คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : 넸.
.
4.
- - - - - - - - - 100% - - - - - - - - -
เสียงดนตรีบรรเลงในจังหวะเร้าใจ เพลงบีทหนักมันส์ๆทำให้นักท่องราตรีทั้งหลายแดนซ์กันอย่างสนุกสุดเหวี่ยงอยู่ที่ฟลอร์ขนาดใหญ่ ช่วงเวลานี้แทบไม่มีคำว่าความถูกต้องผู้คนต่างพากันอวดโฉมเรือนกายของตนอย่างไม่มีใครยอมใคร
คงมีเพียงแบคฮยอนที่นั่งหน้าตึงราวกับเสียงดนตรีเหล่านั้นไม่ได้กระทบโสตประสาทของเขาเลยสักนิด
“น่าเบื่อ”
พึมพำกับตัวเองเบาๆ วันนี้ดูเบื่อหน่ายกว่าทุกวัน
แบคฮยอนตัดสินใจมาที่ผับอีกครั้งในรอบอาทิตย์ต่อมา อันที่จริงเขาไม่ค่อยติดใจในเงินไม่กี่แสนวอนสักเท่าไหร่ แต่ติดใจคนที่ควรจะจ่ายค่าตัวให้เขาต่างหาก
อีกด้านนึงมีกลุ่มลูกค้าวีไอพีกลุ่มใหญ่ ซึ่งเป็นที่สะดุดตาของเหล่าสาวๆที่พากันเดินอวดนาบกายผ่านไปผ่านมาเผื่อว่าชายหนุ่มที่อยู่ในกลุ่มนั้นจะสะดุดตาหล่อนบ้างสักคน หากแต่ชายหนุ่มกลับไม่ได้สนใจ ตาเรียวคมดุดเหยี่ยวหลายคู่กวาดมองไปรอบๆและมักหยุดลงที่แบคฮยอน
ร่างเล็กจำได้ขึ้นว่าพวกนั้นคือเพื่อนของชานยอล
แต่ตัวปัญหาของเขาหายไปไหนซะแล้ว
แบคฮยอนตัดสินใจวางแก้วเหล้าเอาไว้บนโต๊ะ ก่อนจะก้าวเท้ามุ่งตรงไปยังเป้าหมายที่ตนเองหมายตาเอาไว้ เรือนร่างอ้อนแอ้นกลายเป็นจุดสนใจให้ชายหนุ่มหลายคนมองตาม แต่น่าเสียดายเมื่อขาเรียวคู่นั้นหยุดอยู่ตรงหน้าโต๊ะวีไอพีที่มีร่างสูงหลายคนนั่งอยู่
ผิวขาวที่ตัดกับเสื้อเชิ้ตตัวบางสีดำนั้นยิ่งขับให้ผิวขาวจนเหมือนกับร่างนั้นเรืองแสงได้ ผมสีน้ำตาลอ่อนที่ถูกจัดทรงอย่างเข้าที่รับกับใบหน้าเรียวเล็ก
รู้สึกละสายตาออกจาจากผู้บุกรุกไม่ได้จริงๆ
“มาหาถึงที่ มีอะไรครับคนสวย”ผู้ชายคนนึงลุกขึ้นมาโอบเอวแบคฮยอน ริมฝีปากหนาผิวปากแซวหวือเมื่อพบว่าร่างเล็กนั่นส่งรอยยิ้มพิมพ์ใจคืนมาให้เขา
“ลู่ฮานมึงกลับมานั่งที่ ถ้ายังไม่อยากมีปัญหากับมินซอก”
“จงอินมึงเงียบปากไปเลย”
ผู้ชายคนแรกละมือออกไป แบคฮยอนมองไปรอบโต๊ะอีกคราวหากแต่ก็ไม่พบใครที่จะสะดุดตาเลยสักคน ปาร์คชานยอลหายหัวไปไหน
“ว่าแต่น้องมีอะไรกับพวกพี่ครับ”
“มาหาชานยอลครับ กรุณาเรียกผมว่าพี่ด้วย”
คำพูดของแบคฮยอนแลดูเด็ดขาดจนทำให้จื่อเทาและบุคคลที่นั่งอยู่บนโต๊ะเกิดอาการชะงัก จริงๆแบคฮยอนไม่ได้อยากจะเสียมารยาทแต่เพราะเขารู้จักกลุ่มนี้ดีกะล่อนปิ้นป้อนเหมือนกันทั้งกลุ่มไม่มีผิด
เสี่ยวลู่ฮาน มีแฟนอยู่แล้วแต่หน้าม่อไปทั่ว
ฮวางจื่อเทา ยังไม่จบม.ปลายดี แต่ดันเข้าผับทุกวัน
คิมจงอิน มีแฟนเป็นร้อยมีผัวเป็นพันมีเมียเป็นล้าน
จางอี้ชิง ทำตัวสุภาพเข้าหาผู้หญิงสุดท้ายก็แค่ฟันแล้วทิ้ง
พวกนี้มันตัวอันตรายสำหรับผู้หญิงชัดๆ
“ชานยอลอยู่อีกฝั่ง ไปหาเอาเองแล้วกันนะครับคนเก่ง”ก่อนที่จะได้นินทาในใจไปมากกว่าผู้ชายที่ชื่อจางอี้ชิงก็ส่งยิ้มมาให้เขา พร้อมกับผ่ายมือไปอีกทางด้วยท่าทีอ่อนโยน แบคฮยอนทำเพียงแค่ยิ้มขอบคุณก่อนจะเดินเลี่ยงไป
“ใครอ่ะมึง ถามหาชานยอลทำไม”
“นี่มึงไม่รู้จักบยอนแบคฮยอนเหรอวะ”
จงอินทำหน้ามึน เขาส่ายหัวแทนการตอบคำตอบของจางอี้ชิง จื่อเทาที่นั่งอยู่ข้างๆพยายามอธิบายกิตติศัพท์ของคนที่เพิ่งเดินจากไปให้ร่างโปร่งฟัง แต่เหมือนคำบอกกล่าวทั้งหลายเพียงแค่ลอยผ่านหูคิมจงอินไปเฉยๆซะมากกว่า
แต่ก็คงเหมือนที่ใครต่อใครชอบพูดกันว่าบางสิ่งยิ่งตามหายิ่งไม่พบ แบคฮยอนชะเง้อคอมองหาคู่กรณีจนเมื่อยคอไปหมด ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมต้องดิ้นรนหาชานยอลขนาดนั้น
ไม่นานนักสายตาของของแบคฮยอนก็ทอดจับไปยังชายคนนึงที่เขาอุตส่าห์หอบหิ้วตัวเองมาตามหาในคืนนี้ เพียงแต่ในอ้อมแขนแกร่งนั่นกำลังกึ่งโอบกึ่งประคองร่างเล็กๆของผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ สาบานว่าแบคฮยอนไม่ได้รู้สึกเสียใจ แต่ว่าเขากำลังหน้าเสีย หน้าเสียมากๆ
นั่นมัน..
“..ปาร์คชานยอล”
แบคฮยอนขบฟันแน่น ความโกรธแล่นขึ้นมาสั่งการสมองทันที
ร่างเล็กหันมองซ้ายขวามือบางคว้าหมับเข้าที่แก้วเหล้าทรงสูงที่ถูกวางทิ้งอยู่ใกล้ๆเขา แบคฮยอนเดินเข้าไปใกล้หนุ่มสาวที่ดูเหมือนคู่รักซะเต็มประดาในตอนนี้ด้วยอารมณ์ฉุดเฉียว เมื่อคิดว่าระยะห่างพอสมควรแล้วดวงตาเรียวเล็กก็แสร้งทำเป็นเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อยก่อนจะจงใจสาดน้ำในแก้วใส่ใบหน้าหล่อเหลาของชานยอลอย่างจัง
“ขอโทษนะครับ พอดี.. สะดุดนิดหน่อย”
“อ่าว คุณแบคฮยอน”
ปาร์คชานยอลเงยหน้าขึ้นมามอง ยกมือหนามาลูบน้ำออกจากใบหน้าตัวเองช้าๆ และค่อยๆแกะมือของหญิงสาวข้างกายออก เมื่อเห็นว่าเป็นดังนี้แบคฮยอนเลยแค่ปรายตามอง มองหมิ่นๆ คล้ายเหยียดแคลนยิ่งเมื่อหญิงสาวไม่ตอบรับใดๆชายหนุ่มจึงกระหยิ่มยิ้มย่อง
ยังไงแบคฮยอนก็ยังต้องเป็นที่หนึ่ง
ถึงผู้หญิงคนนั้นดูไม่พอใจนิดๆที่เห็นแบคฮยอนในเวลาที่เธอกำลังได้เหยื่อเป็นหนุ่มฮอตแบบนี้แต่ร่างบางก็ไม่ได้คิดที่จะสนใจ เพราะยังไงสิ่งที่เขาสนใจก็คือร่างสูงที่ยืนอยู่ตรงหน้า
“ไม่เจอกันนานเลยนะชานยอล”
“ก็ไม่นานพอที่ผมจะลืมเรื่องคืนนั้นหรอกครับ”
แบคฮยอนมองร่างสูงด้วยแววตาที่วูบไหว ทั้งที่ไม่ได้มีการสัมผัสร่างหายกันเลยแม้แต่น้อยและถึงจะเป็นอย่างนั้นแต่ชานยอลก็ทำให้เขารู้สึกร้อนรนอยู่เสมอ ดวงตาช้อนมองคนตัวสูงกว่า ริมฝีปากอวบอิ่มเม้มเข้าหากันอย่างชั่งใจ ก่อนที่แบคฮยอนจะเขย่งปลายเท้าขึ้นเพื่อเอื้อมแขนไปโอบกระชับรอบ
“…….”
“นี่ปาร์คชานยอล คืนนั้นฉันยังไม่ได้ค่าตัวเลยนะ”
“หืม?”
ชานยอลโน้มหน้าลงมาใกล้ คอลเคลียสันจมูกโด่งกับแก้มขาวใสไปมา แบคฮยอนได้ยินเสียงร่างสูงหัวเราะในลำคอ
“ผมไม่รู้นี่ครับ”
“ไม่รู้อะไร?”
“……………..”
“……………..”
“ไม่รู้ซะหน่อยว่าขายตัว ขอไม่จ่ายละกันJ”
คริสจัดแจงเปิดสมาร์ทโฟนและใส่หูฟังให้พร้อมเหมือนในคราวแรก ฝ่ามือร้อนสอดผ่านขอบกางเกงในเนื้อดีเข้าไป ดวงตาคมกริบยังคงจ้องเขม็งไปที่หน้าจอ ไม่อยากละสายตาไปจากเรือนร่างขาวเนียนตรงหน้าเลยสักวินาทีเดียว
“อ่าห์ จุนมยอน..”
ไม่คิดว่าเลยว่าคนหน้าหวานเจ้าของวาจาเชือดเฉือนแบบนั้นจะทำให้เขาติดใจได้มากถึงขนาดนี้ ..
CUT
#BuyMyBody
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
แก้แบนแล้วครับ หวังว่าจะไม่กดแบนกันอีกเนอะ บายครับ
มีปัญหาอะไรติดต่อ @SARJX3 น๊า♥♥♥
ความคิดเห็น