[ Reborn ]รักได้ยังไง นายมาเฟีย [Fic Reborn]

ลำดับตอนที่ #5 : : วุ่นวายกับนักเรียนใหม่

�� � � � และตอนนี้พระอาทิตย์ก็ตรงหัวของทุกคนพอดีแล้ว บ่งบอกถึงว่ามันเป็นเวลาเที่ยง�

เหล่านักเรียนทั้งหลายต่างตั้งตารอเวลานี้มานาน(เห็นแก่กิน- -) มื้อกลางวันของทุกๆวัน โรงเรียนนามิ

โมริจะเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

เหล่านักเรียนทานข้าวกล่องกันอย่างสงบ(หรือทานกันอย่างเมามันส์) แต่ดูวันนี้จะไม่สงบอีกต่อไป

�� � � �นักเรียนสาวที่ย้ายเข้ามาใหม่ ถูกเพื่อนทั้งหลายป้อนอาหารให้เต็มปากจนเธอไม่รู่ว่า จะติดคอ

ตายไหม๊

ณ ใต้ต้นซากุระ

นักเรียนทั้งหลายต่างลุมล้อมนักเรียนสาวมาใหม่ด้วยความสนใจ สาวน้อยนักเรียนใหม่ทำตัวไม่ถูก

ถึงจะดีใจที่มีเพื่อนญี่ปุ่น แต่เธอไม่เคยมี

เพื่อนญี่ปุ่นมาก่อน เลยไม่รู้ว่าวัฒนธรรมของที่นี่เป็นอย่างไร

"ของฉันอร่อยที่สุดเลยน่า"

"แม่ฉันทำอาการเก่งน่า"

"ฉันทำเอง กินเข้าไปเลยเธอ"

และสารพัดมือที่ป้อนอาหารมาให้เธอไม่หยุดยั้ง ถ้าเธอปฏิเสธเพื่อนๆที่น่ารักก็คงเสียใจแย่ แต่จะให้

เธอกินข้าวกล่อง 3 - 4กล่องนี่สิ

อิ่มจนอยากจะอ้วกเลย- -*

"อะ..จ้า จะกินแล้วน่า"โชริอ้าปากกว้างเพื่อยัดข้าวปั้นแสนอร่อย(จิงอ่ะ)เข้าไปในปาก เธอเคี้ยวอย่าง

อร่อยแล้วกลืนลงท้องผอมๆของเธอไป

ความสุขที่แสนจะอร่อยจะหมดลง เมื่่อเจ้าของถิ่นเดินเข้ามา ท้ามกลางหิมะอันหนาวเหน็บ

"สุมหัวกันนัก...หือ อะไรกัน"และแน่นอนประโยคนี้จะมีใครพูด นอกจาก หัวหน้ากรรมการคุมกฎ ฮิบาริ

เคียวยะ

"ว๊าย ! ท่านฮิมา หนีเร็ว"เพื่อนสาวในห้องของโชริคนหนึ่งตะโกน จากนั้นเพื่อนที่รวมกันเป็นฝูง(ลิง) ก็

หายไปอย่างไร้ร่องรอย

โชริไม่เข้าใจกับเหตุการณืที่เกิดขึ้นในขณะนี้ อะไรกันก็ผู้ชายที่หน้าตาสู่โชริไม่ได้ก็แค่นั้นเอง(ก็ฮิเป็น

ชาย จะหน้าสวยเหมือนโชริได้ไง)

"เออ...เออ..."โชริทำหน้างงๆ แล้วหันซ้ายหันขวา มองหาเพื่อนสักคนช่วยอธิบายหน่อย

"เธอ...นักเรียนใหม่สินะ"ชายหนุ่มมาดเท่นามว่าฮิบาริกล่าวขึ้น

"ใช่ แล้วนายหล่ะ?"โชริถามเขา แล้วยิ้มให้ฮิบาริอย่างเป็นมิตร แต่ดูเหมือนว่ากรรมการจอมชาเย็นจะ

อยากเป็นมิตรด้วยเลย

"ฉันกรรมการคุมกฎโรงเรียนนามิโมริ และกฎของฉันคือ ห้ามสุมหัวกันถ้าไม่ได้รับอนุญาติ จำใส่หัว

ของเธอไว้ซะ"โชริยิ่งงงหนักไปกว่าเดิมอีก อะไรกันนี่ ไม่สุมหัวกันแล้วจะมีเพื่อนได้ยังไง คำถาม

มากมายเต็มอยู่ในสมองน้อยๆของเธอ�

"นี่..กฎอะไร.."เมื่อโชริเอ่ยปากพูด ก็ไม่เจอฮิบาริอยู่ในรัศมีสายตาของแล้ว

ในที่สุดก็หมดเวลาสำหรับมื้อกลางวันจนได้ สาวน้อยโชริได้กินเเค่ข้าวปั้นครึ่งลููกเอง หิวจะตายอยู่

แล้วเนี่ย

�� � � �เธอเดินเข้ามาในห้องเรียน ภายในห้องดูเงียบผิดปกติ คงจะเป็นเพราะอากาศที่หนาวจัด เลย

ไม่มีใครอยากจะปริปากพูดออกมา

เธอนั่งลงตรงที่ประจำของเธอ มองไปรอบๆ พบว่าเพื่อนหลายๆคน นั่งสั่นเป็นหมีแพนด้าไม่มีแม่

โอ้..สภาพดูไม่ได้เลยแฮะ

ณ ห้องของกรรมการคุมกฏ

�� � � �ในห้องมีเพียงแสงไฟอ่อนๆ จากโคมไฟตั้งโต๊ะ ที่ช่วยบรรเทาความมืดลงได้บ้าง

โต๊ะของหัวหน้ากรรมการคุมกฎ มีเอกสารมากมายที่ผู้เป็นหัวหน้าจะต้องทำ ใครบางคนกำลังนั่งอยู่

บนเก้าอี้ของหัวหน้ากรรมการคุมกฎอยู่

และนั่นจะเป็นใครไปไม่ได้ นอกจาก ฮิบาริ เคียวยะ กรรมการคุมกฎนั่นเอง ชายผู้ทรงอำนาจหันมา

มองร่างเล็กที่นั่งอยู่บนโซฟาร์อย่างสงบ สาวร่างเล็กหันมาสมสายตากับฮิบาริคนนั้น

"เมื่อไรเธอจะหายเป็นโรคปอดสักที หือ?"ฮิบาริเอ่ย พร้อมกับส่งสายตาเป็นห่วงไปหาร่างเล็ก

"หนูเชื่อนะ ว่าวันหนึ่งหนูต้องหาย"ร่างบางพูดอย่างมั่นใจ แล้วส่งยิ้มให้ฮิบาริ ที่มีสีหน้าเรียบเฉยเช่น

เดิม

"อือ..พรุ่งนี้ไปเรียนด้วยเข้าใจไหม๊ ชิโฮะ"ฮิบาริพูดจบ ก็หลับตา เอนตัวพิงกับพนักพิงเก้าอี้ตัวใหญ่นั่น

ทันที

"ค่ะ พี่"

�� � � �ณ ปราสาทวาเรีย แม่บ้านประจำวาเรียคนใหม่ กำลังนั่งซักผ้าท้ามกลางหิมะที่ตกลงมาไม่ขาด

สาย

�มือของเธอคงจะจับตัวเป็นน้ำแข็งแล้วแหละ ก็อากาศที่หนาวถึงใจได้ขนาดนั้น แต่ถ้าซักเครื่องคง

ไม่มีปัญหา

แต่นี่..ซักด้วยมือ อดีตแม่บ้านวาเรียคนเก่า มองดูอยู่ในปราสาทด้วยเป็นห่วง พร้อมกับภาวนาอย่า

ให้ไม่สบายเลย

"นี่ ยัยนั่นยังซักผ้าไปเสร็จอีกเหรอ?"ชายหนุ่มผู้ทรงอำนาจมากที่สุดในวาเรียเอ่ยขึ้น เขากำลังนั่งจิบ

วิสกี้แก้วใหญ่อยู่

"ฮะบอส บอสไม่ทำเกินไปเหรอฮะ"อดีตแม่บ้านหันมาถามบอสตัวแม่

"ช่วยไม่ได้ ก็ยัยนี่ไม่เคยพูดขัดข้านออกมาสักคำ"บอสมองลุซเซอร์เลียผ่านๆ แล้วเหลือบไปมองแม่

บ้านคนใหม่

ทำไมกันนะ ทำไมไม่ยอมพูดอะไรเลย

ทำไมไม่ร้องขอชีวิต ทำไมเธอไม่เคารพในตัวฉัน

ทำไมเธอต้องเมินฉันทุกทีด้วย ทำไมเธอถึงไม่เข้าใจบ้างว่าฉันรู้สึกยังไง?

บอสใหญ่คิด พร้อมกับถอนหายใจหนักๆออกมา แล้วปาแก้ววิสกี้ที่อยู่ในมือออกไปโดนหัวขาวของ

ใครบางคน

เพล่ง !!!

"โว้ยยยยยย"เสียงคำรามดังขึ้น จากชายหนุ่มที่เป็นมือขวาของบอสใหญ่แห่งวาเรีย

"เจ็บนะเฟ้ย ไอ้บอสเฮ็งซวย!!"สควอโล่ตะหวาดเสียงเกรี้ยว พร้อมกับปัดเศษแก้วที่อยู่บนผมแสน

สวยของเขาออก

"โดนมาตั้งนานแล้ว ยังไม่ชินอีกเหรอ"บอสใหญ่พูดเสียงเรียบ เหมือนกันเหตุการณ์ก็ออกจะเกิดขึ้น

บ่อย

ฉลามคลั่งหันมาจ้องตาโตใส่เขา ด้วยความโมโห

"พรุ่งนี้มีงานต้องทำ ไปเตรียมด้วย อ่อ...ไปให้ไกลลูกตาฉันด้วย เข้าใจไหม๊ ไอ้ฉลามสวะ"แซนซัส

เอ่ย พร้อมกับเอาประสานกันที่ต้นคอ

แล้วเข้าสู่ห่วงนิทราอีกครั้ง......