เขาบอกผมว่าเขาเป็นพระรอง | BL

ลำดับตอนที่ #1 : 1

เป็นเด็กมัธยมปลายช่างเหนื่อยจริงๆ..ชีวิตในแต่ละวันของเขาผ่านไปไวเหมือนการเดินข้ามเวลา เขาใช้ชีวิตในทุกๆวันเหมือนกับวันสุดท้ายของชีวิต อาจเป็นเพราะเขาไม่ได้มีสิ่งที่ยึดติดหรือเป็นห่วงและต้องดูแลเหมือนคนอื่น หากหมายถึงครอบครัว..

เขาไม่เคยเห็นหน้าพวกเขาเลยล่ะ ตั้งแต่เขาอ่านออกเขียนได้ก็รู้ตัวแล้วว่าเขาอยู่บ้านเด็กกำพร้า มันอาจดูเป็นที่โดดเดี่ยวและเงียบเหงาสำหรับคนอื่นๆ แต่สำหรับเขาที่นั่นคือบ้านของเขา..

และนั่นก็เป็นความทรงจำในวัยเด็กที่เขารู้สึกมีความสุขมากที่สุดแม้มันจะดูเป็นแค่เรื่องราวธรรมดาที่ไม่มีอะไรพิเศษก็ตาม..

แต่เพราะปีที่แล้วเกิดบางอย่างขึ้นกับเขาจนทำให้สูญเสียความทรงจำในช่วงเวลานั้นไป..คุณป้าคนที่อยู่เฝ้าเขาที่โรงพยาบาลบอกเขาเพียงแค่ว่าในวันนั้นไม่มีอะไร เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเป็นแค่อุบัติเหตุ

คงจะเป็นอย่างนั้น..เขาคิดไปเรื่อยและเดินเลี้ยวเข้าซอยทางประจำ แม้ในเวลานี้จะไม่มีคนผ่านทางนี้แล้ว แต่เขาใช้มันเป็นทางกลับหอทุกวัน เขาย้ายมาอยู่ที่นี่ได้สามปีแล้วเพราะที่นี่หอราคาถูกและยังใกล้กับร้านอาหารที่เขาทำพาร์ทไทม์ในช่วงหลังเลิกเรียนอีกด้วย

เสียงที่ดังมาไม่ใกล้ไม่ไกลนักจากข้างหน้าเขาทำให้เขาหยุดและหันมองอีกฝั่งของทางไปหอพัก ในซอยเล็กนั่นมีคนอยู่ด้วยเหรอ? เขาคิดในใจ หากเดินเข้าไปดูจะมีอะไรรึเปล่านะ หากว่ามีคนได้รับอันตรายล่ะ!

เขารีบเดินเข้าไปในซอยเล็กๆนั่นทันที มันเหมือนเป็นทางเข้าแต่ไม่มีทางออกเพราะดูจากทางคับแคบที่เดินได้เพียงขนาดตัวคนเดียวแบบนี้ เพราะเขาไม่เคยเข้ามาในซอยนี้หรือหากเข้าไปแล้วจะเป็นทางกว้างหากเป็นแบบนั้นต้องเกิดอะไรขึ้นบางอย่างในนั้นแน่ๆ

และสิ่งที่เห็นตรงหน้าทำเขาชะงักทันที ชายหนุ่มที่มีท่าทางเหมือนกลัวอะไรบางอย่าง และสภาพร่างกายของเจ้าตัวนั้น..

และคนจำนวนหนึ่งที่กำลังวิ่งหนีออกจากทางที่เขาเข้ามา ทำไมถึงรีบหนีกันออกไปล่ะ คงจะกลัวเขาโทรแจ้งตำรวจสินะ เดี๋ยวสิแล้วคนตรงหน้า..

“เป็นอะไรรึเปล่าครับ!” เขารีบเดินเข้าไปสำรวจคนตรงหน้าทันที 

“...” 

ทำไมเนื้อตัวมอมแมมเหมือนคลุกฝุ่นเยอะขนาดนี้ล่ะ ไหนจะแผลตามใบหน้าและฝ่ามืออีก แต่เขาก็ต้องชะงักทันทีที่เผลอสบตากับตรงหน้า

แววตาที่ดูเศร้าและน่าสงสารนั่น..

“นายจะทำร้ายฉัน..ด้วยรึเปล่า” ชายหนุ่มตรงหน้าเอ่ยถามเขาด้วยน้ำเสียงสั่นเคลือและตัวสั่นเหมือนจะร้องไห้ขนาดนี้..

ใครที่เห็นแววตานี้จะกล้าทำร้ายได้ยังไงกันล่ะครับ! หรือเพราะเขาเป็นคนขี้สงสาร..

“ผมจะไม่ทำร้ายคุณครับ คนพวกนั้นไปกันแล้วไม่ต้องกลัวแล้วนะครับ” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ดูผ่อนคลายมากที่สุดเพื่อทำให้คนตรงหน้ารู้สึกปลอดภัย เจ้าตัวคงจะกลัวมากเลยสินะ

“ฉันกลัว..” คนตรงหน้าโน้มตัวซุกหน้าลงกับไหล่เขาทันที เหมือนจะเกิดการต่อสู้เพราะดูจากเสื้อผ้าที่เคอะฝุ่นและการทิ้งน้ำหนักลงมาบนตัวเขาแบบนี้ไม่แปลกที่จะดูเหนื่อยล้าขนาดนี้ แล้วเขาต้องทำยังไงต่อไปล่ะ..

“เอ่อ..” พาขึ้นไปทำแผลที่ห้องของเขาก่อนดีมั้ยนะ ดูจากรูปร่างและที่เขาเดาคงจะอายุไล่เลี่ยกับเขา

กลับบ้านไปในสภาพแบบนี้พ่อแม่ชายหนุ่มคงเป็นห่วงมากแน่ หากถามถึงเหตุการณ์ที่ทำให้เจ้าตัวสะเทือนใจล่ะ แบบนั้นชายหนุ่มต้องปล่อยโฮแน่ๆและเขาแพ้น้ำตาอยู่แล้วเห็นใครร้องไห้ก็มักจะทำตัวไม่ถูกตลอด ความคิดนั่นคงไม่ใช่เรื่องที่ดี..

“อ้ะ-” เขารู้สึกเหมือนโดนลมร้อนเป่ารดคอจึงทำให้เขาออกจากภวังค์ความคิดทันที ไหงมาซุกคอกันได้ล่ะครับ!

“ค-คุณครับ” 

“หอมจัง..” 

“?!!” เขาผลักคนตรงหน้าออกทันที เจ้าตัวหมายถึงอะไรกัน! 

“ฉันขอโทษ..ฉันสกปรกเลยทำให้นายเปื้อนด้วย ฉันไม่ได้ตั้งใจนะ! ฉันขอโ-” เขาดึงคนตรงหน้าเข้ามากอดทันที ให้ตายสิ..เขาคิดลึกไปเอง..

ความลับที่ไม่เคยมีใครรู้..คือเขาชอบผู้ชาย

เพราะเขาเรียนโรงเรียนชายล้วน มีทั้งคนที่เปิดรับและไม่เปิดรับเรื่องแบบนั้น เขาจึงเก็บมันเอาไว้และไม่เคยแสดงออกให้ใครเห็น แต่คนตรงหน้ากลับพูดออกมาแบบนั้นก็เลยทำให้เขา..เห้อ นายคงต้องฝึกอีกเยอะเเล้วสิซัน

“...”

“ผมไม่ได้รังเกียจคุณนะครับ..ผมแค่ตกใจเพราะรู้สึกจั๊กจี้น่ะครับ” เขาเอ่ยบอกคนในอ้อมกอดเพื่อปลอบประโลมคนตรงหน้า เพึ่งเจอเรื่องแบบนั้นมาแท้ๆ..เขานี่มันจริงๆเลยสิ

“อือ..” เสียงนุ่มทุ้มของชายหนุ่มในอ้อมกอดตอบกลับเขามาอย่างแผ่วเบา 

โดยที่ซันไม่ได้รับรู้เลยว่าสีหน้าตอนนี้ของคนในอ้อมกอดเป็นอย่างไร

ชายหนุ่มยกยิ้มอย่างพึงพอใจและกอดคนตรงหน้าแน่นขึ้น

หาตัวนายอยู่ตั้งนาน..เจอจนได้นะ

แต่ทำไมคนตรงหน้าถึงจำเขาไม่ได้ล่ะ หรือเป็นเพราะเหตุการณ์ในวันนั้น..

1 ปีก่อน 

[ หน่วยควบคุม TG ]

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น! ตัวละครนั่นหายไปได้ยังไง” เสียงของเด็กหนุ่มอายุวัยยี่สิบต้นๆที่ตอนนี้กำลังมีสีหน้าเหลือเชื่อกับสิ่งที่เห็นตรงหน้า 

“คงเพราะรู้ตัวแล้วน่ะสิ..ว่าโลกนั่นเป็นเพียงนิยาย” ชายหนุ่มวัยสูงอายุผู้เป็นเหมือนหัวหน้าเหล่าเจ้าหน้าที่ของหน่วยควบคุมตัวละครหลักทุกตัวในนิยายเรื่อง พิทักษ์จักรกล นิยายที่มีการปล่อยวางขายมากถึงเก้าแสนเล่มในหนึ่งเดือนและมีแฟนคลับมากมายชื่นชอบเรื่องนี้ถึงขนาดเปย์ให้กับนักเขียนเป็นจำนวนมากเลยทีเดียว

นิยายวายแฟนตาซีที่มีแต่คนให้ความสนใจเพราะเนื้อเรื่องที่น่าดึงดูดและฉากบรรยายต่างๆ แม้กระทั่งพวกเขาเองที่อยู่ศูนย์กลางระหว่างโลกนิยายและโลกปัจจุบันยังอินไปกับนิยายเรื่องนี้ 

จุดเด่นของเรื่องนี้ไม่เพียงอยู่ในหมวดของนิยายวายแต่เป็นความดาร์กที่แทรกในทุกตอนของเนื้อเรื่อง นั่นทำให้พวกเขาทุกคนถึงกับต้องคอยควบคุมตัวละครให้อยู่ในเนื้อเรื่องตลอดเวลาเพราะบางตัวละครมีพลังมากถึงขนาดเกินทำให้เนื้อเรื่องผิดเพี้ยนไปจากเดิม มันเป็นงานยากเลยทีเดียวเพราะจะมีตัวละครหลักที่มักจะมีพฤติกรรมแปลกๆเสมอ

ตัวละครนั้นมีชื่อว่า ลักซ์ แฮร์ริส พระรองของเรื่องที่มีนิสัยซาดิสต์และมีความยันเดเระในตัวสูงมากจนติดลบทำให้ระบบควบคุมของศูนย์กลางรวนแทบทุกครั้งที่ตัวละครนั่นได้เจอกับนายเอก แต่ทุกอย่างกลับแปลกไปในการวนลูปที่หก

ศูนย์กลางของพวกเขาดับไปถึงสามวันกว่าจะกลับมาใช้งานและควบคุมตัวละครได้ตามปกติ แต่นั่นกลับสายไปแล้วเพราะเหล่าตัวละครเปลี่ยนไปหมดทุกอย่างจนทำให้ระบบไม่สามารถอ่านค่าพลังและความคิดได้..

ไม่ว่าจะเป็นพระเอก นายเอก หรือแม้กระทั่งตัวร้าย พวกเขาพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อให้ทุกอย่างกลับไปเป็นรูปแบบเดิมแต่ยิ่งทำเท่าไหร่กลับเหมือนยิ่งทำให้เหล่าตัวละครดาร์กขึ้นเท่านั้น

แต่เพราะเบื้องบนรู้ถึงค่าความผิดปกติที่ชี้ถึงแถบแดงของโลกใบนั้นทำให้ทุกอย่างเข้าที่เหมือนเดิมในตอนนั้นหากไม่ได้หน่วยเกรดบีโลกนั้นจะต้องแย่แน่ๆ..

ช่วงเวลานี้ของนิยายเรื่อง พิทักษ์จักรกล วนลูปมาได้รอบที่สิบเอ็ดแล้วและตัวละครนั้นได้หายตัวไป..เขาจะต้องทำยังไงดีล่ะ หากเบื้องบนรู้ทุกอย่างจะต้องวุ่นวายแน่ๆ เพราะตอนนี้ระดับค่าพลังตัวละครนั้นติดลบถึงเจ็บสิบเก้าซึ่งระบบไม่สามารถดึงหรือควบคุมได้อีกแล้ว นั่นเป็นความอันตรายที่หากอยู่โลกไหน..โลกนั้นจะต้องไม่สงบอย่างแน่นอน

มันเกินความสามารถของพวกเขา..แต่ค่าพลังนั่น..

“ตามหาลักซ์ให้พบ..ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหนก็ตาม”

จะหายตัวไปได้อย่างไรกัน..ทั้งที่นายเอกของนิยายเรื่องนั้นอยู่โลกเดิมแท้ๆ

วนลูปที่เก้าเกิดอะไรขึ้นกันแน่..

[ ลูปที่ ๖ ]

“น่าเบื่อจริงๆ..” 

ชอบดาร์กมากอย่างนั้นเหรอ..

“ปล่อยฉันนะ! เป็นบ้าไปแล้วรึไงลักซ์!” เสียงเล็กของชายหนุ่มที่มีค่าพลังอันน้อยนิดเอ่ย น่าเวทนาจริงๆ..

“หุบปากซะ” 

“!!” 

“เอาล่ะ..คราวนี้ก็มาทำให้โลกนี้ดูน่าสนุกขึ้นกัน”

[ ลูปที่ ๙ ]

ไม่ว่าจะทำกี่รอบก็ยังคงเหมือนเดิมสินะ..

“มองอะไรของมันวะ! โดนแทงแค่นี้คงไม่รู้สึกสำหรับแกสินะ!” ดาบสองเล่มที่อาบยาพิษชนิดพิเศษกำลังทำงานโดยไหลไปตามเส้นเลือดของเขาจนขึ้นเป็นสีเข้มข้น 

สีนี้สวยจังแฮะ..

-แกร๊ก!-

“อ้ะ-” มีหนูหลงเข้ามาอย่างนั้นเหรอ..

เขาและทหารคนตรงหน้ามองไปทางต้นเสียงทันที วนลูปกี่รอบก็ไม่เห็นว่าจะมีหนูในจังหวะนี้นี่นา..

หรือว่ารอบนี่เป็นรอบพิเศษอย่างนั้นหรือ..

“ใครกัน! ออกมาซะ!!” เสียงของชายหนุ่มตรงหน้าตะโกนออกมาเสียงดังจนทำให้พุ่งไม้ข้างๆสั่นไหว

-อั่ก-

สิ้นเสียงร่างทั้งร่างของคนตรงหน้ากระจายเป็นชิ้นๆทันที เลือดสาดแบบนี้ทำเอาเสื้อเคอะหมดเลย..

ใครใช้ให้มันทำหนูของเขาตกใจกลัวกันล่ะ..

แต่เหมือนว่าตอนนี้หนูของเขาจะหนีไปแล้วน่ะสิ เห้อ..เล่นด้วยหน่อยก็แล้วกัน

“มีแต่คนอยากวิ่งเข้ามาฆ่าฉัน..แต่ทำไมเจ้านั่นถึงวิ่งหนีกันล่ะ” 

ไม่รู้หรืออย่างไรว่าแบบนั้นยิ่งทำให้เขาสนใจ

หรือว่ากำลังทำให้เขาสนใจ..ฮ่าๆ ก็เลยเล่นซ่อนแอบสินะ

ถ้าอย่างนั้นเริ่มล่าเลยแล้วกัน..