 วันต่อมา

          “ป๊าอ่ะ! รับคนเพิ่มทำไมไม่ถามลู่สักคำ ว่าลู่อยากให้เขาเข้ารึเปล่า” ผมพูดพลางชี้ไปทางตัวปัญหา ที่นั่งปั้นหน้ายิ้มให้ผมตั้งแต่ผมเดินออกมาจากบ้านแล้ว โอ๊ย! กูรำคาญ

            “อ่าว...มีคนเก่งๆในทีมก็ดีแล้วนิลูก รับเขาเอาไว้เถอะ” ป๊าพูดพลางอ้อน

“ก็ลู่ไม่ชอบเขานี่” ผมพูดพลางทำหน้าเซ็ง

“โธ่! เสี่ยวลู่...ฉันมาดีนะ ฉันออกมาจากค่ายนั่นเพื่อมาหานายเลยนะ” ไอ้แปะยิ้มพูดพร้อม ยิ้มให้กับผม โอ๊ย! กูหมั่นไส้

“แล้วใครใช้ให้นายมาไม่ทราบ!” ผมตอบกลับไปอย่างเสียอารมณ์ แต่มันก็ยังยิ้มอยู่นั่นแหละ

“ฮ่าๆ งั้นคุยกันต่อเลยนะ ป๊าขอตัวก่อน เออ! ฉันรับนายเข้าแล้วนะ ทำตัวดีๆล่ะ เจ้าลูกเขย ฮ่าๆๆๆๆ” ป๊าพูดแค่นั้นก่อนจะเดินหนีไป ที่พูดเมื่อกี้หมายความว่าไง ป๊าชงผมกับมันหรอ แหวะ! จะอ้วก

“ป๊า!!..พูดแบบนี้หมายความว่าไงอ่ะ ป๊า!!” ผมตะโกนไล่หลังป๊าไปทันทีที่ได้ยินประโยคนั้น เมื่อไม่ได้คำตอบผมจึงหันมาทางตัวปัญหาที่ยังมองผมอยู่ทันที

“มองทำไม ไม่เคยเห็นคนรึไง!” ผมด่ามันไป แต่มันก็เอาแต่ยิ้มอยู่อย่างนั้น

“เปล่า แต่แค่ไม่เคยเห็นคนน่ารัก เสี่ยวลู่...เป็นแฟนกันเหอะ นะ” มันพูดพลางส่งสายตาอ้อนวอน ผมล่ะอยากเอาตี*นถีบหน้ามันจริงๆเลย

“โอ๊ย! จะทำอะไรก็ทำ ฉันไม่คุยกับนายแล้ว” ผมพูดแค่นั้นก่อนจะรีบเดินเข้าห้องที่อยู่ไม่ไกลนัก

“ฉันรักนายนะเสี่ยวลู่ ซักวัน...ฉันจะทำให้นายรับรักฉันให้ได้!!!!!”เสียงที่ตะโกนตามมาทำให้ผมต้องรีบปิดประตูทันที

ปัง!

ผมปิดประตูเสียงดัง ยืนถอนหายใจอยู่ตรงประตูซักพัก ก่อนจะเดินมานั่งลงที่เตียง แต่สายตาผมดันเหลือบไปเห็นกระจกที่อยู่บนหัวเตียง

แล้วฉันจะหน้าแดงทำไมว่ะเนี่ย! ไม่มีไรหรอกมั้ง แค่อากาศมันร้อนน่ะ !!!

เซฮุนหัวเราะให้กับท่าทางน่ารักของอีกคน ก่อนจะเดินไปเปลี่ยนชุดเพื่อเตรียมตัวซ้อม

ต้องขอบคุณแข่งครั้งนั้น ที่ทำให้ฉันได้พบกับนายอีกครั้ง ซักวันนายจะต้องรับรักฉัน ฉันไม่มีทางยอมแพ้แน่ๆ แต่ตอนนี้ใจของฉันมันแพ้นายไปเต็มๆแล้วล่ะ เสี่ยวลู่...!!!

[Special Boxing Love]

เซฮุนถูกไล่ออกจากค่ายเพลนเนื่องจากไม่สามารถชนะลู่หานได้ทำให้อาจารย์

เพลนไม่พอใจจึงตัดสินใจไล่เซฮุนออก

เซฮุนนัดเจอกับไคที่ร้านอาหารของดีโอ ดีโอเป็นคนชอบทำอาหารมากและทำอร่อยมากด้วย ป๊ากับม๊าของดีโอจึงเปิดร้านอาหารให้ โดยมีลูกเขยสุดหล่ออย่างไคมาช่วยงานที่ร้านเป็นประจำ

เซฮุนมาถึงที่ร้านหลังจากที่ไคมาได้ซักพักแล้ว เขาเดินไปนั่งโต๊ะในสุดที่เป็นที่ประจำของเขาเสมอเมื่อมาร้านอาหารแห่งนี้ ไคนั่งรออยู่ก่อนแล้ว เมื่อเห็นเพื่อนรักมาถึงจึงเอ่ยทักทายด้วยความสนิทสนม

“เฮ้ย! ไอ้ฮุนไปไงมาไงว่ะมึง ทำไมอยู่ดีๆนัดกูออกมาว่ะ”

เซฮุนเดินมานั่งตรงข้ามกับไค เขาไม่ได้ตอบคำถามของเพื่อนรัก

“กูโดนไล่ออกจากค่ายแล้วนะเว้ย” เซฮุนพูดเสียงเรียบ ทำให้ไม่สามารถเดาความรู้สึกได้ ว่าเขารู้สึกอย่างไรเมื่อโดนไล่ออกมาอย่างนั้น

“ไม่เป็นไรนะเว้ย เก่งๆอย่างมึงเอาตัวรอดได้อยู่แล้ว” ไคพูดปลอบใจเพื่อนรัก พลางตบบ่าเพื่อให้กำลังใจ

“ป่าว กูไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย” เซฮุนพูดเสียงที่ดีขึ้นมาหน่อย ไคที่มองอยู่ถึงกับงง ที่เซฮุนไม่เสียใจที่โดนไล่ออก

“ทำไมดูมึงไม่เสียใจเลยว่ะ” ไคถามไปตามที่ใจคิด

เซฮุนยิ้มก่อนจะพูด

“กูจะเสียใจทำไม ก็ในเมื่อกูตั้งใจจะออกมาจากค่ายนั่นอยู่แล้ว” คำพูดของเซฮุนยิ่งทำให้ไคงงเข้าไปใหญ่

“ทำไมว่ะ”

“กูจะไปอยู่ค่ายมวยเสี่ยว จะไปตามหาหัวใจกู” เซฮุนพูดเหม่อๆ จนไคถึงกับถอนหายใจกับความเหม่อของเพื่อนรักทันที “เออ! กูไปเลยดีกว่า เดี๋ยวไม่เจอว่าที่ภรรยา กูไปล่ะ เจอกันคราวหน้า โชคดี” เซฮุนพูดอย่างรวดเร็ว และลุกออกไปทันที ไคที่ยังไม่ทันตั้งตัวถึงกับไปไม่เป็นกับท่าทีที่ร้อนรนนั้น

คนอย่าง ‘โอเซฮุน’ มีความรัก!! เหอะๆ! ให้ตายเถอะ

แม่ง!! ถ้ามันมีความรักแล้วลืมเพื่อนอย่างนี้ ก็อย่าให้มันมีเลยดีกว่า หรือไม่ก็...ให้ลู่หานด่ามันกลับมาก็ยังดี สาธุ!!!

THE END