เขาบอกผมว่าเขาเป็นพระรอง | BL

ลำดับตอนที่ #3 : 3

แต่ทางที่คนตรงหน้าจะพาเขาออกไปนั้นไม่มีแม้แต่แสงจากดวงอาทิตย์สาดส่อง ทั้งที่เป็นตอนกลางวัน แต่ทำไมถึง..

ยังไงที่นี่ก็ดูจะไม่ใช่ที่คนปกติอยู่เพราะดูจากการแต่งกายที่เหมือนคนเหนือมนุษย์ จะเรียกแบบนั้นได้มั้ยนะ..เขาเลิกคิดมาก และเดินตามชายหนุ่มเข้าไปในซอยมืดเงียบๆทันที

แม้จะมีเรื่องสงสัยในหัวมากมายแต่ไม่พูดอะไรดีกว่า เพราะกลัวว่าหากถามอะไรเจ้าตัวมากไปกว่านี้จะทำให้อีกฝ่ายโมโห

จะว่าไปชายหนุ่มตรงหน้าจะดูสูงกว่าเขามากเลยแฮะ แม้จะไม่มีแสงแต่เขาก็พอมองออกว่ารูปร่างสัดส่วนคนตรงหน้ามีลักษณะอย่างไร 

“นายเป็นหนูจริงๆสินะ” 

“...!” เสียงของคนข้างหน้าทำให้เขาหลุดออกจากภวังค์ความคิดทันที 

“ก็เห็นอยู่ว่าเป็นคน..” เขาพึมพำกับตัวเองหลังจากได้ยินประโยคของชายหนุ่ม ทำไมถึงได้เรียกหนูอยู่ได้

เขาไม่รู้ว่าระยะทางของซอยนี้ที่เป็นทางตรงจะสิ้นสุดที่ตรงไหน เพราะดูจากที่เดินมาสักพักคงยังไม่ถึงในเร็วๆนี้แน่ 

ชวนคุยดีมั้ยนะ..รู้ชื่อก็ยังดี

“คุณชื่ออะไรเหรอครับ?” แม้เขาจะเป็นคนเข้าหาคนอื่นไม่เก่งแต่คนตรงหน้าช่วยเหลือเขาแบบนี้หากทำความรู้จักเอาไว้ในอนาคตเขาอาจจะได้ช่วยเหลือเจ้าตัวคืนบ้าง 

“...” ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่อยากคุยกับเขา

เดินตามเขาเงียบๆก็ดีอยู่แล้วไอ้ซัน-

“บอกชื่อนายมาก่อนสิ”

“ผมชื่อซันครับ” เขาตอบอีกฝ่ายทันที และเป็นจังหวะเดียวกับที่อีกฝ่ายหยุดเดิน

ทำไมถึงหยุดล่ะ?

“ค-คุณเป็นอะไรรึเปล่าครับ หยุดพักก่อนก็ได้นะครับ-” 

“นายเป็นตัวอะไรกันแน่!”

-พลั่ก!-

“อั่ก-” เขาสะดุ้งกับเสียงของอีกฝ่ายที่ดูเหมือนโกรธพร้อมกับถอยหลังแต่ไม่ทันที่จะได้ก้าวถอยต่อชายหนุ่มตรงหน้าที่ตอนแรกยืนห่างกับเขาหลายคืบ

ทำไมถึงพุ่งตัวมาประชิดตัวเขาได้เร็วขนาดนี้ล่ะ!?

“ผมเจ็บนะครับ..” เพราะแรงดันของแขนคนตรงหน้าทำให้เขารู้สึกเหมือนทั้งร่างจะยุบเข้าไปกับกำแพง 

เขาพอจะเข้าใจว่าตั้งแต่ลืมตาตื่นขึ้นมาที่นี่มันไม่ใช่ที่ที่คนปกติอยู่ แต่ทำไมถึงได้เกิดเรื่องขึ้นแต่กับเขาล่ะ

“ฮึก..ผมไปทำอะไรให้คุณ..ฮือ” 

“...!”

“ผมก็แค่อยากกลับบ้านเอง..ฮือ” 

เขามองคนตรงหน้าที่ร้องไห้จนใบหน้าและจมูกแดง มือเล็กๆนั่นที่พยายามปัดป่ายน้ำตาไปทั่วใบหน้า มันดูจะไม่ช่วยอะไรเลยนอกจากจะทำให้เลอะเทอะยิ่งกว่าเดิมเสียอีก

นี่เขาทำเด็กร้องไห้อย่างนั้นหรือ?..

เขาใช้มืออีกข้างกุมแขนทั้งสองของคนตรงหน้าทันที เจ้าตัวลืมหรืออย่างไรว่าเนื้อตัวมีแต่กลิ่นขยะ เจ้าหนูนี่สกปรกจริงๆ

“ปล่อยผมนะ!..ฮือ”

“มือนายสกปรก ไม่จับไว้นายคงเอาไปถูหน้าอีก” เขาอุตส่าห์หวังดี ทำไมหนูนี่ถึงเอาแต่ขัดขืนอยู่ได้

“ฮึก..” ดูเหมือนจะสงบลงแล้วสินะ

“นายร้องไห้ทำไม” 

“คุณทำให้ผมกลัว..” 

“...” คำตอบนั่นไม่ได้ทำให้เขาประหลาดใจ เพราะผู้คนในโลกนี้ล้วนต่างหวาดกลัวเขา 

แต่ที่ทำให้เขาประหลาดใจ..ทำไมคนตรงหน้าถึงไม่รู้จักเขา?

หรือหมอนี่จะเป็นพวกสติเลอะเลือนอย่างนั้นหรือ

“...” นอกจากสิ่งที่เขาคิดก็ไม่มีอย่างอื่นที่ดูจะสมเหตุสมผล แต่ดูยังไง..

“คุณไม่ใช่พวกที่นิยมกินเนื้อคนใช่มั้ยครับ..”

“…”

“คุณมองผมแบบนั้น..เนื้อผมไม่อร่อยอย่างที่คิดหรอกนะครับ” 

“...” คนตรงหน้าพูดพร้อมกับมองเขาด้วยแววตาที่ดูจะโง่เขลาอย่างที่คิดไว้จริงๆ 

หากปล่อยไปคงไม่รอดแน่แท้สินะ..

“ถ้าฉันจะกิน นายคงต้องไปอาบน้ำซะก่อน” 

“ผมจะไม่อาบจนกว่าจะถึงบ้านครับ”

“ฮ่าๆ นายนี่ตลกดีนะ” 
 

อย่างน้อยเขาก็ไม่ต้องโดนกินจนกว่าจะถึงบ้าน แม้เขาจะไม่รู้ว่าคนตรงหน้าเป็นตัวอะไร แต่ดูจากที่เจ้าตัวหัวเราะออกมาแบบนั้นก็ทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายอย่างบอกไม่ถูก

ก็ยังดีกว่าตอนก่อนหน้านี้ที่อีกฝ่ายเปลี่ยนไปราวกับคนละคน..

สิ่งที่ทำให้เขาประหลาดใจคือดวงตาของชายหนุ่ม เพราะช่วงที่เขาถูกอีกฝ่ายจับมือทั้งสองข้างเอาไว้ แม้ว่าในตอนนั้นน้ำตาจะทำให้เขามองอะไรไม่ชัดนัก

แต่ดวงตาของฝ่ายตรงข้ามเรืองแสงเป็นสีม่วงได้ยังไงกัน..ตอนนี้เขามองเห็นชัดแล้วแต่ก็ไม่เห็นว่าอีกฝ่ายจะมีแสงจากดวงตา อาจเป็นเพราะเขามองผิดไปเอง

“ขอบคุณนะครับที่อาสาช่วยเหลือผม”

“...”

“ต่อจากนี้ผมหาทางกลับบ้านเองครับ ดูแลตัวเองด้วยนะครับ แถวนี้มีคนฆ่ากันด้วย-”

“รู้ทางออกงั้นเหรอ” 

“ไม่ครับ แต่ผมคงไปกับคุณต่อไม่ได้”

“ทำไมล่ะ แต่ฉันรู้ทางออก-”

“เพราะคุณทำร้ายผม..” แม้เขาจะไม่ได้รับบาดเจ็บเลือดตกยางออก แต่คนตรงหน้าก็ทำให้เขาไม่ไว้ใจอยู่ดี

“อย่าลืมทำแผลนะครับ” เขาชี้ไปที่ฝ่ามือของอีกฝ่าย เพราะเจ้าตัวใช้มือนั้นจับแขนของเขาทำให้เขารู้ได้ว่าสัมผัสกับเหลว 

“...” 

เมื่อเห็นอีกฝ่ายไม่ได้พูดอะไรต่อ เขาจึงเดินออกมากลับไปยังทางเดิมที่เดินเข้ามา อย่างน้อยมีแสงสว่างก็ยังดี ทางนี้หากไปต่ออาจจะเจอทางออกตามที่อีกฝ่ายว่าก็ได้

แต่ทางนั้นอาจจะมีทางออกก็ได้ คงแค่ระยะทางไกลกว่า เขาล้วนคิดเข้าข้างตัวเองเพื่อให้ตัวเองสบายใจ

โดยที่เขาไม่รู้ตัวเลยว่าชายหนุ่มที่ตนทิ้งไว้ด้านหลังกำลังมีสีหน้าอย่างไร..