เขาบอกผมว่าเขาเป็นพระรอง | BL

ลำดับตอนที่ #4 : 4

“ฮ่าๆ ให้ตายสิ” เขายกมือกุมปากเพื่อกลบเสียงหัวเราะของตนเองที่กลัวว่าหากมันเล็ดลอดออกไปคนที่เดินจากไปจะได้ยินเข้า

“คิดว่าตัวเองเป็นใครถึงกล้าหันหลังให้ฉัน..” เขามองร่างของเด็กหนุ่มนั่นที่กำลังเดินถึงปลายทางของอาคารพวกทหาร แม้ทางนั้นจะไม่เป็นทางเลือกที่ดีสำหรับเขาสักเท่าไหร่เพราะเป็นเขตที่ทำให้พลังของเขาอ่อนลง แต่แล้วทำไมเขาต้องสนด้วยล่ะ ในเมื่อยังไงตอนนี้เขาก็ไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว

ไม่มีความสามารถอะไรเลยแท้ๆ อย่างน้อยก็น่าจะใช้ประโยชน์จากเขาสักหน่อย แต่หมอนั่นไม่แม้แต่จะมองเขาออกด้วยซ้ำ

แต่ของเล่นใหม่ในรอบนี้ ดันถูกใจเขามากด้วยน่ะสิ 

ทำเอานึกถึงตอนนั้นขึ้นมาเลยแฮะ..

[ ลูปที่ ๖ ]

“เดี๋ยวก่อน! ฉะ..ฉันมีสิ่งที่นายต้องการ” เสียงของชายหนุ่มที่มองคนเหนือหัวตนด้วยแววตาอ้อนวอน 

ความกลัวถึงขีดสุดเข้าครอบคลุมจิตใจของชายหนุ่ม แม้ตนจะบอกออกไปโดยไม่ทันได้คิดแต่ขอเพียงมีชีวิตรอดเขาก็พร้อมจะทำทุกอย่างที่คนตรงหน้าต้องการ

“ฉะ..ฉันทำได้ทุกอย่าง ไว้ชีวิตฉันเถอะนะ” 

“ทุกอย่าง..เลยงั้นเหรอ” เสียงเย็นที่ตอบกลับมาทำให้เขาไม่กล้าแม้แต่จะสบตาคนเหนือหัวตน ใครๆต่างก็รู้ถึงความสามารถของชายหนุ่มผู้นี้

“ทะ..ที่อยู่ของคนพวกนั้น ฉะ..ฉันพานายไปได้” สิ่งที่คนตรงหน้าเขาต้องการคือคนพวกนั้นที่ครั้งหนึ่งเคยมายังที่นี่แล้วสามารถที่จะควบคุมทุกคนได้

แม้กระทั่งเหล่าตัวละครเอกทุกคนต่างล้วนถูกคนพวกนั้นควบคุม ทำไมเขาถึงรู้งั้นเหรอ..เพราะเขาเป็นหนึ่งในทีมของคนพวกนั้นยังไงล่ะ!

เพราะเขาเป็นเพียงเด็กฝึกงานที่ฝึกได้เพียงเดือนแรกก็ถูกส่งมาทำภารกิจใหญ่ในโลกนิยายที่กำลังโด่งดัง เพราะตื่นเต้นและไม่เคยมายังโลกใบนี้ทำให้หลังจากภารกิจเสร็จสิ้นเขาไม่ได้กับพร้อมกับทีม..ใช่ เขาติดอยู่ที่นี่

เขาไม่ได้อ่านนิยายละเอียดหรือรู้เรื่องราวของเหล่าตัวละครหลักมากขนาดนั้นแต่แค่เห็นพลังและสีประจำตัวของคนตรงหน้าเขาก็รู้ได้ทันทีว่าคนคนนี้คือ ลักซ์ แฮรริส พระรองของเรื่องที่ใครหลายคนต่างบอกว่าคือตัวร้ายอันดับสาม

เพราะหากไม่มีนายเอกของเรื่อง ลักซ์ ก็คงจะเป็นตัวร้ายที่อันตรายพอๆกับพระเอกเลยทีเดียว แต่เดี๋ยวสิ!..เหมือนเขาจะลืมอะไรบางอย่าง

“ที่นั่นคงไกลน่าดู..ถึงได้คิดนานขนาดนี้” 

“!!” เรื่องนั้นสำหรับเขามันไม่ยากเลยสักนิดเพราะวันนี้คือวันที่ทีมของเขามาพาตัวเขากลับไปน่ะสิ

เขาอยู่ที่นี่ตั้งแต่ทำภารกิจจนถึงวันนี้นับได้หกวัน อย่างน้อยคนในทีมก็ไม่ทิ้งเขา แต่ทำไมถึงต้องเป็นวันนี้ด้วยล่ะ!?

“วันนี้ทำไมอย่างนั้นเหรอ”

“!!-” ทำไมหมอนี่ถึงอ่านความคิดเขาได้ล่ะ!?

“เดี๋ยวก็มีคนมารับนายแล้วสิ..ระหว่างนี้เรามาทำอะไรสนุกๆกันดีมั้ย” 

“ทะ..ทำอะไร” รู้อย่างนี้ตอนนั้นเขาไม่น่าข้ามบทบรรยายความสามารถของตัวละครพวกนี้เลย แล้วอย่างนี้หมอนี่ก็รู้หมดแล้วน่ะสิว่าเขาคิดอะไรอยู่

“อืม..แต่ฉันไม่ค่อยเข้าใจสักเท่าไหร่” 

“!!” 

“นาย..อยากรู้อะไร” ยังไงหมอนี่ก็รู้แล้วว่าทีมของเขากำลังมาฉะนั้นตอนนี้อะไรที่ทำฆ่าเวลาได้เขาก็ยอม ดีกว่าเล่นสนุกอย่างว่าที่คนตรงหน้าแนะนำ

ดูมันจะไม่ใช่เรื่องที่ดีต่อตัวเขาอย่างแน่นอน เป็นเพราะเขาอ่านเนื้อเรื่องเขาจึงรู้ว่านิยายเรื่องนี้มันจิตขนาดไหน ถ้าหากได้ลองสัมผัสเองเขาขอยอมตายเสียดีกว่า

“เรื่องนั้นนายไม่มีคำตอบให้ฉันหรอก..” 

“...” 

“เพราะนายเป็นแค่เด็กใหม่ไม่ใช่เหรอ” ชายหนุ่มเอ่ยตอบเขาในทันที เจ้าตัวพูดไม่ผิด เขาแทบจะไม่รู้อะไรเกี่ยวกับโลกนี้เลยสักนิด 

คนที่รู้ดีที่สุดก็คือคนที่สร้างนิยายเรื่องนี้ขึ้นมาและ อัทธ์ คนที่คอยควบคุมเหล่าตัวละครในโลกใบนี้อยู่

“ถึงจะเป็นอย่างนั้นแต่นายก็ลองถามมาก่อนสิ” สิ่งที่เขาคิดไปก่อนหน้าคนตรงหน้าคงไม่ได้ยินเพราะสิ่งหนึ่งที่เขาจำขึ้นใจตั้งแต่เข้าไปทำงานที่นั่นคือชื่อของคนคนนั้นที่มีอิทธิมาก 

และแน่นอนว่าหากคิดหรือพูดถึงคนในโลกนี้ก็จะไม่สามารถเข้าถึงจิตใจได้ แต่ก็แค่เพียงตอนที่นึกถึงคนคนนั้นก็เท่านั้น เห้อ..อย่างน้อยฉันก็ไม่ต้องเจอตัวร้ายล่ะนะ

“สมองนายแน่นเกินไปรึเปล่า” 

“!!” 

“นายคิดอะไรมันไหลออกมาหมดเลย..ไม่ปวดหัวบ้างเหรอ” ชายหนุ่มตรงหน้าถามเขาพร้อมกับชี้ที่ขมับของเจ้าตัว 

“รู้หมดเลยสินะ..”

“จะว่าอย่างนั้น..ก็ใช่” เขาน่าจะเจอกับพระเอกที่สุขุมเย็นชาแม้จะอันตรายแต่ยังดีเสียกว่าอยู่กับหมอนี่ที่ทำเอาปวดประสาทอยู่ตลอดเวลาแบบนี้

เสียงของบางอย่างที่เหมือนมีดกำลังกรีดลงบนถนนเพราะเสียงนั้นทำให้เขาจำได้ทันที

“ดูเหมือนเพื่อนนายจะมาเร็วกว่าที่คิดแฮะ” ทันทีที่คนตรงหน้าเอ่ยจบเขาหันมองด้านหลังทันที

“นายอยู่ตรงจุดเดิมจริงด้วย รอนานมั้ย-”

“ไม่นาน..ฉันดูแลเพื่อนเธออย่างดี”

“นาย!!” 

“ที่อยู่ในมือเธอ..มันเอาไว้ทะลุไปที่ไหนก็ได้อย่างนั้นเหรอ” เขามองเพื่อนร่วมทีมที่เป็นเหมือนเพื่อนสนิทคนหนึ่งตั้งแต่เขาเข้ามาทำงานที่นี่ ดูเหมือนว่าเธอจะรู้จักหมอนี่ดีกว่าเขา

เพราะท่าทีของเธอไม่ได้ต่อต้านชายหนุ่มแต่เป็นการยอมต่างหาก

หมอนี่คงไม่ได้-